Al wie Dansende Beren volgt, weet dat we dagelijks een hele reeks aan artikels over singles publiceren. Meestal dienen deze nummers als een opbouw naar een album, maar met de veranderde rol van muziekconsumptie kunnen ze soms ook op zichzelf staan. Omdat we soms als eens nationalistisch ingesteld mogen zijn, gaan we ook de dertig beste Belgische singles van het afgelopen jaar nog eens extra in de verf zetten. In deze lijst vind je geen artiesten die al in de twintig beste Belgische albums stonden, of in eender welk ander lijstje. Dit doen we om iedereen zijn ‘moment de gloire’ te gunnen.
Aili – “Toki Doki”
We openen de lijst meteen met een fijn dansnummer. Aili en Transistorcake namen enkele jaren terug deel aan De Nieuwe Lichting, maar wisten de overwinning niet in de wacht te slepen. Onze harten en dansbenen hebben ze toen wel veroverd en met “Toki Doki” bewijst het duo nog maar eens wat ze kunnen. De uiterst aanstekelijke muziek wordt naar goede gewoonte aangevuld met Japanse teksten die voor ons Chinees zijn, maar het niet verstaan van de teksten houdt ons niet tegen om luid ‘Toki doki’ te roepen tijdens het dansen. “Toki Doki” in één woord? Feestje!
aki – “Eri”
aki, het project rond drummer Anke Verslype, laat zich kenmerken door ademende klanken en veel ruimte. Dit jaar bracht het quintet nader uit, een plaat waarop de groep verder bouwde en nieuwe elementen introduceerde. Dat hoorden we onder andere op het dromerige “Eri”, een single waar de drums, snaar- en blaasinstrumenten als een wolk voorbij zweven en de mysterieuze en troebele zangstem die het vergezelt, als een verrassing komt.
Andromedik & Used – “Take Me”
Noem de vijf bekendste Belgische drum-‘n-bassartiesten en Andromedik en Used zitten er hoogstwaarschijnlijk tussen. Een collab van die twee kan dan ook alleen maar resulteren in niets anders dan een klepper van jewelste. Ondertussen is “Take Me” dan ook een klassieker geworden op festivals en dj-sets van drum-‘n-bassartiesten. Geen wonder, want de bassen, drop en opbouw van het nummer zorgen voor een plaat waar je niet op kan stilstaan. De vocals zorgen voor een extra atmosferisch gegeven, wat het nummer alleen maar meer dimensie geeft. Als geheel is “Take Me” dus alles wat je nodig hebt om los te gaan en dat vonden wij ook!
Ão – “Mulher”
Begin dit jaar doopten we Ão om tot een van onze Grote Beren van Morgen, wat wil zeggen dat we grote verwachtingen hadden (en nog steeds hebben) van de band uit Vlaams-Brabant. Eerder deze maand kwam de groep met “Mulher” naar buiten en het is een nummer om stil van te worden. Met een Portugese tekst en Zuid-Amerikaanse ritmes is het zeker een lied dat opvalt in de Belgische muziekwereld en laat het zonder twijfel op een positieve manier zijn. Bijna vijf minuten bevinden we ons in een oase van rust, waar er toch met spanning en energie gespeeld wordt. Ão zit ondertussen bij Mayway Records en volgend jaar mogen we meer muziek verwachten van de band. We kijken er alvast naar uit!
Arabnormal – “Horsey”
Toen in 2020 het debuutalbum van Arabnormal verscheen, waren we volledig zot van de band. Hun zin voor experimentatie in combinatie met expressieve vocals en absurde synths gaven de songs zijn kracht. De band wordt nog steeds gedragen door Younes Faltakh (ex The Hickey Underworld), maar dit jaar ging het experiment nog verder op Offworld Peace. Het artwork, de sound en ook de liedjes werden allemaal wat absurder, slomer en bij momenten minder boeiend. “Horsey” sprong er als single wel volledig uit wegens zijn exotische geluiden, een strakke dansbare dynamiek en de subtiele agressie in de vocals van Faltakh. Het nummer neemt zijn tijd om te ontplooien, maar eens het ontploft, ben je volledig mee in het verhaal.
