Het jazzrocktrio Dans Dans bestormde tussen 2012 en 2016 de Belgische muziekscene met een viertal ijzersterke albums bomvol onconventionele covers en eigen composities, die vaak na amper enkele jamsessies werden opgenomen. Dat moest ook wel, want Dans Dans is eigenlijk een – kwalitatief zeer hoogstaand – zijproject van enkele van de beste muzikanten die België te bieden heeft.
Drummer Steven Cassiers speelt onder andere mee in het uitstekende Dez Mona, bassist Frederic ‘Lyenn’ Jacques is deel van de liveband van Mark Lanegan en heeft een paar ondergewaardeerde soloalbums op zijn naam staan, en gitarist Bert Dockx is vooral bekend als frontman van Flying Horseman, stilaan de beste rockband van het land (maar vergeet ook zijn fantastische project Ottla niet). Na album Sand uit 2016 besloten de heren Dans Dans even op pauze te zetten, zodat ze meer tijd in hun andere muziek konden steken.
Zeggen dat we benieuwd waren naar dit album is dan ook zachtjes uitgedrukt. Zink werd in tegenstelling tot de vorige albums over een langere periode uitgewerkt – twee jamsessies waartussen een jaar tijd zat, vooraleer de heren de studio introkken – en dat is eraan te horen. Het album klinkt volwassener en bedachtzamer dan de voorgangers, iets waar de voortschrijdende jaren en het vaderschap van Cassiers en Jacques mee te maken kunnen hebben. De nieuwe muzikale aanpak heeft echter zowel zijn voor- als nadelen.
Het langere rijpingsproces stelde de heren in staat nieuwe muzikale horizonten te verkennen, maar betekende tegelijk voor een stukje het einde van de spannende koortsigheid en zweverigheid die het oudere werk van Dans Dans kenmerkt. Zeker, de band klinkt nog altijd moeiteloos dromerig in een nummer als Cinder Bay en scheurt er als vanouds op los in Blue Silver, Ravine en vooruitgeschoven single Naiad, maar het klinkt toch allemaal iets minder spannend dan we stiekem gehoopt hadden.
De nieuwe nummers bevatten opvallend minder hooks, op het eerder vermelde Cinder Bay na, en zouden niet misstaan als soundtrack bij een film van pakweg Jim Jarmusch. Zeer tof om te beluisteren met de koptelefoon op (de details doen het vakmanschap nog beter uitkomen), maar niet per se composities die ons superlang zullen bijblijven. Gelukkig bieden de nieuwe experimentele kantjes in de muziek redding: de hypnotiserende bas in Shell Star werkt bijvoorbeeld al betoverend, maar het zijn de samples die het nummer naar een zeer hoog niveau tillen. Wat ons betreft had de groep zo nog meer mogen experimenteren.
Ook de productie is uitstekend. Producer Christine Verschorren capteert de dynamiek tussen het trio goed en weet de band nog meer als een natuurkracht te doen klinken (je zou soms vergeten dat het maar om drie mensen gaat, afgaande op de heuse wall of sound die soms wordt neergezet). Zink is een zeer degelijk album, met muzikanten die gewoonweg té goed in hun metier zijn om iets ondermaats af te leveren. Maar na vier jaar hadden we stiekem toch op iets meer gehoopt. Net geen vier sterren.
