Park de Nieuwe Koers in Oostende is met zijn dertien hectare grond een gedroomde locatie voor massa-evenementen. Nu zulke activiteiten terug aan de orde zijn, steken de logistieke uitdagingen de kop op. Over zijn twee concertdata heen zorgt Rammstein ervoor dat het inwonersaantal van Oostende verdubbelt. Een aangepast mobiliteitsplan en een week opbouwtijd waren nodig om de Duitse keizers van de metal te kunnen ontvangen. Daar waar de topact vroeger steevast Rock Werchter headlinede, focust ze zich sinds het titelloze ‘comebackalbum’(2019) op stadionshows. In het Koning Boudewijnstadion bewezen de Duitsers drie jaar terug dat ze ook alleen meer dan 50.000 concertgangers kunnen bedwingen. Daarvoor speelden ze leentjebuur bij de mannen van AC/DC, die al jaar en dag met een eigen hoofdpodium en tonnen vuurwerk de wereld rondtrekken.
De fans hadden klaarblijkelijk niet genoeg aan zo’n monsterproductie. Enkele dagen na de twee shows in Brussel kondigde Rammstein een volgende tournee aan. Het coronavirus stak daar helaas een stokje voor, maar dat belette Till Lindemann en co. niet om verder te werken. Lindemann ging even weer solo om daarna bij Rammstein terug het vuur aan te wakkeren. Deze keer moesten we niet tien jaar wachten op een nieuw album. Het zestal maakte met Zeit een van zijn meest melancholische albums, maar week niet af van reeds bewandelde paden. Of Rammstein het qua albumcycli nu definitief voor bekeken houdt, blijft een hardnekkig gerucht. Betreft zijn live-act kan Rammstein nog ettelijke jaren mee. De dystopische vuurtoren van de vorige passage stond weer in vol ornaat te blinken. De setlist zag er daarentegen iets anders uit, waardoor ook de doorwinterde fans waar voor hun zuurverdiende centen kregen.
Allereerst moeten we een kat een kat noemen. Rammstein trekt voornamelijk een massapubliek voor zijn megalomane vuurwerkshows. Het is daarom botweg een ondankbare taak om in diens voorprogramma te mogen spelen. Klaarblijkelijk trekt de groep geen lessen uit de vorige show. Opnieuw wordt er namelijk geopteerd voor een klassiek geschoold muziekduo dat het oeuvre van de hoofdact op piano brengt. Voor Night of the Proms zouden Héloïse Hervoüet en Katherine Nikitine ofte Duo Abélard een gewaagde zet zijn. Op zo’n groot terrein als de Nieuwe Koers waren de herwerkingen van klassiekers als “Sonne” en “Du hast” een mager beestje. Verzameld tussen andere vroege vogels en onder een stralende avondzon waren de omstandigheden allesbehalve optimaal. Het duo speelde ook op een apart podium vooraan. Hierdoor konden we nauwelijks iets waarnemen. De diehard fans herkenden waarschijnlijk “Frühling in Paris” en “Ohne dich”. Deze nummers haalden Rammsteins setlist niet, wat toch een beetje het vermelden waard is.
Rammstein dankt zijn naam aan de gelijknamige vliegtuigbasis in het zuidwesten van Duitsland. Met de Oostendse luchthaven naast de deur, kon de locatie niet treffender. Met een rits tribunes, de befaamde ‘feuerzone’ en het torenhoge podium waanden we ons helemaal in een levendige dorpskern. De band en crew spaarden kosten noch moeite om zijn 60.000 fans onder te dompelen in hun groteske wereld. Het meewarige “Armee der Tristen” zette de toon van wat een lang en theatraal optreden zou worden. Over het hele podium stegen gitwartezwarte rookpluimen, die meteen alle kijklustigen de mond snoerden. Letterlijk al onze zintuigen werden geprikkeld. ‘Schöner, größer und härter’ gaat het niet meer worden. Tijdens “Zick Zack” werd er spottend gedaan over plastische chirurgie, maar dat zes leden ijdeltuiten zijn, is immers een publiek geheim. De gemiddelde leeftijd van de Oost-Duitsers is intussen 55, al lijken we daar niet veel van te merken. De korte haarsnitten en gespierde lichamen tonen een bende vijftigers in de fleur van hun leven. Rammstein staat immers niet voor niets gelijk aan hartstochtelijke muziek vol passie. Als de compacte gitaarriffs dat niet reeds bewezen, waren er nog steekvlammen die het stikstofgehalte de hoogte injoegen.
Na twee recente nummers werd het tijd voor de eerste klassieker. Die eer was weggelegd voor het uptempo “Links 2-3-4”. In zijn flashy gouden pakje marcheerde Flake lustig op zijn loopband. De rest volgde en die energie sloeg zo over naar het publiek. Voor wie het nog niet wist: in het metaljargon wordt Rammstein gecatalogeerd onder ‘Tanz metal’ of de Neue Deutsche Härte-stroming. Het oudje “Sehnsucht” voldeed het best aan die beschrijving. De elektronische stukken zorgden voor een eerste rondje dansen, en alsof dat niet genoeg was, kregen we eveneens een eerste zicht op het impressionant vuurspel. Dat Rammstein de controverse niet schuwt, blijft in tijden van de cancelcultuur en toenemende preutsheid lovenswaardig. Voor het nodige shockeffect grabbelen de Duitsers weliswaar uit de bekende truckendoos. Tijdens “Puppe” stond er prompt een levensgrote kinderwagen die gedurende het bombastische refrein apocalyptisch in de fik vloog. Later op de avond was Flake opnieuw de kop van jut. Uitgedost als een sadistische chefkok probeerde Lindemann de toetsenist tot driemaal toe te ‘vermoorden’ in zijn kookpot. Na een simpele vlammenwerper werd het een vlammenkanon. Zo was “Mein Teil” wederom een sterk staaltje aan pulptheater zoals enkel Rammstein dat kan. Enerzijds zorgden die showelementen voor een hoog entertainmentsgehalte, anderzijds leken ze te ingestudeerd.
