Natuurlijk is het fijn als je favoriete band na enkele jaren afwezigheid nog eens een album uitbrengt, maar het is minstens even leuk als een jonge opkomende band na lang en hard werken een allereerste langspeler op de wereld loslaat. Zeker bij Dansende Beren, waar we maar al te graag dat talent in de kijker zetten, houden we ervan om overgeblazen te worden door een debuutalbum. Daarom roepen we dit jaar een nieuw eindejaarslijstje tot leven: 20 debuutalbums uit 2021 die je niet mocht missen. Na de top twintig nationaal en de top vijftig internationaal zetten we nu deze eerstesteenleggingen graag in de bloemetjes. Zoals altijd bestaat deze lijst uit artiesten die nog niet opdoken in onze andere lijstjes, om de diversiteit te bewaren. De albums staan ook alfabetisch gerangschikt omdat elke plaat uitblinkt op een andere manier. We hopen dan ook dat dit lijstje je zowel het gevoel van herkenning, als dat van een fijne ontdekking zal opleveren!
Aaron Frazer – Introducing..
Amper twee weken ver in 2021 bracht Aaron Frazer zijn debuutalbum Introducing… al uit. Doorheen de plaat laat de Amerikaan zijn prachtige stem tot zijn recht komen op zowel zeemzoete ballades als vrolijke uptempo nummers. Ondanks dat de muziek zeker en vast poppy is, bevat het kleine uitstapjes naar jazz, motown en soulmuziek waardoor er een tijdloze mix ontstaat, waarin de stem van Frazer de luisteraar als een roze draad doorheen de muziek begeleid.
Charlotte Day Wilson – Alpha
Beïnvloed door jazz en r&b creëerde de Canadese Charlotte Day Wilson een adembenemende soulvolle sound. Met haar zachte stem en dito beats weet ze de luisteraars op Alpha gedurende een half uur te betoveren. Met momenten komt Wilson heel statisch of intiem over, maar er zijn eveneens momenten waarop ze aanstekelijk uit de hoek komt. Charlotte Day Wilson laat dus verschillende kanten van zichzelf zien, maar kwam dit jaar toch met een samenhangend eerste album.
cleopatrick – BUMMER
Hoewel de heren van cleopatrick al sinds 2015 actief zijn, brachten ze pas dit jaar pas hun allereerste album uit. Het Canadese duo wordt vaak vergeleken met Royal Blood, maar het is allesbehalve een blinde kopie. Op BUMMER is dit onmiddellijk te horen aan het ruiger geluid waar distortion op zowel de zang als gitaar het album zijn geheel eigen stijl geeft. Ondanks het feit dat veel van de nummers uit hetzelfde hout gesneden zijn, is BUMMER een ijzersterk debuut van een band waar we nog veel van zullen horen.
DIKKE – 130 Kilo
Als een bom sloeg DIKKEs debuutalbum in. Het kwam binnen op één in de ultratop en DIKKE bevestigde zijn naam in het Vlaamse en Nederlandse hiphoplandschap. Op 130 Kilo toont de man zich veelzijdig: er zijn nummers zoals “Running Man” met Freddie Konings, die naar lichtjes naar drill neigen, en andere nummers, zoals “Uit De L” daar een van is, met boom bap beats en vlijmscherpe teksten. Een ding staat al vast: van de Limburger gaan we nog heel wat horen.
Dry Cleaning – New Long Leg
New Long Leg van Dry Cleaning komt over alsof het de artistieke band op zijn toegankelijke hoogtepunt betreft, in plaats van een wispelturig debuut. Daar is ergens wel iets van aan, aangezien de drie muzikanten al twaalf jaar aan het jobhoppen zijn tussen punkbandjes. Ze incarneren hier echter spectaculair het gevoel van verbeten wereldmoeheid uit oorspronkelijke postpunkbands zoals Magazine en Siouxie and the Banshees, zonder in te boeten op hun originaliteit. De bandleden klinken tien nummers lang moeiteloos op hun gemak. De onnavolgbare parlando ‘zangen’ van kunstenares Florence Shaw complementeren het gitaarwerk, maar anders van Patti Smith is ze zo onvoorspelbaar dat haar doordeweekse commentaren zelfs tot geen refrein leiden. De instrumentatie houdt het meestal minimalistisch, doch compromisloos en ritmisch energiek. De productie is hemels: het hele geluidsspectrum blijkt te horen zonder dat iemand een ander overheerst. Op New Long Leg valt veel te horen dat nog maar weinig rockers met succes geprobeerd hebben afgelopen zestig jaar.
