Exact 25 jaar geleden losten ze hun eerste muzikale schot, en sindsdien klinkt de naam van de Schotse postrockband Mogwai als een klok. Dat geldt binnen, maar ook buiten hun genre. Met negen studioalbums en ettelijke soundtracks voor films en documentaires is hun schouw intussen goed gevuld. Als geen ander bezitten ze het talent om een sound te tekenen die je als luisteraar naar believen kan inkleuren. Ook op hun nieuwe langspeler As the Love Continues bevestigen ze die status. Muziek maken met een immense gevoelslading en sfeerschepping: het is iets wat ze al zéér lang zéér goed doen.
In een oude pot kook je de beste soep, zegt men wel eens. As the Love Continues heeft zeker een tijdje geprutteld in de potten van diezelfde kwalitatieve keuken waar Mogwai intussen al tweeënhalf decennium de lakens uitdeelt. Hun keukengerief werd doorheen die carrière regelmatig uitgebreid, en ook hun receptenboek is intussen omvangrijk en zeer gevarieerd qua invloeden. Die variatie sijpelde wel steeds op een heel organische en duurzame wijze binnen, zonder gigantische verschuivingen te veroorzaken. Zo wist de band zich keer op keer opnieuw uit te vinden, zonder hun identiteit te verloochenen. Ook met dit album doen ze dat niet. De basisingrediënten bleven immers grofweg hetzelfde: een flinke portie melancholie en zwaarmoedigheid, variatie en een fantastisch gevoel voor melodie.
Op hun vorige plaat, Every Country’s Sun, kwam daar de factor optimisme bij. Het was vrij uitzonderlijk dat Mogwai, voor hun doen dan toch, zoveel positivisme uitstraalde op een plaat. Met As the Love Continues borduren de heren zeker verder op hetzelfde elan, als ze er zelfs geen schepje bovenop doen. Al van bij de opener met de fantastische titel “To the Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth” is de toon gezet. Zachte pianomotiefjes en een opklimmend gitaartje zijn de voorbode van een heuse muur van geluid, die je met warme golven overspoelt. Ook “Supposedly, We Were Nightmares” vaart in hetzelfde schuitje: vrolijke percussie en een enorm speelse baslijn plaveien de weg voor frivole synths en een behaaglijke gitaarklank.
Binnen de eerste helft van de plaat is er bovendien plaats voor een meer toegankelijke passage. Op het uptempo “Here We, Here We, Here We Go Forever” trekken de Schotten een blik Depeche Mode open, en single “Ritchie Sacramento”, mét voor Mogwai zeldzame lyrics, is een radiovriendelijk popnummer. Het is een ode aan alle muzikale helden waar de mannen reeds afscheid van hebben moeten nemen, en blijkbaar komt de titel van een verspreking bij het vernoemen van vermaarde Japanse componist Ryuichi Sakamoto.
Sommige van die vaak bij het haar getrokken songtitels bieden wel degelijk wat inspiratie om je verbeelding aan het werk te zetten. Zoals gezegd kan de muziek van Mogwai de soundtrack zijn voor eender welk verhaal erbij in je hoofd opduikt. Bij “Drive the Nail”, bijvoorbeeld, is het niet moeilijk om aan een kloppende hamer te denken bij het dreunende drumwerk, al willen we liever niet weten wat er in je hoofd opkomt wanneer je je louter op de titel baseert bij het luisteren van “Ceiling Granny”.
Daar waar we op Every Country’s Sun een spanningsboog met zwaartepunt naar het einde toe kregen, brengt As The Love Continues een heus centraal massief. Daarbij mogen verschillende segmenten afwisselend de schijnwerpers opeisen. Op het warme “Ceiling Granny” zwaaien gitaren de plak, met een riff die niet zou misstaan op een toonaangevend grungealbum. Voor “Fuck Off Money” ging het viertal de vocoder van M83 lenen voor een soundscape met buitenaardse synths op het voorplan. Plechtige maar bloednerveuze strijkers tillen het ongelofelijk pareltje “Midnight Flit” dan weer naar ongekende hoogtes, waar het gezelschap krijgt van “Pat Stains”. Dat eindigt vintage Mogwai in een dreunende mantra, van een dikke laag glans voorzien door een wervelende saxofoonpassage van Colin Stetson.
Met As the Love Continues presenteert Mogwai zich meer dan ooit sterk in de breedte, met nog meer aandacht voor de stiltes tussen de stormen. Tussen de intense sneeuwlawines door maken de Schotten ruimte voor een zacht invallende dooi. Deze gebalde maar heel optimistisch klinkende plaat toont Mogwai van hun beste kant, en de band bewijst (nog maar eens) waarom ze wereldwijd nog steeds tot het kruim van hun genre gerekend mogen worden.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Het begin van “Ritchie Sacramento” klinkt als “Dayvan Cowboy” van Boards of Canada.