THUMPER is een Ierse band die al enkele jaren bezig is met zichzelf onsterfelijk te maken in het livecircuit. We zagen de band twee jaar geleden aan het werk vlak voor de wereld op slot ging en toen zeiden we al dat het wel eens heel snel kon gaan voor de mannen. Helaas was er een Chinese markt die daar anders over besliste. De band liet gezapig begaan en werkte zachtjes naar een debuutplaat toe. Die is er nu eindelijk, en met Delusions of Grandeur heeft ze een uitdagende titel gekregen. Voor een keer dekt de titel de lading echter niet, want het debuut van THUMPER bulkt namelijk van grandeur.
Met tien nummers zou je denken dat de plaat aan de korte kant is, maar dan bekijk je de lengte van het album. Net geen uur op de klok en dus moeten we stellen dat de band heel veel tijd in zijn nummers stak. Songs als “Topher Grace” en “Down in Heaven” klokken ruim boven de zeven minuten af en het is die intensiteit die je ook doorheen iedere song voelt. Waar de band vooraf singles in een edit-vorm uitbracht, bleken ze op deze plaat veel meer tot hun recht te komen. De opbouw, de spanning en vooral de heerlijke gitaren zijn een handelsmerk van THUMPER geworden.
Zelfs als de band eens niet ruim de tijd neemt, blijft het smakelijk om te luisteren. “Ad Nauseam” is bijvoorbeeld een catchy rocksong waarvan we voorlopig enkel nog maar de radio edit te horen kregen, maar de volledige vijf minuten versie is een banger van jewelste. Er zitten gitaarsolo’s in, de vocals klinken strak en de agressiviteit blijft voldoende aanwezig. De ‘on and on’ die tot in het oneindige lijkt herhaald te worden, hypnotiseert je volledig tot je brein explodeert als de stevige gitaren na een goeie vier minuten volledig in overdrive gaan. Duidelijk een gigantisch hoogtepunt op het album.
Nog zo’n kort hoogtepunt is met stip “The Loser”. De song schiet meteen in gang en knalt als geen ander in het rond. Dat THUMPER met andere woorden wel weet hoe het intensiteit in korte songs moet steken, wordt hier nog maar eens bewezen. ‘Rock-‘n-roll is here to stay’, zingt de band op “Topher Grace” en met dat mantra lijkt de band hun debuutalbum ook aangesneden te hebben. De song zelf is een donkere rocker geworden waarbij het zingen naar rappen neigt, maar ook dat is THUMPER. Het moeten niet constant melodische refreinen zijn, er mag al eens wat durf in de nummers kruipen.
En die durf is het grootst in de laatste twee songs. Met “The Ghost” bezorgt de band ons gewoon meer dan zeven minuten pure instrumentale noise. Het moet gezegd zijn, je moet het durven om als punkband, die soms wel leeft van de vocale uitspattingen, een volledig instrumentale single op je debuutplaat te zetten waarbij gekuch het enige is wat we horen. Na die intensiteit is het dan ook tijd voor rust met “Down In Heaven”, zowaar het meest intieme nummer op de plaat. We horen enkel een gitaar en een breekbare stem die je meeneemt naar een emotionele plaats. De postrocksound die daarna ontstaat, zorgt voor een hoopvol en episch einde van een wonderbaarlijk debuut.
THUMPER nam zijn tijd om een debuutplaat in elkaar te flansen, maar die plaat zit van begin tot eind supergoed in elkaar. We horen stevige punkrockers waarbij de moshpit zeker niet leeg zal blijven. We horen emotionele uitbarstingen waarin gitaren gieren en we ons hart in duizenden stukken voelen breken en we krijgen zelfs genoeg instrumentale stukken om onze luchtgitaar bij iedere song boven te halen. THUMPER weer waar het mee bezig is en als deze plaat een blauwdruk is van hun carrière, dan zou die wel eens heel groot kunnen worden.
Facebook / Instagram / Twitter
