Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos hoog. Daarom is het onmogelijk om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke review te voorzien. Gelukkig hebben we daarvoor een oplossing ontwikkeld in de vorm van ‘Beire Kort’. Reviews van in de voorbije maanden verschenen albums die we nog niet recenseerden, en dat in één alinea. Deze editie is alweer de 28ste en de tweede van 2021. Een bloemlezing dus van leuke plaatjes die het einde van de winter kleurden. Met o.a. Serpentwithfeet, For Those I Love, Dimension, Flyying Colours, Ron Gallo, Nubiyan Twist en CIVIC.
Captain Kaiser – The Drovers Inn (★★★★)
Ondertussen zal menig StuBru-luisteraar de Kempense punkband Captain Kaiser al wel herkennen. Dat komt mede door hun single “De Ochtend Suckt” die ze speciaal ter promotie voor de ochtendshow van Michèle Cuvelier schreven. Gelukkig hebben deze heren nog veel meer in petto dan deze reclamestunt. Zo brachten ze onlangs hun tweede album The Drovers Inn uit, die ons vooral doet terugdenken aan enkele hevige concerten waarbij fameus veel bier werd geconsumeerd. Met nummers als “Post Gig Depression” en “Night Time Hikes” worden we dan ook bijna letterlijk in zo’n situatie gesmeten. Daarbij worden vooral de ruwe stem van de frontzanger én het stevig gitaarwerk steeds naar voren geschoven. Toch verbaast de keuze van de eerder uitgebrachte singles ons als we de rest van het album in zijn geheel horen. Er staan namelijk heel wat nummers op die beter op de radio zouden werken als pakweg “Rocket Science”. Desalniettemin is het een sterke tweede plaat die ons reikhalzend doet uitkijken naar een krachtige livevertaling van de Kempenaren.
For Those I Love – For Those I Love (★★★★½)
Een debuutplaat uitbrengen en meteen moeten strijden met Justin Bieber voor de eerste plek in de Britse charts. Het overkwam For Those I Love, die met zijn geweldig debuut een machtige indruk maakte. Zijn sound is een mix tussen The Streets en Massive Attack. Vooral de pratende stijl maakt indruk en zo neemt David Balfe je volledig mee in het verhaal. Het album is een ode aan een dode vriend, maar het is niet enkel emotioneel krachtig. Er zit ook al eens iets dansbaars in, zoals op “You Stayed / To Live”, maar toch is het vooral de opbouw die hier de kracht is. Iedere song is ook boven de vier minuten en dat is nodig om er volledig in te geraken. Het album is een trip van jewelste en je wordt letterlijk meegezogen in een wereld die krachtig en intens is.
Genesis Owusu – Smiling with No Teeth (★★★½)
Down Under heeft op muzikaal vlak ook in 2021 heel wat moois te bieden, waaronder de debuutplaat van Genesis Owusu. De Australiër met Ghanese afkomst toont zich op Smiling with No Teeth van zijn meest diverse en ambitieuze kant met een zeer sterk geheel ten gevolge. De verschillende sferen, genres en emoties houden de spanning gedurende de vijftien nummers constant hoog, waardoor er nooit een gevoel van verveling of herhaling in ons opkomt. Bovendien staan er met “Don’t Need You” en “A Song About Fishing” ook twee zeer catchy deuntjes op het album waar je maar niet genoeg van kan krijgen. Fijne en smaakvolle earcandy dus, die eerste plaat van Genesis Owusu.
Menahan Street Band – The Exciting Sounds of Menahan Street Band (★★★½)
The Menahan Street Band stond in een eerder leven vooral bekend als de groep die de songs van Charles Bradley naar een hoger niveau tilde. Daarom ook dat het al van 2012 geleden is dat de groep apart een plaat uitbracht, en na het overlijden van Bradley in 2017 namen ze even de tijd om te bekomen. Dit jaar is het met The Exciting Sounds of Menahan Street Band eindelijk tijd voor een derde plaat, en die staat vol leuke, instrumentale soulmuziek. De songs zijn erg rijk en bloeien open, vol fijne blazers en positiviteit. Net daardoor is het zo’n heerlijk album om zalig in het zonnetje te beluisteren en al je zorgen te vergeten. Van begin tot eind word je meegenomen op een stralende rit en daar zegt niemand nee tegen.
