Porridge Radio – “Back to the Radio”
Porridge Radio heeft een album gemaakt voor elk gebroken hart dat in de tweede fase van haar rouwproces zit: woede. Op meerdere nummers schreeuwt Dana Margolin het liefdesverdriet van zich af. Back to the Radio” is hier een uitstekend voorbeeld van. Van bij de eerste noten zingt de zangeres al met een knik in de stem. Een refrein dat drie keer, steeds bozer, herhaald wordt, vormt zo een indrukwekkende apotheose van een gebroken hart.
Private Function – “Seize and Destroy”
Het vervolg op Metallica en Iggy Pop, aldus Private Function. “Seize and Destroy” doet wat de naam suggereert: vernietigen. Een krachtige stem, lekkere gitaren en een refrein dat je moet meebrullen, geven deze single zijn kracht. Meer van dat volgend jaar op het nieuwe album!
Psychedelic Porn Crumpets – “Bubblegum Infinity”
Altijd degelijk, altijd goed. De band haalde onze album top 50 net niet, maar ontbreken doet Psychedelic Porn Crumpets uiteindelijk toch niet in onze eindejaarslijstjes. “Bubblegum Infinity” is oerdegelijke garagerock met veel riffs, veel overgave en een refrein dat zich in je oren nestelt als een kat op een zacht dekentje.
RAYE & 070 Shake – “Escapism”
Het waren bijzonder woelige jaren voor RAYE, want vorig jaar wist ze eindelijk uit haar platencontract te breken. Al jaren scoort ze hits, maar een album uitbrengen mocht ze niet. Dat ze nu haar eerste solohit scoort als independent artiest is haar ontzettend gegund, want met “Escapism” levert ze een van de sterkste popsongs van het jaar af. Zowel op vlak van thematiek als de verschillende muzikale plottwists houden je in de ban bij elke luisterbeurt.
The Rills – “Do It Differently”
Soms lijkt het niet moeilijk om een leuk liedje te maken en dat is exact wat The Rills zo plezant maakt. De Britten brengen niet veel nummers uit, maar als er eentje verschijnt is het er altijd boenk op. Zo ook bij deze “Do It Differently”. De Britpop klinkt aanstekelijk en het refrein is een meebruller in wording, uiteindelijk eindigt alles in een groots gitaarfestijn en dat is exact wat we nodig hebben.
Rina Sawayama – “Frankenstein”
De Britse popster Rina Sawayama bracht met Hold The Girl dit jaar haar tweede album uit, waarop ook het meesterlijke “Frankenstein” te vinden is. Op het nummer keert ze terug naar de rockinvloeden en bouwt ze op naar een ontzettend energiek refrein. Stilzitten is niet mogelijk, want met deze single zuigt ze iedereen helemaal mee in haar eigen universum.
Rolo Tomassi – “Closer”
Rolo Tomassi bracht met “Closer” een van de mooiste nummers van het jaar uit. De emoties die in de single verborgen zijn, zorgen voor een gevoel van eindeloosheid. Met een piano, een fragiele stem en wat distorted gitaren zorgt de band voor een prachtig openbloeiende song waar niemand onbewogen bij blijft.
Sad Night Dynamite – “What Does That Make Me?”
Sad Night Dynamite heeft zichzelf in 2022 officieel op de kaart gezet. Met “What Does That Make Me?” bracht het duo ons eerder dit jaar een ontzettend catchy, groovy nummertje dat ons onmiddellijk transporteerde naar een zorgeloze, warme zomerdag. Vooral tijdens deze koude, donkere dagen kunnen we dit extra goed gebruiken!
shame – “Fingers of Steel”
shame is zonder twijfel een van de bands van het moment. Twee razendsterke albums en een livereputatie om U tegen te zeggen houden die goede naam hoog. Met “Fingers of Steel” tonen ze bovendien nog een verdere evolutie in hun loopbaan. Het nummer klinkt een stuk volwassener, maar ook veel doordachter dan hun vorige werk. Met een nieuw album in aantocht, bleek dit dus een van dé singles van het jaar.
