Keane @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Hitparade van verwachtingen en angsten

Dat Keane ondertussen thuishoort in het lijstje van de meest succesvolle groepen die het Verenigd Koninkrijk voortbracht de laatste twintig jaar, mag eigenlijk geen verrassing meer zijn. Toch keken we verbaasd op toen we op Ticketswap zagen dat meer dan 2.500 mensen vragende partij waren voor elk van de optredens in het Koninklijk Circus deze week. De groep viert dit jaar namelijk feest: het is twintig jaar geleden dat ze haar debuutplaat Hopes and Fears uitbracht. Daar hoort natuurlijk een heuse tour bij, waarbij de band het hele album integraal speelt. Zo gezegd zo gedaan: gisteren sloeg het viertal onder leiding van Tom Chaplin zijn tent op in Brussel-Stad voor een muzikale tweedaagse.

Om het publiek op te warmen, werd er gerekend op de muzikale kunsten van The Sherlocks. De Britten stonden in ons land zes jaar geleden ook al als support van Liam Gallagher in de Ancienne Belgique: de heren verkeren dus wel voor de zoveelste keer in goed gezelschap. De groep uit de buurt van Sheffield leek ons gisterenavond wel te overtuigen, mede door het feit dat het stemgeluid van Kiaran Crook ons meerdere keren deed denken aan dat van een jonge Alex Turner – trouwens uit dezelfde contreien afkomstig. Spijtig genoeg konden we amper verstaan wat hij zong, want de vocale mix zat enorm slecht voor het geheel van de half uur durende set. De groep serveerde ons wel aanstekelijke, energieke indierock die we konden vergelijken met het vroegste werk van The Killers. Ze kregen de heren het publiek vanaf het tweede nummer “Here & Now” zelfs aan het dansen; in de meeste gevallen een positief teken voor een supportgroep.

De toon was dus met andere woorden gezet. Na een halfuur pauze was het dan aan de heren van Keane om ons een avond te geven die we niet snel zouden vergeten. Beginnen deden ze ironisch genoeg met “Can’t Stop Now”, dat een energieke openener bleek en vrij meteen de brug vormde met hitjes “Silenced by the Night” en “Bend and Break”, die ook rijkelijk werden meegezongen door het aanwezige publiek. Dat het Koninklijk Circus tot de nok gevuld was, merkten we dan ook direct. Er hing vanaf het begin een enorm goede sfeer in de kamer. Het was dan ook al vier jaar geleden dat de groep nog een soloshow speelde in België: de laatste keer dateert van net voor Corona in de Ancienne Belgique. Wie tussendoor niet present kon tekenen toen het viertal twee jaar geleden op de Main Stage van Werchter stond, had dus al een tijdje moeten wachten. Vlak na dat laatstgenoemde nummer merkten we echter een debacle dat de band meerdere keren zou treffen die avond.

Hoewel Keane bekend staat om zijn aanstekelijke, poppy hits, leek de set meerdere keren wat in elkaar te zakken; vooral bij de relatief onbekendere nummers. Hoewel er aan de frontrail een trouwe garde fans aanwezig was, die duidelijk vele avonden hadden versleten aan het instuderen van alle songteksten, – Chaplin noemde hen op een gegeven moment zijn ‘usual suspects’ – leek hun sentiment niet altijd over te gaan op de rest van het publiek. De groep besloot op deze tour zijn eerste album helemaal live te spelen, maar om de set wat meer dynamiek te injecteren, koos ze ervoor om de hits wat te verspreiden. Dat zorgde er ook voor dat de deep cuts van op Hopes and Fears daartussen de gaten moesten opvullen, samen met enkele diverse selecties uit andere albums. Zo werd de set niet alleen wat evenwichtiger, maar werden we vooral naast de kern van deze reeks optredens ook geïntroduceerd tot de rest van het werk dat Keane doorheen de jaren heeft gemaakt. Dat bleek wel nodig: niet elk nummer uit Hopes and Fears kwam altijd even interessant over: denk maar aan “Sunshine” of “On a Day Like Today”, die allesbehalve opvielen.

