LiveRecensies

Sonic City 2019 (Dag 3): Afbraakwerken krijgen een nieuwe betekenis

Een laatste festivaldag voelt altijd wat dubbel aan. Aan de ene kant ben je opgelucht dat je de dag erop wat slaap zal inhalen, langs de andere kant zal je de samenhorigheid die muziek teweegbrengt keihard missen. Een dubbeltje op zijn kant dus, maar dat lieten we zeker niet aan ons hart komen. De laatste dag van Sonic City was een absolute topper met als kers op de taart het alom geprezen Shame.

Tony Njoku

In de grote zaal mocht Tony Njoku het publiek voor een eerste keer opwarmen. Dat deed de man met zijn heel mooie, fragiele stem en wat experimentele elektronische beats. Het geheel klonk weliswaar soms iets te chaotisch om echt constant te overtuigen, maar dankzij zijn fantastische stem maakte hij veel goed. Het ging van dromerige pop naar heel chaotische synthpop en dat allemaal op heel korte tijd. Soms voelden zijn nummers als improvisatie aan, en dat kan natuurlijk leuk zijn. We hadden het gevoel dat de man iets te vroeg werd geprogrammeerd, want hoewel de muziek bij momenten hee dansbaar was, keek iedereen nog de kat uit de boom. Niets memorabel, maar wel een speciale opener.

PVA

In de Londense scene wist PVA al heel wat indruk te maken, maar de oversteek naar het vasteland deed de band nog niet. Tot nu, want op Sonic City speelden ze hun eerste Europese show ooit en heel wat nieuwsgierigen waren dan ook benieuwd of de geruchten klopten. We kunnen al zeggen dat ze vanaf nu niet enkel in Londen over de lippen zullen gaan. Hun muziek valt moeilijk te omschrijven, want het gaat echt alle kanten uit. Zo krijgen we schreeuwerige vocals met een meer punky sound, maar kan de band evengoed ook keiharde techno voorschotelen. Zo weet PVA natuurlijk altijd op de verrassing in te spelen en dat is net de reden waarom je aan hun lippen blijft hangen. Eens de muziek van chaotische brij uitmondt in een aanstekelijk geheel, gaat de zaal ook aan het dansen en dat is straf zo vroeg op de dag. Dat de band dus veel zieltjes gewonnen heeft hier op Sonic City, en dat als last minute vervanger. Je moet het maar doen.

OMNI

Wie houdt van dansbare indiebands was bij het drietal van OMNI aan het juiste adres. Het drietal uit uit Atlanta bracht tien dagen terug nog hun plaat Networker uit en nu mochten de heren hun Europese tour openen op dag drie van Sonic City. OMNI speelde een verrassende set, waarbij snedige riffs ons rond de oren vlogen. De iets te luid afgestelde gitaar priemde van het begin al door de oren, maar dat liet het publiek niet aan het hart komen. De snedigheid van hun eerste nummer “Southbound” bleef heerlijk aanhouden tot de climax van “Wire” en telkens brachten de aanstekelijke en enthousiaste nummers ons aan het dansen. Dertien nummers telde de set deze namiddag, maar dat vloog als een wervelwind voorbij.

Squid

Squid is de nieuwste postpunksensatie, en ook op Sonic City maakten ze die term helemaal waar. Hun dynamische punk bevat zoveel lagen dat je het eigenlijk in geen genre kunt onderbrengen. Een mix van LCD Soundsystem en Parquet Courts kan nog het best de lading dekken. De band groeit ondertussen ook op het podium en dus speelden ze in Kortrijk hun beste show tot dusver. Er kroop meer dynamiek in de show, de nummers werden vol passie en inleving gebracht en de bandleden hadden elk hun eigen rol die ze goed vervulden. Door die gigantische dynamiek kreeg je soms ook het gevoel in een jazzshow te zitten, maar dat kwam vooral door de vele improvisaties die de band serveerde. Met nummers als “Match Bet” en “The Dial” bewees Squid alvast dat ze ook echte popnummers kunnen schrijven. Een goed gevulde zaal zag een groep die voor ieder wat wils bracht en soms willen we ook niet meer.

