© CPU – Ann Carpentier
Muziek staat niet stil. Iedere dag komen bakken vol net vers uitgebrachte singles uit en wekelijks maken we ons op om weer overspoeld te worden met de nieuwste albums en ep’s. Om te zorgen dat je door de bomen het bos nog ziet, zijn we al onze artikels van de afgelopen maand afgegaan en hebben we alle hoogtepunten (en soms helaas ook de dieptepunten) op een rijtje gezet in de vorm van het ‘Dansende Beren Maandoverzicht’. Zo ben jij in één oogopslag weer volledig op de hoogte van alles wat in de muziekwereld gepasseerd is en kun je met een gerust hart februari in gaan. Met in dit eerste maandoverzicht van 2025 onder andere aandacht voor een tsunami aan comebacks, de eerste shows van het jaar en een vol palet aan nieuwe festivalnamen.
Nieuwe muziek
We keken lange tijd uit naar het album van FKA twigs en nu EUSEXUA eenmaal is uitgekomen, kunnen we met zekerheid zeggen dat onze verwachtingen waargemaakt zijn. Vrij vertaald betekent EUSEXUA zoiets als ‘de zevende hemel’, al omschrijft FKA twigs het liever als een staat van extase die je bijna uit je eigen lichaam tilt. Dat past wel, want ook muzikaal voelt haar derde album als een ervaring die zowel aards als buitenaards aanvoelt. De Britse artieste heeft een patent op grensverleggende platen en ook nu weer dompelt ze ons onder in een wereld waar stroboscooplampen en melancholie moeiteloos samenkomen. EUSEXUA is mysterieus, bezwerend en prikkelend, kortom een plaat die je meeneemt op een reis langs clubbeats, glitchy elektronica en onverwachte emotionele dieptes. Geen makkelijke kost, maar als je je eraan overgeeft, voelt het als een pure roes.
Het jaar begon sterk. Lambrini Girls trapte meteen de deur in met Who Let The Dogs Out, en tegelijk maakte Ethel Cain indruk met een plaat die aan alle kanten deed schuren en wringen. Verder liet Ludovico Einaudi zijn vingers spreken op The Summer Portraits en werd er met scherp geschoten door zowel Stick To Your Guns als Franz Ferdinand, waarbij die laatste met The Human Fear zijn beste werk van de afgelopen tien jaar bracht. Ook onze splinternieuwe ‘Grote Beren van Morgen‘ Uwase liet meteen van haar horen. Met ANGELO, een introspectieve en gelaagde ep waarin ze zichzelf via subtiele strijkers, euforische blazers en donkere baslijnen herontdekt, bewees ze dat haar toekomst veelbelovend is.
We werden teruggeworpen naar Roadburn door de prachtige samenwerking tussen Die Wilde Jagd en Metropole Orkest op Lux Tenera – A Rite to Joy, mochten nog één keer genieten van de kunsten van Mac Miller op Balloonerism en kregen eenzelfde waterval van woorden, maar dan in het West-Vlaams, van Flip Kowlier en Serge Buyse op hun nieuwste album LP6. Minder genieten was de plaat van Ringo Starr. De drummer scoorde met Look Up net een voldoende, al kwam dat meer door de gastartiesten dan door de ex-Beatle zelf.
In singleland was het al snel duidelijk: januari was de maand van de comebacks. De grootste klapper kwam uit Nederland, waar Kensington met Jason Dowd zijn nieuwe zanger presenteerde en tegelijkertijd met “A Moment” uitpakte. Ook was Amenra na enkele jaren eindelijk terug met muziek in de vorm van het traag opbouwende “Heden“, terwijl acts als Shura, Rise Against en Black Country, New Road eveneens na een lange poos terugkeerden met kersverse muziek. En eigenlijk kunnen we Architects ook onder de terugkerende acts scharen. Ondanks dat de groep de afgelopen jaren geen week op non-actief stond, werd met “Blackhole” op muzikaal vlak een serieuze comeback gemaakt en greep de band terug naar het geluid waar het jaren geleden bekend mee is geworden. Hoewel dat voor sommigen artiesten als een stap terug wordt gezien, zetten de heren uit Brighton er juist een zevenmijlsstap mee vooruit en kunnen we niet wachten op wat het nieuwe werk The Sky, The Earth & All Between nog meer te bieden heeft.
© CPU – Joost Van Hoey (archief)
Waren er dan alleen maar comebacks? Nee, zeker niet! Sam Fender loste weer eens een knalhit in de vorm van “Arm’s Length” en ‘Grote Beer van Morgen‘ Jean Valery was kort maar krachtig op “I’LL DEAL WITH IT LATER“. Ook konden The Wombats geen nee zeggen tijdens “Can’t Say No“, was Slow Crush op “Cherry” allesbehalve traag en zette Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs opnieuw een stapje richting totale dominantie binnen de sludgewereld met hun track “Stitches“. Ook waren er nieuwe nummers van onder meer Floodlights, Tate McRae en Silverstein, terwijl Hiqpy eindelijk voor het eerst van zich liet horen tijdens debuutsingle “Something“. En voor de liefhebbers van zowel catchy zang als snoeiharde gitaren bracht Scowl afgelopen maand de perfecte oplossing. Met “Not Hell, Not Heaven” koos de groep het beste van beide werelden en creëerde hij een track waar je zowel op kan moshen als meezingen.
