Het is moeilijk een band uit deze eeuw te vinden met een meer solide discografie dan Beach House. Het nu al legendarisch te noemen deampop-duo uit Baltimore, bestaande uit Victoria Legrand en Alex Scally, is nu bijna twee decennia bezig en lijkt nog steeds niet van zijn hoogtepunt af te zijn. Teen Dream, Bloom, Depression Cherry en 7 hebben aan het einde van de jaren 2010 wel altijd ergens in iemands lijst van albums van het decennium gestaan. Met een nieuw decennium al een tijdje onderweg is het Amerikaans duo zeker van plan de volgende lijsten al aan te dikken. Legrand en Scally zijn in de vier jaar sinds 7 alleszins niet op hun lauweren blijven rusten, want deze nieuwe plaat, Once Twice Melody, werd volgepropt met 18 nummers en bijna anderhalf uur aan materiaal.
De roll-out van dit album was dan ook een speciaal geval. Alsof de bijna anderhalf uur aan dromerige en hemelse pop te veel zouden zijn voor de Beach House-fans om in één keer te verwerken, werd Once Twice Melody opgedeeld in vier hoofdstukken. Beginnend in november kwamen die ‘chapters’ stuk voor stuk uit, tot nu de volledige dubbelplaat op de oren wordt losgelaten. Het was niet zozeer een tipje van de sluier lichten, maar wel de aankondiging van iets groots en spectaculairs dat in aantocht was en waar we ons maar beter op voorbereidden.
Het eerste hoofdstuk heeft al meteen heel wat om handen en is, om vooruit te lopen op de zaken, ook het sterkste van de vier. Titletrack “Once Twice Melody” was een van de meest beluisterde nummers vooraf, en is als openingsstatement meteen zeer effectief. De pluizige en haast verleidelijke samenkomst van synths en akoestische gitaar maken van het nummer iets liefelijks, en ook de terugkomst van Legrands vertrouwde stem zorgt voor het gevoel van een gezellige reünie met een kameraad. Legrand en Scally werkten op Once Twice Melody ook voor het eerst samen met een orkest. De eerste glimp daarvan te horen op de opener geeft al meteen weer dat het effect van Beach House’s muziek een extra laag verkrijgt. “Superstar” bouwt met zijn gestage tempo en de terugkeer van het orkest in het algemeen goed op. Het klinkt als een nummer dat in een (goede) rom-com een moment van bezinning zou aankondigen voor het hoofdpersonage na een break-up, misschien aan de hand van een lange roadtrip.
Ook het tweede hoofdstuk gaat vlotjes op kwaliteitsvolle manier verder, maar gaat een meer koude en calculerende, zelfs cyberpunk-richting uit. “Runaway”, bijvoorbeeld, begint op zeer synthetische wijze met botte synths en dreunende achtergrondinstrumentatie. De warme gloed die Beach House meestal uitblaast, is in dit stuk nauwelijks te vinden, maar de meeste nummers zweven nog steeds op een voor de band vernieuwende manier. “New Romance” kent een van de meest grandioze en zwevende Beach House-refreinen dusver. De groovy kick-drums en intense, maar koele synths dragen daartoe bij. Afsluitend zou “Over en Over” wel eens een sleeper hit kunnen worden voor de band. Het lomere en lossere nummer werkt eigenlijk als een ontleding van wat Beach House draaiende houdt. Met zijn zeven minuten is het een lied dat zich stukje bij beetje ontplooit en ontluikt, niet meteen alles prijsgeeft, maar rondkolkt en zichzelf pas na een tijd volledig toont. Legrands refrein is zo zeemzoet gezongen dat ‘one by one, they all open / forever and ever’ nog lang blijft nazinderen.
Het is moeilijk niet op de gekende Beach House-high te zitten eens je bij het derde hoofdstuk belandt. Al is het eerste nummer, “Sunset”, wat te kaal om je niet een klein beetje van je roze wolk te halen. Ook de rest van de nummers hier, zoals “Illusion of Forever” en “Another Go Around”, zijn wat te kaal en minimalistisch om echt indruk te maken. Het is enkel op “Masquarade” dat de eerdere pogingen tot synthpop-grasduinen doorgetrokken worden. Het vormt dan ook een van de meest stijlvolle en mysterieuze nummers op Once Twice Melody, met zijn mechanische ondertonen, en je zou het zo kunnen zien verschijnen in een sci-fi film of videogame uit de nineties.
Eens het de beurt is aan het vierde (en laatste) gedeelte van Once Twice Melody is de goede wil gecreëerd op de eerste paar stukken wel wat verdwenen. Ook op dit gedeelte is het slechts één nummer dat erboven uitsteekt vooraleer de rest zich terugtrekt. “Finale”, het begin van het einde hier, ligt zelfs ver buiten de gewone sound van de band, met zijn orgel-achtige synths, en diepe, donderende bas waarvan je koptelefoon wat scheef gaat zitten. “Many Nights” is dan weer een knus en innig nummer dat overkomt als een slaapliedje. Gelukkig laat de band het niet zover komen en gooit die nog een laatste keer alle remmen los op het achttiende en laatste nummer, “Modern Love Stories”, dat met zijn dramatische orkestrale tussenkomst en opstijgende emoties nog eens de intenties van Beach House op deze plaat onderstreept.
We zitten op Once Twice Melody met twee ietwat inconsistente helften. De eerste uitermate sterk, zoals we ook hoorden op 7, Bloom of Teen Dream. De tweede helft heeft het, op een handvol zeer sterke uitzonderingen na, moeilijk met een nadruk achter te laten, zoals fans ook geneigd zijn te zeggen over Thank Your Lucky Stars. Dat is echter allemaal relatief: geen enkel nummer is in de verste verte slecht te noemen, maar er zijn dan ook weinig bands die kunnen functioneren naargelang de Beach House-maatstaven van kwaliteit. Het einde valt wat plat, niet meer, maar ook niet minder.
Zoals niemand ook verwachtte, ondergaat Beach House hier geen gedaanteverandering, eerder wat plastische chirurgie. Veel nummers stijgen hier boven de teruggetrokken en verlegen, maar warme instrumentatie van weleer uit. Met een orkest als vaste leidraad is het moeilijk geen cinematische proporties aan te nemen, maar deze grandeur bevrijdt Beach House ook vaak van een subtiele dynamiek op dit album. Once Twice Melody is nog steeds een slepende, waascreëerende, draaikolk aan emoties en vage verlangens.
Op 30 mei stelt Beach House zijn nieuwe album voor in de Ancienne Belgique.
Instagram / Facebook / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
