2021 was wederom niet het makkelijkste jaar uit ons bestaan, maar de constante bleef gelukkig wel dat er ook in coronatijden heel wat sterke platen werden gemaakt. Dat waren er weliswaar veel. Heel veel, dus stond ons de aartsmoeilijke opdracht om uit de honderden albums die de afgelopen twaalf maanden het levenslicht zagen, de beste vijftig te kiezen. Nadat we je vorige week al de beste Belgische albums voorschotelden, staan nu alle neuzen uit het berenbos op internationaal vlak gericht. We presenteren daarom, na het vloeien van bloed, zweet en tranen, met trots de vijftig beste albums die 2021 ons te bieden had. Lees, luister en geniet!
50. Yola – Stand For Myself
Yola verrees uit een arm milieu in Bristol en schopte het niettemin tot samenwerkingen met Duke Dumont, Katy Perry en Massive Attack. Na heel wat schrijfwerk voor andere artiesten en ook wat voor zichzelf, bleek Stand for Myself eindelijk de parel die ze verdient. Met eclectische arrangementen, aanstekelijk schrijverschap en vooral haar krachtige stem, weet Yola drie kwartier te boeien. Ook al gaan haar teksten over ongelijkheid en verlies, de muziek blijft warm en speels. De nummers proberen je niet omver te blazen, maar zijn eerder bedoeld om van te genieten op een ontspannen zondagnamiddag. Country in de 21ste eeuw blijkt helemaal zo slecht nog niet.
49. Genesis Owusu – Smiling With No Teeth
Dat de Aussie Genesis Owusu een dijk van een debuutplaat afleverde, valt simpelweg niet te ontkennen. Wat een geweldige plaat is Smiling With No Teeth! Dat merkten ze in zijn thuisland ook op, want op de ARIA Music Awards, de Australische MIA’s, ging hij met de meeste prijzen lopen, waaronder die voor ‘Beste Album’. Helemaal niet slecht voor een debuut dus. Ook wij wisten de plaat te smaken, want de manier waarop Genesis alle uithoeken van de neo-soul opzoekt, is echt ongezien. Het album houdt je constant in z’n grip en wisselt krachtige, betekenisvolle nummers in een handomdraai af met catchy sferen. Ergens halverwege waagt Genesis zich zelfs aan een postpunkpassage. “A Song About Fishing” blijft makkelijk dagen rondspoken in je hoofd en “Whip Cracker” levert het grootste statement. Smiling With No Teeth is een pracht van een project, dat als bonus nog eens beter wordt bij elke luisterbeurt.
48. Ty Segall – Harmonizer
Ty Segall, de koning van garagerock, riffs en een teringzooi aan lawaai, bracht dit jaar naar goede gewoonte een beukende plaat uit waar zelfs de sterkste trommelvliezen van gaan suizen. Op Harmonizer worden we echter niet overladen door tonnen aan riffs, maar door een nieuw en experimenteel geluid dat traditioneel nog altijd je oren tot stof en gruis brengt. We geven toe dat het geluid even wennen is als je fan bent van zijn eerder materiaal, maar eenmaal je die barrière overwint, kan je niet anders dan jezelf overgeven aan het genie dat Ty Segall heet. Harmonizer is een frisse, maar ook staalharde plaat, die je enkele luisterbeurten aan je speakers gekluisterd houdt en waarop geen enkel slecht nummer te bespeuren valt.
47. Parquet Courts – Sympathy for Life
Parquet Courts scoort alweer in onze eindejaarslijst, al deed de band het met voorganger Wide Awake! in 2018 nog net iets beter: die plaat kaapte toen de vierde plaats weg. Dat betekent echter niet dat Sympathy for Life daarom minder interessant is. Het album is weliswaar een groeiertje, maar als je de grooves en ritmes de tijd geeft om onder je vel te kruipen, dan laat het je niet makkelijk meer los. De plaat legt dan ook erg de nadruk op dansbare ritmes en funky sfeerzetting, iets dat je helemaal begrijpt als je weet dat het viertal veel inspiratie haalde bij Talking Heads en Primal Scream. Op Sympathy for Life slaagt Parquet Courts erin om zonder pretenties zijn slimme teksten onder te dompelen in een aanstekelijke mengelmoes van artrock, experimentele psychedelica en speelse elementen. Voor de luisteraar blijft het dus vrolijk dansbaar. Feest gerust mee!
