InstagramLiveRecensies

Pukkelpop 2022 (Festivaldag 4): En op het einde wint de groove

© CPU – Ymke Dirikx

Het is een cliché, maar de laatste dag van een festival is altijd wat lastiger. Zeker op Pukkelpop waar we 260 artiesten kunnen zien over tien podia, werken de voeten al wat tegen als we onszelf op gang proberen te trekken. Gelukkig had de organisatie nog een geweldige line-up voor ons in petto met nagenoeg alleen maar uitstekende acts. Ook het weer was met een stralende zon terug uitmuntend en ook dat is altijd belangrijk om de sfeer hoog te houden. Wie wilde dansen kwam vandaag alvast aan zijn trekken, want er waren erg veel dansbare acts met funkinvloeden zoals een geweldige Nu Genea, maar ook een laatste show van Sons of Kemet. Er was natuurlijk veel meer met een grote diversiteit aan klanken en zoals steeds lees je over de meeste van die acts iets hieronder.

MEAU @ Marquee

© CPU – Nathan Dobbelaere

Zingen in het Nederlands is weer populairder dan ooit en zo mocht ook laatste nieuwe talent in het genre MEAU aantreden op Pukkelpop. Meau Hewitt, zoals de zangeres voluit heet, kreeg de eer om voor de allerlaatste keer dit jaar de Marquee te openen en daar had klaarblijkelijk wel redelijk wat volk zin in. Mede dankzij haar hit “Dat heb jij gedaan” had menig festivalganger toch nog de energie gevonden om op de laatste festivaldag rond het middaguur richting de weide te trekken en gelijk hadden ze.

Dat MEAU gekomen is om te blijven, werd duidelijk aan haar redelijke grote productie. Een gouden gordijn, extra gouden podia voor haar vijf muzikanten en een special guest; wie vroeg richting de Marquee was afgezakt, kreeg waar voor zijn geld. De nummers die de Nederlandse bracht zijn dan ook gewoon heel mooi, alsook vormden ze de ideale manier om aan de laatste festivaldag te beginnen. Met een gitaarsolo in “Weet” en een rolletje voor de Nederlandse Bente tijdens een voorlopig onuitgebracht nummer zweefde ze tussen betoverend en dromerig. Met “Blijven Rijden”, nog een onuitgebracht nummer, liet ze de heupen van de tent een beetje bewegen, waardoor ze zich bijgevolg ook aan enkele danspasjes waagde. Tijdens rustigere, al dan niet minder bekende nummers, zakte het aandachtspijl weliswaar. Dat maakte niet dat de liedjes minder mooi waren, maar het voelde op die momenten wel alsof MEAU iets te veel uit hetzelfde vaatje tapte om 40 minuten even intens te blijven boeien. Gelukkig bracht “Als Jij Maar Bij Me Bent” het vuur terug en rolde dat op zijn beurt de rode loper uit voor het kippenvelmoment dat meezinger “Dat heb jij gedaan” was. Een wondermooie opener van dag vier dus, en zo mag MEAU terugkijken op een geslaagde eerste Pukkelpop.

MEAU staat dit najaar nog in De Roma in Antwerpen (31 oktober), in Het Depot in Leuven (1 november), in VIERNULVIER in Gent (2 november), in Cactus Club in Brugge (8 december), in de Muziekodroom in Hasselt (9 december) en in De Warande in Turnhout (10 december).

HEISA @ Lift

© CPU – Cédric Depraetere

Passanten die klokslag twaalf rond de Lift dartelden, verslikten zich hopelijk niet in hun ochtendkoffie toen HEISA zijn instrumenten inplugde. De Limburgse groep uit Hoeselt speelde niet enkel voor vrienden en familie, want overal in de tent stonden er wat vroege vogels te genieten van de experimentele noiserock. Jacques Nomdefamille keek zijn publiek weinig in de ogen, maar leek in een goedlachse bui om het beste van zichzelf te geven. Door alle reverb en pedaaleffecten viel er altijd wel iets nieuws te beluisteren. Die spitsvondigheden werden ook goed onthaald door de aanwezigen. Tussendoor de tempowisselingen zagen we verschillende mensen hun ogen sluiten en vlak erna uitbundig headbangen. Zelden zagen we zoveel geëxperimenteer enthousiaste reacties uitlokken. HEISA en Pukkelpop was hierbij een lokale match made in heaven.

HEISA speelt de komende maanden nog op Leffingeleuren in Leffinge (9 september) en op de Waregemse Metal Days (11 december).

Milo Meskens @ Main Stage

© CPU – Cédric Depraetere

Het ging misschien niet zo snel voor Milo Meskens als eerst gedacht, maar tegenwoordig groeit de populariteit van de singer-songwriter toch weer. Zo scoorde hij vorige zomer bijvoorbeeld een hitje met Regi en trok hij eerder dit jaar richting Britse hoofdstad om aan zijn muziek te werken. Het levert in elk geval al iets op, want gisteren mocht hij de Main Stage van Pukkelpop openen en dat is toch ook niet niks. Met een ep en een handvol nieuwe singles onder de arm kon de man dan ook een fijne set samenstellen.

Ondanks het vroege uur wist Meskens toch al wat volk op de been te krijgen. Dat publiek deed zelfs ook al voorzichtig mee, ook al heeft de man meer onbekendere dan bekende nummers. De muziek die de man bracht was dan ook lekker toegankelijk, want met bijvoorbeeld “Fool” bracht hij groovy gitaren en melancholische singer-songwriter samen. De jongeman ontpopte zich dus al snel op iets wat schommelt tussen de ideale schoonzoon en een rockster; heel even schoot de term ‘Alex Turner van den Aldi’ even door ons hoofd, al kon dat ook te maken hebben met en Milo’s uitstraling en het decor van de Arctic Monkeys dat al boven zijn hoofd hing te bengelen. Debuutsingle “Here With Me” werd opgedragen aan zijn zieke grootvader, waardoor de emotie in het nummer nog wat meer diepgang kreeg. Mocht het wat later op de dag geweest zijn, hadden duizenden smartphone-lichtjes de weide ongetwijfeld doen oplichten. “Stone Cold Liar” liet de hoofdjes dan weer op en neer gaan en dat voedde het zelfvertrouwen waarmee hij zijn gitaar behandelde nog wat meer. Het publiek gaf, de band gaf meer terug. Milo Meskens is goed in wat hij doet en bewees dat hij dit plekje op de affiche eigenlijk ook gewoon dubbel en dik verdiende.

Slow Crush @ Club

© CPU – Nathan Dobbelaere

Slow Crush is zo een van die zware Belgische bands die in het buitenland meer potten breekt dan in België. Geheel onterecht, want het drietal brengt potige shoegaze die ons emotioneel diep weet te raken. Dat was in de Club niet anders. De groep nam wel een redelijk lange aanloop vooraleer de gitaren mochten gieren en frontvrouw Isa Holliday haar engelenstem in de strijd wierp. Gelukkig belde niemand naar de brandweer, want de muurdikke rookwolken leken van ver op een brandhaard. Het warmtegevoel kwam echter van de hoge noten die het Belgisch-Britse viertal op ons afvuurde. Gedurende de hele set smeulden de strakke nummers niet weg als een zielig hoopje as. Slow Crush hakte daarentegen in op onze meest persoonlijke zielenroerselen, maar maakte ons eerder opgewekt dan depressief.