Mason Lindahl – Kissing Rosy in the Rain (★★★★)
New Yorkse minimalist Mason Lindahl gaat voor het eerst integraal instrumentaal met zijn akoestische getokkel, af en toe begeleid door summiere elektronische laagjes. Het romantische gegitaar herbergt enerzijds zijn onuitwisbare stilte, anderzijds de volheid van de ruimte waarin hij speelt. Want Lindahls omgevingsgeluiden, zoals het kraken van een stoel, worden niet geschuwd. Net dat brengt ons als luisteraar het gevoel van iemand die rechtstreeks tot ons praat. Lindahl klinkt triest, maar vreedzaam, als de gezellige warmte van een troostende knuffel.
Dimension – Organ (★★★★)
Ondanks het feit dat dit het eerste album van Dimension is, kennen de fans van drum-‘n-bass hem toch al even. Jarenlang bouwde hij zijn repertoire op om tot zijn debuutalbum Organ te komen. En wat een parel is dat album; het is een mooie mix tussen harde en liquid drum-‘n-bass. Maar Dimension verzamelt hier niet alleen maar drum-‘n-bassnummers op, we horen ook nog andere genres die meer naar hiphop toe neigen. Toch zijn het vooral de stevige nummers die hier een blijvende indruk maken, Dimension weet duidelijk waar hij mee bezig is. Natuurlijk kon zijn grote hit “Desire” niet ontbreken, het nummer dat hij samen maakte met Sub Focus. Na lang wachten is het debuutalbum van Dimension eentje om over naar huis te schrijven. Zeer sterk!
Cassandra Jenkins – An Overview on Phenomenal Nature (★★★★)
Het is alweer vier jaar geleden dat Cassandra Jenkins een debuutalbum vol meeslepende indiefolk op ons losliet. Play Till You Win werd positief onthaald, maar toch bleef de doorbraak bij het grote publiek achterwege. Vier jaar later is het duidelijk dat de Amerikaanse haar concept wat verder heeft laten rijpen. An Overview on Phenomenal Nature gaat verder op hetzelfde elan van intieme en gezellige singer-songwriterriedeltjes, maar werd creatief wat verder uitgediept. Zo experimenteert Jenkins met spoken word en vouwt ze lagen van synthesizers en blazers over elkaar. Ook persoonlijk zet de zangeres stappen. Zo durft ze ons tijdens “Ambiguous Norway” een glimp te gunnen van haar diepste gedachten. An Overview on Phenomenal Nature ontroert en zalft gelijktijdig.
파란노을 (Parannoul) – To See the Next Part of the Dream (★★★½)
To See the Next Part of the Dream is moeilijk los te koppelen van zijn context. De emotionele shoegaze van de Zuid-Koreaanse artiest (recht uit hoofdstad Seoul) portretteert het bitterzoete gevoel dat rond hem hangt. Zijn gevoel van adolescentie gaat gepaard met het verliezen van zijn jeugdigheid, zijn goede muzikant willen zijn met een besef dat hij niet veel talent heeft. Zijn ideale wereld, waar hij als kind nog onschuldig over kon dromen, staat ver af van de realiteit. Hij is niet creatiever dan anderen. Akoestisch getokkel stroomt ongeremd over in overstuurde gitaren, met weinig tussendoor. De mijmerende stem is er onverstaanbaar onder gemixt. Toch spreekt Parannoul vanuit een gevoel van hoop en lonkt hij naar een toekomst waarin hij, samen met vele andere zichzelf geaccepteerde ‘losers’, een muzikale bijdrage kan leveren.
CIVIC – Future Forecast (★★★½)
Met twee singles (“Radiant Eye” en “Tell the Papers“) op zak die kunnen tellen, waren de verwachtingen hoog gespannen voor deze Australische garage- en surfpunkers. Dat ze met deze singles zelfs radiospeeltijd krijgen in België, wil toch zeggen dat er kwaliteit in overvloed is bij CIVIC. Deze plaat bracht helaas niet het volledig gehoopte vervolg op deze bijna briljante introductie. Er staan een aantal zeer sterke nummers op, maar ook wel een aantal nummers die aanvoelen als vulling op de plaat. Het zijn vaak de langere nummers die niet altijd de juiste sfeer scheppen, maar we onthouden vooral de korte, snedige nummers zoals “Back to You” en “Another Day” die dat juist wel doen. Dat deze band op zo’n korte tijd hier al gekend is, bewijst misschien ook wel ons tegendeel.
