10. Mogwai – As the Love Continues
Al sinds zijn debuut in 1997 is Mogwai een fonkelende ster in het postrockfirmament. Mochten criticasters of fans beginnen twijfelen of vermoeden dat de band stilletjes aan aan het wegdeemsteren was, dan bewijzen de Schotten met hun nieuwste plaat alvast het tegendeel. As the Love Continues klinkt als een hernieuwd vertrouwen in hun eigen kunnen, als een band die als vanouds keiharde gitaren samensmelt met subtiele melodieën. Van gebalde rocknummers als “Ritchie Sacramento” of “Ceiling Granny” tot traag opbouwende shoegazeknallers als “Drive the Nail” of het fenomenale “Midnight Flit” laat Mogwai zich van zijn meest veelzijdige kant zien. Het is delicaat spierballengerol met hier en daar wat vluchtige synths, zangstem of orkestrale arrangementen. Eindigen doen ze met “It’s What I Want to Do, Mum” terwijl moeder meeluistert en goedkeurend knikt. Die jongens hebben het na 25 jaar nog altijd in de vingers.
9. black midi – Cavalcade
Het fantastische debuut van black midi is niet veel mensen ontgaan. De jonge twintigers kwamen aan de basis te staan van de post-Brexit postpunkwervelwind met Schlagenheim. Opvolger Cavalcade beloofde nog iets compleet anders en ‘out of this world’ te worden. De instrumentatie is kolossaal en de teksten zijn nog excentrieker dan tevoren. Denk maar aan het schizofrene “John L”, het magistrale “Slow” en het louterende “Ascending Forth” als enkele hoogtepunten. Op Cavalcade bevestigt black midi nogmaals de hype die het sinds 2018 langzaamaan heeft opgebouwd. Wie de Britten onlangs nog aan het werk zag in de Botanique, weet ook dat ze niet stilzitten en reeds genoeg materiaal hebben voor een derde album. Wie weet eentje voor de eindejaarslijsten van volgend jaar?
8. shame – Drunk Tank Pink
2021 was nog maar net gestart, of shame kwam met Drunk Tank Pink al meteen op de proppen met een stevige kandidaat voor de eindejaarslijstjes. Het leek een onmogelijke taak om het ijzersterke debuut Songs of Praise te overtreffen, maar de jonge wolven zijn er toch maar mooi in geslaagd om de hooggespannen verwachtingen in te lossen. Op het tweede album worden de grenzen van postpunk verder verkend en aangevuld met toetsen artrock, dansbare ritmes en heel wat vernuft, en dat allemaal zonder de venijnigheid van het debuut te verliezen. Geen wonder dus dat we hen in onze top tien aantreffen. De albumtitel mag dan wel verwijzen naar een rustgevende kleur verf die in eenvoudigere tijden werd gebruikt om ontnuchteringscellen te verven om agressie te onderdrukken, maar op Drunk Tank Pink is het vijftal allerminst rustig en kalm. Van de roffelende drums en meezingbare tekst van “Alphabet” over het indrukwekkende “Snow Day” tot het sfeervolle, lichtjes angstaanjagende “Station Wagon” brengen de mannen een plaat om trots op te zijn.
7. Mdou Moctar – Afrique Victime
Het zou een perfect filmscript vormen, hoe de Toearegartiest Mdou Moctar als kind gitaar leerde spelen op zelfgebouwde instrumenten, of hoe hij in thuisland Nigeria eerst lokale bekendheid verwierf op dorpsfeesten en vervolgens langzaamaan via digitale kanalen de rest van de wereld veroverde. Een internationale doorbraak kwam er pas in 2019 met Ilana (The Creator), een indrukwekkende plaat waarmee Moctar de deuren van platenlabel Matador wist te openen. Afrique Victime is zo de eerste langspeler die hij voor een groot label opnam en het album gaat moeiteloos een stap verder dan al zijn eerder werk. De perfect opgebouwde plaat voert de luisteraar mee in een verschroeiende symfonie van de Toearegmuziek met heerlijke ritmes, psychedelische melodieën en vooral virtuoos gitaarspel. Moctar tovert zo de hitte van de woestijn tot bij jou in de huiskamer. Beluister het album eens helemaal en je begrijpt meteen waarom hij al eens de ‘Hendrix van de Sahara’ genoemd wordt. Neem het van ons aan: als Jimi vandaag nog zou leven, zou hij ongetwijfeld een 79-jarige fan van Mdou Moctar zijn.