ECHT! @ Castello

De laatste festivaldag gezapig op gang trappen, dat kon gisteren bij ECHT!. Het Brusselse jazzkwartet maakt opzwepende jazztronica die live nog eclectischer en levendiger overkomt. De tent had wat tijd nodig om in de sfeer te komen, wat te wijten was aan de rustige opbouw. Het duurde dus even voor de band op kruissnelheid kwam en de ban bij het publiek gebroken was. Het breekpunt vormde “500 gr.” waar de dansbenen eindelijk losgegooid werden en je de euforie voelde toenemen. Op het einde waren publiek en band helemaal in vorm en voelde je dat de wisselwerking elkaar naar hoge sferen bracht. Met dank aan de groove en een fenomenale percussionist geraakte je helemaal verdwaald in het moment en daar zijn dit weekend niet veel groepen in geslaagd. Conclusie: eenmaal ECHT! alle wapens in de strijd gooide was de band een meesterlijke tandem waar Pukkelpop volop van kon genieten.

ECHT! staat op 12 oktober in de Ancienne Belgique in Brussel.

Remi Wolf @ Marquee

© CPU – Cédric Depraetere

Remi Wolf geldt al een hele tijd als een van de leukste ontdekkingen uit het Amerikaanse muzieklandschap. Zo stond ze de afgelopen weken bijvoorbeeld al in het voorprogramma van Lorde en Red Hot Chili Peppers, en mocht ze gisteren voor de tweede keer dit jaar komen opdraven op een Belgisch podium. Met Juno leverde ze een verfrissend popalbum af, maar ook live staat ze garant voor een uiterst fijne show. Dat bewees de jongedame gisteren dan ook met gemak in de Marquee.

“Liquor Store” was meteen een bommetje dat de Amerikaanse dropte. Jammer was dat er met moeite een paar honderd man in de tent stond, maar dat Remi dat publiek wel gewoon inpakte, werd snel duidelijk. Het leuke “Anthony Kiedis” en de trippy visuals lokten gelukkig al meer volk de tent in, wat het enthousiasme van de band alleen maar ten goede kwam. Dat Remi Wolf een rasechte entertainer is en zich niets aantrekt van wat de wereld van haar denkt, zorgt ook gewoon voor een hele plezante sfeer. Dat ze daarnaast ook vocaal op geen foutje te betrappen viel, zelfs de uithalen waren indrukwekkend, maakte nog meer duidelijk dat ze de hype meer dan waard is. De cringe en typisch Amerikaanse praatjes tussen de nummers door pasten op zich ook wel in het plaatje. Dat het publiek tegen “Liz” een paar keer vermenigvuldigd was, was dan ook volledig haar eigen verdienste. Tussen haar eigen nummers door bracht ze ook nog covertjes van Gnarls Barkley’s “Crazy” en MGMT’s “Electric Feel”; redelijk overbodig, maar dat hoort er ook bij zeker? Hoe dan ook liet dat de pret niet bederven, want “Disco Man” en “Photo ID” zal ongetwijfeld in heel wat playlistjes terechtkomen morgen. Een leuke set van Remi Wolf, waarmee ze hoogstwaarschijnlijk wat nieuwe hartjes wist te winnen.

GIRLI @ Backyard

© CPU – Nathan Dobbelaere

Aan de andere kant van het kanaal lopen er ontzettend veel muzikale beloften rond. Een van die artiesten is GIRLI. De Londense heeft inmiddels al wel een bescheiden reputatie opgebouwd in haar thuisland met aanstekelijke popnummers die elk belangrijke thema’s aankaarten. Voorbij de grenzen van het Verenigd Koninkrijk geniet Amelia Toomey, zoals ze werkelijk heet, echter nog niet van hetzelfde succes. De hoogste tijd dus om daar wat verandering in te brengen en dat probeerde GIRLI nu in Kiewit. Dat draaide helaas uit in een ongelooflijke mislukking. Haar microfoon stond veel te zacht, dus GIRLI was nauwelijks te verstaan. Wat we er wel van konden horen, klonk een beetje als triest gekrijs. Op het podium van de Backyard werd ze vergezeld door een achtergrondzangeres met de podiumuitstraling van een gemiddelde schooljuffrouw, die net zo vals klonk als GIRLI zelf. Ze kwam een beetje over als de liefdesbaby van YUNGBLUD en Charli XCX, wat een intrigerende mix zou kunnen zijn, maar resulteerde in hele cringe bedoening. Heel erg lang hebben we het dus helaas niet volgehouden bij GIRLI, en we nemen het anderen niet kwalijk als zij de Backyard ook vroegtijdig verlaten hebben om elders hun geluk op te halen.

Joey Valence & Brae @ Lift

Joey Valence & Brae ontpopte zich zondagmiddag tot een van de ontdekkingen van het weekend. De twee Amerikanen brengen momenteel eigenhandig de hiphop uit de jaren negentig terug naar het heden en dat met een energie die je erg aan de hoogdagen van de Beastie Boys doet terugdenken. Al van bij het eerste nummer hadden ze de Lift helemaal in hun broekzak gestoken, wat best wel een prestatie is als je bedenkt dat het overgrote deel van het publiek nog nooit van de twee had gehoord. Met een goede start win je natuurlijk geen prijzen en daarom bleef het duo onverstoorbaar het ene na het andere vurige nummer op ons afvuren.

Moshpits, crowdsurfers, sitdowns; wat Joey Valence & Brae vroeg, kregen de mannen ook. En dat was ook verdiend, want beiden gingen zelf tot het uiterste en bleven onvermoeibaar verder rappen. Hun favoriete nummer “Startafight” en het ruige “Punk Tactits” brachten ze zelfs tweemaal aangezien Pukkelpop duidelijk geen genoeg van ze kon krijgen. Joey Valence & Brae won op Pukkelpop honderden nieuwe zieltjes en zet daarmee hun veroveringstocht in een nieuwe versnelling.

Sea Girls @ Main Stage

© CPU – Nathan Dobbelaere

Een indrukwekkend debuut afleveren, maar daarna toch wat blijven hangen in de middelmatigheid; het zit Sea Girls tegenwoordig niet echt mee. Het viertal uit Londen heeft een patent op het herkauwen van dezelfde hitjes, maar wist zich op die manier ook wel te ontpoppen tot een feelgood festivalbandje. Dat het zonnetje er serieus door kwam toen de mannen voet op de Main Stage zetten, was dan ook weinig verrassend. Helaas was de rest van de set dat ook.

Openingsnummer “Sick” maakte bijvoorbeeld als snel duidelijk dat frontman Henry Camamile niet de beste zanger is en ook de redelijk magere opkomst deed vermoeden dat we het beste van Sea Girls misschien al wel hebben gehoord. Maar goed, de set moest nog gespeeld worden en “Call Me Out” bracht op zich wel al wat meer schot in de zaak. Dat nieuw materiaal op niet zoveel enthousiasme kon rekenen als de oudjes, maakt dat de Britten anno 2022 misschien eens wat meer buiten de lijntjes moeten durven kleuren. Het neemt in elk geval niet weg dat de band de ideale muziek maakt voor zomerfestivals en laat de omstandigheden op Pukkelpop daar ook ideaal voor zijn. De voorste regionen klapten en sprongen dan ook gewillig mee op de zomerse indiegitaartjes en al zeker toen Camamile er expliciet om vroeg in “Do You Really Wanna Know?”. Het was op zich dus wel een tof setje dat Sea Girls bracht, maar dat de band een klein uurtje op dezelfde golf bleef surfen zorgde ervoor dat het niet altijd even interessant bleef. Dat het publiek moest meezingen met “Lonely” kon dat idee ook niet doorbreken. Een tof concertje dus, maar vraag ons niet wat Sea Girls vandaag de dag onderscheidt van eender welke Britse indierockband.

