AlbumsRecensies

black midi – Schlagenheim (★★★★½): Aan U-bochten geen gebrek

De naam black midi refereert naar een nichestroming binnen de klassieke muziek waarbij soms duizenden noten zo dicht op elkaar gecomponeerd worden dat de partituur bijna volledig zwart oogt. Challenge accepted, zei dit Londense kwartet, waarop de piepjonge studenten aan de Brit School (waar Amy Winehouse en Adele nog achter de schoolbanken zaten) hun kronkelende improvisaties promoveerden tot nummers en al snel een notoire live-reputatie opbouwden.

Schlagenheim klinkt even wereldvreemd als de naam doet vermoeden. Met onverwachte wendingen, die niet op handen en tenen te tellen vallen, stelt black midi je vanaf seconde één op de proef. Net zoals een wekker op maandagmorgen je met het verkeerde been uit bed doet stappen, zet binnenkomer “953” je maar al te graag op datzelfde ledemaat. Aan U-bochten ook geen gebrek in dynamische duizendpoot “Reggae”. De titel geeft het al weg, maar op “Western” lijkt black midi zich inderdaad op de Amerikaanse prairie te wanen. Zeemzoete gitaarlijntjes gecounterd met een overheerlijke baslijn wanneer de boel weer eens omslaat. En we zitten nog maar in de helft.

Dat het leeuwendeel van deze negen nummers ontsproten uit een jam, was evident. De smaakvolle productie en extra toeters en bellen zijn dat echter niet. Van het logge “bmbmbm” tot het zwiepende “ducter” verstopten black midi in hun meesterwerkjes hier en daar subtiel elektronisch vernuft, effecten op de zang, en latino percussies. Om van te smullen.

De bijzondere vocals van zanger-gitarist Geordie Greep veroorzaakten voor ons de eerste fronsende wenkbrauw. Ze komen eerst onwennig over: nu eens hang je aan zijn lippen, dan weer giert zijn nasale nonsens door de cadans heen en wil je niets anders. ‎Het heeft iets weg van Primus, terwijl de zangprestaties van collega Cameron Picton in “Years Ago” klinken als Fred Durst on cocaine.

‘I dream of a woman with the teeth of a raven and the hands of a porcupine’, aldus Greep in “Of Schlagenheim”. Het spreekt even veel tot de verbeelding als dat het nummer de pan uit swingt. Het absurde en cartooneske à la Frank Zappa viert dan ook hoogtij doorheen de hele plaat. Maar “bmbmbm” en “ducter” voorzien wel een min of meer hapklare inhoud. De eerste gaat met de existentiële crisis aan de haal, voor “ducter” brengt de videoclip die gisteren uitkwam een visuele duiding.

Het enige wat er op Schlagenheim aan te merken valt, is dat het met momenten zichzelf zo in bochten wringt — drums spelen met de grens van overplay —, dat alleen de meest hardvochtige luisteraar het hoofd boven water kan houden. Maar eens goed verdrinken in een kakofonie als die van black midi heeft nog nooit iemand pijn gedaan.

Schlagenheim komt uit op het label Rough Trade (The Strokes, The Smiths, Arcade Fire) en werd geproducet door Dan Carey (Kate Tempest, Bloc Party, Django Django). Een puur Londense combo dus. Op 10 oktober speelt black midi in de Beursschouwburg.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Treeboy & Arc - Natural Habitat (★★★★): Artpunk voor humeurige zielen

Speedy Wunderground is de afgelopen jaren steeds een referentie geweest als het ging over nieuwe gitaarbands. Squid, black midi en Black Country,…
2022FeaturesInstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2022

Het jaar loopt langzaam maar zeker op z’n eind. Naar goede gewoonte word je dan gebombardeerd door lijstjes met eindejaarsoverzichten en dit…
InstagramLiveRecensies

black midi @ Trix: Verwacht het onverwachte

Er werd nog steeds gretig met superlatieven naar het duizelingwekkende Cavalcade gegooid en black midi was daar deze zomer al met nieuw…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.