Ergens in 2015 kwam in Brussel (Elsene) het Azmari sextet tot stand, een jong collectief dat op muzikaal vlak een eigen stijl ontwikkelde door genres zoals afrobeat, ethiojazz, dub en psychfunk met elkaar te versmelten. Na een eerste, slechts in drie dagen opgenomen ep Ekari ligt er nu met Samā’ī ook een volwaardig en hoogst opwindend debuut in de winkels.
Azmari rolt eigenlijk nog maar net de muziekwereld binnen. Ze maken echter allerminst een geheim van hun vele inspiratiebronnen. Dat zijn onder meer afrobeatmeesters zoals vibrafonist Mulatu Astatke en Fela Kuti. Ook een immer op kosmisch jazztrippen uitzijnde band zoals het uit London afkomstige The Heliocentrics kan op hun aandacht rekenen. Toch is het vooral een roadtrip naar Istanbul die de Azmarisound verder hielp ontwikkelen. Meer bepaald toen de groep er enkele liveshows speelde en er in tussentijd gebruik van maakte om platenwinkels af te schuimen en bands als Selda, Erkin Koray of Okay Temiz te ontdekken. Dat maakt ook dat je op dit debuut een best veelkleurig lappendeken van geluiden krijgt, waarbij de studie van Turkse en Ethiopische toonladders prominent aanwezig is.
“Veel van wat nu in dit debuut te horen is, stemt voort uit talloze jamsessies”, zo legt percussionist en bandleider Arthur Ancion uit. Tezelfdertijd is er bij elk van de groepsleden (saxofonist Mattéo Badet, contrabassist Niels D’Haegeleer, percussionist Jojo Demeyer en fluitist/saxofonist Ambroos De Schepper) een bijzonder grote voorliefde aanwezig voor zowel Afrikaanse (met name Ethiopische jazz, funk) als Turkse feestmuziek. Net zoals psychedelisch georiënteerde funk, dub en zelfs Anatolische psychrock (in het verlengde van bands zoals onder meer Mogollar) op volstrekt natuurlijke en organische wijze in het eerlijk bruisende en levendige Azmari-universum opduikt.
Qua sound zou je kunnen verwijzen naar eerder genoemde inspiraties. Toch blijft Azamari ondanks al die muzikale associaties een erg bijzondere ontdekking. Die is deels te danken aan de prominente aanwezigheid van een erg apart instrumentarium (waaronder de kaval en de saaz) dat je maar uiterst zelden te horen krijgt. Hierdoor vormt dit erg fijne album een grootse en bovenal feestelijke uitnodiging om de band ook eens live aan het werk te gaan zien.
Intussen laven we ons maar al te graag aan de opzwepende oriëntaalse exotica van Samā’ī. Hoogst aanstekelijk en lichtjes bezwerend, als je het ons vraagt. En dat middels een heel eigen groepsgeluid dat heerlijk uitwaaiert. Wie op zoek is naar een portie ‘global grooves’ – wild variërend tussen woeste jazz, retrosoul, funk en onaardse dancegrooves – vindt bij Azmari (die her en der wat aanleunt bij een band als Black Flower) zeker zijn of haar gading. In slechts negen tracks overrompelt Azmari de luisteraar en neemt hem of haar mee in een kosmische, bij uitstek oriëntaalse trip van jewelste.