Arno – “La Vérité”
Als je een traantje laat tijdens onze dertig Belgische singles, dan is het misschien wel bij deze. De afgelopen jaren vocht Arno tegen kanker en gepassioneerd en vastberaden als hij is, bleef hij toch optreden en muziek maken. Dat was zijn leven. Eerder dit jaar verliet Arno de aarde voor betere oorden, maar ondertussen heeft hij met Opex toch nog een laatste album uitgebracht. De plaat was zo goed als af voor Arno het loodje legde en “La Vérité” is de emotionele opener. Het prachtige nummer wekt keer op keer wat emoties los en zal dat eeuwig blijven doen.
Barno Koevoet & The Duijmschpijkers – “FAT SCUM”
Nadat het in 2021 als een van de winnaars van de West-Vlaamse selectie van kansenparcours Sound Track uit de bus kwamen, heeft de olijke Brugse bende Barno Koevoet & The Duijmschpijkers niet stilgezeten. Een glimp van nieuw materiaal kregen we in de vorm van een brok furiositeit genaamd “FAT SCUM“. Compromisloos, energiek en toch nog een tikkeltje ruw vat in een aantal woorden hun enige single van het jaar best goed samen. Dat het refrein ook nog eens heel catchy is en makkelijk mee te brullen valt na een luttele luisterbeurt, zegt ook genoeg. Van deze bende uit Brugge gaan we nog heel wat van horen!
Black Box Revelation – “Wrecking Bed Posts”
Na een radiostilte van om en bij de drie jaar, keerde Black Box Revelation afgelopen jaar terug naar het grote podium. Of ja, live spelen zat er — althans in eigen contreien — nog niet echt in. De band rond Jan Paternoster en Dries Van Dijck trok namelijk naar de Verenigde Staten, om daar met producer Andy Savours (o.a. Arctic Monkeys, The Killers) aan nieuw materiaal te werken. Dat resulteerde in comebacksingle “Wrecking Bed Posts“, waarin het duo nog steeds zichzelf blijft, maar toch een nieuw laagje aan zijn muziek heeft toegevoegd. Een rocky knallertje dus, dat daarbovenop nog voor de rest van de dag door je hoofd blijft galmen.
blackwave. – “good day”
Voor blackwave. was 2022 een uiterst druk jaar. Niet alleen stonden ze deze zomer op grote festivals zoals Werchter Boutique, CORE en Lokerse Feesten, maar brachten ze ook nog eens hun langverwachte tweede album no sleep in LA uit en dat volledig in eigen beheer. Een van dé nummers die het album kleur geeft, is zonder enige twijfel “good day“. Een brok opbeurende energie met een zomers randje, waar je niets anders dan vrolijk van wordt. De dynamiek van het lied en het leuke refrein maken het ook na zoveel luisterbeurten nog even leuk. Wij weten in ieder geval waar we naar moeten teruggrijpen als het even tegenzit.
Coely – “Run It Up” (feat. ALBI X)
De Belgische hiphopqueen Coely maakte dit jaar na een langere pauze haar comeback en kwam meteen langs de grote poort terug binnen. Op “Run It Up” bundelt ze al haar energie tot een bijzonder aanstekelijk nummer dat blaakt van zelfvertrouwen en bombast. De Afro-Duitse ALBI X geeft de single nog een extra boost en brengt het vuur in Coely duidelijk nog eens naar boven. De straffe voorbode voor haar aankomende album heeft haar populariteit alleen maar doen stijgen. En dat is meer dan terecht.
Dans Dans – “Coyote”
In het huidige muzieklandschap zou je bijna – bijna! – vergeten hoe moeilijk het is om met puur instrumentale muziek de aandacht vast te houden. Enter Dans Dans. “Coyote”, van het overwegend voortreffelijke album 6, trapt af met een hyperkinetische baslijn die ons Speedy Gonzales-gewijs richting Mexicaanse woestijn stuwt. De atmosferische gitaar voegt nog wat spanning toe met een uitgepuurde melodie, waarna een forse Led Zeppelin-riff voor een verrassende break zorgt. Ja, we hadden evengoed in een saloon kunnen zitten waar op een vrijdagavond een lokale band het beste van zichzelf geeft. Op het einde breekt er nog een gevecht uit wanneer Bert Dockx zijn gitaar laat ontsporen om weer te landen op de Zep-riff. Yihaa!
dEUS – “Must Have Been New”
dEUS is terug! We zagen ze misschien dan wel regelmatig live, maar op nieuwe muziek van de Antwerpenaren hebben we zo’n tien jaar moeten wachten. Tot plots het heuglijke nieuws kwam: op 17 februrari mogen we een nieuw dEUS-album verwachten. Eventjes later kregen we een eerste single, “Must Have Been New“, te horen. Hierop snijden de gitaren van ’s lands drukste muzikant (ten minste als we de site van Mauro mogen geloven) nogal snedig. Tom Barman en de zijnen zijn duidelijk in form en brengen iets wat duidelijk in lijn ligt met het voorgaande, maar ons wel even doet herinneren waarom dEUS zo’n goede band is. 17 februari staat in onze agenda. Met stip.