Krullebol – Slapeloos (★★★½)
De in Leuven gehuisveste Nederlandse student Krullebol mijmert weldegelijk slapeloos in Slapeloos, en wij vallen in zwijm. Op het album komt niet veel meer te pas dan zijn eigen, zachte voordracht, begeleid door gitaargetokkel bij schemering. Slapeloos klinkt dan ook exact als hoe de hoes er uit ziet, namelijk een man met een gitaar alleen in zijn kamer, slechts verlicht door een enkel lampje, terwijl de maan buiten straalt en hijzelf zwevend in de vage ruimte net onder het wolkendek zit. Ondanks die eenzaamheid zorgt zijn klank voor warmte: Krullebol brengt een omarmende sfeer die je weet te vangen, en door die zachte Nederlandstalige muziekknuffel (bijvoorbeeld door een nummer als “Sprekende Vis”) voelen wij ons graag omhelsd.
Demi Lovato – Dancing with the Devil… the Art of Starting Over (★★★)
In haar meest recente album neemt Demi Lovato ons mee op een rit doorheen de voorbije jaren van haar woelige leven. Samen met een vierdelige YouTube-reeks spreekt ze openlijk over een overdosis drugs die haar in 2018 bijna fataal werd. Op het album krijgen we een eerlijke, kwetsbare en fragiele Lovato. Negentien nummers lang horen we Demi Lovato vocaal het beste van zichzelf geven met haar enorm stembereik. Dancing with the Devil… the Art of Starting Over bevat enkele fijne samenwerkingen. In “My Girlfriends Are My Boyfriend” werkt Lovato samen met rapper Saweetie en in “Easy” krijgt ze hulp van Noah Cyrus. Ook Ariana Grande krijg een rol in het nummer “Met Him Last Night”. Met een mix van verschillende stijlen vormt Dancing with the Devil… the Art of Starting Over samen een mooi geheel.
Flyying Colours – Fantasy Country (★★★)
In december 2019 verscheen “Goodtimes”, de opener en heerlijke eerste single van het tweede album van Flyying Colours. Het moest het begin zijn van een campagne rond die plaat met een tour in Europa in de zomer van 2020. Dat draaide allemaal anders uit en de leden moesten in Melbourne blijven. Begin dit jaar was het dan toch zover en konden we Fantasy Country op onze platenspeler leggen. De plaat is een heerlijk dromerig shoegazeplaatje geworden waarbij krachtige uitspattingen zoals bij “Big Mess”, geen onbekende zijn. Met slechts acht nummers is het weliswaar een kort plaatje geworden als je weet dat het debuut in 2016 kwam en soms droomt het wat te veel weg. Toch is het een leuk album voor de dreampopliefhebbers.
STR4TA – Aspects (★★★★)
STR4TA is een duo uit Londen dat de Britse funkscene uit de jaren 80 nieuw leven moet inblazen. Hoewel het duo relatief nieuw is, zijn de leden dat zeker niet. Gilles Peterson is oprichter van het ondertussen gekende Brownswood Recordings en Jean-Paul “Bluey” Maunick is de frontman van de Britse acid jazz band Incognito. Samen brengen ze met Aspects een geweldig groovy album uit dat vol staat van de heerlijk dansbare funkjazz. Waar sommige funkalbums al snel heel voorspelbaar uit de hoek komen, gebeurt dat bij STR4TA zelden. De focus ligt op de groove, zoals dat bij veel funkmuziek het geval is, maar ook de vocals zorgen voor een fijne meerwaarde. De ene keer klinkt het allemaal iets zachter, zoals op “Dance Desire”, terwijl je op bijvoorbeeld “Give In to What Is Real” helemaal in de dansbare eighties belandt. De Britse funkwereld is dus nieuw leven ingeblazen met STR4TA, want dit album verdwijnt niet uit onze grooveplaylist.
Elle Yaya – Pharmacy (★★★★)
De Londense wervelwind Elle Yaya heeft er bikkelharde jaren op zitten, die haar uiteindelijk inspireerden om haar debuutalbum Pharmacy te maken. Nadat ze door een drugs- en alcoholverslaving een jaar in de afkickkliniek zat, trok ze de studio in om haar ervaring in muziek te gieten. Het tien nummers tellende project biedt een eerlijke inkijk op het leven van de 23-jarige artieste en heeft ook op muzikaal vlak veel te bieden met een brede waaier aan invloeden. Elle Yaya laat op Pharmacy haar verleden achter zich en kan vanaf heden bouwen op dit bedrukkend intieme popalbum.