Meskerem Mees @ Club

© CPU – Cédric Depraetere

De laatste twee jaar was er geen ontkomen aan Meskerem Mees. Sinds ze met haar debuutsingle “Joe” doorbrak heeft ze zich helemaal kunnen etaleren in België en ook de rest van Europa gaat stilaan voor de bijl. Dat haar charmante folk niet meteen de meeste geschikte festivalmuziek is, bleek jammer genoeg wel al in de eerste minuten van haar Pukkelpopdebuut. Haar optreden in een tot de nok gevulde Club werd net iets te vaak overstemt door het gebabbel van de achterste rijen en de muziek van de omliggende podia, waardoor we veel moeite hadden om in het optreden te komen. Nochtans speelde Meskerem Mees samen met cellist Frederik Daelemans een redelijk feilloos concert waar haar klasse zeker naar voor kwam. Bij “Joe” en “Man of Manners” was de tent wel iets attenter, al verslapte de aandacht achteraan daarna weer een beetje. Aan Meskerem Mees lag het zeker niet en we zijn er zeker van dat er heel wat zielen genoten hebben van dat welgekomen rustmoment.

Moonchild Sanelly @ Castello

Rond twee uur verdween de zon toch een beetje aan de Castello, want Moonchild Sanelly tekende er present om een set te spelen. De rapster maakte wat naamsbekendheid door samen met Gorillaz en Beyoncé een nummer te maken, maar hier moest ze het op zichzelf bewijzen. Dat gebeurde weliswaar niet volledig alleen, want ze had ook een dj en danser mee. Hiermee probeerde ze tent op te zwepen door onder andere twerkmoves boven te halen en heel wat exotische stevige beats in de zaal te smijten. De Castello, die niet per se helemaal gevuld was, gilde wel de longen uit het lijf en liet zich helemaal inpakken door de frontvrouw die wist hoe ze een publiek moest bespelen. Moonchild Sanelly had met andere woorden gewoon een goeie flow, wat vettige beats en een wilde danser nodig om iedereen mee te krijgen.

Eefje de Visser @ Marquee

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het zijn drukke tijden voor Eefje de Visser, want niet alleen is ze nog niet zo lang mama van een zoontje, ze werkt ook nu pas de tournee rond Bitterzoet af, een album dat al meer dan twee jaar in de winkelrekken ligt. Pukkelpop is in dat kader een van de laatste Belgische shows en op die manier is de cirkel, beginnend op Pukkelpop 2018 met de release van tweede single “Lange Vinnen” (nu tevens afsluiter), helemaal rond. Dat de naar Gent uitgeweken Nederlandse in de tussentijd een dijk van een show wist samen te stellen en ook nog eens bakken ervaring opdeed, zorgde voor een betoverende doortocht in de Marquee.

Dat het een wondermooie “Storm” was die Eefje de Visser met zich meebracht, werd heel snel duidelijk. De goudgele gordijnen die het podium kleedden, de cirkelvormige spiegel die boven haar hoofd bewoog, de danseressen die de sfeer nog intenser maakten; ja, de Nederlandse deed hier iets groots. Dat ze binnen de kortste keren een stampvolle Marquee meezoog in haar verhaal, was na twee nummers al niet meer verrassend gezien de masterclass die de zangeres en haar band neerzetten. De “Zwarte Zon” straalde tussen de rode gloed op het publiek en tijdens “De Parade” kregen we zelfs een stukje uit de lichtshow van Nick Verstand te zien, inclusief vier extra danseressen en confetti die uit de lucht dwarrelde. De impressionante show kende dankzij “Kom Op” alweer een volgend hoogtepunt, om nog maar te zwijgen van de prachtige choreografie op “Maak Het Stil”. Met “Stilstand” en “Lange Vinnen” zette Eefje eigenhandig de kroon op het werk, want haar doortocht in de Marquee was ongetwijfeld een van de strafste van Pukkelpop 2022. Zelfs als je de Nederlandse al verschillende keren aan het werk had gezien, blies ze je gisteren nog steeds van je sokken alsof het de allereerste keer was. Ongezien, ongelofelijk, prachtig.

Eefje de Visser speelt de komende maanden nog op Crammerock in Stekene (3 september), in De Casino in Sint-Niklaas (8 oktober) en in de Ancienne Belgique in Brussel (8 december).

lalma @ Backyard

© CPU – Cédric Depraetere

Dat op Pukkelpop alles kan en mag, is een zekerheid die met de doortocht van lalma voor de duizendste maal bewezen werd. Pure blackmetal kan je John Roan van Arsenal zijn nieuw speelgoed moeilijk noemen, maar de macabere gedachten die het extreme genre domineren dwaalden rond in de Backyard. Begin dit jaar in de AB Club en op Graspop wist lalma ons niet echt te imponeren. Ditmaal waren we toch mee met het arsenaal aan blastbeats en snelle riffs die de band in petto had. De zwakste schakel van het hele gebeuren was echter Roan zelf. Bij momenten reikte zijn stem niet boven al het gitaargeweld. Zijn theatrale lichaamsbewegingen hielden ons wel bij de les, maar zorgden er niet voor dat we in dezelfde trance raakten.

NewDad @ Lift

Hun naam hebben ze laten bedenken door een onlinegenerator, maar gelukkig is NewDad normaliter wel iets origineler in het maken van muziek. Het viertal uit het Ierse Galway bracht de afgelopen week door in de studio en kwam bijgevolg met heel veel goesting nog eens buiten voor wat optredens op het Europese vasteland. Helaas vergaten ze in de studio hun flair die voor hun leuke indierock gisteren broodnodig was om in de Lift te kunnen uitblinken. Er waren natuurlijk wel een aantal leuke momenten zoals bij “Blue” en “Slowly”, maar die werden net iets te vaak afgewisseld met saaiere stukken waarbij onze aandacht al snel wegzakte. “How” deed ons nog eens even ontwaken, maar daar bleef het uiteindelijk ook bij. NewDad verkeerde niet in de beste vorm en kon de verwachtingen niet helemaal inlossen.

NewDad speelt de komende weken nog in de Ancienne Belgique in Brussel (6 september) en in Trix in Antwerpen (7 september), telkens in het voorprogramma van Dope Lemon.

Tom Misch @ Main Stage

© CPU – Cédric Depraetere

Dat Tom Misch iets na de middag programmeren op een Main Stage een goeie zet kon zijn, wist iedereen al van tevoren van zodra de zon fel op ieders gezicht scheen. Toch was het publiek niet om over de koppen te lopen, waardoor het toch wat vreemd was om hem daar te zien. De band kwam een vijftal minuten te laat op het podium, wat Tom Misch en compagnie zich later nog zou beklagen. Zijn groovy funkmuziek zorgde er weliswaar voor dat je het alleen maar warmer kreeg. De band bleek goed op elkaar ingespeeld met hier en daar een saxofoon, wat lekkere baslijnen en zelfs eens een viool. Het hoogtepunt van de set lag in het midden toen Joel Culpepper het podium opkwam om het publiek op te zwepen. Op die manier kreeg de funky cover van Michael Kiwanuka’s “Money” toch nog een extra dimensie en was het publiek hier zelfs het meest enthousiast. Misch is zelf namelijk niet de meest uitbundige frontman en laat vooral zijn muziek spreken. Iedereen zat te wachten op grote hit “South of the River”, maar helaas deed zijn laatkomerij hem de das om en moest hij toch van het podium na “Lost in Paris”. Desalniettemin liet niemand dit aan het hart komen, want iedereen die voor de Main Stage stond had een klein uurtje goed kunnen grooven op de erg fijne muziek van Tom Misch.