DIRK. – “Idiot Paradise”
Tussen het touren door vond DIRK. afgelopen jaar klaarblijkelijk toch nog de tijd om te werken aan een derde langspeler. Waar Idiot Paradise pas in het voorjaar het levenslicht zal zien, werd dit najaar wel al gekleurd door het gelijknamige nummer. Het viertal vond zichzelf daarmee op een manier zelfs opnieuw mee uit, want als een smeulend vuurtje kroop het onder je huid, om alles dan in vuur en vlam te zetten nog voor je het zelf goed en wel beseft. Met een episch muzikaal slotstuk ramde DIRK. met “Idiot Paradise” alles aan flarden; hopelijk blijft ons lijstje overeind!
Glints – “Roma”
‘Roma, Roma!’, wie afgelopen zomer wel eens zijn naar de radio luisterde, zal Glints ongetwijfeld voorbij hebben horen komen met “Roma“. Het nummer werd het officiële vervolgstuk op de debuutplaat van de Antwerpse rapper, al werd ons vooral duidelijk dat de man met de single een ietwat andere weg lijkt in te slaan. De invloeden van pakweg Stromae zijn bijvoorbeeld bijzonder goed hoorbaar en zo ziet het ernaar uit dat dit sprankeltje toegankelijkheid de muziek van Glints naar een hoger niveau weet te tillen. Wij zingen het grootse en herkenbare refrein bij deze dus nog een keertje uit volle borst mee.
GOOSE – “Endless”
2022 was het jaar waarin GOOSE nog eens met een langspeler op de proppen kwam. Endless werd een ietwat donkerder geheel, waarbij vooral de titeltrack ons in het oog sprong. De Kortrijkzanen kiezen in dat nummer voor het dansbare vanuit de clubs en het rockachtige in de vorm van elektrische gitaren. Een geslaagde combinatie, want met “Endless” klinkt GOOSE eigenlijk hoe de groep anno 2022 zou moeten klinken. Stilzitten behoort in elk geval niet tot de opties, zo bewees het viertal afgelopen zomer in een zinderende Dance Hall op Pukkelpop!
Jack Vamp & The Castle of Creep – “On The Run”
Jack Vamp en zijn Castle of Creep is ongetwijfeld een van dé in de gaten te houden namen voor 2023, maar het was dit jaar al dat de band rond Hasselaar Arthur Boussiron ons aan het bewegen bracht. Voor de derde single op de discografie “On The Run” werd er namelijk beroep gedaan op producer Pieter-Jan Decraene, waardoor er een eerder volwassen sound over de band neerdaalde. Groovy surfrock met vleugjes new wave en garagerock: Jack Vamp & The Castle of Creep gaat, mede dankzij deze single, een mooie toekomst tegemoet.
Kids With Buns – “the snakes”
Kids With Buns bracht in 2022 enkele fijne nummers uit. Onze favoriet? Dat is “the snakes”, een nummer dat de ervaring van liefdesverdriet en vooral de smacht naar dat gedeeld verleden portretteert. Zangeres Marie Van Uytvanck voegt met haar diepe, hese stem nog een portie extra emotie toe. Voor al wie dit jaar liefdesverdriet ervoer en fan is van indiepop, raden we aan: hup, luisteren!
KRANKk & Shaka Shams – “The Wire”
Het klotsende water van de Schelde heeft nog nooit zo hard als dat van het Londense Thames geklonken. De samenwerking tussen de Antwerpse artiesten KRANKk en Shaka Shams lijkt moeiteloos. Die laatste heeft dan wel Engelse roots en was daar in het verleden al actief als muzikant. Een kant intense hiphop, andere kant stevige drum-‘n-bass. Zoals de Schelde een onheroepelijk deel van de stad is, moet een nummer als “The Wire” wel deel zijn van deze lijst.
