Vitja Pauwels is een erg productieve muzikant. Eerder bracht de Brusselse frontman van Bombataz een heel knappe soloplaat uit (Day At Half Speed, de registratie van een liveconcert), maar hij is ook een erg opgemerkte sessiemuzikant die bijvoorbeeld hand- en spandiensten verleent aan goed volk, zoals onder meer Naima Joris, An Pierlé, The Bony King of Nowhere en Lara Rosseel Quintet.
Pauwels’ verhaal begon al op zeer jonge leeftijd. Het begon zoals bij zovelen met een enkele akoestische gitaar. De liefde voor muziek verruimde en gaandeweg doken de meest uiteenlopende muziekgenres op zijn pad op. Dat merk je ook aan zijn muzikale carrière, die soms best grillige zijwegen verkent: de ene keer folkgeoriënteerd bij The Bony King of Nowhere, dan weer kunstzinnige pop bij An Pierlé om dan haasje over te belanden bij de jazz met onder andere Lara Rosseel en Naima Joris. Om weer wat later meer improvisatorische motieven te exploreren met Cram Ration (in samenwerking met drummer Teun Verbruggen). Het demonstreert goed Pauwels’ attitude: voorbij de wat stereotiepe labels, waarbij hij zich grotendeels laat leiden door eigen instinct.
Opener “Silhouettes” lijkt initieel een echo van de droomachtige gitaarescapades die pakweg Ry Cooder (die bluesy gitaarslides!), Daniel Lanois of dichterbij huis Bert Dockx aan hun respectievelijke gitaren weten te ontlokken. Het gitaarspel van Pauwels staat dan ook helemaal centraal op Drift By / Sink In. Mooi ook om te horen dat zelfs op deze gitaargeoriënteerde langspeler er veel aandacht is voor de song. Dat haal je ook uit onder meer het atmosferische, met uiterst bezielde vocalen en omnichordspel van Pauwels opgetuigde “Sundial”.
Om maar aan te geven: Pauwels houdt niet vast aan eenzelfde sound. Hij exploreert vrijelijk. Soms duikt er plots een bloedmooie instrumental zoals “Drift By” op. In een korte tijdsspanne bloeit de song helemaal open. Weids, filmisch, noem maar op. Net zoals dat ook geldt voor de plaat an sich. Pauwels verricht niet enkel een zoektocht naar composities en klanken, maar zoekt ook naar de meest ideale blend tussen de composities en het vocale aspect. Met wat goede wil ontwaar je tijdens “Sync In” ook een klankmatige associatie met het muzikale universum van speelvogel en muzikale veelvraat Daan Stuyven.
Elders merk je duidelijk een voorliefde voor filmische soundscapes. Met het veelzeggende, gruizige “Noir” als prima illustratie daarvan. Evenzeer maakt Pauwels ruimte voor ritmiek, zoals met het funky “Muchacha”, dat niet geheel toevallig lonkt naar gitaarheld Marc Ribot (en dan vooral diens onweerstaanbare Postizos project, olé nog aan toe!). Toch geeft Pauwels veel van de songs op Drift By/Sink In een heel eigen smoelwerk mee, zodat het slechts blijft bij een van de vele muzikale invloeden.
Naar het einde toe krijg je onder meer een haast Spartaans uitgebeend “Clouds That Look Like Things”, dat de luisteraar doet onthaasten en zorgt voor de nodige rust en ademruimte. Dat doet ook de finale met onder meer het ontluisterend mooie “Everyone Dies”. Kortom: Pauwels tekent met het uitstekende Drift By / Sink In voor een erg knappe, uiterst gelaagde luisterplaat die probleemloos verschillende luisterbeurten overleeft.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