Gus Dapperton @ Club

Enige tijd geleden verscheen Gus Dapperton een beetje uit het niets op onze muzikale radar. Een Amerikaanse tiener met een zeer twijfelachtig geknipt kapsel, maar met een hele eigen draai aan de melancholische slaapkamerpop die toentertijd opkwam. In de afgelopen paar jaar is zijn populariteit flink toegenomen, enerzijds mede dankzij een TikTok-hitje in de vorm van “Supalonely” met BENEE, anderzijds dankzij een heel solide tweede langspeler ORCA. In de Club heeft Dapperton laten zien dat hij die populariteit meer dan waard is. Dit was mede te danken aan de leuke band die hem vergezelde op het podium, want hij en zijn vierkoppige band waren uitstekend op elkaar ingespeeld. Het vijftal had er zichtbaar ontzettend veel zin in en genoot overduidelijk van de tijd in de Club. Vooral bij zijn toetsenist was er geen gebrek aan enthousiasme. Het plezier spatte er van af en werkte aanstekelijk op de aanwezigen die allemaal vrolijk mee bewogen op dat wat Dapperton liet zien. Hij gaf een ontzettend goede versie van “Medicine”, waarna een hele mooie cover van Bruce Springsteens “I’m On Fire” volgde. Vooral de wat bekendere nummers “First Aid” en “Post Humorous” bleken smaakmakers want de hele Club was mee. Als er iets is dat we na deze vijftig minuten mogen zeggen, dan is dat wel dat Gus Dapperton absoluut gemaakt is voor een nog veel groter succes.

Emma-Jean Thackray @ Castello

Er zijn weinig dingen die niet op het cv van Emma-Jean Thackray staan. Zo lezen we in haar biografie onder andere dj en producer, maar ook platenbaas, componist en multi-instrumentaliste. Er zat ook in de Castello effectief heel veel verstopt in de muziek van de Britse, waardoor het onmogelijk was om alleen op het podium te staan. Met een driekoppige begeleidingsband en de frontvrouw die zelf ook nog allerhande instrumenten de baas was, wist ze de tent een klein uurtje mee te sleuren in haar verhaal.

Ondanks dat jazz het goed doet en de line-up van de Castello voor de liefhebbers gisteren het walhalla bleek, was de opkomst voor Emma-Jean Thackray toch bijzonder karig. De muziek van de Britse verguisde dus al snel tot achtergrondmuziek, al paste dat op de een of andere manier wel. Met de vele instrumentale intermezzo’s waarin de frontvrouw nu eens de trompet de baas kon en dan eens aan een van haar vele knopjes draaide, hield ze de sfeer er wel in. Helaas heeft Thackray gewoon ook geen bekende nummers, laat staan dat veelal instrumentale tracks goed werken op een festival. Zagen we daarom een slechte show? Verre van, want het viertal amuseerde zich wel degelijk te pletter en improviseerde ook bij de vleet. Het zorgde voor puur muzikaal gezien indrukwekkende stukjes jazz en bijgevolg wiegden er wel wat heupjes mee, maar zoals gezegd was Emma-Jean Thackray de ideale achtergrondmuziek op Pukkelpop. Het doet haar talent oneer aan, maar het was nu eenmaal zo.

Sigrid @ Marquee

© CPU – Cédric Depraetere

Het verhaal van Sigrid leest haast weg als een sprookje. Al van in de begindagen stapelden de hitjes zich op en voor ze het wist was ze de BBC Sound of 2018. Ondertussen zijn we al een aantal jaar verder en nu is daar eindelijk die langverwachte tweede plaat in de vorm van How To Let Go. Die wordt deze zomer voor het eerst live voorgesteld en in België gebeurde dat in een redelijk volgelopen Marquee op Pukkelpop.

Door te beginnen met het onbekendere “It Gets Dark” konden we niet van een vliegende start spreken, maar Sigrid bewees wel wat voor een goeie zangeres ze is. Het daaropvolgende “Burning Bridges” bracht dan al wat meer in de keet en vanaf dan werd het eigenlijk alleen maar opvallender hoeveel hitjes de Noorse op haar palmares heeft staan. Bij “Head on Fire” nam haar pianiste bijvoorbeeld de rol van Griff over en ook “Don’t Feel Like Crying” droeg bij tot de leuke energie die er in de Marquee hing. De break in “Plot Twist” zorgde voor een plezant moment van samenhorigheid en vanaf dan aan ging het energiepijl ook omhoog. Als je dan nog nummers als “Don’t Kill My Vibe” en “Strangers” achter hand hebt, is het natuurlijk ook niet moeilijk om een hele tent uit je hand te doen eten. Sigrid zou op haar eigen schattige manier dus wel eens kunnen uitgroeien tot de Robyn van een nieuwe generatie, gezien haar gigantisch fijne popmuziek, maar ook gewoon door de leuke sfeer die haar liveshows met zich meedragen. Gisterenochtend vertrokken in Noorwegen en ‘s namiddags dit op de plank brengen: straf.

Nova Twins @ Backyard

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het excentrieke duo Nova Twins verscheen al verschillende keren op onze radar. In het verleden werkte zangeres/gitariste Amy Love en bassiste Georgia South bijvoorbeeld samen met Bring Me The Horizon, dat later op de dag vermoedelijk de Main Stage zou platspelen. Die samenwerking wierp klaarblijkelijk z’n vruchten af, want in de Backyard zagen we het ene BMTH-shirt na het andere. Muzikaal tappen de dames immers een beetje uit hetzelfde vaatje. Bovendien hadden ze ook kaas gegeten van klassieke volksmennerij. Moshpits, circlepits, een wall of death… Elke fysieke interactievorm die je associeert met snoeiharde muziek passeerde de revue. De explosieve mix van Riot grrrl-punk en industriële beats prikkelden namelijk sentimentele onderbuikgevoelens die we zo snel mogelijk van ons af wilden werpen.

Nova Twins staat op 1 november in Trix in Antwerpen.

Sad Night Dynamite @ Lift

Er zijn niet heel erg veel dingen die we met zekerheid kunnen zeggen, het leven is immers een vat vol onzekerheden, maar iets dat we vol overgave durven zeggen, is dat Sad Night Dynamite absoluut tot een van de meest boeiende acts van het moment behoort. Josh Graecen en Archie Blagden debuteerden vorig jaar op ijzersterke wijze met Sad Night Dynamite en sieren nu vrijwel alle grote festivalpodia op het Europese vasteland. Zaterdag gaven de heren al een schijnbaar uitmuntende show op Lowlands bij onze noorderburen en dan was het de beurt aan België waar ze dat nog eens dunnetjes overdeden in de Lift.

Al vroeg in de set vertelden Archie en Josh dat ze uit Engeland komen en dat er weinig goeds uit dat land komt. Het enige goede wat daar vandaan komt, is volgens hen Sad Night Dynamite. Ja, en The Beatles, maar zichzelf vinden ze nog net een stukje beter. Of wij ook vinden dat dit duo beter is dan The Beatles, dat laten we in het midden, maar fantastisch zijn deze gasten absoluut. Ze gaven in de gemoedelijke Lift een show om U tegen te zeggen. Bomvol energie, bravoure en attitude. De megafoons werden uit de kast getrokken tijdens een ijzersterke liveversie van “Killshot” en voor “DEMON” kwam Moonchild Sanelly nog even gezellig meedoen. Ook de nieuwste single “What Does That Make Me?” kreeg het publiek flink aan het dansen, maar het meest explosieve moment van de set kwam tijdens “Krunk”. Iedereen was helemaal mee met Sad Night Dynamite en terecht. Het was een Pukkelpopdebuut om over naar huis te schrijven. Of Sad Night Dynamite het beste is dat uit Engeland komt, dat kunnen we nog niet met zekerheid zeggen, maar deze mannen zijn wel echt verdomd goed.

Sad Night Dynamite staat op 17 oktober in de Ancienne Belgique in Brussel.