Jerkcurb

De alias van Jacob Read toverde de namiddag even om in een zeemzoete loungehoek waar we nog een paar uur langer in hadden willen verdwalen. Hij bracht zijn delicate rock voor het eerst mee naar België en dat zal volgens ons niet de laatste keer zijn. Met Air Con Eden heeft Jerkcurb amper één plaat op zijn teller, maar die telt genoeg nummers om het publiek het zwijgen op te leggen. Straffe nummers als “Night on Earth”, “Timelapse Tulip” en “Voodoo Saloon” werden heel straf gebracht en toch leek het hen vrij weinig moeite te kosten. Zeer straf. Fans van zweverige en frivole rocksongs kwamen met deze Britten sowieso aan hun trekken.

The Murder Capital

The Murder Capital is dan weer zo’n postpunkband dat dit jaar echt zijn doorbraak beleefde. En dat viel ook op aan een tot in de nok gevulde grote zaal. Meer dan terecht trouwens, want de liveshows van deze band stellen nooit teleur. Ook nu niet, want de bandleden waren helemaal in form en klaar om de zaal vroegtijdig af te breken. Het begin was weliswaar zeer intens en het publiek moest er nog even inkomen doordat alles zo donker en overweldigend klonk, maar eens de groep het tempo de lucht in dreef, was het kot te klein. Bij “More Is Less” opende de frontman de pit, en bij “Feeling Fades” sprong hij er zelf in. De sfeer was dus uitmuntend en de hardere songs van The Murder Capital bleken perfect na de eerdere, meer intense songs te komen. Straffe band die alles helemaal naar de vaantjes speelde.

Jessica Pratt

Wie de Californische blondine al eens aan het werk zag, weet dat ze haar shows graag zo intiem mogelijk houdt en dat was in Kortrijk niet anders. Zittend op haar stoel met naast haar een pianist zette de tot aarde gedaalde engel het fijne “Wrong Hand” in en dat kreeg de zaal helemaal stil. Jessica Pratt week geen moment af van die minimalistische sound en elk nummer eindigde ze met een bescheiden ’thank you’. Zo zacht zagen we nog maar weinig artiesten op deze driedaagse. Door de kracht van elke noot bleef het publiek gebiologeerd kijken en dat zagen we wel eens anders bij singer-songwriters. Jessica Pratt is een straffe dame, die niet veel toeters en bellen nodig had om een van de hoogtepunten van deze editie genoemd te worden.

Scalping

Scalping brengt een fascinerende mix tussen techno en punk. Live resulteert dat in gigantische ravemuziek die zich bijna een uur door onze oorkanalen boorde. Dat het allemaal instrumentaal was, maakte het makkelijker om je helemaal te kunnen inleven, maar het zorgde er ook voor dat je het na een tijdje wel gehoord had. Ondanks dat het muzikaal dus erg sterk en dansbaar gebracht werd, misten we bij momenten iets meer diversiteit om onze aandacht erbij te houden. Als je wilde dansen, was je hier alvast aan het juiste adres, maar de fijnproevers konden het na twintig minuten al aftrappen, want dan snapte je het concept van Scalping wel. Al bij al een leuk setje dat dankzij de strakke lichtshow nog een extra trippy dimensie kreeg.

Mykki Blanco

Er zijn zo van die artiesten waarbij we ons maar weinig kunnen voorstellen tot we het daadwerkelijk aan het werk zien. Mykki Blanco oftewel Michael Quattlebaum is een creatieve oerkracht die ondertussen al samenwerkte met Kanye West, Charli XCX en zelfs Madonna. Als soloartiest kunnen we Blanco nog het best beschrijven als een hyperkinetische rapper die niet vies is van wat theatraliteit. Na een overbodige intro van zijn dj begon Blanco met de toepasselijke woorden: ‘Welcome to my little cabaret’. Die zin beschreef zijn show nagenoeg perfect, want eerlijk is eerlijk als we zeggen dat de extraverte man de proporties van een musicalster trachtte te benaderen. Opkomen als een gekruisigde Jezus en dat soort dingen. Muzikaal gezien was er dan weer weinig aan. Te flets, te leeg en te eentonig. Deze melodramatische outsider van de rapkunst viel op Sonic City wat uit de boot en dat zag je zonder veel moeite aan een publiek dat niet goed wist wat ze hiermee moesten aanvangen. Dit was een show waar we veel over kunnen zeggen, maar in de kern was het muzikaal toch te weinig. Tots slot nog een eervolle vermelding voor de man zijn lichtgevende schoenen. Pure nostalgie, die ons deden terugdenken aan de tijd dat we nog om 19u in ons bed moesten liggen.

