black midi blijft toch wel het buitenbeentje van de nieuwe Londense muziekscene rond het Speedy Wundergroundlabel en de Windmillzaal in Brixton. De experimentele groep rond de eigenwijze frontman Geordie Greep kreeg de spotlights op hen gericht na hun verschroeiende passage bij KEXP. Een vijftal nummers was genoeg om menig fan van ‘muziek met een hoek af’ ervan te overtuigen dat black midi de muziek van de toekomst was. Daar komt ook nog eens bij kijken dat de leden nog geen twintig jaar waren op het moment dat ze hun debuutalbum Schlagenheim in juni 2019 uitbrachten. Schijnbaar impromptu jamsessies worden er afgewisseld met bizarre bluespassages, hier en daar zijn flarden van nowave te horen en op “bmbmbm” wisten we al helemaal niet meer wat er gebeurde. ‘The sky is the limit’ lijkt te gelden voor black midi. Voor een band die overal en nergens tegelijk naartoe kan, is het dus vooral een kwestie van ongeduldig afwachten waar ze ons naartoe zullen brengen.
Die onbekende bestemming blijkt twee jaar na het debuut Cavalcade te zijn. Hoewel de eerste voorsmaak “John L” klinkt als een nummer dat alleen maar van black midi kan komen, is het precies ook afkomstig uit een ander zonnestelsel dan alles wat de groep voorheen al had uitgebracht. In interviews haalden de leden aan dat ze zich voor dit album minder focussen op pure improvisatie en hebben besloten om meer gestructureerd te werk te gaan; dat is dus ook al meteen te horen op deze opener. Op zowat elk moment lijken we ons te verliezen in een complete muzikale anarchie. Chaotische violen van Jerskin Fendrix, een gillende sax en de piano tillen de muziek naar een heel ander niveau.
Dat black midi van verrassingen en het onverwachte houdt, weten we ondertussen wel, maar niemand had wellicht de schoonheid van het bossanova getinte “Marlene Dietrich” zien aankomen na de sonische aanslag van “John L”. Het is voor het eerst dat we de crooner in Geordie Greep boven horen komen. Begeleid door accordeon brengt Greep een – vrij sensuele – ode aan de befaamde Duitse actrice. Het zijn momenten van etherische pracht die we zelden te horen krijgen van black midi; en op Cavalcade mogen we ons zeker aan nog twee andere nummers van hetzelfde kaliber verwachten, met name “Diamond Stuff” en afsluiter “Ascending Forth”. Die eerste parkeert de rock en gaat voluit voor zweverige jazz. De hypnotische piano-intro (of is het een dulcimer?) vermengt zich met de nevelige stem van bassist Cameron Picton. De laatste twee minuten culmineren in een magische climax vol wonder en glorie waar zelfs drummer Morgan Simpson zich van zijn meest muzikale kant laat zien.
“Chondromalacia Patella” en “Dethroned” moeten het dan weer hebben van een muzikale furie. Deze twee klinken, mede door de maffe groove, een verpletterende gitaar en een krankzinnig einde, het meest verwant aan de stijl van hun debuut, maar zijn niettemin veel matuurder en verfijnder uitgewerkt.”Slow” neemt een soortgelijk momentum over van “Chondro” en etaleert zich als een expansief pronkstuk. De razende jazzrock zou zo uit de glorieperiodes van King Crimson of Mahavishnu Orchestra afkomstig kunnen zijn.
Expansieve instrumentatie lijkt over de hele lijn centraal te staan voor black midi. In hun kern zijn de nieuwe nummers op zich al heel sterk, maar de talloze effecten en lagen verruimen het gecreërde landschap telkens met enkele magnitudes. Vergelijkingen met bands kunnen we blijven maken, maar black midi plaatst zich langzamerhand steeds meer in hun eigen aparte categorie waar dergelijke vergelijkingen hun nut beginnen te verliezen.
Op “Hogwash and Balderdash” gaan de jongens volledig de Primus-kant uit, inclusief cartoonachtige intermezzos. De kletterende potten doorheen het nummer begeven zich toch wel op het randje van irritant. Uiteindelijk vervormt het nummer compleet in een chaotische kakofonie waarna we abrupt overgaan naar de rustig openende afsluiter “Ascending Forth”. Negen minuten lang begeleidt Greep ons door een betoverend muzikaal landschap. Klagende violen, zwellende drums en zelfs een saxsolo; alles wordt uit de kast gehaald om Cavalcade met een absoluut hoogtepunt af te sluiten. We hebben toch wel een minuutje nodig om te bekomen na afloop.
Cavalcade is zo’n album waar je naar kan blijven terugkomen en telkens weer iets hoort dat je nog niet hoorde bij eerdere luisterbeurten. De glamrockende Italianen op het Eurovisiesongfestival verklaarden na hun overwinning ‘Rock ‘n’ Roll never dies’; black midi lijkt dat statement indirect te bevestigen en erbij aan te vullen dat rock ‘n’ roll ook niet blijft stilstaan. Misschien had het Verenigd Koninkrijk hen beter ingestuurd. We kunnen er echter niet omheen dat Cavalcade een van de meest vooruitdenkende rockalbums is van de afgelopen jaren. Waar black midi ons hierna nog naartoe kan brengen, is nog een groter raadsel dan na Schlagenheim. Na hun tweede is die nieuwsgierigheid alleen maar toegenomen.
Facebook / Instagram / Website
