InstagramLiveRecensies

Beach House @ De Roma: Hemelse jukebox

© CPU – Tom Clabots

Dat het publiek Beach House nog niet vergeten is, bewijst een snelle blik op het tourschema. Het eerste deel van het Belgisch tweeluik startte op zaterdag met een quasi uitverkochte De Roma en zet zich op maandag 30 mei verder in een al even uitverkochte Ancienne Belgique. De honger naar nieuwe muziek blijkt wederzijds te zijn, want het heeft vier jaar en een pandemie geduurd voor Beach House zijn rechtmatige plek op de troon van dromerige synthpop opnieuw kon opeisen. Met het nieuwe imposante dubbelalbum (of is het quadrupel album?) onder de arm, had de band uit Baltimore meer dan bewijzen genoeg om die argumenten kracht bij te zetten. Opgedeeld en uitgebracht in vier hapklare brokjes was Once Twice Melody opnieuw een krachttoer in de al indrukwekkende carrière. Net wanneer je denkt dat de band wel alles uit zijn overbekende sound heeft gehaald, bewijst ze je het tegendeel en ontdekt ze manieren en combinaties om synths, gitaar en drumcomputers fris en meeslepend te laten klinken.

Wie omstreeks 20.00 nog gezellig stond te keuvelen in de foyer van De Roma, dacht wellicht dat Beach House er onaangekondigd een uur vroeger aan was begonnen. Toegegeven, met de ogen dicht schurkte de sound van White Flowers enorm dicht tegen die van het hoofdprogramma. Etherische synths, cleane gitaren op een bedje van drumcomputer en een intrigerende vrouwelijke zang; geef toe, de beschrijving van het vorig jaar uitgebrachte debuut Day By Day dekt voor beide bands de lading. Zelfs met de ogen open moesten we twee keer knipperen om zeker te zijn. De Britten Katie Drew en Joey Cobb zouden na enkele Triple d’Anvers verkeerdelijk herkend kunnen worden als Victoria Legrande en Alex Scally. White Flowers overtuigde muzikaal zeker, maar ontbrak nog wat eigen smoelwerk om echt te blijven hangen.

© CPU – Tom Clabots

Als je twijfelde of Beach House de magie na al die jaren nog niet verloren was, dan werd je al na amper twee nummers helemaal op je gemak gesteld. Zoveel tijd had de band namelijk nodig om het publiek in De Roma om te toveren tot een zee van wiegende lichamen. “Once Twice Melody” was dan wel een stevige opener, vooral “Silver Soul” werd op een zucht van opluchting onthaald. ‘It’s happening again’, zong Legrande opnieuw en opnieuw terwijl het publiek even zijn zorgen kon vergeten en zich met de ogen dicht kon laten meevoeren op de dromerige synths en gitaarmotiefjes. Hoe ze het doen is nog steeds een raadsel, maar met enkel die twee elementen wisten ze keer op keer het publiek in een gelukzalige trance te houden.

Vier nummers uit evenveel albums ver werd duidelijk dat Beach House zich duidelijk goed voelde in de rol van muzikale jukebox. Alsof ze backstage voor de show met een dartsbord willekeurig albums uit hun discografie kozen en daar willekeurig wat nummers uit prikten. Niet dat de nummers onderling inwisselbaar zijn, (een fan zou al eens titels door elkaar durven slaan) het getuigt vooral van een muzikale consistentie en oog voor kwaliteit. Uit Teen Dream hoorden we al snel het onverwoestbare “Silver Soul” en even later het onverwachte, maar daarom niet minder prachtige “Take Care” waar Legrande beloofde goed voor ons te zorgen. Een belofte die ze daarvoor met kleppers als “PPP” en “Superstar” al helemaal had ingelost. Vooral die laatste ontpopte zich tot een van de nieuwe sterkhouders in de setlist. Met zijn langzame opbouw en steeds terugkerende refrein klom het nummer naar ongekende hoogtes.