Corridor

Corridor uit Canada bracht enkele weken geleden een van de betere platen van het jaar uit. Dat de verwachtingen hoog gespannen waren, sprak dan ook voor zich. De bovenste verdieping was bijna helemaal volgelopen, dus we waren niet de enigen die nieuwsgierig waren hoe de band het er hier vanaf zou brengen. De blitse postpunk met dromerige indie-invloeden kwam live heel goed over. We dachten bij momenten aan Rolling Blackouts Coastal Fever, maar evengoed diiv hoorden we erin terug. Toch was het niet allemaal dromerig, want het strakke tempo en de heerlijke dynamiek brachten iedereen aan het bewegen. Nergens merkte je ook dat alle nummers hier in het Frans werden gezongen, dus die barrière bleek helemaal geen probleem te zijn. Corridor had op het einde nog een verrassing in petto met een intens uitgesponnen nummer, waarbij ze hun sterk gitaarwerk nog eens bewezen, en zo verlieten we hun show met een erg gelukzalig en positief gevoel. Een band waar we het laatste nog niet van gezien hebben.

Boy Harsher

Dit muzikale duo is een samenwerking tussen Augustus Muller en Jae Matthews. Allebei hebben ze een achtergrond in de filmindustrie en in dat wereldje leerden ze elkaar ook kennen. Naast hun vriendschap legde hun muzikale samenwerking ook een hele weg af, want deze groeide uit van spoken word tot de dansbare donkere performance die het nu is. Eens in de zaal waanden we ons al snel in een donkere gothclub, want daar zou hun donkere elektropop het naar onze mening heel goed doen. Boy Harsher was dansbaar, rauw en lekker intens. Alweer geen typische festivalact zoals we er hier al veel zagen passeren, maar geef nummers als “Fate”, “Tower” of “Pain” gewoon eens een kans. Dit zal zonder twijfel zorgen voor een streling van uw donkere kantjes.

She Bad @ Pand.A

Tussen ons druk schema door vonden we nog even de tijd om ons richting Pand.A. te wenden. Het muziekcafé maakte voor het eerst deel uit van Sonic City en spitste zich vooral toe op opkomend Belgisch talent. Daar speelde onder meer het Leuvense vijftal She Bad met frontvrouw Lindy Versyck. Versyck beschikt over een uitstekend paar stembanden en daarmee vulde zij zonder veel moeite de harten van een talrijk opgekomen publiek. Met een korte maar krachtige set wist de band ons te overtuigen met rocksongs die recht uit het hart kwamen.

Deerhunter

Deerhunter is misschien wel de meest legendarische band op de line-up van Sonic City dit jaar. De band draait al mee van 2001, maar weet toch nog steeds vernieuwende en sterke albums uit te brengen. Dat vernieuwende aspect was ook op Sonic City heel hoorbaar. Zweverige sounds, sterke gitaarklanken en verrassende dynamieken zorgden ervoor dat er altijd wel iets te beleven viel bij een optreden van Deerhunter. Er komen saxofonen bij kijken, maar evengoed violen en bij momenten vlogen de riffs ons zelfs rond de oren. Het is allemaal deel van wat Deerhunter ons wil geven, en wij omarmen het met graagte. De band wist dan ook als geen ander een lekkere alternatieve rockshow neer te zetten met oog voor experiment en aanstekelijkheden. Het publiek liet zich dan maar ook al te graag meeslepen, en wij genoten mee. Een hoogtepuntje, zoveel is zeker. De lagen muziek die we hier kregen, vergeten we nooit.

