Arabnormal ontstond uit de assen van het langzaam gestorven, maar nooit officieel begraven The Hickey Underworld. Frontman en songwriter Younes Faltakh startte samen met Niek Meul van Das Pop een nieuw project, genaamd Arabnormal. Live speelt Meul niet mee, maar wordt Faltakh bijgestaan door onder andere Sjoerd Bruil, gitarist bij Millionaire, en Hickey-bassist Jonas Govaerts, waarmee ze vorige zaterdag op We Are Open al een enorme indruk maakten op ons. Daar hoorden we, naast de alreeds uitgebrachte singles, een hele hoop nummers die nieuw in de oren klonken.
Van het exotische “Scorpio“, het episch opzwepende “Toy” en het uiterst vreemde “Digital Veil” moesten we alvast watertanden. We werden hierdoor namelijk razendbenieuwd hoe het naamloze debuut van Arabnormal zou klinken. En teleurstellen doet het zeker niet. Van opener “Scorpio” tot afsluiter “Hall of Mirrors”, Arabnormal zit vol verrassende wendingen en slimme structuren. Arabnormal weet heel wat dijken van songs neer te zetten.
“Dominion” is het nummer dat de bandnaam het meeste eer aan doet, samen met opener “Scorpio”. Het heeft iets Arabisch, dat natuurlijk verwijst naar Faltakhs Tunesische roots. De Arabische klanken staan soms centraal, maar ze zijn slechts een subtiele laag van deze psychedelische rock. Op deze manier klonken Magrehbijnse klanken nog nooit. Abnormaal dus. Net zoals de songstructuren, die niet altijd de voorgeschreven regels vormen.
“Bodyguard” is een nummer dat zelf zijn eigen titel lijkt nodig te hebben om het in bedwang te houden. Zang, keys, bas, gitaar én drums lijken dan ook over elkaar te struikelen, met een geweldig eindproduct als gevolg. “Bubble” is het meeste op punk gericht en bovendien is het enorm explosief, zoals een – euhm- bubbel. “T9” werkt vooral door de combinatie tussen een denderende baslijn, snijdende gitaren en de hoge schreeuwachtige zang van Faltakh. De echoënde ‘woop’ die regelmatig terugkomt doorheen het nummer zorgt voor een garagesfeer.
We willen toch nog maar eens benadrukken hoe goed “Toy”, het kortste, maar ook meest onconventionele nummer van Arabnormal, wel niet is. De energie die haar vanaf spat is subliem. De eerste vijf nummers vormen een strak geheel en zijn hit na hit na hit. “Digital Veil” vinden we losstaand iets minder goed, maar biedt wel een wat rustiger evenwicht ten opzichte van de vijf voorgaande heftige nummers. “Bubble” en “T9” knallen, maar de laatste twee nummers voegen geen extra lagen meer toe aan de algemene sound van Arabnormal.
Het debuutalbum van Arabnormal is geslaagd. De band weet ons een unieke sound voor te schotelen die wortelt in The Hickey Underworld, maar niet te veel. Bovendien staan op hun debuut een aantal uitstekende songs. Het geheel is dissonant, psychedelisch, groovend en bovenal verrassend. Toch is Arabnormal in zijn totaliteit niet ideaal, omdat het hoogtepunt in het begin zit en enkele mindere nummers op het einde. Dat is jammer, want Abnormaal Arabisch is een sound die ons zeker en vast kan bekoren.