6. Squid – Bright Green Field
Squid kon ons twee jaar geleden al meermaals verbluffen op Leffingeleuren en Sonic City, maar niemand had gedacht dat dit vijftal uit Brighton onze verwachtingen nog meer zou overtreffen. Op Bright Green Field speelt de band nog steeds zijn intussen bekende hoekige postpunk vol creatieve instrumentaties, maar wisselt ze dat nu ook vakkundig af met gastartiesten en elektronische experimenten. Van de sluipende en verslavende gitaarlijnen uit “Narrator” en “Pamphlets” tot het synthetische equilibrium in het tweede deel van “Boy Racers“: Squid laat zich gaan op het niveau van het vroege Pink Floyd. In nummers als “Peel St.” zien we de individuele instrumenten perfect in elkaar opgaan om het geluid van het geheel te versterken, met dank aan Dan Carey, virtuoze producer achter de recente golf van artsy punkartiesten (waarvan er trouwens nog twee in deze top tien staan). Enkel de vele slagzinnen klinken soms wat misplaatst, alsof James Murphy van LCD Soundsystem bij The Fall speelt. Dit draagt echter enkel bij tot het kenmerkende amusement dat Bright Green Field in zich draagt. Het hele album is een muzikaal meesterwerk, dat zowel entertaint als samenhangt.
5. Wolf Alice – Blue Weekend
Ondanks dat Wolf Alice aan de andere kant van het kanaal de bovenkant van zowat elke festivalaffiche kleurt, lukte het Ellie Rowsell en haar band nooit om definitief door te breken buiten de grenzen van het Verenigd Koninkrijk. Na twee uitstekende platen vierde de band met Blue Weekend afgelopen jaar zijn comeback en eindelijk werd hun muziek internationaal opgepikt. Niet meer dan terecht, want het totaalplaatje staat er anno 2021 meer dan ooit. De ruwere rockrandjes zijn op album nummer drie weliswaar wat minder aanwezig, waardoor de toegankelijkheid bijgevolg ook wat lager ligt. De dromerige trip die Wolf Alice je echter in de plaats voorschotelt, is er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Gaande van de ietwat melancholischere “Lipstick on the Glass” en “The Beach” tot de geluidsmuren die “Smile” en “Play the Greatest Hits” moeten voorstellen: met Blue Weekend brengen de Britten hun beste werk tot nog toe.
4. Floating Points, Pharoah Sanders & the London Symphony Orchestra – Promises
Wat krijg je als je een van de meest toonaangevende namen in de elektronische muziek samenzet met een legendarische jazzmuzikant en een orkest dat bij de wereldtop behoort? Wij hadden ook geen idee toen Promises aangekondigd werd, maar de namen Floating Points, Pharoah Sanders en het London Contemporary Orchestra samen op een albumhoes zien staan, deed ons bijna van onze stoel vallen. Meer dan terecht, zo blijkt, want Promises is fenomenaal geworden. Het muziekstuk, opgebouwd rond een herhalend akkoord en verdeeld in negen delen, werkt tegelijkertijd meditatief en overweldigend is. Het is bijna magisch hoe goed deze combinatie werkt. Floating Points weet zijn subtiele elektronica perfect te doseren, Pharoah Sanders laat zijn meest memorabel spel sinds midden jaren ‘70 spel horen en het LCO weet zich zoals gewoonte perfect te oriënteren in het experimenteel geluid op dit album.
3. Turnstile – GLOW ON
In 2018 verbaasde Turnstile de hardcorewereld met Time & Space. Het leverde een 25 minuten durende brok ongegeneerde energie af die recht uit het hart en ziel getrokken leek te zijn. De verwijzing naar de grensverleggende klassieker The Shape of Punk to Come van Refused was nooit ver uit de buurt. Dat ze écht wel vernieuwende muziek maakten in een anders heel strak en afgelijnd genre, bewees de aandacht van buiten de hardcorescene, die steeds groter en groter werd. Waar velen dachten dat Time & Space een eenmalige kwalitatieve toevalstreffer was die nooit geëvenaard kon worden, werden we allemaal het nakijken gegeven dit jaar met GLOW ON.
