Het muzikale genie genaamd Sam Shepherd ofte Floating Points tast al jaren de grenzen van de elektronische muziek af. Vijf jaar lang zat hij aan de muzikale tekentafel met de legendarische jazzsaxofonist Pharoah Sanders. Samen maakten ze een ambient epos van ongemene kwaliteit. In samenwerking met de topmusici van het London Symphony Orchestra neemt Promises je mee op een spirituele reis langsheen de rafelranden van de elektronische, klassieke en jazzmuziek.
Een gedeelde toewijding aan het verkennen van de spirituele kwaliteiten van muziek bracht Sanders en Shepard samen in een project zonder genrebeperkingen. Pharoah Sanders is een van de titanen van de spirituele jazz. Dit genre zette hij mee op de kaart in formaties met o.a. John en Alice Coltrane, maar hij creëerde ook zelf enkele meesterwerken zoals Karma (1969) en Black Unity (1972). Hij is een verwante muzikale geest met Floating Points die jazz en elektronica liet samenkomen in een melancholisch, diep en mooi geheel op albums als Elaenia (2015) en Crush (2019). Hun twee werelden komen samen in Promises gedreven door de zoektocht naar schoonheid.
In negen bewegingen, gestoeld op een herhaling van dezelfde vier akkoorden, gespeeld op klavecimbel piano en synth, golvend als de kalme ademhaling van een slaper. Hierboven blaast Sanders zijn weemoedige tonen over de zachte strijkers van het Londense orkest en de prikkelende soundscapes van Shepherd.
De arrangementen van Shepherd, uitgevoerd door het symfonisch orkest van Londen, treden in het tweede deel van het werk naar de voorgrond. Rond “Movement 6” hebben de strijkers het stuk haast helemaal overgenomen. De melancholie in Sanders’ spel wordt vervangen door vurig verlangen. Een sombere viool leidt tot een climax van bijna theatraal en volkomen prachtig gevoel van smart, voordat de kabbelende, borrelende elektronica zich verstrengelt met de terugkeer van Pharoah Sanders.
In de volgende ‘beweging’, “Movement 7“, komt de tenorsaxofonist aan zijn laatste noten, één wordend met Shepherds suizende synths. Weer is die sombere leegte daar, de cadans van de vier akkoorden wordt voortgezet, de muzikale reis is bijna ten einde. Het geheel blijft lang nazinderen. Het laat geen gemoed onberoerd.
Ondanks zijn primaire eenvoud en het occasionele flirten met de bombast, is Promises wonderbaarlijk mooi. Sanders komt als het ware tot leven: elke ademhaling wordt geregistreerd, elke toetsenaanraking is versterkt. Het is alsof de jazzrot naast je in de kamer speelt. Zijn muziek is niet onterecht legendarisch, zijn lange stukken zijn dermate meeslepend en gaan de notie van een nummer met een duidelijk begin en eindpunt voorbij. Ook Promises blijft nazinderen, in een warme, doch snijdende walm. Hier valt Floating Points te prijzen. Hij bouwt voort op wat Sanders zo typeert, zonder enige eerder stuk van hem na te bootsen.
De kwaliteit van het werkstuk is moeilijk te verwoorden. Het stuk dient meerdere keren na elkaar beluisterd te worden. Elke luistersessie is anders dan de vorige, elke keer raakt de plaat je op een andere manier. Het resultaat is betoverend. Wat een wondere samenwerking, de wereld heeft er een pareltje bij.
Floating Points: Facebook / Instagram / Website
Pharoah Sanders: Facebook / Instagram / Website
London Symphony Orchestra: Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Bij mijn eerste beluistering dacht ik: het steeds terugkerende thema klinkt mij bekend in de oren. En idd gisterenavond bij de haard Arvo Part’s Tabula Rasa part 2: Silentium beluisterd. Sam Shepherd Is ongetwijfeld een grote fan.