Sigrid – “Burning Bridges”
Dat Sigrid wel eens ‘de nieuwe Robyn’ wordt genoemd, maakte de Noorse zangeres afgelopen jaar nog maar eens duidelijk aan de hand van het gigantisch toffe “Burning Bridges”. Een uiterst vrolijke beat waarbij stilstaan geen optie is? Check! Aanvullende strijkers voor een grootser effect? Aanwezig! Een sterk vocaal voorkomen van een zeer talentvolle zangeres? Zeker weten! Sigrid maakt met deze single van elke dag een feestje!
slowthai – “i know nothing”
slowthai zit al een poosje te teasen naar een nieuw album en eerder dit jaar kregen we hier eindelijk het eerste voorproefje van met “i know nothing“. Het is met gemak een van de boeiendste en beste singles die we in 2022 al hoorden. “i know nothing” is duister, ruig en urgent, met desoriënterend instrumentaal derk wat ons volledig opslokt in de wereld van de Brit. De kritiek die hij in het nummer levert op de huidige maatschappij is snoeihard en vlijmscherp, precies zoals wij van de man gewoon zijn. Een uiterst memorabele single, deze van slowthai.
Soccer Mommy – “Unholy Affliction”
Het nieuwe project van Soccer Mommy, Sometimes, Forever, is een heel bijzonder album. De productie werd verzorgd door Daniel Lopatin, onder andere bekend als Oneohtrix Point Never en als maker van de soundtrack van Uncut Gems. Doorheen het hele album lijkt de Amerikaanse braafjes bij haar gekende indierockdeuntjes te blijven, maar op “Unholy Affliction” kreeg Lopatin carte blanche. Het resulteert in een duister nummer dat vol zit met hakkelige drums en vervreemdende electronica, met daarover Soccer Mommy op haar meest dreigend.
Splint – “Military Procedures”
Op je debuut meteen alle troefkaarten op tafel gooien? Je moet het durven, en dat is exact wat Splint omschrijft: durf. De postpunk van de band heeft een eigenheid die we al lang niet meer hoorden. Met een frontman die een bepaalde arrogantie uitstraalt in de vocals, een leuke melodieuze gitaarlijn en natuurlijk een onverwachte wending is deze “Military Procedures” alles wat je wilt horen als je fan bent van het genre.
Sports Team – “Dig!”
De rammelbak van Sports Team gaf ook in 2022 plankgas, met een sterke plaat in de vorm van Gulp!. Van dat album was het vooral single “Dig!” die ons kon overtuigen, want daarin toonde de band zich van zijn donkerste, meest verschroeiende kant. Niet rond de pot draaien, maar gewoon voluit knallen; dat is waar het zestal ook met dit nummer alwéér in uitblonk.
Stella Donnelly – “How Was Your Day?”
Op “How Was Your Day?” horen we de hartverwarmende stem van de Australische Stella Donnelly afwisselen tussen een soort praatzang en een prachtig refrein dat gaat over de pijn van het gezamenlijk vermijden van een belangrijk gesprek in een relatie. Deze single verscheen samen met andere onschuld uitstralende liedjes op Flood, waarvan vooral het eerste trio uitermate sterk is.
STONE – “Money (Hope Ain’t Gone)”
Er waait een frisse bries door Liverpool dankzij de nieuwkomers van STONE. Het rockende viertal wil de ondergrondse stem zijn van de verloren jeugd weergeven binnen zijn muziek en doet dat ondertussen meer dan behoorlijk. “Money (Hope Ain’t Gone)” klinkt echter niet alleen inhoudelijk bijzonder relevant, maar ook op muzikaal vlak klinkt het kwartet behoorlijk fris en vernieuwend. De tempowissel in aanloop naar het energieke refrein krijgt ons iedere keer opnieuw weer mee en blijft verrassend goed werken.
STR4TA – “Lazy Days” (feat. Emma-Jean Thackray)
De inspiratie is nog niet op bij STR4TA, want voor het tweede jaar op rij brachten Gilles Peterson en Jean-Paul Maunick een album uit op Brownswood. Op STR4TASFEAR geeft het duo opnieuw een hedendaagse twist aan de britfunk en dat doet het niet altijd alleen. Op “Lazy Days” horen we namelijk Emma-Jean Thackray, een Britse muzikante die de voorbije jaren steeds meer in de kijker liep. Hun stijlen en ideeën vormen een opwindende combinatie.
