Twee dagen Sonic City, dat is altijd een ontdekkingsreis met vele aangename verrassingen. Gisteren zagen we zo al heel wat fijns in De Kreun in Kortrijk en ook op zondag was het niet zo dat we een rustige dag beleefden. Bij momenten kon je weliswaar goed tot rust komen, maar soms kreeg je ook een furie waar je niet op was voorbereid. Die combinatie werkte wel, al is die diversiteit in de line-up toch wennen. Voor de één is het allemaal postpunk wat de klok slaat, voor de ander dromerige jazz. De echte winnaars waren dus degene met de meest eclectische smaak, want die vonden op zondag overal wel wat lekkers.
Gustaf
Wij begonnen onze ontdekkingstocht bij Gustaf. De band uit New York bracht enkele weken geleden een fantastisch debuutalbum uit, maar live blijkt de band nog meer een ervaring te zijn. Dat merk je van bij openingsnummer “Desire” waarbij de frontvrouw zich vol overgave smijt en het vooral de multi-instrumentaliste naast haar is die opvalt. Zo brengt die dame een gigantisch arsenaal mee van alles wat muziek kan maken; denk daarbij aan een kazoo of piepende biggetjes. Maar ook zangeres Lydia Gammill neemt ons volledig mee in het verhaal. Dit doet ze vooral door vol overtuiging haar muziek aan de man te brengen, maar ook door te improviseren met wat er in de zaal gebeurt en dit te verwerken in de teksten. Op die manier is de interactie tussen publiek en band optimaal, en ook multi-instrumentaliste Tarra Thiessen speelt hier op in door af en toe te wijzen naar iedere toeschouwer. Gustaf weet dus waar ze mee bezig zijn, want er is altijd wel iets te zien en ook muzikaal wordt alles boeiend gebracht. De ene keer is dat strakke springerige postpunk en de andere keer wordt er meer rustgevend, maar dreigend gespeeld. Hoe het ook klinkt, het werkt iedere keer en hierdoor kan Gustaf alleen maar groter worden.
Duma
Waar Gustaf met een zeer catchy en tamelijk toegankelijke set wist te charmeren, kwam Duma vooral om de trommelvliezen te breken. De band uit Kenia brengt een mix van harde elektronische muziek en grindcore en dat klinkt live even intens als hier omschreven. Het begon met een tamelijk mysterieuze intro waarbij enkel de dj zijn elektronische geluiden liet zegevieren, maar eens de frontman het podium besteeg, werd alles aan gort geslagen. De man brulde alles kapot en iedereen die nu nog niet echt wakker was, kon niet anders dan zijn ogen openhouden. Dat de hardheid ook meditatief kon werken, werd naar het einde toe duidelijk als je zag hoe de zaal mee beweeg met het hoofd. Ook visueel was er door de intense belichting en de vele strobo’s altijd wel wat te zien. De nummers waarbij de gitaarriffs van de dj de bovenhand namen, deden at denken aan Death Grips en dus weet je dat Duma een bont allegaartje is dat je van een pittige namiddag kan voorzien.
Mariee Sioux
Niet enkel in De Kreun kan je optredens zijn, ook in het bescheiden podium van Pand.A zijn kleine acts te ontdekken. Zo zagen we er de zeer sympathieke Mariee Sioux aan het werk. De zangeres uit Californië bracht er samen met een extra muzikant en een opvallende hoed heel zachte singer-songwriterliedjes. Het meest opvallende was misschien “Wild Eyes”, dat tegen de tien minuten aan duurde en vooral de rijke stem van de zangeres in combinatie met de subtiele instrumentatie in de verf zette. Heel mooi dus, die Mariee Sioux, en echte luistermuziek die live vooral de gitaar en de prachtige stem in de kijker zette.
Yard Act
Yard Act komt uit Groot-Brittannië en dat zullen we geweten hebben. Druppelsgewijs betreedt het viertal het podium met als laatste frontman James Smith. Zelfs Elton John is fan van deze bende en niet onterecht want Smith heeft een heerlijke attitude die tegelijk grappig en arrogant is. Zo probeert hij al snel een ruzie te stoken tussen West en Oost-Vlaanderen en vraagt hij het publiek wat ze willen horen, wat de band daarna ook gewoon speelt. Het toont dat de groep goed op elkaar ingespeeld is en dat zien we graag; een set vol improvisatie is namelijk de fijnste set. Openen deed Yard Act meteen met hitje “Dark Days” en zo was de toon voor de rest van de set gezet. We kregen heerlijke groovy postpunk boordevol durf, maar vooral het charisma van de frontman nam je mee op een avontuur doorheen de echte Britse achterbuurten. Bij “Peanuts” werd er ook wat humor geïmplementeerd aan de hand van ‘snickers’ waarmee de vrouw in het verhaal haar ingebeelde man vermoorde. Alle gekheid op een stokje, maar Yard Act wist wel een goed driekwartier te boeien zonder ergens in te boeten aan energie of mindere nummers. Een band die heel snel heel groot kan worden, zoveel is zeker.
