Sophie Allison, artiestennaam Soccer Mommy, bracht een aantal albums in eigen beheer uit vooraleer ze haar eerste platencontract tekende bij label Fat Possum. Ze was toen nog maar twintig jaar, maar haar debuutalbum Clean uit 2018 klonk al indrukwekkend volwassen, met een sonisch kleurenpalet dat expliciet knipoogde naar de jaren negentig. Dat geluid werd op opvolger Color Theory nog wat voller ingekleurd, maar het grungy gitaarwerk, de shoegaze-invloeden en de lichtjes zeurderige zang bleven overeind.
Evolutie dus, maar wel van het voorzichtige soort. Het blijft een constante in het nieuwste werk van Allison. Opener “Bones” klinkt meteen vertrouwd, met de melancholische stem van Allison die enkele goeie melodieën zingt over crunchy gitaren. Goed opgebouwd ook, met een lawaaierig crescendo. Sometimes, Forever bevat wel nog meer nummers die uit dat rockvaatje tappen, zoals het uptempo “Don’t Ask Me”. Ogenblikkelijk herkenbaar als een Soccer Mommy-liedje, al is de productie duidelijk van een ander niveau dan op het debuut.
Daniel Lopatin, ook bekend als Oneohtrix Point Never, zat achter de productieknoppen bij deze plaat en we nemen aan dat hij verantwoordelijk is voor de synths en effecten die iets dikker in de mix liggen. Het resultaat is dat Soccer Mommy nog wat dromeriger klinkt dan we van haar gewend zijn. Lopatin werkte recent aan de laatste plaat van superster The Weeknd en was ook verantwoordelijk voor de soundtrack van Netflix-culthit Uncut Gems enkele jaren geleden; niet het soort persoon dus die je inschakelt om weinig te doen.
Dat is op zich prima, al is het een kleine gemiste kans dat er op dit derde album niet meer geëxperimenteerd wordt dan alleen maar met de productie. De composities zelf blijven opnieuw vrij braaf. Wat we te horen krijgen, wordt echter wel competent uitgevoerd. Het blijft duidelijk dat ondanks de invloed van Lopatin de eenvoudige akkoordprogressies en melodieën van Sophie de kern blijven van Soccer Mommy. Herkenbare riffs of tempowisselingen zal je dan ook niet vlug horen passeren en zelfs de rijke gitaareffecten klinken zeer gecontroleerd.
Allison zingt goed, maar heeft een ietwat eentonige stem en waar wij in het verleden hoopten op wat meer uptempo nummers om variatie te brengen, kiest ze ervoor op Sometimes, Forever net voor het tempo expliciet naar beneden te brengen. Dat werkt echter wel; “Unholy Affliction” klinkt dreigender dan we van haar gewend zijn, met industrieel klinkende, kille drums die ook op “Darkness Forever” passeren. Hartzeer lijkt een thema en de muzikante kanaliseert uitstekend haar innerlijke goth, wat ze zeker kunnen vinden in de titel. “Darkness Forever” bevat trouwens een referentie naar de befaamde schrijfster Sylvia Plath, die zichzelf van het leven beroofde door haar hoofd in de oven te steken.
“With U” zoekt lichtjes andere paden op met lichte elektronica, en we horen blokfluit en klarinet passeren. Het nummer had zo op Mellon Collie and the Infinite Sadness van Smashing Pumpkins kunnen staan. Zowel “Shotgun” als “Following Eyes” zijn dan weer opgebouwd rond simpele, maar groovy baslijnen tot de liedjes openbloeien in de refreinen. Sometimes, Forever is opnieuw niet superspannend, maar wel degelijk en luistert aangenaam weg als een verfrissend schoonheidsslaapje. We hopen alleen dat we in de toekomst, binnen één of twee platen, niet meteen zullen beginnen geeuwen.
Facebook / Instagram / Website
