20. The Weather Station – Ignorance
Tamara Lindeman was er heel vroeg bij dit jaar. Begin februari deed de Canadese al een gooi naar de eindejaarslijstjes met haar uitstekende klimaatplaat Ignorance. Verwacht je echter niet aan gescandeerde slogans of platgetreden clichés, maar aan subtiele popsongs die bulken van de mooie melodieën en nog mooiere teksten. Het is ook de eerste keer dat Lindeman echt met een band naar voor treedt. Ze stapt af van haar singer-songwritersound en omarmt samen met haar band een rijker en voller geluid, dat haar songs van kabbelende beekjes in woeste rivieren en heerlijke draaikolken doet ontsporen. Dans droevig mee op “Parking Lot” of “Loss”, verbijt je frustraties op “Robber” of geef je over aan de dramatiek op “Trust” en “Subdivisions”. Luister je naar de teksten, dan krijg je een verhaal van frustraties, onzekerheid en urgentie. Luister je naar de muziek, dan vallen vooral de mooie en aanstekelijke melodieën op. Ignorance is een eloquent en zwierig geschreven essay over wat we allemaal op het punt staan te verliezen. En de tijd dringt om actie te ondernemen.
19. The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore
The War On Drugs heeft al een tijdje een abonnement op alle eindejaarslijstjes, dus is het niet onlogisch dat het ook in onze Berenlijst van 2021 opduikt. Naast houthakkershemden blijft de sympathieke Adam Granduciel bij elke nieuwe plaat immers ijzersterke songs uit de kast halen. Ook de nieuwe worp I Don’t Live Here Anymore is gezegend met fabelachtige harmonieën, hartverwarmende solo’s en vooral inspirerende melodieën. Geen rammelende indierock meer zoals op de eerste platen, maar loepzuivere rocknummers met een geluidskwaliteit om van te smullen. Toch is het album niet platgeproduceerd en zo blijft The War On Drugs zich onderscheiden van andere stadionbands. Zoals altijd braadt de groep haar muzikale gerechten in een hoeveelheid eightiesboter die zelfs Jeroen Meus zou doen blozen, maar het geheel smaakt wel verdomd lekker. Op tien essentiële nummers schept The War On Drugs een wereld waarin melancholie, verdriet en hoop op één tegel dansen onder het licht van een volle maan, en wij dansen weemoedig mee.
18. Manchester Orchestra – The Million Masks of God
Manchester Orchestra is toegekomen aan zijn zesde album. De band uit – vergis u niet – Atlanta breidt al sinds 2004 met veel klasse het (indie)rockgenre uit dankzij zijn muziek. Met The Million Masks of God bleef de band tot nog toe precies wat onder de radar. Doodzonde, want de plaat omvat een explosie aan prachtig expressieve nummers, die zo vlot in elkaar overlopen dat het bijna een ‘oddly satisfying video’ voor je oren wordt. De mannen experimenteren iets meer met het elektronische geluid, maar ook dit gaat hen goed af. Een prima aanvulling op hun repertoire, en zeker en vast een verdiende achttiende plaats in onze eindejaarslijst.
17. Sam Fender – Seventeen Going Under
Bevestigen met de moeilijke tweede plaat. Voor die opdracht stond Sam Fender na zijn doorbraakalbum Hypersonic Missiles uit 2019. Bij wijlen klinkt de Brit als een nakomer van het Springsteen-geslacht door de grandeur van zijn nummers en het gretig gebruik maken van een blazerssectie. In de voetsporen treden van zo’n grootheid is niet iedereen gegeven, dus het werd afwachten hoe Seventeen Going Under zou klinken. De gelijknamige single kon de vergelijking alvast niet doen verdwijnen, maar Sam Fender klonk – voornamelijk in de lyrics – plots een pak volwassener dan voorheen. De plaat klinkt ook stukken persoonlijker en weet op die manier zelfs meer te begeesteren dan zijn debuutalbum. Of je nu luistert naar het stuwende “Get You Down“, het tragere “Spit of You” of het eerder atypische “Mantra“, keer op keer zal je moeten besluiten dat deze jongeman zeer goed weet hoe je een goed rocknummer moet schrijven. Met glans geslaagd, wat die moeilijke tweede betreft, en dus meer dan terecht opgenomen in deze lijst.
16. Tyler, the Creator – CALL ME IF YOU GET LOST
Het gaat goed met Tyler, the Creator, dat hoor je aan alles. Wie had ooit gedacht dat de opgefokte, depressieve puber, die bekend werd met lyrics over hoe hij Bruno Mars met een mes in zijn keel wilde steken, tien jaar later een album zou uitbrengen waarin hij luchtig opschept over hoe hij aan het chillen is op zijn jacht in Genève? Hoewel CALL ME IF YOU GET LOST thematisch misschien minder diep gaat dan zijn meesterlijke breakupalbum IGOR, maakt Tyler dit gebrek ruimschoots goed met zijn luchtige en openhartige manier van rappen en beats die Kanye West naar de kroon steken. Alles aan CALL ME IF YOU GET LOST voelt licht en zonovergoten. Een energie die zo aanstekelijk werkt, dat ze zelfs na meerdere luisterbeurten nog steeds een gelukzalige glimlach op onze lippen tovert. Het ideale album dus om tijdens de donkere wintermaanden nog eens samen met je daglichtlamp op te leggen.
