Moeten we STUFF. nog introduceren? Dit Belgische kwintet deed binnen- en buitenland versteld staan met hun heerlijk grensvervagende jams. Ze werden het afgelopen decennium met de regelmaat van de klok bekatapulteerd met superlatieven, zoals zijnde ‘beste liveband van België’. Dit is niet verwonderlijk gezien hun minutieuze microtiming en capaciteit om tegelijk ritmisch dansbaar en steevast atmosferisch te huppelen doorheen jazz, hiphop, electronica en nog zo veel meer. Dit alles zorgde ervoor dat we nogal verheugd grinnikten toen we een nieuw album van deze Belgische trots in onze mailbox ontdekten.
Debuteren deed de band in 2015 met een titelloos werk vol chaotische jazzjams bepakt met rondstuiterende ritmes en bliepjes en bloepjes. Het livegehalte van de plaat werd omgezet naar een doordachter studioproduct op het geweldige old dreams new planets, dat het tot de vierde plaats in onze toplijst van Belgische albums tussen 2010 en 2019 wist te schoppen. Op deze tweede, ondertussen al van 2017, leek het vijftal echt hun geluid te hebben gevonden. In de vier jaar die daarop volgden, kwam de band naar voren met een resem aan liveshows, enkele producties voor Filmfestival Gent (onder andere een tribute aan de gerenommeerde Howard Shore) en handenvol zijprojecten.
Nog net voordat het coronavirus repetitiekoten, studio’s en concertzalen begon te teisteren, werd nagenoeg alles van T(h)reats op de valreep opgenomen. Om nogal voor de hand liggende redenen besloot de band deze opnames nog niet meteen de wereld in te sturen, maar eindelijk is het finale deel van STUFF.’s hattrick er dan toch. T(h)reats vindt het midden tussen hun vorige twee, waarin als het ware de live jamsessies van STUFF. worden gecombineerd met de strakkere productie (in bredere zin) van old dreams new planets. De band zelf gaf in een gesprek met ons aan dat alles vooral ‘veel uitgepuurder is, van het schrijfproces tot het afwerken’.
T(h)reats doelt, zoals bassist Dries Laheye en draaitafelaar Mixmonster Menno ons verklapten in dat gesprek, op het speelveld tussen dreiging en verwondering. Die dubbele gelaagdheid in de titel van het album vertaalt zich dan ook al meteen vanaf het eerste nummer in de muziek. Opener “Cigogne” voelt aan als dronken zwalken door een steegje vol schaduwen waaruit we net niet kunnen opmaken door wat deze donkerdere plekken precies gevormd worden. Verwonderd kijken we rond, maar ten allen tijde zijn we ons op onze hoede voor wat zomaar op ons zou kunnen afspringen. En verrast gegrepen worden gebeurt zeker, bijvoorbeeld wanneer het nummer van voortstuwende ambient plots overgaat in huppelende synthriffs.
Ook in singles “Waksi”, “Honu” en “Cumulus” schippert het tussen die twee. Joris Caluwaerts’ synthesizers en Andrew Claes’ saxofoon én ewi (een elektronisch blaasinstrument) zorgen voor de nodige chaos om ons volledig te verwarren in lome kuierpartijen. Dromerigheid slaat plotsklaps om in exotische ongemakkelijkheid, om op zijn beurt – boem patat – over te vloeien in een dansbare groove. De eclectische stijl blijft echter een zeer sterke basis hebben. Is er iemand die nog ontkent dat Lander Gyselinck bij de beste drummers van België behoort?
Het desoriënterende “Kwibus” is hoe we STUFF. graag horen. De complexe beats, allesvernietigende grooves en knisperende elektronica vormen een verdomd dansbaar geheel waar we na slechts een halve luisterbeurt al onherroepelijk verslaafd aan geraken. Dit junk- & funkfeest meandert over in het besluitende “Loomy”, waarop onheilspellende ambientlagen en jazzgetokkel en -getikkel elkaar aanvullen en ons onthutst achterlaten.
Al bij al betekent T(h)reats dus geen radicaal nieuwe koers voor STUFF., maar eerder een logische verderzetting van het geluid waarvoor ze (terecht!) bekend staan. Het bevreemdende sfeertje van deze derde langspeler van Belgische vijfkoppige trots is dus vooral een beloning in deze tijden. Want – zoals de titel ons verklapte – onder de lagen van dreigement zit heel veel levensvreugde. De tijden zijn raar, maar het leven is mooi. Laten we daarom dansen.