© CPU – Tom Clabots

Het is indrukwekkend hoe een band na zestien jaar koken met dezelfde ingrediënten nog steeds nieuwe manieren vindt om ons helemaal weg te blazen. Met zijn achttien nummers en anderhalf uur aan muziek was het onmogelijk om de nieuwe plaat helemaal voor te stellen, dus plukte Beach House gretig hier en daar wat proevertjes om aan het publiek uit te delen. “Pink Funeral” klonk met dat orgeltje en afsluitende gitaarsolo als vloeken in een overvolle kerk, maar wanneer je zelf aan het altaar van synthpop staat te prediken, wordt zoiets meteen vergeven. Ook de minder voor de hand liggende keuzes als “Only You Know” of “New Romance” pakten goed uit. Die eerste klonk als een band die push ups en gewichten heft om op het einde zijn nieuwe spierballen te kunnen showen. Op “New Romance” dreigde Legrandes stem haast overspoeld te worden door drums en synths, maar haar liefdesverklaring werd wel helemaal omarmd door het publiek.

Fans konden op de website van Beach House een top drie doorgeven van nummers die ze graag op de setlist zouden zien. Of dat de reden was waarom het publiek in De Roma de eer kreeg om het nieuwe “Modern Love Stories” zijn eerst stapjes te zien zetten op het podium, is nog een raadsel. Netjes ingeduffeld tussen oude klassiekers als “Lemon Glow” en “Space Song” klonk het nummer eerst nog wat onwennig, maar bewees het gaandeweg zijn waarde. Die akoestische gitaar op het einde klonk verrassend en verfrissend, en begeleidde het nummer zachtjes naar de uitgang. Uit Bloom hoorden we helemaal in het begin van de set al “Lazuli” en het duurde tot helemaal op het einde voor er met “Myth” nog eens van die plaat werd geplukt.

© CPU – Tom Clabots

Plaatjes als “Zebra”, “Norway” of “Irene” zijn ondertussen al zo kapot gespeeld in de jukebox, dat de band liever kiest voor nieuw materiaal of andere pareltjes uit zijn oeuvre. “Over and Over” leek dan op het eerste gezicht niet echt de gewenste bisronde, maar kreeg bijna zeven minuten om het publiek te overtuigen. Ook al was het publiek tegen dan al zo mak geslagen door synths en gitaren dat Beach House ons eender welk nummer had kunnen voorschotelen, bleek “Over and Over” toch een geniepige, haast emotionele afsluiter. Legrande kroop voor een laatste keer onder je huid en richtte haar blik naar de sterren die langzaam een voor een hun licht verliezen. En hoewel het nummer ook langzaam weer uitdoofde, bleef de ster van Beach House een verblindend licht uitstralen.

Het blijft een raadsel hoe de band er in slaagt om steeds de grenzen van zijn sound op te zoeken en die keer op keer te verleggen. Je weet ondertussen wat je kan verwachten van een Beach House-nummer, maar je wordt steeds opnieuw verrast en weggeblazen. Na klassiekers als Teen Dream, Bloom en Depression Cherry knoopt het duo moeiteloos weer aan met nieuw materiaal dat live zeker zijn voet naast ouder werk kan zetten en het soms zelfs overtreft. Mocht er in de hemel een bar bestaan met een jukebox, dan zit die volgestouwd met plaatjes van Beach House. Eender welk nummer je kiest, het is altijd een garantie op meeslepende en gelukzalige dreampop.

Beach House is nog te zien in een uitverkochte Ancienne Belgique op 30 mei en staat op 10 juni in de Beekse Bergen op Best Kept Secret.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Once Twice Melody
Silver Soul
Dark Spring
Lazuli
Wildflower
Pink Funeral
PPP
Superstar
Drunk in LA
Only You Know
Take Care
New Romance
Lemon Glow
Modern Love Stories
Space Song
Myth

Over and Over

Related posts
AlbumsRecensies

Beach House - Become (★★★½): Dromerig extraatje

Na lang wachten werd het geduld van menig Beach House-fan vorig jaar dan eindelijk beloond. De band van Victoria Legrand en Alex…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Robin Kester - Honeycomb Shades (★★★★): Zweven tussen extase en melancholie

Dik twee jaar geleden bracht Robin Kester met This Is Not A Democracy haar eerste mini-album uit. Waar het in eerste instantie…
2022FeaturesInstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2022

Het jaar loopt langzaam maar zeker op z’n eind. Naar goede gewoonte word je dan gebombardeerd door lijstjes met eindejaarsoverzichten en dit…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.