Al in januari schreven we hoe we verwachtingsvol uitkeken naar de debuutplaat van Abel Ghekiere. Met zijn eerste single pakte de jonge Antwerpenaar dan ook uit. “Love Supreme” verraste ons op alle mogelijke vlakken: het was emotioneel, uniek, teder en fragiel. Daarbovenop ook nog eens van landeigen makelij. Met al die verwachtingen zaten we dik gezadeld op wacht, lonkend naar nieuwe muziek. Toen die er eindelijk was, werden we alsnog overtroffen door de voelbare ruwheid van het geheel.
In deze bewegende samenkomst van field recordings (zoals de wegvliegende hoenders in “Waterkieken” of het spraakfragment van Abel zijn vader in die voormelde eerste single), traditionele folk en moderne jazz geeft de muzikant ons een breed scala aan emoties om te toetsen. Het album, dat instrumentaal gezien bestaat uit zowel klarinet, gitaar, piano als cello, werd opgenomen in de studio in zijn ouderlijk huis. Inspiratie alsook gelijkenissen vinden we in de muziek van Ruben Machtelinckx, Joachim Badenhorst en de levensbewustheid van de instrumenten van Alabaster Deplume in zijn To Cy & Lee: Instrumentals Vol. 1.
De titel van het album herkennen we van het werk van Rutger Kopland. In zijn dichtbundel met gelijknamige titel Voor het verdwijnt en daarna beschrijft hij het verband dat bestaat tussen het leven voor en na verliezen. De ervaring van het heden verschuift in de tijd, waardoor alles wat ooit heden was voor immer kwijt blijkt. Enkel door het nu is er sprake van het vroeger, enkel door het vroeger is er sprake van een nu. ‘Het dwaalt, vloeit samen, valt uiteen, verdwijnt / en het herhaalt zich, alsof er steeds weer iets / moet worden gezocht, gevonden, verloren, gezocht / alsof er steeds weer iets moet, iets moet zijn / voor het verdwijnt en daarna.’ (Kopland)
Maar nu muziek. We tuimelen door de tastbare tederheid van het werk dat zich ontluikt in het eerste nummer, “Kailash.” Waar de muziek hier ritmisch nog zorgzaam en gestaag bolt, woelen we hierna exponentieel volhoofdig verder door het album. “Waterkieken” zet in met donkere strijkers en voelt zowel vol als ledig. De spanning bouwt zich zonder veel moeite op, tot plots de hoenders het waterdek verlaten en er een tragische onbalans onstaat. We zijn wat verloren. We tuimelen, maar niet langer teder, nee: we vallen, diep, en zakken weg in de muziek.
Toch volgt later de landing, al is het maar voor even, want daar horen we plots een stem: de vader van Abel spreekt hem en zijn broer Orlan aan. Een laatste aanwezigheid van een vaderstem, gestolen uit mogelijks een oude homevideo keert het album om. Daar het plotselinge verliezen overweldigend rustig is in “Love Supreme”, volgt in “Slagwerk” het besef van de gewelddadigheid van het menselijke bestaan en alles wat daarop volgt. ‘Een droefheid waarin je je kunt wentelen. Ze is juist, ze draagt’, gaat het in een tekstje dat gepaard gaat met het album. Ver naast onze luisterervaring zit de schrijver van deze tekst niet: wanneer we luisteren naar het verloop van de liederen begrijpen we het hoofdsentiment van de auteur steeds beter.
Het album vormt namelijk een verkenning van troost en weemoed na het verliezen van een ouderlijke figuur. Het verliezen van een vader gaat gaandeweg, het verwerken van dat verlies en het accepteren ook. We pendelen dus tussen herinneringen, een vergewist verleden als heden en een teder tuimelende geest die doorheen dat alles vat moet krijgen op het gebeurde; op gedachten alsook emoties. Nog moeilijker dan dat alles: op het verloop van tijd en de confrontatie met het ware leven. Dit alles vindt een vlekkeloos betoog in Voor het verdwijnt, en daarna. Het album vormt een ware luisterervaring, een ervaring die we eenieder willen aanraden.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