Joost @ Main Stage

© CPU – Nathan Dobbelaere

De Joost-mania kwam terug naar de plek waar hij drie jaar geleden begon: op de Main Stage van Pukkelpop. Die mania mag je gerust letterlijk nemen, want het plein voor het grote hoofdpodium stond afgeladen vol voor jullie en onze favoriete Fries. Niet alleen als muzikant heeft Joost Klein zich de laatste drie jaar enorm ontbolstert, maar ook als mens. En net dat maakte de wederkeer van Joost net zo een succes. Oude nummers als “Ome Robbert”, “Kogels Door De Kerk” en “Meeuw” kregen de weide in extase, terwijl zijn nieuwer werk, met name “Papa en Mama”, de gevoeligere kant in hem naar boven haalde.

Joost had zichzelf veel voorgenomen voor zijn optreden op Pukkelpop en dat merkten we ook. Hij genoot van elk moment en deelde die het liefst met zijn vrienden. Tantu Beats en gitarist Dylan stonden heel het optreden aan zijn zijde, maar er stonden nog een heleboel special guests in de coulissen te wachten. BBNO$ was daar de eerste van en samen brachten ze diens “Lalala” en “Buurman”. Niet veel later zongen we massaal mee met “Ik wil je”, om even later met tranen in de ogen naar “Florida 2009” te luisteren. Eindigen op een droevige noot? Neen, dat deed Joost niet. Hij kwam samen met Acid, Apson en Used nog eens de weide in lichterlaaie zetten met “Go, Acid!” en het onuitgebrachte “Disco Belgica”. Joost kwam thuis op Pukkelpop en we hopen dat hij in de toekomst nog wat vaker langskomt!

Joost staat dit najaar nog in Het Depot in Leuven (7 november), in VIERNULVIER in Gent (9 november) en in de Muziekodroom in Hasselt (11 november). Deze drie concerten zijn allemaal uitverkocht.

Cavetown @ Club

© CPU – Cédric Depraetere

De jonge, overgetalenteerde Brit Robert Daniel Skinner, oftewel Cavetown, mag gerust een van de meest hardwerkende muzikanten van zijn generatie genoemd worden. Skinner is nog maar acht jaar actief, maar heeft intussen al zeven albums en miljoenen streams op zijn palmares staan. Zo iets flikken artiesten doorgaans als ze veel van hetzelfde blijven componeren. Dat is ook het geval bij Cavetown, maar waarom afwijken van een sound of genre dat zich ook leent tot nieuwe sociale platformen als TikTok? Skinner weet heel goed waar zijn publiek zit en wat diens behoeften zijn. Op de vierde festivaldag was zijn dromerige slaapkamermuziek het ideale rustpuntje om de laatste uren uitgerust door te komen.

Cavetown speelt op 11 oktober in de Botanique in Brussel.

Nu Genea (live) @ Castello

Alsof het nog niet warm genoeg was op Pukkelpop, had de organisatie het Italiaanse Nu Genea op de affiche geplaatst. De Italo-Disco van het duo werd voor de gelegenheid met band gebracht, waardoor ze met z’n achten op het podium stonden. Dit kwam de muziek uitstekend ten goede, want op die manier kregen we een rijke sound vol disco, funk en exotische sounds. Zangeres Célia Kameni nam de honneurs waar en mocht het publiek bespelen met haar grootse sjaal die al meteen het Italiaanse en zuiderse weer gaf op podium. Dat publiek kende letterlijk geen enkele songtekst, want alles wordt in het Italiaans gezongen, maar van zodra er iets kon meegezongen worden, deed de zaal dat. Van voor naar achter, van links naar rechts stond iedereen uitbundig te dansen en naar het eind werd er zelfs gesprongen en nog meer gegrooved. Opvallend was wel dat singles “Marechià” en “Tienaté” op het meeste enthousiasme kon rekenen. Ze waren catchy en lieten de zaal alleen maar wilder dansen. Het was alsof we op een zonnig strand waren en de zon zagen ondergaan met heel wat exotische muziek. Met een leuke bassolo, saxofoonsolo en trommelsolo werd op het eind nog heel wat extra sfeer in de keet gebracht waarna de vijftig minuten concert voorbij waren voor we het wisten.

Fred again.. @ Dance Hall

Een gigantische danshit scoren ten midden van een pandemie: Fred again.. deed het met “Marea (We’ve Lost Dancing)”. Sindsdien is de Britse dj en producer eigenlijk niet meer weg te denken uit het hedendaagse muzieklandschap, want tegenwoordig maakt hij het ook live helemaal waar. Met een doordacht concept, Fred verwerkt geluidsopnames uit zijn dagelijks leven in zijn muziek, toverde hij de Dance Hall een uurtje om tot zijn speeltuin, met wederom een fantastische set. Ongetwijfeld een van de hoogtepunten van het weekend.

Even vreesden we, door de gelijktijdige programmatie met publiekstrekker Joost, het ergste, maar de Dance Hall stond toch meer dan goed vol voor de doortocht van de kroonprins van de dancepop. Zichtbaar onder de indruk van de grote opkomst knalde de man de ene schijf na de andere op de tent af. Niet met een ordinaire dj-set, want Fred is permanent bezig met van alles en nog wat. Het nieuwe “Turn off the Lights” bracht hij in een mix met “Jungle” vooraan op een drumpad, waardoor de afstand tussen artiest en publiek minimaal was. Het was daarom des te indrukwekkender dat alle nummers vlotjes in elkaar overliepen. Dat het energiepijl meteen een kookpunt bereikte, was dus geen verrassing. “Lights Out” deed, inclusief dubstep mix, het energieniveau ontploffen en ook al is “Kyle (I Found You)” niet zo hard, zorgde het er wel voor dat iedereen in de sfeer bleef. De mix van Frank Oceans “Chanel” en Moderats “The New Emperror” was zo intens dat haast niemand doorhad dat “Sabrian (i am the party)” zo hard erdoor zou knallen, ondanks dat de sample al de hele tijd voor het grijpen lag. Dat het dak er bij “Marea (We’ve Lost Dancing)” helemaal af vloog en al de rest met de afsluitende mix van “Renegade Master” en “Billie (loving arms)” er ook aan moest geloven, bleek een van de grootste energiestoten die Pukkelpop 2022 in zijn mars had. Fred again en again en again en again. Vanaf nu elk jaar, Chokri. Dankjewel.

Jack Harlow @ Marquee

© CPU – Nathan Dobbelaere

Jack Harlow, het is er eentje die we kunnen scharen in de categorie ‘guilty pleasures’. De teksten uit de koker van de Amerikaan hebben minder inhoud dan een lege tube tandpasta en zijn beats zijn heel erg generiek. De goede man is met alle respect ook wel een beetje cringe, maar tegelijkertijd charmanter dan veel andere artiesten. Dat leidt ertoe dat een voornamelijk vrouwelijk publiek uit zijn handen eet. Op de laatste festivaldag mocht hij het eens in de Marquee proberen.

We kunnen er lang of kort over zijn; Harlow overtuigde niet in Kiewit. De Marquee was amper vol gedurende het eerste gedeelte van zijn set doordat er een groot deel van de festivalgangers óf nog te moshen stond bij Joost aan de Main Stage, óf badend in het zweet aan het dansen was bij Fred again.. in de Dance Hall. Zodra die sets voorbij waren, vond de volksverhuizing naar de tent plaats en puilde de Marquee opeens uit. We snapten niet zo goed waarom, want Harlow rapte vrij weinig zelf en hield de microfoon voornamelijk richting zijn publiek toe, dat vervolgens ongelooflijk lamlendig de teksten van “Best Friend” en zijn verse in Lil Nas X’s “INDUSTRY BABY” poogde mee te zingen. Het leek ook niet of Harlow zijn best deed om de aanwezigen wat meer mee te krijgen, want de man stond er maar een beetje. Zijn charisma leek als sneeuw voor de zon verdwenen, net als het kleine sprankeltje hoop dat wij voor deze man hadden. Gelukkig voor zowel ons als Harlow zelf was het wat sfeervoller tijdens TikTok-hit “First Class”, maar daarmee is het ook wel gezegd. In de Marquee heeft Jack Harlow laten zien dat hij simpelweg niet het talent heeft om op dit soort podia te staan, en dat het internet soms de meest vreemde artiesten naar sterrendom schiet.

