Suikerrock 2022 (Festivaldag 2): Uitstel betekent geen afstel

Nog voor het welbekende virus onze levens op z’n kop kwam zetten, pakten er al donkere wolken samen boven het Tiense stadsfestival Suikerrock. Wat in 1987 op de Grote Markt begon als een gratis eendagsfestival (toen met o.a. De Kreuners op de affiche), zou in 2020 eindigen. Omwille van strubbelingen tussen de organisatie en het stadsbestuur zou ‘The Farewell Edition’ de laatste keer Suikerrock worden, een evenement dat ondertussen was uitgegroeid tot een vaste waarde in het Belgische festivallandschap.

Dat deze editie niet kon doorgaan twee jaar geleden, is uiteindelijk de redding van het festival gebleken. Vorig jaar zette de organisatie ‘The Factory of Sweetness’ op poten, een alternatief op het festival dat (door werken op de Grote Markt) plaatsvond op een van de terreinen van de Tiense Suikerraffinaderij. De reacties waren goed en de organisatie zag het voordeel in van een afgesloten festivalzone. Het besluit was snel genomen: Suikerrock blijft bestaan, op een nieuwe locatie. Op dag één mochten Emma Bale, Kelis en (toepasselijker kan het niet worden) Zucchero het nieuwe terrein inwijden. Dag twee was er een waarop een deel van de affiche van 2020 toch nog werd ingehaald. Want ‘uitstel’ betekent in Tienen zeker geen ‘afstel’.

De Mens @ Main Stage

Dankzij artiesten als Bazart, Froukje, S10 en bij de jongere garde zelfs Camille en Pommelien Thijs kennen Nederlandstalige nummers de laatste jaren weer een opmars. De herontdekking van dit genre staat echter niet in de weg dat de groten van daarvoor nog steeds doorgaan. De Mens is dit jaar dertig jaar bezig en is daar trots op, getuige de banner met een grote jubileumkrans op achter hen. Mondjesmaat verzamelde het volk aan de Main Stage op het Bietenplein om mee de mijlpaal te vieren. Openen deed De Mens rustig met “Sex Verandert Alles”, gevolgd door “Dit Is Mijn Huis”, twee nummers die al enkele decennia in de discografie van de band pronken. De passie die de band vanop het podium verstuurde, vond echter niet meteen de weg naar het publiek.

De band voelde dat het publiek nog niet goed wakker was en probeerde het volk te enthousiasmeren. Uitspraken als ‘Sommige mensen vinden dit nummer tof, maar misschien zitten die op een ander festival’ helpen echter niet richting dat doel. Het publiek nam het niet slecht op en toonde gaandeweg met sterk applaus dat het wel degelijk zin had in een feestje. Doorheen de set wisselden oude bekenden (zoals “Kamer in Amsterdam” en “Zonder verlangen”) af met nieuw materiaal, wat ervoor zorgde dat de sfeer in het publiek ook in golven passeerde. “Jeroen Brouwers (Schrijft een boek)” werd enkel begeleid door piano, waardoor het van rocknummer tot ballad transformeerde en ook op deze manier sterk overkwam. Op het einde kwam de vloedgolf aan gekende tonen: “En in Gent” (waarbij Frank alles gaf en zelfs even naar adem moest happen), “Maandag”, “Irene” en ten slotte “Ergens Onderweg”, waarin het rockgehalte van de band pas écht naar boven kwam. Met een luttele tien minuten extra speeltijd werd het eerste optreden van de dag afgesloten met een taart en het publiek dat ‘Lang zal hij leven’ scandeerde, voor de band, maar ook voor Frank Vander linden die eerder deze week zestig werd. De voetjes gingen vlot mee op het ritme tijdens het optreden van De Mens, maar de vuursterretjes ontbraken toch op de feesttaart.

Isaac Roux @ Acoustic Stage

Isaac Roux heeft nog geen enkel nummer op zijn palmares staan, maar won toch al de publieksprijs van Humo’s Rock Rally, draafde al op in het kansenparcours Sound Track en fungeerde al als voorprogramma van onder andere Portland en Isbells. Het is dan ook niet voor niets dat het management van die bands Louis De Roo meteen onder contract legde en hem nu ondersteunt in het maakproces van zijn debuut-ep.

Op die kortspeler zal De Roo geflankeerd worden door een band, maar in Tienen mocht hij het helemaal alleen proberen op de Acoustic Stage. Dat deed de jongeman zeker aardig, want Isaac Roux wist het gezellig gevulde pleintje voor het podium te betoveren. Dat deed De Roo niet enkel met zijn dromerige gitaarspel, maar vooral met zijn ijzersterke stem. Als je kippenvel krijgt van een nummer dat je nog nooit hoorde, dan weet je dat het goed is. Ergens op het einde had Isaac Roux ook nog een cover van Kate Bush’ “Running Up That Hill” verstopt, al werd dat nummer zo onherkenbaar gebracht, dat je haast niet doorhad dat het om een cover ging. Isaac Roux betoverde op Suikerrock en bevestigde vooral zijn status van ‘veelbelovend’.