Loverman – “Into The Night”
In een vorig leven nog de springerige frontman van Shht, maar tegenwoordig gaat James de Graef door het leven als singer-songwriter Loverman. Onder dat alias mocht hij bijvoorbeeld al het voorprogramma verzorgen van Tamino, waarbij deze “Into The Night” tot een van de hoogtepunten van de set behoorde. Bijzonder charismatisch, maar tegelijkertijd ook heel erg ingetogen. Dat heeft de man vooral te danken aan zijn donkere, doordringende stem, die perfect samengaat met de bezwerende instrumentatie. Met Loverman hebben we er duidelijk een veelbelovende nieuwe artiest bij, waarvan we volgend jaar veel verwachten.
M.CHUZI & Nabou Claerhout – “Mammoet”
De Belgische jazzscene was in 2022 nog steeds meer dan levend. Ondanks een kleine domper op het eind van het jaar in de vorm van het faillissement van Gent Jazz, kregen we heel wat leuke, nieuwe songs uit het genre. M.CHUZI kwam bijvoorbeeld met het debuutalbum PAPARA op de proppen en haalde daarin heel wat zuiderse klanken naar boven met een resem aan blazers om zo de zomer in je oren te spelen. Samen met tromboniste Nabou Claerhout creëerden ze op “Mammoet” een heel cool soulliedje van net geen negen minuten. Laat je onderdompelen in de zwoele sfeer van “Mammoet” en voel je nadien verlicht van alle miserie.
Maris – “Funeral In My Brain”
Maris, het project van de Brusselse Mariske Broeckmeyer, bracht dit jaar de ep The Tyranny Of Temperance uit via W.E.R.F. Records. Het hoogtepunt hierop is wat ons betreft “Funeral In My Brain”. Het lied baadt in een onrustige sfeer met ijle elektronica en melodieën die balanceren tussen licht en donker. Doorheen die contrasten straalt de meeslepende stem van Broeckmeyer, die op een beheerste manier veel emotie en schoonheid weet te brengen in haar muziek.
Mayorga – “Girlcrush”
Helena Mayorga Paredes, of simpelweg Mayorga, is zonder twijfel een van de grootste talenten die ons Belgenlandje binnen zijn rangen heeft. Dat de zangeres/gitariste stilletjes aan over een grote doorbraak mag dromen, heeft ze ongetwijfeld te danken aan single “Girlcrush“, waarmee ze ook ons hartje sneller liet slaan. Fijne indierock, dromerige elementjes en dan daarbovenop ook nog eens een intrigerend stemgeluid dat een catchy aspect toevoegt aan het geheel. Kortom, Mayorga zorgt er met dit nummer voor dat iedereen die het hoorde passeren een girlcrush op haar kreeg!
Meltheads – “Naïef”
‘Ik ben misschien niet de slimste jongen, maar ik ben niet naïef!’, het zinnetje spookt ongetwijfeld al enkele weken door het hoofd van menig muziekliefhebber, want met “Naïef” heeft Meltheads ongetwijfeld een van dé nummers van het jaar gemaakt. De band won talentenjacht na talentenjacht, speelde op zowat elk podium binnen de landsgrenzen en domineert tot op vandaag StuBru’s De Afrekening met deze single. Dat we de track dan ook doopten tot een Belpopklassieker in wording, hoeft niet zo gek te klinken als op het eerste zicht gedacht. Rocken in het Nederlands? Het kan!
Peenoise – “View in the Light”
De muziek van het Evergemse Peenoise waant zich in een droom, schipperend ergens tussen comfort en mysterie, tussen zeemzoete dromen en nachtmerries. “View in the Light“, waarmee de broertjes Pinoy hun tweede album Rooms to Dark Boats in the Night and Views in the Light (1 februari) aankondigden, neigt meer naar de lieflijke kant. Het is een heel zachte, rustige ballade waarin gitaargetokkel, een lieve stem, kerkklokken en nog veel meer zich samen vredevol in je nestelen. We dromen alvast over het kunnen beluisteren van het volledige album.
Psychonaut – “Interbeing”
De Mechselse sludge- en postmetalband Psychonaut behoort met recht en reden tot een van onze nationale metaltrotsen. Inmiddels beginnen Harm Peters, Stefan De Graef en Thomas Michiels ook naam te maken in het buitenland. Het afgelopen jaar gaven ze bijvoorbeeld het beste van zichzelf op Euronisonic Noorderslag en ArcTanGent. Uit hun nieuwste worp Violate Consensus Reality selecteren wij voor dit lijstje “Interbeing“. De wisselwerking tussen harde en bezwerende riffs doet de kleine zeven minuten razendsnel voorbij vliegen. Op de track komen ook Michiels’ zangkunsten het sterkst tot uiting. Zijn tweeledig karakter hebben we nog niet helemaal kunnen doorgronden, maar het kan dus geen kwaad om de repeatknop herhaaldelijk in te drukken.
