In een mum van tijd verkocht het concert van Joy Crookes in de Ancienne Belgique uit, en dat terwijl het Londense zangtalent – ondanks enkele ep’s – eigenlijk nog maar aan het begin van haar carrière staat. Ze bewijst zo dat ze ook op het Europese vasteland aan een opmars bezig is richting de toppen van de hitlijsten. Met debuutalbum Skin wekt Joy Crookes bovendien de indruk dat die missie een grote kans op slagen heeft.
Het hele album roept een sfeertje op dat doet denken aan de speakeasy-cafés uit de jaren 1920. Skin werkt dan ook uitstekend vanop een vinyl in de achtergrond. Tegelijkertijd loont een aandachtige luisterbeurt echter ook zeker de moeite. Crookes’ scherpe teksten over liefde en loslaten, haat en verdraagzaamheid, afkomst en toekomst weten immers diep te raken. De stem van de half-Ierse, half-Bengalese zangeres hakt er daarbij telkens diep in met kippenvel tot gevolg.
Skin begint ietwat mystiek, met moeilijk thuis te brengen tonen die de plaat op gang brengen. Op het eerste nummer “I Don’t Mind” horen we ook meteen hoe Crookes op dit album experimenteert met geluid dat geen muziek is. Aan het einde van het nummer horen we haar afscheid nemen en de lift in stappen om zich te begeven naar het volgende nummer, toepasselijk getiteld “19th Floor”. Ook in “Trouble” zet Crookes geluidseffecten in op een manier die het nummer ten goede komt: een speels telefoongeluid past feilloos in de muziek op een opvallende, maar allerminst storende manier. Een voicemail sluit het nummer dan weer af.
“Trouble” is meteen ook een van de singles waarop het tempo even omhoog gaat. Skin creëert namelijk een afwisseling tussen trage nummers die je meeslepen enerzijds, en iets meer uptempo deuntjes anderzijds. Ook “Kingdom” – een van onze persoonlijke favorieten op Skin – en “Feet Don’t Fail Me Now”, dat eerder al gereleaset werd, gaan iets sneller dan de ballades die op de plaat in de meerderheid zijn.
Daarom zijn we allerminst rouwig, want net op de tragere nummers komt de intieme sfeer die Crookes oproept het best tot zijn recht. Indringend pianospel en het zachte geluid van strijkers brengen bovendien de speakeasy-stijl die doorheen Skin loopt helemaal naar een hoogtepunt. De blazers die hier en daar plaats krijgen op het album, dragen daarenboven bij tot een jazzy sfeer. Het zachte, maar meeslepende “Unlearn You” grijpt je bij de keel doordat Crookes haar breekbaarheid tentoonspreidt en is wat ons betreft een van de mooiste nummers die we de laatste tijd hoorden.
Ook op “Power”, het voorlaatste nummer op de plaat, stelt de Londense zangeres zich kwetsbaar op. Het nummer verscheen al eerder in 2018, maar op Skin kiest Joy Crookes voor een nog meer ingetogen versie. De soberheid van het nummer maakt dat de tekst eens zo hard binnenkomt: ‘Melanin is not your enemy’. Ook de toevoeging van meerstemmigheid aan het einde van het lied zet de tekst kracht bij. Alweer kippenvel.
Het is dan ook jammer dat Skin afsluit met “Theek Ache”, dat toch net een beetje minder weet te overtuigen. Ook “Wild Jasmine” klinkt in vergelijking met de andere nummers wat te simpel. Beiden zijn het fijne aanvullingen voor Crookes’ debuut, maar ze verbleken bij de meer volle klank en tekst van de overige nummers. Die roepen bij momenten zelfs het gevoel op de titelsong van een nieuwe Bond-film te zijn.
Joy Crookes zet met Skin een prachtige debuutplaat neer, waarop ze haar ziel blootlegt en nieuwe elementen combineert met aloude geluiden. In onze gedachten staat ze daarbij op het podium van een jaren ‘20-bar, maar wel met een moderne sound. De jazzy instrumentatie van haar debuutplaat, gecombineerd met Crookes’ uniek stemgeluid en de mix van heupwiegers met opgewekte nummers maken van Skin een album van alle tijden. De plaat kruipt onder je huid, maar dan wel om je warm te houden.
Tickets om Skin live te horen in de Ancienne Belgique zijn jammer genoeg uitverkocht. Er is wel een wachtlijst.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