Psycho 44 @ Pand.A

Sonic City kreeg dit jaar een tweede luik bij, namelijk Sonic in the City. Twee gratis concertavonden vol Belgisch talent. Daar genoten we op de laatste dag van Psycho 44. Het viertal liet jaren niks van zich horen tot ze vorig jaar de single “Call Of The Void” uitbrachten met nieuwe drummer Niels Meukens. Die liet zich tevens opmerken door van begin tot einde extreem snedig te drummen. Het zware klabetter van de cimbalen werd afgewisseld met een spervuur van beats. De set begon met een trage intro die al snel veranderde in sludgy meezwepend gitaargeweld die aan Raketkanon doet denken. Een voorsmaakje van een nieuw album dat volgens hen onderweg is. Hun set brak los na enkele van hun typerende elektronische punkrock nummers. Strakke riffs, agressief geschreeuw met hier en daar wat toetsen om de nummers af te ronden. De set raasde voorbij en eindigde met het powerkoppel “All My Demons Have Distortion” en “Dance MTHRFCKR Dance”. We gaan een laatste maal los in de moshpit en zo was het concert afgelopen voor we het beseften. Sonic In The City is een meerwaarde voor het festival die ook bands als Sunflower, Partisan en Psycho 44 op het programma mocht zetten. Dit concept spreekt aan en smaakt duidelijk naar meer.

Velvet Negroni

Na een verscheidenheid aan alliassen vond performer Jeremy Nutzman zijn uiteindelijke vorm dan toch in Velvet Negroni. De protegé van Kanye West en Bon Iver kreeg de eervolle taak om het kleinste podium van Sonic City af te sluiten. Een nogal klein uitgevallen publiek zag een man die het moest hebben van zijn hoog soulgehalte, dat ons bij momenten terug katapulteerde richting de geestige eighties. Nummers als “Confetti” of “Neon Brown” mochten we zoeken in de iets zwoelere sferen, maar na een handvol nummers hadden we het toch wel wat gezien.

Shame

De jonge leeuwen van Shame kregen als mede-curator de eer om deze editie van het festival af te sluiten en achteraf gezien konden we ons geen betere afsluiter bedenken. De vijf jongelingen uit Londen zijn stilaan berucht voor hun epische livereputatie en dat bevestigden ze nog maar eens op Kortrijk Weide. Wie Shame al eens mocht zien, wist dat ze nooit beginnen zonder een of andere geinige sample en dit keer was dat een fragmentje uit de filmklassieker Jaws. Lekker lachen toch? Daarna gingen de heren over naar de orde van de dag en dat hebben we geweten. Ze openden het feest met “Another” en “Nigel Hitter”. Beide nummers zijn gloednieuw en vinden we dus nog nergens terug op plaat. Naast een onverstoorbare drang om ons te overtuigen viel het vooral op dat die nieuwere nummers stuk voor stuk sneller en krachtiger klonken in vergelijking met bijvoorbeeld hun set op Best Kept Secret van ditzelfde jaar. Dat gegeven alleen al viel ongelofelijk goed in de smaak en sloot naadloos aan bij oudere nummers als “Concrete”, “The Lick” en het steengoede “One Rizla”. Frontman Charlie Steen was van begin tot einde de olie op het indrukwekkende vuur en daar hoorde die typische Britse arrogantie gewoon bij. Sonic City kon het wel hebben, want gedurende de volledige set stond de massa in lichterlaaie. Shame bracht een uiterst opgefokte set die ons vanaf minuut één bij de ballen greep. Het maakte ons dan ook weinig uit dat het hier en daar serieus kraakte en piepte. Sonic City werd gesloopt en dat was een schitterende beleving.

Related posts
FeaturesInterviews

Interview Steven Thomassen (Toutpartout): 'De programmering is geen kwestie van nattevingerwerk'

Vlak achter de Gentse Vlasmarkt runt Steven Thomassen al dertig jaar zijn boekingsagentschap Toutpartout. Wat ooit begon als een project en hobby…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Squid - "Crispy Skin"

In de wereld van Britse postpunk is Squid al enkele jaren een van de belangrijkste namen om te volgen. De groep onder…
InstagramLiveRecensies

Sonic City 2024 (Festivaldag 3): Gewild gitaargeweld

Sonic City 2024 werd gecureerd door Tramhaus en de Nederlandse band mocht ook op de laatste dag van het festival aantreden als…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.