easy life – life’s a beach
Het woordje ‘haast’ staat niet in het woordenboek van easy life. De vrolijke Britse bende bouwde de afgelopen jaren traag maar gestaag aan zijn carrière, met afgelopen zomer life’s a beach als kers op de taart. Het is daarom jammer dat de eindejaarlijstjes altijd in koude en winterse temperaturen het levenslicht zien, want het vijftal uit Leicester liet met zijn debuutplaat de temperatuur vlotjes stijgen. Chille beats, zwoele deuntjes en een fikse dosis goed humeur: niets moet en alles mag bij de muziek van easy life. Hitjes als “skeletons“, “daydreams” en vooral “nightmares” zullen nog dagenlang door je gehoorkanalen galmen, en dat is een feest op zich!
Emma-Jean Thackray – Yellow
Met veertien titels is Yellow van Emma-Jean Thackray een royale en ambitieuze brok hedendaagse jazzfusion. Voor een soloartiest klinkt het allemaal heel frank en vrij. De warme tonen, p-funk ritmes en vocale overdubs scheppen zelfs de illusie dat je naar een spannende livesessie zit luisteren. Er zijn heel wat psychedelische trips te beleven, maar telkens blijven ze hapklaar genoeg om jezelf er niet in te verliezen. De songstructuren zijn meestal conventioneel waardoor enkele nummers misschien wel mainstream kunnen doorbreken. Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat dit een popplaat is , die toevallig ook jazz is. Niettemin zijn er invloeden te horen van idolen uit de jaren zeventig zoals Sun-Ra en de latere Miles Davis. Een uniek detail is de baslijn die voor de verandering eens door een tuba wordt verzorgd. De Londonse Thackray heeft een goed oog voor detail en dat leidt tot een debuut vol samenhang, precisie en affectie.
FINNEAS – Optimist
Nadat Billie Eilish jarenlang in de schijnwerpers stond, vond grote broer FINNEAS dat het in 2021 tijd werd om zelf eens naar de voorgrond te treden. Hij deed dat met debuutplaat Optimist, waarin hij eigenlijk alles behalve de betekenis van dat woordje is. Met de nodige dosis ironie kaart hij wereldproblemen als corrupte politici, onze ecologische voetafdruk en de pandemie aan, maar telkens voel je dat hij wel het hart op de juiste plaats heeft. Doe daar nog eens bij dat de jonge Amerikaan een van ’s werelds beste producers is, en je weet gewoon dat dit album sterk in elkaar zit. De betekenis achter “A Concert Six Months From Now” mag dan wel helemaal anders zijn dan je bij het lezen van de tracktitel zou vermoeden, wij hopen in elk geval dat de jongeman alsnog binnen een half jaar met zijn eigen project in een van onze concertzalen staat.
Frenetik – Jeu de couleurs
Spelen met kleur, het kan prachtige kunstwerken opleveren. Frenetik waagde zich voor zijn eerste album Jeu de couleurs aan een breed kleurenpalet en dat resulteerde in een van de sterkste Franstalige hiphopplaten van de afgelopen jaren. De rapper uit de Brusselse deelgemeente Evere toont zich erop als grimmige drillrapper (“Chaos” of “Blanche Neige“), maar laat op nummers als “Noir sur blanc” (samen met de Franse pianist Sofiane Pamart) en “Frérot” ook zijn gevoelvolle kant horen. De poëtische teksten, ongenaakbare flow en uitgekookte beats maken van Jeu de couleurs een klassieker in wording in de Brusselse hiphopscene en een plaat die met elke luisterbeurt aan kracht blijft winnen.
