Zangeres, violiste, songwriter en kneedster van eigenzinnige beats en ritmes: noem de Amerikaanse Brittney Denise Parks, oftewel Sudan Archives gerust een totaalartieste. Geïnspireerd op het werk van Soedanese vioolspelers en Afrikaanse folkmuzikanten, zocht en vond ze op jonge leeftijd al haar eigen weg. Haar unieke benadering van r&b en experimentele elektronische muziek bleef dan ook niet lang buiten de kijker. Met het spirituele klankuniversum op haar eerste album Athena gooide ze meteen hoge ogen in de muziekwereld. Drie jaar na dat grootse debuut brengt ze Natural Brown Prom Queen, waarin ze zichzelf in een straffe, nieuwe en zelfzekere gedaante onthult. Sudan Archives ontketent hier haar persoonlijke (r)evolutie en maakt van een overdonderende mikmak aan werelden haar eigen vertrouwde thuishaven.
Wie zich in 2019 liet verleiden door de organische ritmes en klanken van Athena kon moeilijk ontkennen dat de muziek die Sudan Archives op haar debuut maakte een spirituele sfeer in zich droeg. De strijkers en de zachte vocals van Parks zelf zaten daar uiteraard voor een groot deel tussen. Waar Athena nog een onschuldige en zweverige sensualiteit ademde, zit dat op haar tweede Natural Brown Prom Queen toch wel even anders. Laat ons vooral zeggen dat ze haar eigen, hernieuwde spiritualiteit met overtuiging aan de muur nagelt. De bezwerende sensualiteit is op de tweede langspeler nog altijd aanwezig, maar zwaait heel erg uit naar een ongetemde, brutale sexappeal. Parks kruipt in het album namelijk bewust in de huid van haar typetje Britt, een opgepimpt girl-next-doormodel dat lekker ongegeneerd in een opgetrokken string op een eindejaarsbal zou komen aanzetten om alle aandacht op te eisen. En de aandacht opeisen, dat doet ze zeker. “OMG BRITT” bijvoorbeeld rinkelt en tintelt van wulps plezier en dominantie en ook “NBPQ (Topless)” is stevig zweten.
Bimbotypetje of niet, Parks heeft tussen de vettige beats door wel degelijk iets te zeggen. Thema’s als racisme, vrouwelijkheid en liefde vormen het fundament van het tweede album, waar ze zich als typetje en als ervaren songwriter eerlijk in vastbijt. Met teksten als ‘Sometimes I think that if I was light-skinned / Then I would get into all the parties / Win all the Grammys, make the boys happy / Fuck lookin’ sassy, they think I’m sexy’ stelt ze zichzelf bijzonder eerlijk op. Doordat ze deze ontboezemingen omgeeft met dreunende beats zorgt ze ook voor een interessant en bevrijdend contrast. Als het van Parks afhangt, hoeft het ene het andere zeker niet uit te sluiten. Ze nestelt zichzelf maar al te graag in schijnbare tegenstellingen en viert ze aan honderd per uur.
In aanloop naar Natural Brown Prom Queen lanceerde Parks de single “Home Maker“, meteen een eerste referentie naar het homecomingthema van de plaat. Nadat je het album volledig hebt beluisterd is het bovendien zonneklaar dat ze die titel als een ferme voorbode heeft bedoeld; Parks blinkt namelijk uit in het eigen maken van een mikmak aan verschillende werelden, en “Home Maker” is daar het ultieme voorbeeld van. Natural Brown Prom Queen uit zich dan ook als een vat vol impressies die alle zintuigen op scherp zetten. Van een levendige Arabische soek naar een stinkend clubhol waar zweetdruppels zo langs de stripperspalen racen, en dat vaak in een en dezelfde minuut. Parks heeft de bijzondere gave ons in tussenpoosjes van gemiddeld drie minuten aan turbosnelheid mee te nemen op microwereldreis.
Van vleugjes jazz en psychedelisch roadtripdisco op “ChevyS10” tot onbedwingbare Afrikaanse ritmes op “TDLY (Homegrown Land)” en “FLUE”; het contrast is bij momenten extreem groot, maar net in het samenbrengen van die indrukken toont Parks zich een geboren meesteres. Het rommelt in zowat alle hoeken van de kamer van haar huis, en toch drukken we ons vol interesse en comfort wat dieper in de zetel om het hele spektakel volledig in ons op te nemen. Maar trop is te veel en bij momenten trippelt Sudan wel de grenzen van verdraagzaamheid af. Het sterke “Loyal (EDD)” bijvoorbeeld lijkt in zijn eindspurt altijd net niet te vervallen in chaos en ook bij ” It’s Already Done” hebben we na de negen voorgaande songs nog weinig adem over voor alles wat er gebeurt. Met de volle achttien nummers is Natural Brown Prom Queen dan ook misschien net iets te ambitieus, al is het geheel zo rijk aan klank, kleur en gevoel dat we ons er uiteindelijk maar weinig bewust van zijn. Dat de liedjes in alle grote chaos nog zo’n ongelofelijke aanstekelijkheid hebben, steekt daar zeker voor iets tussen.
Op Natural Brown Prom Queen van Sudan Archives slingert, klingelt, drupt en pringelt alles zich een weg tot in je diepste hersenrimpels. Het is een kleurrijk vat vol impressies, waarin we ons verbazend snel toch laten meevoeren. Wat voor kleurrijke chaos Parks ook op ons afgooit, we voelen ons al snel thuis in de mengpoel. Sudan Archives’ tweede is dan ook een uitbundige en zelfzekere viering van ’t leven. Een album met torenhoge ambities dat bij moment gevaarlijke grenzen aftast maar boven alles wel blijft prikkelen.
Op 15 november presenteert de Amerikaanse haar tweede plaat live in De Tolhuistuin te Amsterdam. Op 17 november doet ze het nog eens over in de Brusselse Botanique.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