Omschrijvingen als ‘punk’ of ‘hardcore’ zijn op GLOW ON te beperkend. Dit is een album dat bijna elke traditionele categorisering schuwt, maar tegelijkertijd de rauwe intensiteit behoudt. De experimenten en gelaagdheid, de ongekende emotionele texturen en de mixtape-achtige wildgroei klinken ingewikkelder, boeiender en ambitieuzer, terwijl het ondertussen nog meer ontspannen aanvoelt. Dit album gaat waar het wil en in hun kielzog het pad voor anderen verschroeit. Een waardige opvolger voor die klassieker van Refused uit 1998.
2. Black Country, New Road – For the First Time
Hoe overtref je je eigen hype? Dat is een vraag die de jongens en meisjes van Black Country, New Road zich de afgelopen jaren vaak moeten hebben afgevraagd. Al ver voor nog maar één single op plaat stond, stond hun reputatie als redders van de gitaarmuziek al vast op basis van paar groezelige livevideo’s, geschoten in hun lokale repetitiehok The Windmill in Londen. Maar hoe begin je met zo’n reputatie nog aan een debuutplaat? Hoe durf je ook nog maar één noot op papier te zetten, als de verwachtingen zo verschrikkelijk hoog liggen?
‘Door dicht te blijven bij waar we goed in zijn’, moet de band gedacht hebben. Voor For the First Time werden singles “Sunglasses”, “Athens, France”, “Science Fair” en “Track X” opgeschoont en van een strakkere productie voorzien. Dit blok van inmiddels bekende hits werd omlijst door twee nieuwe nummers, “Instrumental” en “Opus”, die zich misschien nog het best als epische klezmer-bangers laten omschrijven. Zo ontstond een relatief kort, maar ongelooflijk strak gecomponeerd album dat alsnog alle indieheads omverblies, zelfs al hadden we die 66% van het materiaal al eens gehoord. In de context van het album leken nummers die al twee jaar lang elke postpunkplaylist domineerden opeens weer terug deel uit te maken van een groter verhaal. Een verhaal over angst en onmacht dat in een jaar als 2021 terug extra hard aankwam.
1. Little Simz – Sometimes I Might Be Introvert
Helemaal uit de lucht komt deze Sometimes I Might Be Introvert nu ook weer niet vallen, maar dat Little Simz een modern meesterwerk op ons zou afsturen, was niet meteen een vanzelfsprekendheid. De Brits-Nigeriaanse rapper toonde echter met Grey Area twee jaar terug dat haar talent serieus te nemen is en dat ze niet enkel op zoek is naar gemakkelijke catharsis en goedkope hits. Hoewel haar lockdown-ep’tje Drop 6 van vorig jaar maar een inconsistente rit was, is deze plaat echt wel van andere makelij.
De kleur en persoonlijkheid spatten van het album af, dat haast To Pimp A Butterfly-esque genoemd kan worden. Het is niet voor niets dat Kendrick Lamar het talent van Little Simz ten tijde van Grey Area al inzag en Simz meteen het ‘meest interessant aanstormde talent binnen hiphop’ noemde. Gelijk heeft hij. Rijkelijk gevulde, soulvolle nummers vol flair als “Woman“, epische orkestrale stukjes zoals de opener “Introvert“, maar ook bittere therapiesessies in muziekvorm zoals “I Love You, I Hate You” of het roots-opzoekende “Point and Kill” met Obongjayar. Multidimensionaal dekt de lading gewoon niet. Sometimes I Might Be Introvert is de kroniek van een aangekondigde ontplooiing, in een woord: life-affirming.
Wil je nog even een reis door het muzikale jaar ondernemen? We kozen uit elk album één nummer (behalve uit Nine van Sault, daar dit album niet meer op Spotify staat) en goten alles in een afspeellijst op Spotify. Geniet ervan!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Jonathan van der Horst, Renaat Senechal, Lucas Palmans, Robbe Rooms, Kenny Claeyé, Leni Sonck, Babette Demeester, Sam Nassiri, Guust Bossuyt, Jan Kurvers, Katrijn Vermoesen, Joren Van der Plas, Steven Scheers, Martijn Minne, Jasper Verfaillie, Jan-Willem Declercq, Maxim Meyer-Horn, Baldwin Verhoeven, Pieter Wilms en Ivo Goossens.