46. Weezer – OK Human
Na enkele mindere albums was Weezer in 2021 weer helemaal terug. In mei lieten de mannen met Van Weezer een muzikaal festijn van riffs en metaltoetsen op ons los, en met het in januari verschenen OK Human kapen ze een plaatsje weg in onze eindlijst. Het verschil tussen beide albums kan niet groter zijn: waar Van Weezer uitblonk in spelplezier, haalt OK Human het op originaliteit. De band rond Rivers Cuomo koos er immers voor om alle liedjes van dit album met strijkers en blazers op te nemen aan de hand van analoge apparatuur, zonder tussenkomst van digitale snufjes (vandaar de knipoog in de albumtitel). Omdat de nummers en hun uitwerking bijzonder sterk zijn, is OK Human zoveel meer dan een verzameling gimmicks. Weezer overtreft voor het eerst sinds lang eindelijk weer zichzelf.
45. Lucy Dacus – Home Video
Op haar derde album Home Video neemt Lucy Dacus ons mee terug in de tijd, op een reis doorheen haar jeugd. Elk nummer op de plaat vertrekt vanuit een herinnering waarbij ze haar diepste gedachten blootlegt. Less is duidelijk more, want voor het eerst kreeg haar stem een prominente rol in haar muziek. De instrumentale stukken in de songs zijn ondergeschikt aan het verhaal dat ze probeert te vertellen; denk maar aan het bijna acht minuten durende “Triple Dog Dare“. Toch weet ze ons telkens te blijven boeien en duiken we maar al te graag op deze muzikale manier in haar verleden.
44. Amyl and the Sniffers – Comfort to Me
Het leek bijna ondenkbaar, maar Amyl and the Sniffers slaagde er toch maar mooi in om zijn steenhard titelloos debuut te overtreffen met een nog sterkere opvolger. En wat voor eentje! Dertien strakke, energieke en vooral verdomd luide mokerslagen. Op alle nummers smeken de rollende bassen, scheurende gitaren, beukende drums en vooral het venijnig geschreeuw van frontvrouw Amy Taylor om live gebracht te worden in een zweterige club. De Australische groep slaagt er op Comfort to Me probleemloos in om die geweldige energie op plaat te zetten, maar we horen op een nummer als “No More Tears” ook een verdere ontwikkeling naar meer gelaagde muziek. Zo bewijst het viertal alvast dat zijn verhaal nog niet helemaal verteld is en het nog verder kan groeien. Hiermee weten we het zeker: Amyl and the Sniffers is een blijvertje.
43. Cassandra Jenkins – An Overview on Phenomenal Nature
Een grote verrassing dit jaar was An Overview On Phenomenal Nature van Cassandra Jenkins. Het album is eigenaardig, maar ook wondermooi. Het weet op een bizar accurate manier een gevoel te vertolken. Een gevoel dat tegelijk zwaar en luchtig is, nostalgisch maar bewust, ongemakkelijk maar bevrijdend. Dit uit ze niet uitsluitend in de teksten die zingt of spreekt, maar ook in het prachtige samenspel van akoestische instrumenten, glinsterende synths en vluchtige blazers. An Overview on Phenomenal Nature was balsem voor de ziel in een moeilijk jaar.
42. BROCKHAMPTON – ROADRUNNER: NEW LIGHT, NEW MACHINE
De hiphopgroep BROCKHAMPTON heeft de afgelopen jaren heel wat albums uitgebracht, maar op ROADRUNNER: NEW LIGHT, NEW MACHINE bundelt ze meer dan ooit haar sterktes. Samen met gastartiesten als A$AP Rocky en JPEGMAFIA brengen Kevin Abstract en co weer vernieuwende hiphop, die af en toe met pop durft te flirten en met momenten werkelijk overdonderend is. Het album zet weer nieuwe kwaliteiten in de schijnwerpers en bevestigt wat we al langer wisten: BROCKHAMPTON zal na zijn laatste album volgend jaar een absolute legendestatus verkrijgen.
41. Arooj Aftab – Vulture Prince
Arooj Aftab behoort bij velen tot een van dé ontdekkingen van 2021, in die mate dat ze onlangs zelfs een nominatie voor beste nieuwe artiest op de Grammy’s in de wacht sleepte. Of je nu voor- of tegenstander van de awardshow bent, de nominatie is meer dan verdiend. Vulture Prince is namelijk een prachtig album geworden. Eentje dat de Midden-Oosterse muziektraditie in de verf zet, maar ook een brug maakt met het heden. Vulture Prince is een album waarin schoonheid centraal staat en dat horen we in de passie waarmee Arooj Aftab en haar band te werk gaan.
(Ontdek albums 40 tot 31 op de volgende pagina!)