Therapy? @ Main Stage

Dat de hoogdagen van Therapy? voorbij zijn, is algemeen geweten. Dat betekent echter niet dat de band na 32 jaar dienst mag worden afgeschreven. De mannen maken nog steeds nieuwe muziek (die weliswaar minder blijft hangen dan de hits uit de jaren 90) en toonden onlangs in Ancienne Belgique dat ze hun trucen op het podium nog niet verleerd zijn. Twee jaar geleden zouden ze hun dertig kaarsjes komen uitblazen op Suikerrock, maar dat mocht helaas niet gebeuren. In de schaduw van de suikerfabriek haalden ze echter hun schade ruimschoots in. Vanaf de eerste tonen van “Nausea” werd de set stevig en raak geopend. Het mocht meteen duidelijk zijn dat de band het rocken na al die jaren nog niet verleerd is. Ook met “Stories” is het publiek gemakkelijk mee te krijgen. Het is best schattig hoe frontman Andy Cairns ‘Suikerrock’ probeert uit te spreken, alsook hoe hij na vele nummers ‘Dank u wel, merci, thank you‘ zegt.

Met “Kakistocracy” lukt het Therapy? om de hele meute voor de Main Stage mee te laten scanderen: ‘It’s okay not to be okay’. Et voila, we krijgen er een gratis therapiesessie bovenop. Met “Trigger Inside” en het daarop volgende “Still Hurts” raast de band door aan een tempo dat zelfs de shuttlebus van en naar het festivalterrein niet aankan. We krijgen dikke vette metal gepresenteerd op een dienblaadje, en het publiek smult ervan. Zelfs de zweetbandjes van de bandleden gaan ervan daveren. “Diane” is met uitstek het mooiste meezingmoment tot dusver, ook al is de liveversie veel ruiger dan we ze vanuit de studio herinneren. Smartphones gingen prompt de lucht in om dit moment te kunnen vastleggen. Tijdens “Potato Junkie” wordt verkondigd dat drummer Neil Cooper jarig is (een leugentje dat wel vaker wordt verteld door de band), waarop Cairns het publiek vraagt ‘Neil, Neil, drum like a motherfucker’ te roepen. Het zorgt ervoor dat de jarige een drumsolo afsteekt van het kaliber Mario Goossens – om vingers en duimen bij af te likken. “Die Laughing” wordt opgedragen aan de eerder dit jaar overleden Taylor Hawkins en afsluiten gebeurt met “Nowhere” en “Screamager”. Therapy? zette een sterk uur aan geweld neer waarbij de baslijnen over het publiek donderden en door de menigte innig werden omarmd, hier en daar zelfs tijdens een kleine moshpit. Dat Cairns’ stem niet volledig opgeladen was, vergeven we hem. Dank u wel, merci, thank you.

De Noord-Ieren keren eind deze zomer terug naar ons land en spelen op 27 augustus op Road Rock in Kuurne.

Jack Vamp @ Acoustic Stage

Jack Vamp moest het op Suikerrock zonder zijn Castle of Creep doen, maar ook alleen met zijn gitaar wist Arthur Boussiron gelukkig te overtuigen. De jonge Limburger heeft vooralsnog slechts twee singles op zijn palmares, maar die werden wel al nationaal opgepikt. Potentieel is er dus zeker en vast, want zelfs in een stripped versie klonken zowel “Felix The Cat” als “Tidal Wave” nog steeds even plezant. Er zat met andere woorden een plezante schwung in het halfuurtje dat Jack Vamp kreeg op de Acoustic Stage, waardoor de set voorbij vloog. Met een volledige band komen de nummers misschien nog net dat tikkeltje voller en grootser binnen, maar dat de basis zeker en vast goed zit, bewees Boussiron nog maar eens in de schaduw van de suikerfabriek.

White Lies @ Main Stage

Het lijkt slechts een oogwenk geleden sinds White Lies de tiende verjaardag vierde van zijn debuutalbum To Lose My Life, maar als we onze kalender nakijken, dateert dat jubileum al van 2019. In de tussentijd heeft het Britse drietal (dat live vierkoppig het podium betreedt) zijn zesde langspeler As I Try Not To Fall Apart uitgebracht en staat het vandaag al voor de vierde keer dit jaar op een Belgisch podium. Aftrappen gebeurt dezer dagen met “Farewell To The Fairground”, dat de toon meteen sterk neerzet. ‘There’s no place like home’ wordt terecht meegebruld door het publiek. Tijdens het nieuwe “Am I Really Going To Die?” gaan tot ver achteraan de hoofdjes meeknikken op het ritme en ook “To Lose My Life” is lekker voelbaar tot in de kleine teen.

