Aan wie het genoegen had Pink Room ooit al eens live te mogen aanschouwen, hoeven we niet te vertellen wat voor een oorverdovende teringherrie het drietal kan maken. Interpreteer teringherrie vooral niet negatief, want we hebben het over het soort kutherrie waarbij je zonder aan je hernia te denken een derde maal de moshpit induikt om er dan als een kreupele terug uit de kruipen. Hun liveshows zijn namelijk verpletterend, vernietigend, chaotisch, wild en vooral geweldig. De titel van hun eerste album, Zum Kotzen, schetst het hele verhaal eigenlijk erg goed. Pinten zuipen, rock isn’t dead baby. Voor wie Pink Room nog niet kent, volgt hier een noodzakelijke, korte introductie. De band bestaat uit drie herrieschoppers: Bart Cocquyt (bas en stem), Jelle Lefebvre (drum) en Glenn Janssens (gitaar). Ze omschrijven hun muziek als gruizige garagethrash, komen uit het Gentse en repeteren in het underground repetitiekot In De Ruimte.
Voila, nu de verplichte introductie uit de weg is, kunnen we onze aandacht richting de plaat richten. Met een naam als Putain Royale liggen de verwachtingen onmiddellijk hoog. We halen ons namelijk direct erg prettige, zedeloze taferelen voor de geest bij het horen van die titel. We verwachten van Pink Room niks minder dan oorverdovend geschreeuw, pompende basgrooves, agressieve drums, scheurende riffs en eigenlijk het liefst snel een liveconcert. We kunnen nu al verklappen dat de plaat al onze wensen, behalve dan het liveconcert, vervult. Daarnaast kan Putain Royale ook pronken met een resem kleppers die als gast een bijdrage doen. Zo komen Cis Deman van Stake, Lee Swinnen van Double Veterans, Tijl Van De Casteele van Whorses en nog wat anderen langs op de plaat.
Cis passeert al op het eerste nummer van de plaat. Dat nummer kennen we al, want het is de single “Losing” die op 1 maart uitkwam. “Losing” is ons favoriete nummer van de plaat. De pompende bas die het volledige nummer draagt, werkt zo opzwepend dat we bijna in een trance raakten. Dit gekoppeld aan een bulldozer van een riff en bezwerende drums zorgt ervoor dat we onszelf even verliezen in het nummer. Op het einde mag de gitaar, gedragen door de nog steeds strakke bas, volledig zijn eigen zin doen, wat resulteert in een tegendraadse, half psychedelische extase van het nummer.
Ook “Hail Satan” kenden we al van een livevideo die ondertussen al bijna een jaar oud is. “Hail Satan” bouwt verder op de funderingen die opener “Losing” legde. Riffs, riffs en nog eens riffs. Wat een verschrikkelijk lawaai krijgt het trio uit hun instrumenten. Het nummer stampt door als tien olifanten in één porseleinkast. Bart Cocquyt schreeuwt hier zodanig de longen uit z’n lijf dat we medelijden krijgen met zijn stembanden. Wat moeten die afzien als de beesten. De percussie op “Hail Satan” nemen Tijl Van De Casteele (Whorses) en Jonas Calu (Little Trouble Kids) voor zich. Verder schotelt de plaat ons nog zeven andere, allemaal even vernietigende, nummers voor waarvan “Skin” ons het meest opvalt. Daar horen we Sam De Clercq van Brorlab samen met Bart de stem uit haar lijf schreeuwen. De combinatie werkt wonderwel op het korte, maar furieuze nummer.
Wat we onthouden na het beluisteren van Putain Royale is vooral dit: hoe luider we het zetten, hoe meer we erin opgaan. We smachten dan ook, zoals elke muzieklievende medemens, bijzonder hard naar een liveconcert. Dit wordt enkel in de hand gewerkt door verwoestend gitaargeweld zoals dat van Pink Room. Putain Royale is een waardige opvolger van Zum Kotzen met een geweldige lijst aan gastoptredens; maar het is vooral ook een waardige opvolger omdat het ons negen nieuwe, ranzige Pink Roomnummers pur sang voorschotelt.
.Facebook / Instagram / Website
