Terwijl de wereld voorzichtig alles op slot hield, trapte Rina Sawayama in 2020 met veel geweld alle ramen en deuren open. Debuutplaat SAWAYAMA wist te overtuigen door een hoop typische jaren 90-klanken in de blender te gooien en dat te vermengen met invloeden uit de nu-metalscene. Een combinatie die ervoor zorgde dat de Brits-Japanse in heel wat eindejaarslijstjes belandde. Elke luisterbeurt bracht weer een nieuw element aan het licht, waardoor ook wij geboeid bleven luisteren naar wat ons voorgeschoteld werd op die gelijknamige debuutplaat. De levensduur van een album is anno 2022 echter beperkt en dus moest er zelfs voor zo’n indrukwekkende plaat een opvolger komen. Die krijgen we in de vorm van Hold The Girl, een album waarop de artieste grotendeels uit hetzelfde potje inspiratie haalt.
Nadat haar passage in de Brusselse Botanique geannuleerd werd door een inmiddels iets te welbekende reden, kregen we de voorbije maanden met mondjesmaat nieuwe muziek te horen van Rina Sawayama. Al snel bleek dat de artieste nog heel wat in haar mars heeft. Samenwerkingen met onder meer Elton John en Charli XCX zorgden voor lekkere tussendoortjes, maar het was toch vooral het nieuws dat er een nieuw album in de pijplijn zat dat de fans echt blij wist te maken. “This Hell” schoot explosief uit de startblokken en wierp zich al snel op tot een lekker zomers hitje. Toch was het eerder titelsong “Hold The Girl” die ons kon overtuigen door het samengaan van euforie en melancholie. Dat dramatische en vooral precaire evenwicht wordt verder op de proef gesteld op Hold The Girl.
Met amper twee minuten op de teller zou je wel eens de vergissing kunnen maken om “Minor Feelings” als een intro te categoriseren. Niets is minder waar, want hoewel de titel ons even op het verkeerde pad brengt, is er niks kleinschaligs aan het nummer. We krijgen een zeer dramatisch klinkende ballad te horen die zich steeds meer ontplooit, tot we voor de poorten van koninkrijk Sawayama aankomen. ‘All my life I’ve felt out of place’, klinkt het en daarmee krijgen we de indruk dat we op dit album dichter dan ooit bij de échte Rina komen.
Net als op SAWAYAMA haalt de artieste vooral inspiratie uit de jaren 90 en 2000 en dat zorgt voor een nostalgische trip naar onze kindertijd. “Forgiveness” neemt ons terug mee naar de tijd waarin de hitlijsten gedomineerd werden door namen als Britney Spears en Avril Lavigne. Echt diepgaand zijn de teksten van Rina Sawayama niet, maar daardoor wordt het cliché van de hele Y2K-trend die zich doorheen onze samenleving beweegt nog maar eens extra vergroot. ‘I’m chasing blue skies ‘cause I only see clouds in my eyes’ leent zich bijzonder goed voor een ietwat tenenkrommend bijschrift op Instagram. We kunnen echter niet ontkennen dat het geheel niet bijzonder catchy klinkt en stiekem laten we ons ook maar al te graag onderdompelen in de popklanken van Sawayama. “Holy” zet diezelfde lijn door en blijft lang nazinderen. Al zouden we dat ook kunnen steken op het deuntje, dat doet denken aan “Ochtendgymnastiek” van Samson & Gert. Of de zangeres zich daarvan bewust is, lijkt ons nogal vergezocht, gezien Studio 100 nooit echt in het buitenland van de grond gekomen is. Gelukkig zullen de danspasjes op de muziek van de Brits-Japanse er een stuk sensueler uitzien dan die op het kinderliedje.
Naarmate het album vordert, klinkt het geheel experimenteler en krijgen we verschillende kanten van de Sawayamadiamant te zien. Zo horen we een – nogal atypisch in het klankbord van Sawayama – snaarinstrument dat in schril contrast staat met de rest van het nummer op “Your Age”. Wie al overweldigd raakt door die song, kan best “Imagining” overslaan. We lijken het noorden helemaal kwijt en zelfs de sterke greep die Sawayama op ons had, lijkt plots nogal op losse schroeven te staan. Strijkers, metalinvloeden en hyperpop schijnen elkaar te ontmoeten op het lied dat een ietwat vreemde eend in de bijt zou kunnen zijn, maar net hierdoor een van de pareltjes van Hold The Girl wordt. We worden nog even wakker geschud door het refrein van “Frankenstein”, waarna het toch wel bergaf gaat. De meer singer-songwriterkant van de artieste kan ons minder boeien dan de Lady Gaga-achtige extravaganza en we vrezen dan ook dat “Send My Love to John” door het zachte karakter eerder een beperkt aantal luisterbeurten zal opstrijken. Aan kwaliteit moet het echter niet inboeten, maar het is gewoon net allemaal wat minder spannend dan de gekke geluiden die we doorheen de rest van de plaat te horen kregen.
Dertien titels lang blijven boeien blijkt ook voor Rina Sawayama een moeilijke opgave. Enkele interessante overgangen tussen de songs hadden onze aandacht wellicht nog meer kunnen vasthouden, maar al bij al levert de zangeres een bijzonder fijne plaat af. Dat we verschillende facetten van haar kunnen te horen krijgen, zorgt ervoor dat ook het meer mainstream publiek zich wellicht in een van de songs zal kunnen vinden en Sawayama zo haar publiek aanzienlijk uitbreidt. Toch kunnen we niet anders dan onderstrepen dat het vooral de enigszins gekke, experimentelere creaties zijn die van de artieste maken wie ze vandaag is. En daarvan horen we in de toekomst graag nog meer.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
