In de categorie ‘bands die niet stil lijken te zitten’ heeft White Lies ook een duidelijke plaats. Sinds het debuut in 2009 met ijzersterke songs die tot op vandaag mee worden gescandeerd, bracht het Britse drietal al vijf albums uit, waarbij deze As I Try Not to Fall Apart als zesde in de rij komt aanschuiven. Voorganger Five uit 2019 was een wederopstanding uit een stille dood, wat een duidelijk verwachtingspatroon voor nieuw materiaal schiep.
In de aanloop naar deze plaat bracht de band al vier singles uit, de ene meer gesmaakt dan de andere. Openingstrack “Am I Really Going To Die” was daar eentje van, en klinkt met invloeden vanuit de progrock en de funk zowel herkenbaar als vernieuwend. De band zelf stelt het zo: ‘It’s one of the funkiest things we’ve ever done.’ Het doet ons echter in alle eerlijkheid ook terugdenken aan het vierde album Friends (2016), waar wij en vele anderen met eerder matig enthousiasme aan terugdenken.
Het eerste nummer dat écht onze oren prikkelt, heet “Breathe”. Het heeft een funky tempo, het heeft én geeft gevoel en het is overduidelijk afkomstig uit het muzikale brein dat frontman Harry McVeigh bezit. Samen met het eerder uitgebrachte “I Don’t Want To Go To Mars” en het daarop volgende “Step Outside” hebben we een mooi drieluik ontdekt.
Vijf dagen voor deze release werd single “Blue Drift” nog op ons vrijgelaten, eentje om live helemaal op los te gaan, van begin tot einde. Dit album bevat nog enkele nummers die zeer mooi tot hun recht kunnen komen tijdens concerten, of zelfs de garantie op knallen bieden, maar waarbij dat toch een zekere aanloop vereist. Het bijna zeven minuten durende “Roll December” schrikt ons qua lengte niet af (we denken nog met liefde terug aan “Finish Line” vanop het vorige album), maar het wordt eigenlijk pas in de laatste minuut podiumwaardig. Ook hekkensluiter “There Is No Cure For It” maakt ons vrolijk, maar het eentonige begin moeten we er helaas bijnemen alvorens het nummer echt ontploft.
Ons enthousiasme gaat van hoog naar laag en terug op dit album. De diepste dalen vinden we ter hoogte van “Ragworm” en “The End” – dat ironisch genoeg niet het laatste nummer op de plaat is. Beiden vormen ze té grote tegenhangers van de nummers waarbij het tempo duidelijker aanwezig is, of toch op een betere manier wordt gebruikt.
Wanneer we op de algemene sound letten, delen we complimenten uit. Er wordt dan wel stevig geflirt met de grens van de kenmerkende indierock, de nieuwe stijlen staan er wel. De bas van Charles Cave kan op meerdere nummers de kamer weer doen daveren (met “Roll December” als grootste uitschieter) en ook Jack Lawrence-Brown achter de drums slaat er niet naast (het bewijs daartoe hoor je vooral tijdens “I Don’t Want To Go To Mars”). Daarnaast komen de synths steeds prominenter in beeld, zeker op nummers als “Step Outside” en “As I Try Not To Fall Apart” overheerst dit echt het muzikale aspect. We zijn die nieuwe klanken al een tijdje gewoon van White Lies, maar het blijft wennen om te horen dat het stilaan de bovenhand neemt.
As I Try Not To Fall Apart is een mooie zesde plaat van het triumviraat McVeigh, Cave en Lawrence-Brown, al moeten we enkele keren het woordje ‘maar’ gebruiken. Het draagt overduidelijk de White Lies-stempel, maar het duurt een paar nummers vooraleer je écht mee bent met het album. De plaat bevat verschillende stijlen en er wordt ook mee geëxperimenteerd, maar dat zorgt tegelijk voor weinig samenhang tussen de nummers. Kleine puntjes van kritiek waar we niet omheen kunnen lopen. Waren onze verwachtingen na Five misschien iets te hoog? Wellicht, al zijn we blij met nummers als “I Don’t Want To Go To Mars” en “There Is No Cure For It”, die mooie aanvullingen zullen vormen op de setlist.
White Lies brengt deze nieuwe plaat alvast mee op vrijdag 8 april in Kunstencentrum Vooruit te Gent en op zaterdag 9 april in Trix te Antwerpen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