Sudan Archives – “NBPQ (Topless)”
Wat Sudan Archives dit jaar neerzette is echt heel indrukwekkend! Op Natural Brown Prom Queen toonde ze zich zelfverzekerd in een unieke muzikale wereld. De productie van het titelnummer, waarin de Amerikaanse reflecteert op positie als zwarte vrouw in de muziekindustrie, stuitert vele kanten op. Muzikaal klinkt het even uitbundig als de tekst op het einde: ‘I just wanna have my titties out’.
Suede – “She Still Leads Me On”
Met Autofiction bracht Suede dit jaar een album uit dat werkelijk waar van begin tot einde fantastisch klinkt. De Britpoplegendes gooiden het deze keer over de postpunkboeg en dat loonde. Deze “She Still Leads Me On” werd voor het eerst live gespeeld in het Koninklijk Circus en kwam online op het moment dat de band aan het optreden was; van een primeur gesproken.
Swamp Dogg – “Soul to Blessed Soul”
Swamp Dogg is een fenomeen en zou zomaar eens de oudste artiest in deze lijst kunnen zijn. Met zijn soulvolle stem en even soulvolle nummers brengt hij iedereen aan het grooven. Deze “Soul To Blessed Soul” lijkt recht uit het hart te komen en brengt de zomer, mede dankzij de blazers, in een liedje.
SYML – “Lost Myself”
Als je bekend wordt dankzij een hitje, is het vaak moeilijk om als artiest relevant te blijven met nieuwe muziek zonder te moeten terugvallen op die ene hit. Gelukkig kan Brian Fenell, ook wel gekend als SYML, dit met gemak. De zanger brak solo door met “Where’s My Love“, maar brengt tegenwoordig vaak muzikale pareltjes uit, zoals deze “Lost Myself“. Het is een eenvoudig gitaarliedje dat ons comfort aanbiedt. Fenell blijft dus binnen zijn lijntjes kleuren, maar weet wederom iets moois aan te bieden met zijn sobere consistentie.
Teen Jesus and the Jean Teasers – “Girl Sports”
De bandleden van Teen Jesus and the Jean Teasers hebben niet alleen gekozen voor een tongbreker als naam, ze maken ook nog eens leuke, energieke muziek. Op “Girl Sports” laten ze horen dat ze zich niet als minderwaardig laten behandelen door mannen. Naast kritische teksten bevat het nummer een perfecte combinatie van grungy gitaren en een catchy refrein. Meezingen geblazen dus!
Warpaint – “Champion”
De terugkeer van Warpaint kende zijn orgelpunt in de vorm van Radiate Like This, maar het was een tijdje voor de release al single “Champion” die ons helemaal liet lopen. Met een dromerige sound, aangevuld met subtiele elektronische elementen, wisten de dames ons zowel te betoveren als aan het bewegen te krijgen. ‘I’m an ocean / I’m a champion’, zingen ze. En ja, wij voelen wat ze bedoelen als we naar “Champion” luisteren. Zeker als de single openbreekt.
White Lies – “Am I Really Going to Die”
De Britten van White Lies kwamen dit jaar aandraven met hun zesde langspeler As I Try Not To Fall Apart, waarop ze een aanloopje nodig hadden om degelijk te kunnen knallen. Deze “Am I Really Going to Die” is wel een van de hoogtepunten op deze plaat, net als “I Don’t Want To Go To Mars” en “There Is No Cure For It”. Live vinden deze nummers een goede aansluiting bij de songs die we al kenden. Dat bewees de band tijdens de vier(!) passages dit jaar in ons land, zoals op Suikerrock deze zomer.
Young Fathers – “I Saw”
Young Fathers bracht dit jaar voor het eerst sinds 2018 nieuwe muziek uit en wist ons meteen terug op zijn kar te krijgen. “I Saw” voelt wat donker en tegelijk verslavend aan. De beat, de eerdere schreeuwerige tekst en de zachtere zang gaan goed samen en resulteren in een fijne track. Nu is het wachten op het volgende album van deze groep.
Omdat het toch vooral om het muzikale gaat, goten we al bovenstaande singles nog eens in een handige Spotify-playlist! Geniet ervan!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren en geschreven door Lucas Palmans, Stephanie van Tol, Lotte Verhulst, Jordy Vermote, Niels Bruwier, Elisa Cogneau, Pieter Wilms, Jan Surquin, Jan Kurvers, Simon Meyer-Horn, Simon Vyverman en Robbe Rooms