Bull – Discover Effortless Living (★★★★)
Bull, een recente toevoeging aan het label EMI, debuteert sterk met Discover Effortless Living. De release is veelzijdig. Zo vang je als luisteraar zowel klappen op, volkomen losgelaten chaos, als jolijtig en zomers optimisme. Toch weet de band dit te combineren op een manier die de smeltpot aan invloeden en ervaringen doet samensmelten in een dieper werk. De Yorkers verkennen opgroeien en leren, of feitelijk ‘ontdekken ze het moeiteloos leven’. Dit hoor je heel goed in hun album: de ups en downs van het bestaan vertalen zich in een uitermate goed uitgespeeld dynamisme, zowel in de toon als het tempo van de muziek. Beluister zeker onze favoriet “Eddie’s Cap”.
Major Murphy – Access (★★★)
Met hun debuut in 2018 wist Major Murphy niet meteen hoge ogen te gooien, al hadden enkele nummers op die plaat toch al potentieel. Dat potentieel moet nu verwezenlijkt worden op opvolger Access en met sterke singles als “Unfazed” en “Access” konden we al genieten van heerlijke psychrock met de nodige Tame Impala-invloeden. Dat wordt doorgetrokken op de volledige plaat, maar ook hier is het potentieel groter dan de echte uitkomst. Op “Attention” bijvoorbeeld krijgen we heel wat effecten op de vocals, maar op een echte uitbraak is het wat wachten tot er op het eind wat meer dansbare gitaartjes bijkomen. De band lijkt te experimenteren met zijn psychedelische rock, maar vergeet daarbij soms om echt strakke nummers te maken. Dan hebben ze het natuurlijk ook goed gezien om de plaat niet al te lang te maken. Met zijn negen nummers krijg je een groot aantal strakke nummers afgewisseld met wat meer experiment. Al bij al een beter album dan het debuut, maar de grote doorbraak zal er ook nu nog niet komen.
Danny L Harle – Harlecore (★★★)
De familie van 100 gecs en andere internetartiesten herbergt vele vernieuwende producers en dj’s. Danny L Harle is er zo een. Hij deed al producerwerk voor onder andere Caroline Polachek en Charli XCX. Voor zijn solodebuutalbum koos Harle zijn eigen naam als genre: Harlecore. Hiermee bedoelt hij voornamelijk een mix van nineties en nillies dansmuziek, die schippert tussen EDM, hardstyle en europop. Samenwerkingen met DJ Danny, DJ Mayhem en anderen, vieren de revival van deze periode van Crazy Frog. Echter vertaalt het geluid dat Harle naar voren schuift zich enkel in echte anthems op de twee voorgaande singles, “Interlocked” en “On a Mountain”.
NF – CLOUDS (THE MIXTAPE) (★★★)
De Amerikaanse rapper NF staat bekend om zijn manier van rappen en de verhalen die hij in zijn tracks steekt. Zijn nummer “Let You Down” was voor hem het stapje dat hij nodig had om door te breken. Ondertussen zit hij al aan zijn vijfde album en elke keer weet hij zeer kwaliteitsvolle muziek uit te brengen. Op Clouds vinden we onder andere het nummer “Story” terug, een nummer dat ontzettend beschrijvend is en waarop NF de luisteraars meeneemt naar de gebeurtenis die het personage in de track meemaakt. NF laat ook graag horen hoe snel dat hij kan rappen, dat horen we bijvoorbeeld op “Lost”, waar legende Hopsin ook even iedereen omver komt rappen. Het is duidelijk dat NF nog niet uitgepraat is en dat we nog veel gaan mogen verwachten van de rapper!
otay:onii – Ming Ming (★★★★½)
Het op het wereldwijde web fel besproken Ming Ming is een van de meest intense, muzikale trips die we dit jaar al mochten maken. De eclectische, Chinees-Amerikaanse muzikante otay:onii zuigt de luisteraar in haar unieke wereld van loeiharde, industriële artpop vol Chinese folk-invloeden, electronica, drone, complexe drums en een algeheel beklijvende atmosfeer. Bovenal staat de sterkte van haar stem, waarin de vergelijking met Björk op de loer ligt. De explosiviteit mondt regelmatig uit in een innige drukte. Ming Ming is vreemd, angstaanjagend en vooral een bijzondere ervaring.