Geese – Projector
Je zag al van mijlenver aankomen dat de debutanten uit New York grootse dingen zouden verrichten, vanaf het moment dat het vijftal met “Disco” hun eerste single voorschotelde. Op zijn minst indrukwekkend te noemen. Projector kan hier en daar misschien wat rommelig zijn, en af en toe ook wat overambitieus, maar dan wel het goede soort overambitieus. Reiken naar de sterren en er niet helemaal geraken, is een stuk verfrissender dan diegenen die maar in hun postpunk-comfortzone blijven dobberen. Het debuut van Geese is en blijft opwindend, intrigerend en boordevol jeugdig enthousiasme.
Greentea Peng – MAN MADE
Terwijl we vreesden dat achttien nummers, goed voor een luisterduur van 61 minuten, misschien iets te langdradig zou zijn voor een eerste album, bewijst Greentea Peng het volledige tegendeel. Een zeer brede en geslaagde mengelmoes aan invloeden (waaronder jazz, reggae en soul) vervoegen elkaar en zorgen voor een coherent geheel dat zijn effect niet mist. De Zuid-Londense neo-soulzangeres nam veel risico’s op haar langspeler, maar elk nummer staat er zowel individueel alsook binnen een groter geheel.
Gustaf – Audio Drag For Ego Slobs
Dat er in New York altijd wel verfrissende muziek opduikt, blijkt ieder jaar opnieuw. Een album waar we niet op konden wachten was dat van Gustaf, en het stelde ook niet teleur. De band bleek ook live op Sonic City een echte gekke bende, maar ook op plaat konden we genieten van een sterk staaltje chaos omringd door een catchy gitaartje en dynamiek. In het landschap dat zichzelf postpunk noemt, weet Gustaf er dan ook uit te springen door heel wat unieke sounds te implementeren en expressieve sonische taferelen als basis te laten zegevieren. Hierdoor is Audio Drag for Ego Slobs een debuutalbum dat je moet gehoord hebben en een visitekaartje waarmee Gustaf alleen maar sterker kan worden.
Joanna – Sérotonine
Franstalige muziek wordt in Wallonië al bijzonder hard bemind, maar wordt in Vlaanderen nog vaak over het hoofd gezien. Onterecht, zo blijkt. Joanna zette met Sérotonine namelijk een oerdegelijk werk neer, dat door zijn gelaagdheid op muzikaal en tekstueel vlak weet te overtuigen. Alle facetten van de liefde worden belicht en op een wonderbaarlijke wijze in klanken omgetoverd. Onze gelukshormonen zijn daardoor amper te temmen als we naar dit veertien nummers tellende project luisteren, want het concept is piekfijn uitgewerkt en zorgt werkelijk voor serotonine.
Joy Crookes – Skin
Ook Joy Crookes bracht in 2021 overtuigend haar debuutplaat uit. Skin begint sterk en blijft dat tot het einde. Crookes gebruikt haar rauwe, maar warme stem om allerlei maatschappelijke thema’s aan te kaarten. Toch komen de nummers op haar eerste langspeler nooit belerend over. De mix van prachtige trage ballades en meer uptempo nummers houden je als luisteraar bovendien aandachtig. De blazers en strijkers versterken alleen maar de tijdloze sfeer die ze oproepen. Heerlijk wiegend dansen met een glas wijn in de hand? Yes please!
Lil Nas X – MONTERO
2021 was bij uitstek het jaar van de Amerikaanse rapper Lil Nas X, die na zijn immense hit “Old Town Road” niet bij de pakken bleef zitten. De popwereld wachtte daarom gespannen af naar wat zijn debuutalbum MONTERO zou opleveren, en hij maakte alle verwachtingen waar. Het album kent een sterke opbouw, bevat samenwerkingen met o.a. Elton John en Miley Cyrus, maar toont vooral dat Lil Nas X de toon zet voor de komende jaren. Hij neemt zich namelijk nooit te serieus, maar trekt zichzelf tegelijkertijd ook nooit in het absurde. Met MONTERO en enkele bijzonder populaire singles heeft Lil Nas X zich tot in de pop olymp gekatapulteerd.