Verder zaten de nummers van het titelloze album uit 2019 goed in het geheugen. Vooraleer het anthem “Deutschland” werd afgevuurd, mochten we lichtjes opwarmen met de elektronische remix. Gitarist Kruspe was de dj van dienst. Om de vaart erin te houden, verschenen vier van de zes leden in een zwart lichtgevend kostuum. De robotische danspassen leken ons een ode aan de Duitse electropioniers van Kraftwerk. Het volgende kookpunt werd bereikt bij de single “Radio”, dat vooraan een eerste kleine moshpit veroorzaakte. Dat die snel in de kiem werd gesmoord, voelde wat onwennig aan. Rammstein mag de metalscene allang overstegen zijn, in essentie blijft de muziek niet voor gevoelige oren of concertgangers die liever over hun vakantieplannen willen babbelen. Ondanks het impressionante podium was dit Tomorrowland niet. Hetzelfde lot was beschoren voor de moshpit tijdens de hitsingle “Du hast”. Deze oude kraker was Rammstein op z’n best en pakte het ganse terrein in. Niet alleen vanuit het podium werden er vuurpijlen afgeschoten, ook de PA-torens achteraan waren gevuld met een verse lading buskruit. Zodoende werden we sterk op de proef gesteld om ieder moment te capteren. Toen de “Sonne” helemaal weggezakt was in de zee, besloot Rammstein om ze terug naar boven te trekken. Hittegolf of niet, de boel moest en zou in de fik gaan.
Tijdens “Engel” kwam Duo Abélard terug ten tonele. Vergezeld door Rammstein ging het de twee dames veel beter af op de B-stage. Via de schermen werd er opgeroepen om de wei te verlichten. Dat zorgde voor een broederlijk moment, maar maakte het evenwel onmogelijk om goed te zien wat er verder nog op het podium gebeurde. Deze ingetogen versie leek een sacrale bedoeling. Het publiek en de band werden echter pas één toen Kruspe en Landers met een rubberen bootje de mensenzee overstaken. Eens ze voet aan wal zetten, werd “Ausländer” ingezet. De pompende beats misten hun doel niet. Helemaal in het donker kwam de show pas nu echt helemaal tot leven. “Dicke Titten” zal wellicht voor een andere tournee zijn. Rammstein heeft daarentegen genoeg andere nummers die het vrouwelijk lichaam verafgoden. Het opgestelde kanon verraadde op voorhand dat “Pussy” eraan zat te komen. Lindemanns sappig Engels accent klonk vertrouwd en eenmaal hij zijn stalen ros beteugelde, spoot hij van links naar rechts liters schuim over de voorste rijen.
Na al die vetzakkerij werd het tijdens de tweede bisronde een pak serieuzer. Wie toen nog niet overtuigd was van Rammstein zijn royaal oeuvre, zal dat nooit (meer) zijn. De hymne “Rammstein” werd strak gespeeld en maakte het onmogelijk om de groep te betrappen op enige schoonheidsfoutjes. De touwen bleven ook bij “Ich will” strak in handen. De 2,5 uur vlogen onherroepelijk voorbij. De Belgische fans werden voor een eerste maal triomfantelijk uitgezwaaid op “Adieu”, nu alreeds een klassieker in wording. De leden zagen er oprecht gelukkig uit en na twee keer de Oostendse concertreeks te moeten uitstellen, is hen dat van harte gegund. De diepe kniebuiging kwam dan ook oprecht over. Toen de leden nadien met de lift naar boven stegen, stond iedereen met zijn mond vol tanden. De toren brandde hevig als een Olympisch vuur. Wat Rammstein hier gisterenavond neerzette, nam athletische proporties. Elke millimeter van het hoofdpodium werd ruimschoots benut. Ondanks dat de showelementen meermaals de bovenhand namen, zijn de Duitsers een fenomeen die iedere zelfverklaarde muziekliefhebber eens moet gezien hebben. ‘Adieu, Goodbye, Auf Wiedersehen’.
Facebook / Instagram / Website
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Armee der Tristen
Zick Zack
Links 2-3-4
Sehnsucht
Zeig dich
Mein Herz brennt
Puppe
Heirate mich
Zeit
Deutschland
Radio
Mein Teil
Du hast
Sonne
Engel
Ausländer
Du riechst so gut
Pussy
Rammstein
Ich will
Adieu
Goede morgen met Paulusfeesten heb ik aan iemand van jullie gezegd dat ik als vrijwilliger aan de bar of op plein als feestbeheer wil komen werken zij zijde dat het goed was dat jullie mensen zochten groeten en nog een fijne dag Sabrina