Frontman Harry McVeigh vertelt over de laatste keer dat ze op Suikerrock waren, in 2018, ‘but this looks like a totally different place to me’. Het optreden destijds was in de aanloop naar hun vijfde album, Five, waaruit het volgende nummer komt dat ze live brengen op het Bietenplein: “Time To Give”. Het is sterk van White Lies dat het tussen alle hitjes plaatsmaakt om tijdens een set van een uur een nummer van zeven minuten te brengen. Live is de grotendeels instrumentale song nóg sterker dan ze op de plaat al was. Ze maken duidelijk dat ze naast hitmakers ook knappe musici zijn. Wie al eens eerder een optreden van White Lies zag, weet ook dat de stem van McVeigh niet opperbest is, maar buiten “Is My Love Enough?” moeten we aanstippen dat we hem op een van zijn vocaal betere dagen treffen. Tijdens “Tokyo” maken de fans vanaf de eerste tonen duidelijk dat ze zin hebben in dit nummer, en terecht. Bij “Death” gaan vele armen de lucht in (net zoals Harry dat zelf ook vaak doet, het is een beetje zijn handelsmerk geworden) om het zingen kracht bij te zetten. Afsluiten met “Bigger Than Us” is niet minder dan een verplichting geworden voor de Britten. De meute vooraan wordt een beetje wild, en ook achteraan komen glimlachjes van herkenning opzetten, waardoor quasi het volledige plein meezingt. Goed gedaan, jongens. Graag tot de volgende.

The Sisters of Mercy @ Main Stage

Doorheen de avond waren er in het publiek opvallend veel bandshirts van The Sisters Of Mercy (door de fans kortweg ‘The Sisters’ genoemd) te spotten, veelal trots gedragen door mannen die tram vier al afgestapt zijn en de hoogdagen van de band nog meemaakten. Dat The Sisters’ laatste officiële album dateert van 1992, betekent niet dat de passie uit de band is. Al die tijd is de band blijven spelen en deed daarbij al vaker ons land aan, onlangs nog in Ancienne Belgique. Daarnaast bleven ze, in variërende bezetting waarbij enkel frontman Andrew Eldritch en drumcomputer Doktor Avalanche blijvers lijken te zijn, muziek maken die live werd gespeeld, maar niet officieel werd uitgebracht. Op een duister podium openden The Sisters met “Don’t Drive On Ice”, een van die nieuwe nummers die moeilijk door het grote publiek gekend zijn. Er stonden geen spots op de artiesten gericht en ook de cameramannen en -vrouwen mochten vroeger huiswaarts keren. Tijdens de show werden er beelden geprojecteerd van verschillende aard, allen met een Betamax-achtig gevoel erover. Ze betekenden in de meeste gevallen weinig meerwaarde bij de show, een duidelijker beeld van wat er op het podium gebeurde werd gemist. Dat zorgde er tijdens de hele show voor dat luisteren belangrijker was dan kijken.

In de eerste helft van het optreden staat het grootste deel van het publiek er wat doelloos bij, ook wanneer oudere nummers als “Ribbons” en “Giving Ground” (ooit uitgebracht onder The Sisterhood) de revue passeren. Zelfs bij de fans vooraan is het tijdens nieuwe nummers wat stiller, gezien deze enkel op bootlegs van optredens te vinden zijn en dus minder goed gekend. Daarbovenop is de zang van Eldritch niet altijd even goed hoorbaar boven de best luide gitaren en beats. Het nieuwe “But Genevieve” kan door het publiek best gesmaakt worden en bij “Marian” uit de beginjaren komt er al wat meer beweging in de groep. “Detonation Boulevard” en “Something Fast” kunnen het enthousiasme al op een hoger niveau krijgen, een lijn die wordt doorgetrokken tijdens “I Was Wrong”. Het nieuwe nummer “When I’m On Fire”, dat eerder dit jaar voor het eerst werd gebracht in Luik, klinkt als een liefdesbaby van Eldritch en Robert Smith van The Cure, maar die vergelijking gaat wel voor meer nummers op. Met “Lucretia My Reflection” krijgt het publiek weer zin om een feestje te laten losbarsten richting het hoogtepunt. Afsluiten gebeurt – uiteraard – met “Temple Of Love” en “This Corrosion”, waarbij geen enkel lichaamsdeel op het festivalplein onbewogen blijft. The Sisters of Mercy draaide er in 80 minuten maar liefst 21 nummers door, wat dankzij wat variatie tussendoor en de sterke combinatie van elektronische muziek en ruige gitaren voor ieder wat wils bracht.

De tweede dag Suikerrock was er eentje om in te halen, maar het publiek is tevreden huiswaarts gekeerd. Niemand die eraan dacht dat ze dit eigenlijk twee jaar geleden al hadden kunnen zien, maar gelukkig ook niemand die er nog aan denkt dat het festival toen op de afdeling palliatieve zorgen lag. Suikerrock leeft, lang leve Suikerrock.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!