Nubiyan Twist – Freedom Fables (★★★½)
Al sinds de singles in 2020 was het uitkijken naar de derde plaat van Nubiyan Twist. Nadat de band in 2019 al indruk wist te maken met Jungle Run was het slechts een kleine moeite om die lijn verder te trekken. Met singles als “Tittle Tattle” en “If I Know” kwamen er alleszins al pareltjes uit en dus was het uitkijken naar hoe zich dit in zijn geheel zou manifesteren. De plaat werd enkele keren uitgesteld en dus moesten we wel lang op onze honger blijven zitten. Gelukkig is het geheel jazzy soulmuziek van de bovenste plank. Met de soulvolle stem van CHERISE op drie van de negen nummers heb je al meteen de goeie smaak te pakken. “Ma Wonka” brengt je dan meer naar een Afrikaans sfeertje met dank aan de stem van Pat Thomas en zo is er op ieder nummer weer een ander zuiders sfeertje te verorberen. Meestal klinkt het vooral erg rustgevend, maar op bijvoorbeeld “If I Know” wordt het zelfs dansbaar. De vrijheid die in de titel wordt gepredikt, is ook duidelijk hoorbaar doorheen dit album en daarom is het zo’n aangenaam plaatje om in het zonnetje te beluisteren!
Kölsch – Isopolis (★★★)
Nauwelijks een jaar na de release van het album Now Here No Where laat de Deense knoppenvirtuoos Kölsch een nieuwe ep los op de buitenwereld. In deze barre tijden voor dj’s is het niet vanzelfsprekend om inspiratie te halen uit het bruisende nachtleven. Kölsch werd getriggerd door de lege straten in zijn thuisstad, het gevoel van isolatie en de tijd die lijkt stil te staan om zijn denkbeeldige stad Isopolis te voorzien van een passend klanktapijt. In acht nummers neemt hij je mee op een kleine neo-klassieke trip doorheen zijn verbeelding. Door het veelvuldig gebruik van strijkers en synths en het achterwege laten van beats, straalt de volledige ep een kalme en serene sfeer uit, begrippen die we nu niet meteen zouden plaatsen bij een van de meest geliefde techno-dj’s. Kölsch voorziet op Isopolis de huidige, globale impasse van een passende soundtrack.
Ron Gallo – PEACEMEAL (★)
Ron Gallo is altijd iemand geweest die vanalles en nog wat wil doen. Op zijn nieuwste plaat PEACEMEAL is dat te veel. Waar vorige plaat Stardust Birthday Party nog een leuk chaotisch rockplaatje werd, is PEACEMEAL de chaos te veel. Het lijkt een demoplaat te zijn waar geen richting in zit. Hoewel opener “HIDE (MYSELF BEHIND YOU)” nog plezant is, gaat het vanaf dan alleen maar bergaf. Nummers die onafgewerkt lijken, saaie composities en vooral geen durf. Op de vorige platen zaten er nog veel verrassende plottwists, maar hier blijf je altijd op je honger zitten. Nee, PEACEMEAL zijn we nu alweer vergeten.
Joost & Brunzyn – Albino Sports, Vol. 1 (★★★)
Fans van Joost hoeven nooit te klagen over een gebrek aan muziek, want de Nederlander brengt elk jaar wel een paar albums uit. Dat gebeurt al een tijdje onder zijn eigen label Albino Sports, en het is daarom dat hij daar nu een ode aan brengt. Samen met Brunzyn, Alanis Brouwers en nog een handjevol botsautorappers – die overigens allemaal onder dat label vallen – introduceert hij Albino Sports, Vol. 1. Gaande van de feelgoodbeats van “Dankuwel” tot het verrassend absurde “Sexy Song”; Joost is nog steeds geen haar veranderd. Op muzikaal vlak klinkt het vaak wel donker en neigt het bont allegaartje richting trapbeats. Wat ook opvalt, is het aantal niet-Nederlandstalige nummers. Het lijkt dus wel of Albino Sports met hun gekkigheid internationaal wil gaan, al valt het nog af te wachten of de Duitsers “German Song” ook effectief gaan begrijpen. Gek of geniaal, of gewoon iets ertussenin… Albino Sports, Vol. 1 voelt opnieuw aan als een knotsgek ritje in de botsauto’s.
Grouplove – This Is This (★★★★)
Vorig jaar nog kregen we het vierde album van Grouplove, maar dit jaar kwam er al heel snel een nieuwe plaat. This Is This werd een verrassingsplaat en een reactie op de pandemie. Het is een heel optimistische plaat geworden zoals we dat van de band gewoon zijn, maar waar ze in voorgaand werk al snel verzandden in cliché geluiden, blijven ze hier krachtig en groots voor de dag komen. Het plaatje is ook maar negen nummers lang en op “Just What You Want” is er een samenwerking met de frontvrouw van Surfbort. Dit is meteen ook het beste nummer op de volledige plaat, boordevol punch en goeie vibes. Heerlijk plaatje!
