© CPU – Bert Savels
De eerste dag dat het Belgische publiek terug verplicht op een stoeltje moet plaatsnemen, was er eentje waarbij de Botanique al heel wat moeite had moeten doen. black midi speelde namelijk op 30 november 2021 een uitverkochte show in de Orangerie, maar door de aanpassing aan de regels kon niet iedereen daar nog binnen. De oplossing tussen band en zaal kon niet beter zijn, een opdeling van de show in twee dagen waarbij het publiek zittend kon genieten van black midi. Iedereen gelukkig dus, want ondanks dat het misschien wel een vreemde manier was om black midi te zien (de band zag het zelfs als een schoolvoorstelling), kregen we toch een uitmuntend spektakel te zien met een band die in topvorm verkeert.
Maar eerst wast het aan O. om de zaal op te warmen. De bandnaam is geen tikfout, de groep wil het namelijk niet eenvoudig maken om ze te vinden op Google. En als je er dan toch in slaagt om het duo te vinden, zal je nog geen muziek te horen krijgen. De band bestaat nog maar sinds de eerste lockdown en treedt nog maar op sinds juni. Dat black midi ze uitnodigde als voorprogramma, mag dan ook een grote duw in de rug zijn. De band heeft wel talent want met een strakke drumster en een baritonsax doen ze ons denken aan een mix van The Comet Is Coming, wanneer het iets strakker gaat, en Morphine, wanneer de saxofoon de bovenhand neemt. Eclectisch dus en dat slechts met zijn tweeën, je moet het maar doen!
© CPU – Bert Savels
Nog voor black midi het podium betrad, werden we begeleid door de bevreemde, maar dansbare sounds van Jeff Wayne. Zijn muziek behoort tot dezelfde absurde categorie als die van black midi, maar dan in een volledig andere stijl. De band was weliswaar naar de Botanique gekomen om eens goed te beuken wat we al meteen hoorden toen een echte boksaankondiging de zwaargewichten aankondigde. Met opener “953” voelden we de tribune al meteen goed trillen. Ze begaf het net niet, maar de toon voor de show was gezet.
Doorheen dat eerste nummer heette frontman Geordie Greep ons ook welkom in de zaal en somde hij enkele bekende Brusselse zaken op. Het toont de intelligentie van de band aan, want ze hoeven zich niet vast te houden aan de studioversies van hun songs. Zo hoorden we ze ook eens al zingend een vraag stellen aan de geluidstechnici en werd het publiek ook wel eens aangesproken.
© CPU – Bert Savels
De lijn van creativiteit in de lyrics werd nog meer doorgetrokken in het muzikale geheel. Want ondanks dat eerder dit jaar de geweldige tweede plaat Cavalcade van de band verscheen, kregen we daar nu slechts vier nummers uit te horen. Daarnaast kregen we er drie uit het debuut en werd voor de overige zeven nummers gekozen voor nieuw werk. Dat zorgt er ook voor dat de set altijd fascinerend blijft, want als liefhebber blijf je zo altijd verrast worden door wat de band ook brengt.
Een nummer als “Welcome To Hell” doet het stevigste vermoeden, en dat is het ook. Voor het eerst horen we hoe black midi zou klinken als ze richting metal gaan, en we gaan eerlijk zijn: het is niet slecht. De riffs penetreren het oor, maar ook hier is de chaos en zijn de onverwachte wendingen nooit ver weg. “The Defence” daarentegen is dan weer het tegenovergestelde en blijkt een breekbare ballade waarbij bassist Cameron Picton even naar voren komt en zijn moment de gloire opeist. Maar ook een ballade bij black midi kan niet zonder de experimentele insteek.
© CPU – Bert Savels
Binnen die zeven nummers kregen we dus een bont onconventioneel allegaartje van alles waar black midi voor staat, en dat is chaos, riffs, noise, zachte momenten en noem maar op. Je weet bij black midi exact wat je moet verwachten en toch krijg je iets volledig anders voorgeschoteld. Denk maar aan een “John L” dat live plots op het eind uitmondde in een sfeertje dat enkel op een kerstmarkt terugkeert of bij “Chondromalacia Patella” waarbij saxofonist Kaidi Akinnibi plots de tribune inliep om bovenaan wat te staan blazen en natuurlijk ook “Slow” waarbij toetsenist Seth Evans gewoon willekeurig wat toetsen inslaat om chaos te versterken. Het geeft nog maar eens aan dat improvisatie een groot deel van de black midishow inhoudt.
Die improvisatie werd nog eens versterkt door een band die vol energie op het podium staat. Als er bijvoorbeeld een noisy solo ontstaat, krijgen we beelden die we enkel van eighties hairmetalbands verwachten. Het vijftal lacht met alles wat cliché is en geeft er een eigen draai en en net daarin schuilt de genialiteit van deze bende. Ook als er bijvoorbeeld geruis op een box zit, weet je niet of dit nu deel van de show is of een foutje. En dat is iets waar enkel de grootsten in slagen.
© CPU – Bert Savels
black midi is doorheen de afgelopen jaren gegroeid als liveband. Waar ze tijdens hun vorige passage in België nog iets te voorspelbaar waren, brengt het vijftal tegenwoordig veel meer verfrissing en dynamiek aan de man. Je blijft anderhalf uur geboeid kijken en hebt nooit het gevoel dat de bandleden zich vervelen of dat je jezelf verveelt. Ondanks de misschien wat vreemde toestand om zittend naar een black midi show te kijken, kunnen we toch stellen dat de band op de valreep nog een van de beste shows van het jaar heeft gegeven. Petje af!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
953
Speedway
Welcome to Hell
Dethroned
Sugar/Tzu
The Defence
Lumps
Western
Still
Eat Men, Eat
Chondromalacia Patella
John L
27 Q
Slow