Jack Harlow staat op 11 november in de Ancienne Belgique in Brussel.

chloe moriondo @ Backyard

© CPU – Cédric Depraetere

chloe moriondo is zo een van die nieuwe poppunklichtingzangeressen waarmee we tegenwoordig overvloedig worden overspoeld. Later dit jaar verschijnt haar derde album, maar gisteren moest ze haar eerste festivalshow op Belgische bodem afwerken. Ze bracht een mix van dromerige rockliedjes die beter in de jaren negentig hadden blijven plakken, samen met wat meer poppunktracks. moriondo was alvast onder de indruk van het heel lieve publiek, want na ieder nummer kregen we een ‘thank you guys, so sweet’ te horen met een klein giecheltje bij. Het was wel sympathiek, maar iets meer maturiteit had gemogen. Zo kwamen haar songs toch een beetje kinderachtig over terwijl het de bedoeling meestal wel is om een publiek voor je te winnen en niet weg te jagen. Hoewel de tent voordien al niet te vol stond, was het nadien alleen maar leger en daarmee is alles gezegd over chloe moriondo. Op het eind speelde ze zo wat nieuwe nummers vol autotune en vreselijke productie, waarna het voor iedereen wel welletjes was geweest.

The Lathums @ Lift

Op het eerste zicht leek The Lathums op een groepje middelbare scholieren die net een bandje waren begonnen. Eenmaal zanger Alex Moore echter zijn keel openzette, moesten we ons mening grondig herzien. Zijn knuffelbeergehalte lag enorm hoog en paste bij het type muziek dat The Lathums ten gehore brachten. De authentieke Britpop vervoerde ons naar parelwitte zandstranden waar de zon eindeloos scheen en het leven goed was. Bijster origineel was het vijftal uit Wigan, Greater Manchester niet, maar dat het overzeese potentieel er wel degelijk inzat, bewees een goedgevulde Lift. The Lathums’ eerste show op Belgische bodem was bij deze een meer dan geslaagde vuurdoop voor het grotere werk.

Bring Me The Horizon @ Main Stage

© CPU – Nathan Dobbelaere

Toen Oli Sykes iets meer dan een decennia geleden de meest geliefde man in bepaalde krochten van het internet was wegens zijn opvallende emo-uiterlijk, was de verwachting niet dat de man in 2022 nog het ene grote podium na de andere zou boeken. Niets is echter minder waar, want met Bring Me The Horizon staat hij op ‘s werelds grootste festivals. De band uit Sheffield doet dat nu misschien niet meer met de keiharde metalcore uit de begindagen, maar met een wat meer mainstream rock met nog vage invloeden uit de metal en iets meer poppy vibes. Hiermee spreken ze een veel breder publiek aan dan dat ze eerst deden, wat verklaart dat ze vandaag mogen aantreden op de Main Stage van Pukkelpop.

Het is geen geheim dat Sykes al jarenlang kampt met stemproblemen en lang niet meer zo goed klinkt als eerder. Heel erg verrast waren we dus niet toen we al gauw doorhadden dat Sykes grote delen niet live zong en flink werd ondersteund door zowel een backing track (waar hij wél goed op klonk) en toetsenist Jordan Fish. Als je dus op zoek was naar een indrukwekkende live vocalist, moest je zondagmiddag niet aan de Main Stage zijn. Dat neemt niet weg dat het zeker wel een hele puike show was van Bring Me The Horizon. Sykes bewees nog steeds een frontman van jewelste te zijn, maar ook de rest van de band speelde ontzettend strak. De sfeer op de weide zat er goed in: al tijdens opener “Can You Feel My Heart” ontstond er al een grote moshpit die volgens Sykes niet groot genoeg kon zijn. ‘Is this the best you got?’, schreeuwde hij provocerend in zijn dikke Noord-Engelse accent.

Het ging er de rest van de set ook behoorlijk hard aan toe: er werd gesprongen, er ontstonden meerdere pits en alle aanwezige fans zongen luidkeels mee. “MANTRA” en “Happy Song” werden van voor naar achteren meegeschreeuwd, maar de grootste publiekslievelingetjes waren toch wel “Throne”, “Follow You” en “Drown”. Sykes rende langs de barricades tijdens die laatste om zijn fans liefdevol in de ogen te kijken en innig te omhelzen, terwijl Fish en de weide al het vocale werk deden. Het maakte de fans niet echt uit dat Sykes amper zelf zong, want overal waar we keken werd er geweend. Een perfecte show was die van Bring Me The Horizon op de Main Stage verre van, zeker voor mensen die niet zo bekend zijn met de band. Voor de fans daarentegen, en die waren er in grote getallen, was dit ongetwijfeld het hoogtepunt van hun weekend.

Op 28 februari staat Bring Me The Horizon in de Lotto Arena in Antwerpen.

SLIFT @ Club

SLIFT werd last minute nog aan de line-up toegevoegd en gelukkig maar, want wat was die zonder hen geweest. De Fransen brachten een aardverschuivende set waarbij ze psychedelische rock en stoner samenbrachten in wat als een oerexplosie aanvoelde. De band opende furieus met “Ummon” en hij was tijdens de set niet van plan om ooit aan kracht in te boeten. De riffs vlogen ons om de oren, de solo’s waren loeiend. Het concert was dus een stevige slag in het gezicht. Het drietal nam ook zijn tijd om de songs tot ontplooiing te laten komen waardoor we altijd vol spanning luisterden wanneer een nummer uiteindelijk zou uitkomen. Met een vijftien minuten durende afsluiter knalde SLIFT iedereen nog eens aan gort, waarna de moshpit er bovendien voor zorgde dat niemand deze omverblazende set echt volledig overleefde.

Joy Crookes @ Castello

Dat Joy Crookes wordt gezien als een van de grootste talenten in de wereld van de indiesoul, bewees ze eind vorig jaar al met het ijzersterke Skin. Op CORE Festival eerder deze zomer toonde de Britse dat haar stem ook live sterk overkomt, al stond het geheel toen nog niet helemaal op punt. Ondertussen kreeg de zangeres weliswaar heel wat kansen om ervaring op te doen, en dus toonde ze op Pukkelpop aan dat ze er wel degelijk eentje is om in de gaten te houden.

‘Geen reden om verlegen te zijn, ik heb jullie energie nodig’, zei Crookes toen ze halverwege haar eerste nummer gewoon opnieuw begon. Zij vroeg, Pukkelpop reageerde redelijk. Er werd al wat enthousiaster heen en weer gewiegd op de zwoele r&b die ze samen met haar vierkoppige band, overigens allemaal mooi in het wit, bracht. Toch was het vanzelfsprekend dat de stem van de Britse zelf centraal stond in het geheel. Toen ze dan ook nog eens haar gitaar omhing voor “Don’t Let Me Down” had ze de hele Castello mee in haar verhaal. Meteen daarna coverde ze “YAH.” van Kendrick Lamar, maar dan in een lo-fi jasje; het droeg alleen maar meer bij tot de dromerige sfeer. Dat ze in dat geheel ook maatschappijkritiek weet te verwerken, zoals bijvoorbeeld de schop tegen de schenen van de Britse regering in “Kingdom”, maakt alles ook gewoon interessant. “Feet Don’t Fail Me Now” ontpopte zich zelfs tot een meezingmomentje en ook voor “When You Were Mine” gingen de handen de lucht in. Dat ze zich voor dat nummer liet inspireren door een voormalig lief uit België, dat daarbovenop graag naar Pukkelpop kwam, was het kersje op een smakelijke taart. Joy Crookes bewees in de Castello dat ze de nummers, de cool en de uitstraling heeft om richting een grootse carrière te groeien. Bij momenten werd er misschien iets te vaak uit hetzelfde vaatje getapt, maar mits wat variatie op een eventuele volgende plaat ziet het ernaar uit dat Jorja Smith een opvolger klaar heeft.

