Als donderslag bij heldere hemel verscheen enkele maanden geleden Geese, een vijfkoppig postpunkcollectief uit Brooklyn, met “Disco“, naar onze bescheiden mening een van dé singles van het jaar. We waren echter duidelijk niet de enige met die mening, want verrassend genoeg verscheen die single op Partisan Records, het label waar onder andere ook IDLES en Fontaines D.C. kind aan huis zijn. Al snel evolueerde die geprikkelde interesse zelfs in een lichte hype, want de band kwam zowaar met het nieuws dat er eind oktober al een volwaardig album in de rekken zou liggen. Een logische gil van plezier onder post- en artpunkfans was het logische gevolg.
Laten we dan ook beginnen bij het begin, meer bepaald hun debuutsingle “Disco”, of laten we dat althans proberen. Die song is namelijk zo’n creatief, kwaliteitsvol en diepgaand magnus opum, dat we bij elke luisterbeurt (en dat zijn er ondertussen erg veel geworden) toch weer versteld staan van hoe goed dat nummer in feite is. Een combinatie van strakke postpunk, dromerige indierock, meeslepende overgangen en poëtische, melodramatische teksten is zelfs nog te beperkt als beschrijving. Het beste valt die song, wat creativiteit betreft dan toch, te vergelijken met een Black Country, New Road of Squid, zonder op eender welk moment kopieergedrag te vertonen. Kort samengevat: wauw.
Kan je daar dan nog over? Wel, niet echt, maar ze komen toch regelmatig in de buurt, en dat op heel diverse manieren. Op “Fantasies Survival” combineert het vijftal bijvoorbeeld de catchy gitaren van The Strokes met een broeierige, vingervlugge explosie van lawaai naar het einde toe. Even goed proberen ze af en toe de traanklieren in gang te zetten, bijvoorbeeld op het ingetogen, maar toch majestueuze “First World Warrior”. Mogelijks saai voor sommigen, maar beklijvend voor diegenen die schoonheid zoeken.
Om de lofzang dan toch tijdelijk een halt toe te roepen, moeten we ook even vermelden dat niet álles op deze plaat van een even hoge standaard is. “Bottle”, bijvoorbeeld, is een zeldzame, karakterloze misstap. Geen schwung in de gitaren, weinig overtuigende vocals en een tekort aan diepgang en dynamiek zorgen jammer genoeg voor een eenzaam dieptepunt. Titelsong “Projector” lijkt op het eerste zicht in hetzelfde bedje ziek, maar maakt dat ruimschoots goed met z’n magistrale einde.
De man achter de productieknoppen is overigens ook geen onbekende voor wie het genre lief heeft. Niemand minder dan Dan Carey, de grote man achter cultlabel Speedy Wunderground, verzorgt namelijk de productie van deze geweldige debuutplaat, wat na enkele luisterbeurten ook heel duidelijk wordt. Flarden van de eerder genoemde Black Country, New Road en Squid passeren regelmatig, maar zelfs de hoekigheid van bands als Shame passeren de revue. Enorme variatie dus, zeker gezien het feit dat de band deze plaat opnam tijdens hun tijd op de middelbare schoolbanken. De dansbaarheid van “Low Era”, de dramatiek van “Exploding House” en de energie van “Rain Dance”, deze plaat heeft het allemaal en doet het dan ook nog eens (bijna) allemaal goed.
Wat valt er dan nog te zeggen, buiten het feit dat Projector een van de vindingrijkste, verrassende en opwindendste gitaardebuten is van het afgelopen jaar? Niet veel meer, enkel dat er nog een zeer rijke toekomst ligt te wachten voor dit vijfkoppig collectief. Want waar de meeste bands het voorzichtig aanpakken en eerst een hoop singles of een ep releasen, neemt Geese een loopje met de concurrentie door vanuit het niets een debuutplaat van jewelste neer te zetten. We nemen er respectvol onze hoed voor af, en die andere tien ook.