15. Injury Reserve – By the Time I Get to Phoenix
Er zijn maar weinig bands die die dood van een van zijn vaste leden zouden overleven. Er zijn er al helemaal weinig die daarna zo glorieus uit het as zijn herrezen als Injury Reserve. Toen Steppa J. Groggs, de lachende derde van dit beruchte experimentele hiphoptrio uit Phoenix, vorig jaar op 32-jarige leeftijd overleed, was het materiaal voor By the Time I Get to Phoenix al grotendeels opgenomen. Resterende leden Ritchie With a T en Parker Corey besloten toch aan de plaat verder te werken en lieten zich, misschien aangespoord door de herinnering aan Groggs, tot hoogtes stuwen die ze tot dan toe nog nooit bereikt hadden. By the Time I Get to Phoenix is een hartverscheurende en huiveringwekkende mediatie op het moderne leven, de dood en waar je thuis te voelen. Een geestverruimende plaat, die gerust avant-garde mag worden genoemd, zonder daarbij zijn menselijkheid te verliezen. Probeer maar eens naar het nummer “Knees” te luisteren zonder dat je een rilling door je ruggengraat voelt trekken of tranen over je wangen voelt rollen.
14. Low – HEY WHAT
Dreiging en pijn verbergen catchy melodieën en aanstekelijke mantra’s op HEY WHAT. Het laatste nieuwe album van Low is het eerste dat als duo werd uitgebracht, maar daarom klinkt het niet minder goed dan voorgaande parels. Het is een zware trip met veel noise, maar daaronder houden zich een hele hoop gevoelens schuil. Wie naar de teksten luistert, voelt de littekens die Low met zich meedraagt en de kilheid die de albumhoes ook uitstraalt. HEY WHAT is er eentje die luisterbeurt na luisterbeurt beter wordt en uiteindelijk nooit zal vervelen.
13. Japanese Breakfast – Jubilee
Japanese Breakfast schitterde als nooit te voren in 2021. Met haar derde album wist Michelle Zauner een opvallend groter publiek dan voordien te bereiken, en toegankelijke popdeuntjes als “Be Sweet” en “Paprika” zullen daar zeker voor iets tussen zitten. Jubilee is wat minder persoonlijk dan de vorige twee langspelers van Japanese Breakfast doordat Zauner zich hier schuil houdt achter verschillende maskers, waardoor uiteenlopende thema’s uit diverse standpunten worden belicht. Toch slaagt de Amerikaanse met Koreanse roots er nog in om emotie in haar muziek te leggen. Het ene moment zit je vrolijk te lachen en wat later weet ze een emotionele snaar te raken. Jubilee is dus een kleine rollercoaster en zorgt voor wat meer kleur tijdens deze sombere winterdagen.
12. Arlo Parks – Collapsed in Sunbeams
De Britse Arlo Parks liet ons al eerder meegenieten van haar muzikale creativiteit, maar dit jaar besloot ze haar uitgebrachte én nieuwe nummers te bundelen tot haar eerste langspeelplaat Collapsed in Sunbeams. Hoewel rond elk liedje een soortgelijke sfeer hangt, weet dit album toch te verrassen. Arlo legt haar gevoelens in de meest pure vorm op tafel, waardoor ze de luisteraar op een wonderbaarlijke manier onderdompelt in zowel gelukzaligheid als verdriet. Haar kalmerende stem heeft iets verslavingwekkends, dat de muziek en tekst nog beter tot hun recht doen komen. Deze combinatie zorgt voor een tot in de puntjes afgewerkt resultaat, dat zonder enige twijfel een plaatsje in onze eindejaarslijst verdient.
11. Silk Sonic – An Evening With Silk Sonic
Elk jaar zijn er wel enkele muzikale grootheden die de handen in elkaar slaan en een samen een supergroep oprichten. Toch lag het groove- en funkgehalte bij zo’n band nooit hoger dan bij Silk Sonic. Het gezamenlijke project van de eeuwig jeugdige Anderson .Paak en Bruno Mars liet wereldwijd de temperatuur door het plafond schieten en toverde een brede glimlach op het gezicht van iedereen die zich durfde wagen aan An Evening With Silk Sonic. Samen met levende legende en binnen de grenzen van deze plaat gastheer Bootsy Collins katapulteert de band je, inclusief het korreltje zout, terug in de tijd. Maak je dus op voor een avondje dansen in de rollerdisco, gehuld in een pastelkleurig (al dan niet glitterend) pakje en met een roze hartjeszonnebril op je neus!
(Ontdek albums 10 tot 1 op de volgende pagina!)