Gelukkig moet Keane het niet alleen hebben van zijn discografie, maar heeft het het geluk te beschikken over een hyperstrakke liveband, die steeds haar best deed om elk nummer een extra dimensie te geven – ook al kwam het er soms misschien niet uit. Drummer Richard Hughes nam vaak de backing vocals voor zich, terwijl de rest van de groep (inclusief Chaplin) zichzelf liet gaan op de vele synthesizers die verspreid stonden over het podium. Vooral op het synthy “Spiralling” konden we onze heupen bewegen en deed het publiek gedwee mee met de vele ‘woo’s’ die in het refrein en de strofes voorkomen. Daarbij mogen we niet vergeten om zanger Tom Chaplin in de bloemen te zetten: hij bewees meer dan eens dat hij over een bijzonder straf stemgeluid beschikt, zoals toen hij het publiek instructies gaf op “You Are Young”, of op het intieme (maar vrij onbekende) “She Has No Time”, waarvan hij zelf aangaf dat het een belangrijk nummer voor hem is. Dat nummer was dan ook een van de enige mindere bekende dat er voor ons wel uitsprong. “She Has No Time” paste op die manier mooi binnen een rijtje meezingers van jewelste. Van de negentien nummers die Keane gisteren speelde (encore niet meegerekend) was het wachten tot de laatste zes om wat consistentie in de set terug te vinden. Na een druilerig “Untitled 1” was het tijd om onze kelen te smeren en werd er gegooid met de klassiekers uit het repertoire: het rijtje dat onder andere “Crystal Ball” en “Is It Any Wonder?” bevatte, werd op zielsmooie wijze afgesloten met “Somewhere Only We Know”. Met die laatste gaf Keane ons een absolute monsterhit waarmee de groep zelfs de exclusieve Billions Club van Spotify wist binnen te treden.

Pas op dit punt werd ons duidelijk dat Keane voor het afgelopen anderhalf uur naar dit hoogtepunt had opgebouwd. Het publiek ging compleet uit zijn dak en zong elke letter uit volle borst mee. Het viertal verliet vervolgens het podium onder luid gejoel en keerde na een minuutje terug met wat meer materiaal voor de encore. Het zachtere “We Might As Well Be Strangers”, dat gevolgd werd door een opzwepender “Sovereign Light Café”, bleek opnieuw een schot in de roos om het rijtje van voor de encore te vervolgen. Na dat laatste nummer weerklonk er een hoopvolle stem uit de voorste rijen van het publiek (herinner je de ‘usual suspects’ van daarnet) om het nummer “Snowed Under” te spelen, waarna de groep spontaan plooide als stoffen hemd bij de kleermaker en ons impromptu trakteerde op een strofe en een refrein uit het nummer. ‘I don’t know how that one goes’, beweerde Tom Chaplin eerst nog, maar valt dat op als hits uit je mouw schudden een van je favoriete bezigheden is? Case in point: het optreden werd afgesloten met het sublieme “Bedshaped”, waarna de hitparade definitief tot een einde kwam. Tom Chaplin kwam een hele avond enorm dankbaar over en benadrukte meermaals hoeveel voldoening hij haalde uit het feit dat iedereen na twintig jaar nog aanwezig wilde zijn bij de porseleinen verjaardag van het debuutalbum. Om nog maar te zwijgen van zijn infectieuze podiumprésence, waardoor we eigenlijk maar moeilijk konden blijven stilstaan en wel haast werden gedwongen om steeds mee te dansen. Qua publieksinteractie zit het bij Keane dus wel snor.

Keane zette al bij al dus een oerdegelijke set neer in het Koninklijk Circus gisteren. Hoewel niet alle nummers uit Hopes and Fears live even goed overkwamen, moeten we de band toch feliciteren om zich aan haar woord te houden: elk nummer uit de plaat kwam aan bod, werd voorzien van rijke instrumentalen en kreeg genoeg tijd om te ademen. De meeste hits werden zodoende afgewisseld met enkele meer obscure deuntjes, die spijtig genoeg het tempo meer dan eens uit het optreden leken te halen. Toch blijven het enthousiasme en de muzikaliteit waarmee Tom Chaplin en co. voor de dag komen een reden te meer om van Keane een bucketlistgroep te maken: live komen vooral de hits het beste tot hun recht.

Wie Keane in ons land nog eens wil aanschouwen kan nog z’n best doen om samen met 2.500 gelijkgestemden een ticketje te bemachtigen voor de show vanavond, die eveneens in het Koninklijk Circus doorgaat. Wie daar niet in slaagt, kan op 20 juli afzakken naar het Beach Festival in Nieuwpoort: de band staat samen op de affiche met onder andere Oscar and the Wolf en Dave Stewart van Eurythmics.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Can’t Stop Now
Silenced by the Night
Bend and Break
Your Eyes Open
Nothing in My Way
The Way I Feel
Sunshine
You Are Young
Everybody’s Changing
On a Day Like Today
Perfect Symmetry
A Bad Dream
Untitled 1
Spiralling
Is It Any Wonder?
She Has No Time
This Is the Last Time
Crystal Ball
Somewhere Only We Know