Bleach Lab – A Calm Sense of Surrounding (★★★★½)
De Zuid-Londense formatie Bleach Lab had een kleine aanloop van twee jaar nodig om hun debuut-ep A Calm Sense of Surrounding uit te brengen. Op vijf nummers krijgen we melancholische indiepop die ons bij momenten ook helemaal stil krijgt. De vertederende sfeeropbouw in “Flood” of de indringende gitaar op “Old Ways” weten elke muziekfan diep te raken, mede dankzij de betoverende stem van frontvrouw Jenna Kyle. A Calm Sense of Surrounding brengt ons volledig tot rust, zonder ook maar één steek te laten vallen of voor verveling te zorgen. Ons peperkoeken hart smelt telkens meer met elke luisterbeurt, want de poëtische melodieën dragen ontzettend veel kracht met zich mee. Waanzinnig prachtig en zeker een aanrader voor fans van Poliça, London Grammar en Aurora.
El Michels Affair – Yeti Season (★★★½)
Yeti Season is na Adult Themes vorig jaar een terugkeer in sterkte voor El Michels Affair. Het album was dan ook al sinds 2017 in de maak, maar dankzij de lockdown werd alles in een stroomversnelling geduwd. De band wilde een reis maken met zijn plaat, vandaar ook Yeti Season. Het instrumentale geweld wordt aangevuld met vocals van onder meer Piya Malik die in Hindi enkele nummers (“Unathi”, “Zaharila”, ‘”Murkit Gem” en “Dhuaan”) voor haar rekening neemt. Daar krijg je echt het gevoel van even op een exotischere plaats te zijn, maar dat geldt evengoed voor de andere nummers op dit album. Het is een zwoel allegaartje dat nergens al te zwaar uit de bocht gaat, maar vooral voor een rustige, zuiderse reis zorgt. En waar we ons soms in India wanen, gaat het andere keren ook de Turkse kant uit, zoals op “Fazed Out”. De goedkoopste manier om te reizen is dus gewoon om Yeti Season op te zetten!
Foxes – Friends in the Corner (★★½)
Foxes stond enkele jaren terug in de startblokken om internationaal door te breken dankzij haar hit “Clarity”, maar het grote succes bleef om de een of andere reden uit. Onder de vleugels van PIAS werkte ze het afgelopen jaar aan haar comeback, die spijtig genoeg niet over de hele lijn een schot in de roos is, maar toch goed genoeg om te laten zien dat we ze nog niet al te snel mogen afschrijven. Haar pure popsongs klinken nog wat volwassener en benadrukken haar talent voor het schrijven van mooie, persoonlijke nummers. Een iets gevarieerder eindproduct had voor een sterretje meer gezorgd, al genieten we nog steeds van “Love Not Loving You”
Ad Nauseam – Imperative Imperceptible Impulse (★★★★½)
De labeling technische death metal is extreem toepasselijk voor het Italiaanse Ad Nauseam. Enerzijds koestert de band een constante hunkering naar technische vernieuwing voor zijn extreme metal. Zo kiest de band voor een DIY-opname waarin ze zelf het grootste gedeelte van hun instrumentatie en opnamemateriaal bouwen. Anderzijds is het componeren ook behoorlijk progressief. De ogenschijnlijke chaos is ontzettend goed georchestreerd. Het oog voor detail is ongezien. Hoe zo’n kakofonie van riffs zo’n samenhangend en bovendien dissonant atmosferisch plaatje kan vormen, doet ons met onze mond open gapen. Kortom, de technische vaardigheden van de artiesten hebben zich onnoemelijk goed weten te vertalen naar een sterk muzikaal verhaal.
BETWEEN FRIENDS – tape 002 (★★★½)
BETWEEN FRIENDS zijn in tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden eigenlijk niet enkel vrienden, maar delen als broer en zus hetzelfde bloed. Ook muzikaal hebben ze dezelfde interesses en dat vertaalde zich al in enkele ep’s. tape 002 is het tweede deel van hun mixtape-trilogie, welk naar eigen zeggen hun laatste bedroom-produced project is. Het DIY-gehalte is hoog, maar toch slagen ze er in om een uitgesproken interessant werk af te leveren dat onze verwachtingen overstijgt en hun vaardigheden op vlak van productie nog eens tentoonstelt.