Central Cee @ Dance Hall

De laatste weken moesten we aardig ons best doen om Central Cee niet op TikTok tegen te komen. De Britse rapper scoorde met zijn nieuwe single “Doja” een dikke hit, wat voor heel wat jongeren genoeg bleek om oversteek te maken naar de Dance Hall. Het hitjesvolk moest wel wat geduld uitoefenen, want eerst kregen we een half lauwe opwarmset van zijn dj waar we weer de gebruikelijke tien hypenummers te horen kregen. En als Central Cee dan eens zijn opwachting maakte, werden eerst nog de gems van zijn albums Wild West en 23 gebracht. De microfoon stond wel dramatisch slecht afgestemd en zo kon Cee de massa niet volledig opjutten met nummers als “Loading” en “Eurovision”. Soms hadden we ook het gevoel dat Central Cee minder zin had om op te treden, al was het wel stukken beter dan bij zijn vorige passage in ons land. Pas bij “Obsessed With You” en het luidkeels onthaalde “Doja” geraakte de sfeer tot het einde van de Dance Hall. Zo kreeg iedereen nog hetgeen waarvoor ze gekomen waren, al zal iedereen de rest van Central Cee’s set inmiddels alweer vergeten zijn.

Central Cee staat op 11 november in Trix in Antwerpen.

Glass Animals @ Marquee

© CPU – Cédric Depraetere

De laatste keer dat Glass Animals in België speelde was in 2016 in Trix, enkele maanden daarvoor speelden ze op Pukkelpop om hun tweede plaat voor te stellen. Sindsdien is er heel wat veranderd voor de Britten. Hun single “Heat Waves” vestigde internationaal heel wat succes en dus was de band opgeklommen naar subheadliner in de Marquee. De tent was tot in de nok gevuld met nieuwsgierigen die vooral dat liedje wilden horen, dachten we. Het bleek dat een groot deel van de zaal toch ook bekend was met het ander catchy materiaal van Glass Animals en zo werd opener “Life Itself” uitbundig meegezongen. Het was het begin van een tof openingsduo waarbij ook meteen het decor op podium opviel. We waanden ons in een computer voor de band op podium kwam want er werd een file gedownload die aftelde naar de opkomst. Eens alle lichten aanschoten zaten we in Dreamland waar alles mogelijk is en het leek vooral alsof we samen met de computer op ontdekking gingen met ook wat neon-verlichting waarmee we ons in een motel waande. Na het leuke openingsduo zakte de set wat in en begonnen de mensen te praten, wachtend op het hitje. Nochtans waren songs als “Gooey” en “Your Love (Déjà Vu)” meezingers voor de fans. De frontman kon gewoon niet iedereen constant begeesteren omdat hij simpelweg te braaf was en alles als vanzelfsprekend zag. Daardoor werd de ziel soms wat uit de set gezogen. Het zwaartepunt van de set lag bijgevolg op het eind met een uitzinnig “Heat Waves”. Het wordt voor Glass Animals belangrijk om een iets boeiendere set te kunnen voorschotelen met iets meer durf om toch een echte status als headliner in de wacht te kunnen slepen.

ROLE MODEL @ Backyard

In onze verslaglegging van deze Pukkelpop-editie staat het woord TikTok er abnormaal veel in. Spoiler: ook de volgende artiest is groot geworden dankzij het filmpjesplatform. In de Backyard mocht ROLE MODEL laten zien of zijn muziek enkel en alleen gemaakt is voor korte, hapklare video’s, of dat deze ook geschikt is voor een live setting. We waren een klein beetje huiverig omdat niet iedere TikTok-ster in Kiewit heeft laten zien onze aandacht waard te zijn, maar gelukkig heeft ROLE MODEL ons het tegendeel bewezen. In een Backyard die volstond met tienermeisjes gekleed in dezelfde fast fashion-outfits, gaf Tucker Pillsbury een prima optreden waarbij zijn liedjes beter uit de verf kwamen dan op de plaat. Zijn liveband had daar zeker een aandeel in, maar de Amerikaan toonde dat hij ook gewoon best goed kan zingen en barstte van een hele aandoenlijke en aanstekelijke energie. Vooral “if jesus saves, she’s my type” en “blind” waren leuke nummers, hetzelfde voor “neverletyougo”, dat is opgedragen aan zijn vriendin en Instagram-ster Emma Chamberlain, deed het goed. Al met al was het dus een aangename verrassing, die show van ROLE MODEL, en we zullen hem hierna zeker in de gaten houden!

Dehd @ Lift

© CPU – Nathan Dobbelaere

Toffe indiepopbandjes zijn onlosmakelijk verbonden aan Pukkelpop. Ze zorgen niet per se voor de meest memorabele momenten, maar staan resoluut garant voor het opwekken van positieve energie. Een naam als Dehd heeft misschien iets weg van een tegendraadse punk- of metalband, de sound van band bevond zich daarentegen tussen The War On Drugs en Mac Demarco. De mierzoete gitaarriedels werden vlotjes afgewisseld met luchtige mopjes over het al dan niet dragen van veel te strakke shapewear. Omdat niemand op die vraag ‘ja’ zei, waren we vanaf nu allemaal ‘free people’. Emily Kempf zag er met haar tattoos misschien wat ruig uit, haar goedlachse karakter deed dat imago snel verdwijnen. Het leven moet niet altijd serieus genomen worden en dat had Dehd goed in de mot.

Dehd staat op 12 november in de Botanique in Brussel.

Sons of Kemet @ Castello

Het concert van Sons of Kemet op Pukkelpop was hun laatste op Belgische ondergrond. De band, bestaande uit Shabaka Hutchings (sax), Tom Skinner (drums), Theon Cross (tuba) en Eddie Hick (drums), kondigde namelijk voor deze tour hun afscheid aan. Het was dus een unieke kans om de uitstekende groep nog eens aan het werk te zien en we waren duidelijk niet de enige met dat idee. De Castello was goed volgelopen en zag een groep in bloedvorm die ons meenam op een trip die niet enkel bleef duren, maar ons ook helemaal naar een andere planeet bracht. De Afrikaanse invloeden in de sound van de band komen live nog beter tot zijn recht en voor we het wisten, stond de hele tent te dansen. Het was heerlijk om te zien hoe Sons of Kemet werd verwelkomd. De rustige momenten werden vol spanning onthaald waarbij er toch altijd een bepaalde euforie voelbaar was toen de jazzy explosies plaatsvonden. Met een solo voor de saxofoon, drummers en tuba kreeg ook iedereen zijn moment om te schijnen, al was het vooral de tuba die ons inpakte door de kracht waarmee Cross het bespeelde. De set van Sons of Kemet eindigde op een gigantische climax, waarna er op een zachte wijze een eind aan werd gebreid. Toch had het publiek er niet genoeg van en uitzonderlijk werd er zelfs een bisronde gespeeld in de Castello. Sons of Kemet kwam, zag en overwon alles en iedereen.