Tsar B – “Auwtch”
Toen Justine Bourgeus besloot om solo verder te gaan na enkele jaren als violiste bij School Is Cool, wisten we niet meteen wat we moesten verwachten. Inmiddels is Tsar B een naam die moeiteloos over onze lippen rolt en meteen een zeker verwachtingspatroon weet te scheppen. Na het sublieme Les Diners de Gala, waarmee ze het land rondreisde, bleek het tijd voor een kleine metamorfose. Op “Auwtch” profileert Tsar B zich als protagoniste in een duistere film, terwijl de beklijvende zang en dromerige melodieën ons weten te hypnotiseren. Als deze single een voorbode is van wat we in de toekomst van de artieste kunnen verwachten, dan zijn we misschien nog wel grotere fan dan we al waren.
Vieze Meisje – “Vlees en Steen”
De eigenzinnige nummers van Vieze Meisje leiden al een tijdje een leven in de vorm van nachtelijke optredens en YouTube-videos, maar dit jaar bracht het project van Maya Mertens haar nummers uit op de LIFE IS A VIEZE CIRKEL-ep. Vieze Meisje verrast ons keer op keer met haar teksten die altijd maar weer in diepte, directheid en humor uitblinken. Als we dan toch een hoogtepunt van haar jaar moeten kiezen, is dat het harde en aanstekelijke “Vlees en Steen”.
Vitja Pauwels – “Silhouettes”
Als je koersliefhebber bent, heb je Vitja Pauwels waarschijnlijk wel eens op je beeldbuis zien passeren. Hij etaleerde namelijk een week lang, ter begeleiding van Naima Joris, zijn gitaarkunsten in Vive le Vélo 2021. Deze belichting van een geniale muzikant was meer dan verdiend. Het in dromen verzonken soloalbum Day at Half Speed dateert ondertussen al van 2019 en diens opvolger Drift By / Sink In is omhuld door een zelfde soort comfortabel dekentje. Opener van dat album heet “Silhouettes”, een zeven minuten durend gitaarspel vol spelgenot. Vitja en diens gitaar lijken zich in beide richtingen even hard te verwonderen over elkaar, met elkaar.
Vito – “Taking Leave in the End
Op debuutalbum The Restless Kind dompelde Vito Dhaenens ons onder in een warm bad van americana- en countrygeluiden. Het zijn genres die, wanneer ze goed gebracht worden, al uitblinken in oprechtheid. “Taking Leave In The End” is op dat vlak een schoolvoorbeeld. Het nummer laat een gloedvol geluid horen, maar brengt vooral een ode aan een te vroeg ontvallen vriend. Het resultaat bundelt zowel het schreeuwende verlangen om elkaar weer te zien als een troostende schouder. Het is een emotioneel hoogtepunt op een al sterke plaat.
Willy Organ – “Vlaamse Stoverij”
Onze favoriete Vlaamstalige levensliedzanger experimenteerde erop los dit jaar. Willy Organ koos ervoor om op zijn ‘moeilijke tweede’, Laat Ze Maar Branden, elk nummer in een ander genrejasje te steken. Op “Vlaamse Stoverij” horen we bijvoorbeeld een bijna new wave-achtige beat met vieze, elektronische bassen en strijdhoorns op de achtergrond. De rode rakker in Willy haalt rechtstreeks uit naar Vlaams-nationalistisch gedachtengoed. Op een ludieke wijze somt hij zijn ‘recept’ voor Vlaamse stoverij op. ‘Schotel van de dag / Angst en haatzaaierij,’ klinkt het, en even later ‘Schild en vriend’. Het toont een misschien wel serieuze kant van ons moedertalig popidool.
Al deze singles goten we daarbovenop nog eens in een Spotify-playlist voor eindeloos veel Belgische luisterplezier!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Marie Vlaeminck, Lucas Palmans, Pieter Wilms, Robbe Rooms, Bruce Stevens, Jan Surquin, Jan Kurvers, Robbe “Boubacar” Nerinckx, Niels Bruwier, Leni Sonck,