EUT – Party Time (★★★½)
Deze Nederlandse popformatie is ontstaan op de popopleiding van het conservatorium in Amsterdam. EUT bestaat uit vijf leden die perfect weten hoe ze goede pop moeten brengen. De introductiefoto doet ons een beetje aan een hedendaagse ABBA denken en misschien zitten we er niet eens zo ver af. Het is pop die met weinig electronica doorspekt is, maar waar de instrumenten wel volledig hun kans krijgen. Het doet ons nog wel eens deugd dat het muziek is die niet opzettelijk boordevol is gestoken, maar door de gedetailleerde uitwerking lekker vlot klinkt. Elk instrument doet zijn ding en deze vullen elkaar ook naadloos aan. Het is een combinatie geworden van invloeden zoals Garbage, Prince en misschien toch ook wel een scheutje ABBA. De naam van de plaat is niet gestolen: Party Time.
Psymon Spine – Charismatic Megafauna (★★★)
Altpopband Psymon Spine zijn intussen al aan hun tweede album toe, maar konden tot nog toe hun stempel niet echt drukken op de muziekwereld. Nochtans brengen ze een verfrissende combinatie van psychedelische altpop en dance, een natte droom van heel wat indieheads. Het wordt echter vrij snel duidelijk waarom deze Amerikanen nog geen grotere naam zijn geworden. Een gebrek aan inspiratie is al van openingstrack “Confusion” duidelijk hoorbaar, maar dat wordt gelukkig wel gecompenseerd door de dansbare sound die ze op poten zetten, vooral door middel van zweverige synths. Ze zijn op hun best wanneer ze resoluut voor dance gaan, zoals op het epische “Solution”. Vettige, energieke synths en een strakke drumbeat bevestigen dat dit viertal wel wat meer in hun mars heeft dan ze vaak laten zien. Een album van enkele gemiste kansen, laten we het dat noemen.
Feu! Chatterton – Palais d’argile (★★★★½)
In onze contreien bleven ze grotendeels onder de radar, maar het Franse Feu! Chatterton haalt met hun verbluffende derde plaat de internationale muziekpers. Ook wij halen voor Palais d’argile nog eens de loftrompet van onder het stof vandaan. Het vijftal uit Parijs betovert en schittert ruim zeventig minuten lang door je luidsprekers zonder ook maar enig moment aan klasse en bravoure te verliezen. Vooral het bijna tien minuten durende “Libre” is een langgerekte parel zoals we ze niet meer vaak tegenkomen, maar ook nummers als “Un Monde Nouveau” en “Cantique” blijven ons keer op keer fascineren. Poëtisch en facetrijk zoals we het al lang niet meer uit Frankrijk hoorden. Chapeau!
USERx – USERx (★★★½)
Singer-songwriter Matt Maeson en producer Rozwell sloegen nog niet zo gek lang geleden de handen in elkaar met USERx; een dromerig muzikaal project waarin beats en gitaren hand in hand gaan en aangevuld worden met zachtere stemmen. Op hun zelfgetiteld verrassingsdebuut hebben de twee dan overigens nog eens een aantal straffe namen weten te strikken. Met Pusha T, Masego, Manchester Orchestra en West Banks krijgen we vier verschillende genres op ons bord, maar op de een of andere manier passen ze allemaal perfect binnen de sound van de Amerikanen. Het voelt dus allemaal heel chill aan, met als absolute orgelpunt het epische “Headsick” dat haast magistraal de boel afsluit. Een leuke binnenkomer van USERx, een bandje waar we ongetwijfeld nog van zullen horen.
Lancey Foux – FIRST DEGREE (★★★½)
Britse rapper Lancey Foux bouwt al enkele maanden op naar zijn volgende langspeler LIFE IN HELL. Tussen al het teasen door dropte de Londenaar onlangs een kolkende verrassingsmixtape, waarop er in net geen 25 minuten elf energieke tracks de revue passeren. Op “DONT TALK” maakt de Londenaar met lijnen als ‘I’m about to cut my dreads & make sure it’s not a confusion ting’ duidelijk dat de vergelijkingen met Amerikaanse collega Playboi Carti mogen stoppen, en wij kunnen hem enkel gelijk geven. Met de onconventionele productie van Jay Trench, experimentele zanglijnen en unieke flows bewijst hij zich nog maar eens als een van de boeiendste opkomende artiesten in de Britse hiphopscene. Als FIRST DEGREE werkelijk maar een opwarmertje was voor het echte werk later dit jaar, mogen we nog grootse dingen verwachten van de jonge Brit!