DIIV @ Club

Hoe later de avond, hoe schoner het volk. De shoegazers van DIIV kregen tijdens de laatste uren geduchte concurrentie. Omwille van de annulering van King Gizzard & The Lizard Wizard stonden ze rechtlijnig geprogrammeerd tegenover Sons of Kemet, die er voor ongeziene tijd mee gaan ophouden. Akkoord, afrojazz en shoegaze liggen mijlenver van elkaar, feit is wel dat beide bands twee kwalitatief sterke keurmerken zijn die zelden of nooit slechte shows afleveren. Kiezen en verliezen kon niet toepasselijker zijn dan tussen 20u40 en 21u50. Aanhangers van hevige gitaren en de illustere jaren tachtig werden heerlijk verwend. DIIV kabbelde hier en daar een beetje maar nam halverwege revanche om het iedereen naar hun zin te maken. De verdwaalde crowdsurfer en springende meute vooraan stimuleerde de rest om zachtjes de ogen te sluiten en te headbangen alsof niks anders er nog toe deed.

H.E.R. @ Marquee

© CPU – Nathan Dobbelaere

Nog stijf van de adrenaline die de fantastische show van Oscar & The Wolf bij ons teweegbracht, belandden we op de laatste avond van Pukkelpop in de Marquee bij H.E.R.. De Amerikaanse r&b-zangeres stond eerder deze zomer met haar trademark zonnebril al in het voorprogramma van Coldplay in Brussel en was nu alweer terug op Belgisch terrein. De tent stond niet zo vol dan dat we het eerder zagen, maar bestond wel uit heel veel fans van de zangeres. Toen ze vroeg wie zich tot haar fans mocht rekenen, werd er luidkeels geschreeuwd vanuit meerdere hoeken van de Marquee.

Heel boeiend was de show van H.E.R. niet. Enerzijds moeten we ook eerlijk toegeven dat het heel moeilijk was om een optreden als die van Oscar & The Wolf vlak daarvoor op de Main Stage te overtreffen. Iedere artiest had voor een onmogelijke opgave gestaan na wat we daarvoor al zagen, dus onze lichtelijke teleurstelling lag niet volledig aan haar. Anderzijds moeten we ook gewoon minstens net zo eerlijk bekennen dat H.E.R. simpelweg geen interessante muziek heeft. Haar repertoire bestaat uit zwoele r&b die uit de koker van iedere willekeurige zangeres in dat genre had kunnen komen, en zijn over het algemeen ook voornamelijk features. Het is veelzeggend dat de meeste sfeer en enthousiasme ontstond toen ze een indrukwekkende medley deed met covers van “I Love Rock ‘N Roll” en “We Will Rock You”. Wel is het een feit dat H.E.R. over een gouden strot bezit. Ze klonk loepzuiver en behaalde de hoge noten met zo’n gemak dat we het bijna zelf wilden gaan proberen. Vooral “The Best Part”, waarvoor ze haar gitaar erbij had gehaald, was prachtig. Ook zag de show er mooi uit, inclusief fijne visuals en een mooie outfit van de Amerikaanse. Dat maakte dat we ons uiteindelijk niet enorm verveelden tijdens dit uurtje, maar we hadden het liever anders gezien.

Ho99o9 @ Backyard

Ho99o9, dat spreek je uit als horror, kreeg de eer om in de Backyard de allerlaatste klappen uit te delen. Het werd geen gore horrorshow, maar we konden er gif opnemen dat de twee wisten hoe ze de boel moesten opfokken. Werkelijk geen haar op iemands hoofd dacht eraan om naar het einde toe de tent te verlaten voor een goed plekje bij Arctic Monkeys. Deze maniakale versie van The Prodigy pitste dan ook alle laatste restjes vuiligheid uit onze zwarte poriën. De laatste mosh- en circlepits van deze Pukkelpop-editie waren een voldongen feit. Ook wij waagden ons voor een laatste keer aan een rondje duwen en trekken vooraleer we mogelijks weer geteisterd zouden worden door huidhonger. De retestrakke Slayer-riffs en machinaal gedreven beats deden ons hart namelijk dubbel zo hard kloppen dat we geen andere keuze hadden. ‘Go hard or go home!’

Donny Benét @ Lift

© CPU – Cédric Depraetere

Donny Benét mocht de Lift afsluiten en zijn fanbase was al van voor hij opkwam talrijk aanwezig. ‘Donny, Donny, Donny’ werd gescandeerd, waarna de fans duidelijk opgetogen waren toen hij eindelijk het podium betrad. Hij liet al snel de funk regeren en op zijn eigenwijze, foute manier mocht het publiek de dansmoves al snel bovenhalen. De zaal stond tot de nok gevuld, maar ook Benét kon de heerschappij van Arctic Monkeys niet naast zich neerleggen. Naarmate de set vorderde, ging het publiek alsmaar meer weg. Onterecht, want een hit als “Konichiwa” zette de zaal in vuur en vlam. Samen met zijn saxofonist en drummer die beide ook weinig haar op het hoofd hadden, liet hij de temperaturen alleen maar oplopen. Ook zijn nieuwe song “Le Piano” leek al perfect in het geheel geblend te zijn. De foute funk van Donny Benét doet met andere woorden nooit iets mis en ook nu was het weer van begin tot eind grooven.

Bright Eyes @ Club

© CPU – Nathan Dobbelaere

Wie denkt aan Bright Eyes, denkt aan vrolijke indiefolk liedjes, maar dat was in de Club van Pukkelpop allesbehalve het geval. De band moest opboksen tegen concurrentie van Arctic Monkeys waardoor de tent echt bijna leeg stond, maar de afwezigen hadden zoals steeds ongelijk. Met achten stonden ze op het podium en hierdoor kregen we een echte rijke set te horen waarbij alles mooi open kon breken richting bombast. Het was voor het eerst sinds 2011 dat de band in België speelde en dus konden we zelfs spreken van een echt uniek concert. Iedere song die de band startte, mondde uit in iets wat we vooraf niet verwachtten. Zo waren er trompetten, strijkers, piano’s, pedalsteels en vooral ook een sterke drummer die alle songs van heel wat extra’s voorzagen. Het waren die extra’s die ook de sterkte van de set in de verf zetten. Zelfs nieuwe nummers als “Mariana Trench” en “Persona Non Grata” konden live nog iets steviger binnenkomen, wat alleen maar bevestigde dat Bright Eyes een echte live-act is. Ook frontman Conor Oberst liet soms zijn innerlijke duivel in zich los en het feit dat de band niet per se nuchter op het podium stond, droeg bij aan de chaotische of noisy uitspattingen die alles wat meer power gaven. Bright Eyes was met andere woorden de beste afsluiter die de Club zich kon inbeelden en wij gingen met een warm hart vol liefde en rijke muziek de nacht in.

De volgende editie van Pukkelpop vindt plaats van 17 tot en met 20 augustus 2023.

Onze recensie van Arctic Monkeys lees je hier.
Onze recensie van Oscar and the Wolf lees je hier.
Alle recensies van Pukkelpop 2022 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn, Cédric Ista, Stephanie Van Tol en Lucas Palmans.

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

The Dillinger Escape Plan, Nova Twins en meer naar Lokerse Feesten

Terwijl de Lokerse Feesten langzaam haar tiendaagse programma begon te vullen met iconische en veelbelovende artiesten uit diverse genres, bleef het opvallend…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Eefje de Visser - "Vlammen"

‘In mijn hoofd, in mijn dromen’ weergalmt “Heimwee” al enige tijd. De terugkeer van Eefje de Visser was er een waar menig…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Remi Wolf - "Cinderella"

De echte grote doorbraak bleef op het Europese vasteland redelijk uit, maar in haar thuisland de Verenigde Staten is Remi Wolf toch…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.