AlbumsFeatured albumsRecensies

Suede – Autofiction (★★★★½): Dezelfde inhoud in een nieuwe verpakking

Suede veroverde begin de jaren 90 heel wat harten met hun debuutalbum en heeft sindsdien een heel trouwe fanbase weten uit te bouwen. Dat de Britpopband in 2003 uit elkaar ging, zorgde dan ook voor heel wat gebroken harten bij hun fans. Gelukkig werden de gemaakte brokken in 2010 weer gelijmd en dat heeft ervoor gezorgd dat de band inmiddels toch al negen albums op de teller heeft staan. Volgens vele Suede-fans was de tijdelijke breuk achteraf gezien ook helemaal niet slecht. De albums die na de breuk werden uitgebracht zijn namelijk aanzienlijk beter dan de laatste albums van voor de breuk.

Met Autofiction hebben de mannen van Suede nu hun ‘punkalbum’ gemaakt; dat is toch wat ze er zelf over zeggen. De aanloop naar het album beloofde alleszins al heel veel goeds, want de drie singles die de band loste waren stuk voor stuk pareltjes. De eerste daarvan was “She Still Leads Me On“, dat ook het album op gang mag trappen. Meteen al wordt duidelijk dat Suede inderdaad hoekiger klinkt dan voordien en daardoor ook wat punkerig overkomt. Toch mogen we het begrip ‘punk’ vrij breed opvatten, want “Personality Dissorder” leunt bijvoorbeeld veel dichter aan bij postpunk en dat is een trend die zich doorheen het album ook verderzet.

Het gevaar bij postpunk is altijd wel dat het allemaal wat te eentonig kan worden en vervallen in voortdurende aanslepende duisternis. Gelukkig is Suede een ervaren band en weten ze dan ook als geen ander hoe ze een album uitdagend moeten houden. Nummers zoals “15 Again” en “The Only Way I Can Love You” doorbreken de donkere sfeer, zonder daarbij echt uit de toon te vallen ten opzichte van de meer duistere nummers.

Ondanks dat de bandleden aangaven dat ze met dit album een andere richting uitgaan, zijn ze hun roots nog niet vergeten. “Drive Myself Home” doet door het lagere tempo en het hoge melancholische gehalte heel snel denken aan de beginperiode van Suede. Het lied had zeker niet misstaan op bijvoorbeeld Dog Man Star of Coming Up. Toch past het ook perfect op dit album, en dat terwijl de sfeer hier toch wel volledig anders is dan op eerdergenoemde albums; frappant doch geniaal. Het is bizar te noemen hoe Suede toch altijd Suede weet te blijven, zonder daarbij in herhaling te vallen. De kern blijft altijd weer hetzelfde, maar de omranding wordt per album iets anders ingevuld.

Ook de productie zit op dit album opnieuw zeer goed in elkaar, al moet daarbij gezegd worden dat dat bij Suede nagenoeg altijd het geval is. De duistere sfeer blijft voortdurend intact, maar door kleine nuances wordt dit steeds op een andere manier in de praktijk gebracht. “Shadow Self” is daar het perfecte voorbeeld van. De stem van Anderson klinken daarop soms wat meer mechanisch, maar in het begin is het bijvoorbeeld meer alsof hij vanuit een diepe put naar boven schreeuwt, waardoor er een bepaalde reverb op zijn stem zit.

Het enige moment waarop Autofiction toch net wat te veel van hetzelfde blijkt, is bij “What Am I Without You” en dat komt vooral doordat het nummer ruim zes minuten duurt, zonder dat er echt naar een crescendo wordt toegewerkt. Even dreigt afsluiter “Turn Off Your Brain And Yell” ook zo te verlopen, maar halverwege het nummer breekt de hel gelukkig helemaal los. Daarmee weet Suede nog een laatste keer zijn melancholische woede op ons af te vuren en kunnen we ook gewoon spreken van zeer sterke afsluiter.

Sinds de reünie heeft Suede eigenlijk alleen maar goede albums gemaakt. Toch moet gezegd worden dat Autofiction daar op wonderbaarlijke wijze nog wat verder boven uitsteekt. Doorheen het hele album wordt gespeeld met het gevoel van de luisteraar; soms worden we meegesleurd in een melancholische bui, om daarna vol adrenaline en woede gepropt te worden. De stem van Anderson klinkt zoals gewoonlijk zeer sterk en door de combinatie met de postpunkachtige instrumentatie kreeg hij ook de kans om nog wat extra facetten van zijn stem te demonstreren. Ook blenden zijn zang en de instrumenten gewoon prachtig samen en als het van ons afhangt mag Suede gerust nog een tweede postpunkalbum maken.

Facebook / Instagram / Twitter 

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.

450 posts

About author
Ik moet dagelijks 'ok boomer' aanhoren
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Suede - "The Sadness In You, The Sadness In Me"

Vorig jaar bracht Suede met Autofiction een geweldige plaat uit, die zich liet kenmerken door een postpunkgeluid dat we nog nooit eerder van…
InstagramLiveRecensies

Live /s Live 2023 (Festivaldag 2): Warm, warmer, Grace Jones

Met onder meer Sylvie Kreusch, Warpaint, Balthazar en een wervelende headliner in de vorm van The War On Drugs, werd de tweede…
Muzieknieuwtjes

Record Store Day 2023: Tien releases om naar uit te kijken

Op zaterdag 22 april is het weer Record Store Day; de feestdag bij uitstek voor liefhebbers van vinylplaten en alles wat met…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.