België’s meest gevierde (en ook wel meest gevreesde) metalband is er een van rituelen. Elk optreden is een monumentaal gebeuren dat getekend wordt door verlies, pijn, lijden, maar vooral ook door het omgaan met deze dingen. In plaatversie kiest Amenra voor Masses die hun vorm krijgen in The Church of Ra. Toch breekt Amenra voor het eerst met dit stramien en krijgen we niet het langverwachte (Mass VI dateert al van 2017!) Mass VII voorgeschoteld, maar wel De Doorn. De nummers werden gemaakt in teken van enkele projecten die de rituele kant van de band extra uitpuurden, maar het idee werd verplaatst van de Mass-reeks naar een nieuwe insteek, getergd door Nederlandstalige poëzie.
Amenra staat bekend als een band die grenzen verlegt. Bij elk nieuw project kiezen ze voor een andere insteek waarin ze zichzelf enigszins moeten heruitvinden. Op De Doorn storten de metalpriesters zich voor het eerst, ondanks hun contract bij het Amerikaanse Relapse Records, op de eigen taal. Op Mass VI was al Nederlandstalige praatpoëzie te vinden, maar het album was vooral nog een mengelmoes tussen talen en zangstijlen. Nu koos de band resoluut en full-on voor atmosferische ambient, bevredigende losbarstingen en Vlaamse dicht die met momenten doet denken aan ingetogen kleinkunst, een genre waarin frontman Colin H. Van Eeckhout enkele projecten had.
De Doorn ontwolkt langzaamaan. Als de dreiging net voor een fatale donderstorm kruipen krioelende klanken rustig dichterbij. Een simpele gitaarlijn, bestaande uit vier herhalende noten, vervoegt “Ogentroost”. Colin dicht in verrassend verstaanbaar Nederlands over onder meer stilte. Na zo’n goede vier minuten wordt die stilte verbroken en vallen de zware sludge gitaarriffs in. Tijdens concerten van de band zou dit het moment zijn waarop de ‘kerkgangers’ hun volledige bovenlichamen van voren naar achteren zouden bewegen. De drums slaan wild in het rond, de gitaren snijden.
Op het einde van “Ogentroost” horen we de prachtig betoverende stem van Oathbreaker-frontvrouw Caro Tanghe. Het volgende nummer, “De Dood in Bloei” is een dichtduet tussen Colin en Caro. Enkel deze parlando over een klagende drone is een cruciaal deel van de spannings- en emotieopbouw waarin het album gedrenkt is. De rozendoorn op de cover is de ambiguïteit tussen schoonheid, pijn en hoe deze samen bestaan. Dit idee vertaalde zich dan ook in het geluid van de West-Vlamingen, maar dat deed het eigenlijk voorheen ook al.
Het dichten waarnaar al geknipoogd werd op Mass VI, staat dus in een breder uitgewerkte versie centraal op De Doorn. De stille passages zijn niet meer de typische opbouwende gitaarlijnen met daarover de engelenzang van de zichzelf pijnigende Colin, maar wel traag uitgesponnen versregels. Dat zorgt er niet enkel voor dat de stiltes stiller en talrijker zijn, maar ook dat wanneer het onweer dan wel losbarst, je heel snel op zoek moet naar een paraplu (of zakdoek). Zo is de achtste minuut van “Het Gloren” een ongeziene inslag in je trommelvlies én traanklier. Intimiteit staat loodrecht tegenover de inbeukende geluidsmuren, maar vormen samen wel een ontroerend geheel.
Toch boet Amenra enige emotie in. Colin praat in plechtige taal, waardoor alsnog het misgevoel naar voren komt. Dit creëert een afstandelijkheid tussen spreker en luisteraar. Waar de pijn van Colin normaal gezien als bloed onder onze nagels kruipt, worden we nu meer een toeschouwer die kijkt naar zijn lijden. De collectieve emotie wordt ingeperkt en maakt ruimte voor vervreemding. De engelenzang van vorige releases bracht ons dichter bij de mentale toestand van de gekwelde Colin. We blijven twijfelend achter hoe deze afstandelijkheid live zou werken.
Natuurlijk blijft Amenra sterk waar ze sterk in zijn: dynamiek. De gesproken stukken zijn dan wel nog minimaler dan de bezwerende engelenzang van Mass VI, de riffs blijven hun allesvernietigende kracht bezitten. De bassen daveren heftig tekeer in een nummer als “De Evenmens”. Het krijsen van Colin komt nog steeds van ontzettend diep. De nieuwe aanpak om het Vlaamse woord rustig te laten gedijen is een bijzondere keuze, maar tegelijkertijd ook beperkend in emotie. De tussenlagen vallen weg, waardoor de dynamiek meer op contrast dan op opbouw gaat rusten. De Doorn is daardoor een album met een sterke insteek die zijn zwaktes kent en maakt ons benieuwd naar het verdere parcours van de band.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
1 Comment