Working Men’s Club staat garant voor elektronisch gerichte, über-Britse postpunk. De twintigjarige Sydney Minsky-Sargeant en zijn drie compagnons brachten in 2020 een uitstekend debuutalbum uit en wilden het op hun tweede plaat nog beter doen. Daar zijn ze prima in geslaagd door zich meer te verdiepen in de elektronica. Fear Fear is gemaakt om te dansen en dat gebeurt dankzij vettige synths en drumcomputers waarvan de productie overigens op naam staat van Ross Orton, die AM van Arctic Monkeys onder zijn vleugels nam.
“19” – geschreven toen Sydney negentien jaar was, gokken we – is een heerlijke opener. Dat zou je weliswaar niet meteen zeggen als je het begint te luisteren. Het nummer start namelijk met het lawaai van een speaker waar je een kabel inplugt. Vervolgens bouwt er zich een drumsectie op die meteen heel dansbaar is en vervoegd wordt door donkere synths. Dan missen we nog slechts één ingrediënt in deze smaakmaker: de eenzame stem van Sydney Minsky-Sargeant komt er na drie minuten ook bij, gevolgd door zwevende achtergrondvocalen. Zijn sappige Britse accent doet meteen denken aan New Order of Depeche Mode. Een oudere luisteraar wordt hier nostalgisch van, een jongere luisteraar wil gaan dansen.
Nadien hoeven we dus niet te vrezen voor de kwaliteit van titelsong “Fear Fear”. Ook deze begint met een bijna ergerlijk sirene-achtig geluid, maar de band slaagt er weer in om daar een kracht van te maken. Je wordt uiteindelijk vervoerd doorheen synth- en drumlijnen die heel onvoorspelbaar zijn. Anderzijds is het refrein meteen meezingbaar. De praatzang van Sydney gaat ongeveer zo: ‘Rarara, hahaha, rumrumrum, yayaya, blablabla’.
“Widow” en “Cut” zijn opnieuw toegankelijker door de vrolijke eightiessytnhs en een klassieke structuur met catchy refrein. In het aanstekelijke “Cut” keert Working Men’s Club terug naar de dominerende sound van het debuutalbum dankzij de elektrische gitaar die een vrolijke rocktoets geeft. “Widow” is heel dansbaar en flitsend, maar bevat de meest donkere tekst die je je kan inbeelden: ‘Lust was easy until you died, now I fuck inside my head but not outside’ gaat over iemand die zijn partner verloor.
Sydneys teksten vragen om een poging tot analyse – hoewel je hem soms maar moeilijk verstaat door de duistere stemeffecten. ‘Feel the hippocampus praying like a mantis’ uit “Rapture” is een voorbeeld van zijn koortsdromerige raadsels waarvan je niet weet of er nu een zotte betekenis achter zit of het gewoon Bazartpraat is. “Rapture” is verder een heel wonky gitaarnummer dat soms klinkt als een oud computerspelletje. Ook aan het begin van “Heart Attack” krijg je dat gevoel: de bliepjes zouden het geluid van mislukte spelpogingen kunnen voorstellen. Verder is het net niet zo meeslepend als bijvoorbeeld het grootse “Circumference”, maar de vastberaden tred op de computerdrum houdt je gekluisterd.
Ook “Money Is Mine” bevat zo’n repetitiviteit met hypnotiserend effect. Sydneys herhalende, predikkende zangstukken bereiken er het soort monotone niveau dat doet denken aan de rap van Faithless. Met de zware clubbeat en horrorlachjes erbij voelt het zelfs een beetje eng. Die enge sfeer trekt zich door in “The Last One”, het laatste nummer dus, waar het refrein van “Money Is Mine” nog wat nazindert. Net als op de vorige plaat krijgen we hier een extra lange afsluiter. Bijna acht minuten hangt er een mysterieuze, opzwepende filmmuzieksfeer. Het nummer, en zo ook de plaat, sluit uiteindelijk kort af met het signatuur van Working Men’s Club: een hoopje speelse synths en vettige beats.
We hopen dat het sterke Fear Fear even hard aanslaat als dat het veertig jaar geleden had kunnen doen. Working Men’s Club klinkt door de wiebelende synths heel new wave, maar de beats raken je altijd dat tikkeltje harder waardoor ze perfect passen in een meer actuele ravecave. Daarnaast experimenteert de band met out-of-the-box en soms bijna onaangename geluiden, waardoor hun sound meer atypisch en eigen wordt. Syndeys zweverige en monotone zang klinkt altijd zo eenzaam, maar vraagt, omgeven door die grootse muziek, net om een massa dansend volk.
Op 11 september staat Working Men’s Club in de Botanique.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