Bohren und der Club of Gore
Na al dat gerammel en gekletter werd er in De Kreun een rustmomentje ingebouwd met Bohren und der Club of Gore. De muziek van de de Duitsers werd door de een omschreven als rustgevend, door de ander als saai, maar was vooral erg meditatief. Je zag het ook aan het publiek: de meesten gingen ermee zitten om met de ogen dicht mee te dromen op de zachte jazz die de groep brengt. Er zit veel subtiliteit in met onder andere een xylofoon die als hypnosemiddel diende, maar het was vooral een stijlbreuk in vergelijking met de andere bands op het podium. De band zou ook beter passen in een setting waarbij je rustig in een theaterstoel kan zakken dan een staand concert in De Kreun waarbij de rook je overheerst en je nooit volledig in de zone kan geraken. Bohren und der Club of Gore was dus filmisch, maar miste de juiste setting.
Slumberland
In Pand.A was de afsluiter van de dag Slumberland. De groep had een uniek instrument mee dat volledig zelf in elkaar werd gestoken en hierdoor kon je nog voor de band begon al weten dat hier iets bevreemdend zou plaatsvinden. De elektronische klanken klonken bij momenten erg dansbaar, maar het was vooral zangeres Sainkho Namtchylak die met alle aandacht ging lopen. Normaal focust Slumberland op het instrumentale, hier stelde hij zijn nieuwe plaat voor met een prille zestiger die heel wat kan met haar stem. Zo kregen we grunts, bombastische klanken en vooral veel over-the-top invloeden. Op die manier vergat niemand dat Slumberland op Sonic City stond en dat is ook een verdienste.
Snapped Ankles
Nog voor Snapped Ankles begon aan de set, voelde je elektriciteit in de zaal hangen. De band was mooi gekleed met allemaal unieke pruiken die voor een bevreemdende en intense sfeer moesten zorgen. Dat werkte, want van bij het eerste nummer stond De Kreun in lichterlaaie. Dat was ook vooral te danken aan een immens energieke frontman die van bij het eerste nummer direct het publiek indook. Met zijn ietwat magisch statief kon hij iedereen die niet bewoog in het groen oplichten om ze zo toch aan te manen om te dansen. De boodschap van “Rhythm Is Our Business” was dan ook niet mis te verstaan en zo was de business vooral om te blijven bewegen. Na dat strak openingsnummer werd de set wat zachter met meer experiment. Toch bleef de nadruk liggen op de repetitieve, mysterieuze sound die met synths en een strakke baslijn op de benen werkte. Met zijn energie en aanstekelijkheid wist de frontman een ganse set de aandacht op zich te houden en zo breidde hij een heel dansbaar einde aan Sonic City, vooraleer we nog eens goed met de neus op de feiten werden gedrukt.
The Microphones
Een betere afsluiter dan de legendarische The Microphones kan niemand zich bedenken en dus kwam Phil Elverum en zijn compagnon stipt om 23 u. het podium op om te zeggen dat ze slechts één nummer gingen spelen om daarna het podium te verlaten. Dat ene nummer is natuurlijk zijn meest recente plaat The Microphones in 2020 en live werd deze breekbare plaat nog wat intenser. Eerst waren er natuurlijk de tien minuten akoestische gitaar, vooraleer de vocals invielen en een heel verhalende en geconcentreerde Elverum de set heel boeiend voort liet vloeien. De man heeft een présence waardoor je altijd aandachtig blijft luisteren, en als er bij momenten dan ook noise-uitspattingen volgen, ben je verrast. Dat gebeurde twee keer en toen haalde de man zijn basgitaar boven om even de boxen tot het maximum te laten knallen. Het waren verrassende extraatjes binnen de song die ervoor zorgden dat de muziek live toch nog iets anders biedt dan op plaat. Na een goed drie kwartier zat zijn set er dan op en viel alle intensiteit van de schouders bij iedereen. Een luid applaus bevestigde dat iedereen dit een prachtig concert vond en hier en daar zagen we zelfs enkele traantjes vloeien. Een mooier einde van een Sonic City in 2021 had niemand zich kunnen inbeelden en zo kon iedereen voldaan, al dan niet al carpoolend, naar huis om nog lekker na te dromen in bed.