Noga Erez – KIDS (★★★★)
Noga Erez heeft het allemaal op haar album KIDS: energie, funk en emotie, gepaard met zowel persoonlijke als politieke boodschappen. Stilzitten is tijdens het luisteren van dit album geen optie, dansen staat centraal. Dat bewees Erez ook tijdens een energieke, online livestream die ons des te meer doet uitkijken naar fysieke concerten. Op KIDS horen we hoe de Israëlische zangeres de stijl van haar eerste album verfijnt en ons een geheel van sterke, dynamische nummers voorschotelt.
Hey, Ily – P.S.S.U.S.S.P. (★★★½)
Uit het verre Billings, Montana, pent Caleb Haynes droevige slaapkamermuziek neer. De combinatie van Midwest emo en een beetje bitklankjes (het gepixeleerde van de albumhoes is ook terug te vinden in zijn muziek) en de oprechte breekbaarheid van Haynes worden sterk weergegeven in vijf vrij korte nummers, startend bij het shoegaze-achtige “Sorry”, over het akoestische “The Sad Acoustic Song”, dat tegen het einde openbarst in het hoogtepunt: “Goodbye, Goodbye”. Het schommelen tussen zacht en explosief wakkert scherpe emoties aan. De onschuldig ogende hoes is dus verraderlijk. P.S.S.U.S.S.P. komt harder binnen dan het initieel lijkt.
Oowl Hannal – ginn (★★★)
Oowl Hannal springt van de hak op de tak in zijn nieuwe release – zoals wel eens vaker op zijn ep’s – maar elke hak en elke tak kunnen we wel appreciëren. De sprongen gaan ook geleidelijk, waardoor de luisterbeurt niet verstoord wordt. Zo vertrekt hij duidelijk beïnvloed door de PC music-stroming en hyperpop, maar trekt hij die genres helemaal naar zich toe, inspecteert ze en vertaalt ze naar zijn eigen hand. Dit horen we het beste in “ginn”. Als Koreaanse undergroundartiest is het niet vreemd dat zijn invloeden van her en der komen, en hij trekt ook meer naar zijn collega’s in het nummer “wreck” waar we heel veel van die typerend eclectische elementen in horen terugkomen. Toch keert het tij dan richting vaporwave in “circles” en zelfs de ballade in “narang”.
serpentwithfeet – DEACON (★★★★)
Het gaat snel voor Josiah Wise, beter bekend als serpentwithfeet. Vorig jaar liet hij nog een ijzersterke ep op ons los, in januari werkte hij op “Delicate Limbs” samen met Virgil Abloh, en nu al is het tijd voor zijn tweede studioalbum. Op DEACON krijgen we een zeer romantische Josiah te horen, die ongeremd mijmert over pure huis-tuin-keukenliefde. In de wereld van DEACON is serpent vrij om voluit lief te hebben en zijn melige kant te omarmen, wat zich laat merken in de kleine dingen. Op “Same Size Shoe” viert serpentwithfeet bijvoorbeeld dat hij en zijn ‘boo’ dezelfde schoenmaat dragen met een gevocaliseerde trompetsolo. De zeemzoete stem van serpentwithfeet, de gospelinvloeden en de zachte r&b-productie maken van DEACON een zeer aangename plaat voor een late avond of romantisch diner.
Serj Tankian – Elasticity (★★★)
Een nieuw album van System Of A Down laat jammer genoeg nog steeds op zich wachten. Omdat het er maar niet van kwam, besloot frontman Serj Tankian de nummers die hij voor System Of A Down schreef maar op zijn eentje uit te brengen als ep. We kregen in februari al een voorsmaakje van de ep, met name het nummer “Elasticity”. Een zalig furieuze single die ons rechtstreeks terugkatapulteerde naar de hoogdagen van System Of A Down. Agressieve riffs, melodieuze partijen, geschreeuw en getier, en nog veel meer hoorden we op de single en bij uitbreiding op de rest van de ep – Dit zou eigenlijk gewoon een System Of A Down ep kunnen zijn; jammer dat het hen niet meer lukt samen te werken – Onze favorieten van de ep zijn de twee afsluiters “Rumi” en Electric Yerevan”.
Deze beire kortjes werden geschreven door Niels Bruwier, Pieter Wilms, Anne-Leen Declercq, Jan-Willem Declercq, Maxim Meyer-Horn, Lucas Palmans, Marlies Schelfhout, Simon Meyer-Horn, Robbe Van Hool, Kenny Claeyé, Robbe Nerinckx, Simon Vyverman, Simon Van Herzele, Wouter Vandeweyer en Antoon Derijcke