N0V3L – Non Fiction
De leden van het Canadese artpunkcollectief Crack Cloud blijven verbazen. Jon Varley, een van die redelijk geniale snuiters, loste dit jaar Non Fiction, de debuutplaat van zijn geesteskind N0V3L. Crack Cloud-collega Bryce Cloghesy stond in voor de productie. Het album boeit van begin tot einde met spannende songs die hun kracht halen uit een melange van maatschappijkritische teksten en bij allerhande no-wave-, postpunk-, funk-, jazz- en zelfs discobands geleende geluiden. Liedjes die je doen twijfelen tussen de dansvloer en de barricades. Het allerbeste liedje bewaart N0V3L voor het laatst: afsluiter “Notice of Foreclosure” is een instant verslavende semi-parlando postpunkklassieker, met een bedrieglijk simpel repetitief gitaarpartijtje dat we het afgelopen jaar minstens drie keer per dag hebben lopen fluiten.
Olivia Rodrigo – Sour
Van tamelijk bekende Disney-actrice tot popster die alle streamingrecords brak met haar debuutsingle: niemand doet het zoals Olivia Rodrigo. Na het monstersucces van “drivers license” herhaalde de tiener haar prestaties met de hits “deja vu” en “good 4 u“, waarna ze met trots haar debuutalbum SOUR voorstelde. En dat allemaal in een periode van slechts vijf maanden. Dat wordt een beetje weerspemiegeld op het album want van de elf nummers weet lang niet elke song even hard te overtuigen als de eerdere singles, maar toch blijft SOUR een van de strafste prestaties van dit jaar.
The Snuts – W.L.
De doorbraak van The Snuts was er eentje die al even om de hoek lag. De Schotse indierockers stegen de laatste jaren vlotjes naar een van de meest beloftevolle namen doorheen de Britse scene. Met een uitgesproken dosis vaderlandsliefde en een loyale fanbase wist dit viertal talloze podia met weinig schaamte volledig te kapen. Ook de hitlijsten sneuvelden onder het succes. Zo was het debuutalbum W.L. goed voor een indrukwekkende nummer één positie in de Britse lijsten. Het album beschrijven de jongens als een reis door de jaren heen. Zo is de tracklist bezaaid met oude publieksfavorieten, maar zijn er ook nieuwe knallers terug te vinden. Met een mix van puur akoestische werken en rasechte, Britse indiegitaren zette The Snuts een veelzijdige debuutplaat neer die de verwachtingen volledig wist in te lossen.
STR4TA – Aspects
STR4TA is een samenwerking tussen twee, ondertussen legendarische, namen in de Londense jazzscene. Gilles Peterson en Jean-Paul ‘Bluey’ Maunick haalden voor Aspects namelijk inspiratie uit de jazzfunk van de jaren tachtig. Met twee oude rotten in het vak, weet je natuurlijk dat je enkel maar kwaliteit krijgt. Opener “Aspects” zet meteen de dansbare toon met een groovy en funky gitaar, waarna je voelt dat alles in de arrangementen en muzikaliteit tot in de puntjes is uitgewerkt. Nummers als “Dance Desire” neigen meer naar jazz terwijl “Give In to What Is Real” echt de funk opzoekt. Op die manier hoor je heel wat dynamiek op de plaat, maar wil je vooral toch snel de dansvloer op.
Wanthanee – Wanthanee
De Belgische Wanthanee Wadngam kwam in 2016 boven water drijven tijdens Studio Brussels’ De Nieuwe Lichting. Hoewel ze als winnares eindigde, was het de afgelopen jaren behoorlijk stil rond de singer-songwriter. Die stilte werd dit jaar verbroken met de release van haar eerste langspeler. We krijgen dromerige indiepopnummers voorgeschoteld die vooral worden gekenmerkt door Wanthanees uniek stemgeluid. De intieme setting van de nummers geeft haar stem de ruimte om te schitteren en haar verhaal de kans om binnen te dringen bij de luisteraar. De aanvulling van prachtige strijkersarrangementen lijkt de muziek zelfs nog meer te doen schitteren. Wanthanee herintroduceert zich succesvol met deze geslaagde debuutplaat.
Uit al deze albums kozen we overigens onze favoriete nummers, en die goten we allemaal in een Spotify afspeellijst. Zo kan je des te meer genieten van al deze fantastische debuutplaten!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Lucas Palmans, Robbe Rooms, Baldwin Verhoeven, Hanne Vanluyten, Maxim Meyer-Horn, Brent Galle, Renaat Senechal, Rik Bontinck, Babette Rogiers, Simon Meyer-Horn, Tom Berth, Sam Nassari en Jasper Van Belle.