De Vergeten Single
Omdat er iedere dag zoveel singles uitkomen, wordt er hier en daar nog wel eens een nieuw nummer over het hoofd gezien. Om daar toch nog aandacht aan te besteden, hebben we in het maandoverzicht een oplossing voor dit probleem bedacht. Met ‘De Vergeten Single’ wordt aandacht gegeven aan een lied dat eigenlijk een artikel verdiende, maar helaas door de mazen van ons muzikale net zwom. Met deze maand een oude bekende van ons. The Feather, het project van Thomas Medard, hadden we enkele jaren geleden al in de smiezen, maar verloren we doorheen de tijd helaas uit het oog. Nu is de beste man terug met “All My Life”: een dromerige, maar ritmische single die perfect aansluit bij de melancholische en atmosferische sound waar The Feather om bekendstaat en waardoor Medard bij ons meteen weer in the picture staat.
‘De Vergeten Single’ is nu ook in playlistvorm te vinden. Alle singles die ooit in deze rubriek zijn gepasseerd, staan nu gebundeld in één lijst, zodat je ze op geen enkel moment meer vergeet.
Live
Nu alle feestdagen eindelijk voorbij zijn, openden de poppodia hun deuren weer voor concertgangers en trokken we terug naar de zalen die we zo liefhebben. We waren afgelopen maand vooral in Brussel te vinden en dan specifiek in de Ancienne Belgique. We deden aan bootje roeien tijdens Alestorm op Paganfest, moshten op de klanken van Stick To Your Guns en sprongen wild in het rond tijdens arøne. Verder was het de eerder aangehaalde Uwase die bewees dat ze live eveneens aardig weet te schitteren en zagen we Front 242 voor een van de laatste keren aan het werk met een show die rechtstreeks uit 1985 leek te komen. Ook verbreedden we maar al te graag onze horizon door naar de show van Exit Above te gaan, waar dans en muziek werden gecombineerd tot een vloeiend geheel. Het deed elkaar verstreken en met Meskerem Mees aan kop lieten we ons meevoeren in een voorstelling vol contrasten en onverwachte wendingen.
Iets verderop in de stad zorgde James Bay samen met zijn hoed en zijn band voor een gezellige avond vol herkenbare hits in La Madeleine. In diezelfde zaal gooide Joshua Bassett alles in de strijd om zijn Disney-verleden van zich af te schudden. Misschien ging hij hier iets te fanatiek mee om, want de zanger was vaker buiten adem dan dat hij adem had. Hierdoor was zijn energie aanwezig, maar muzikaal bleef het met regelmaat slechts wat oppervlakkig.
© CPU – Marvin Anthony
Weer enkele kilometers verderop waren we te vinden in de Botanique, waar we in de Witloof Bar getuigen waren van sterke shows van zowel Origami Angel als Elias Rønnenfelt. Enkele deuren verder stond Lebanon Hanover in de Orangerie-zaal, waar het met koelbloedige finesse een gitzwarte hoogmis van postpunk en new wave aan zijn toeschouwers opdroeg. Het Brits-Zwitserse duo bracht met minimale middelen een meeslepende set, waarin kille synths, monotone zang en strakke baslijnen een hypnotiserende sfeer en een blijvende indruk creëerden. Als klap op de vuurpijl trokken we ook nog naar de grootste zaal van Brussel en zagen we Clara Luciani in Vorst Nationaal, waar ze met haar elegante présence en onweerstaanbare Franse charme moeiteloos de hele zaal inpakte.
Festivalnieuws
Januari zat bomvol festivalnieuws en dat begon al op dag één. Toen we nog de poedersuiker van onder onze neus moesten halen van de nacht ervoor, kondigde Get Out of My Garage op de eerste dag van het jaar meteen een lading namen aan en maakte het bekend dat acts als Lézard, Waste en Equal Idiots richting Genk afzakken. Voor wie liever aankondigingen van beats dan gitaren wilt, maakten festivals als Extrema Outdoor, Paradise City en Rampage Open Air een hoop extra namen bekend. Vooral die laatste wist indruk te maken door het strikken van onder meer Becky Hill, die met een karrenvracht aan hits naar het Lommelse Kristalpark trekt.
Daar bleef het niet bij. In Lokeren werd namelijk met The Smashing Pumpkins de headliner geboekt voor de twee-na-laatste festivaldag en met nieuwe namen als Wunderhorse, The Lathums en afsluiter Underworld kreeg de line-up van Down The Rabbit Hole steeds meer vorm. Verder wist Dranouter Bear’s Den en The Haunted Youth op de poster te krijgen, komt onder meer Sylvie Kreusch naar Cactusfestival en maakte Pinkpop met namen als Tate McRae, BENEE en Alessi Rose flink wat tongen los bij zijn fans, maar niet bepaald in positieve zin. De trouwe achterban van het Limburgse festival vond de aankondiging van de nieuwe talenten maar magertjes en eiste meer, terwijl wij er juist een fijne, positieve toevoeging in zien.
© CPU – Peter Verstraeten
In Dessel hadden ze de smaak goed te pakken de afgelopen weken en kondigden ze de ene na de andere act aan. Als eerste verscheen Nine Inch Nails als nieuwste toevoeging aan de headliners-gilde, waarna een week later oude bekende Judas Priest aan datzelfde groepje werd toegevoegd. Daar bleef het niet bij, want het festival kondigde op de voorlaatste dag van de maand nog eens 28 kersverse namen aan en voegde onder meer Knocked Loose, Opeth en Blood Incantation aan de line-up toe. Veel plek is er niet meer en de timetable lijkt aardig vol te raken, dus we zijn benieuwd welke verrassingen de komende tijd nog meer uit de Desselse toverhoed komen.
What’s next?
Oke, de eerste maand hebben we overleefd en de neus gaat richting de toekomst en wel richting de poppodia. De agenda van februari zit tot aan de laatste dag tot de nok vol en we kunnen ons opmaken voor een maand vol muzikale hoogtepunten. Zo trappen we maand af bij Dropkick Murphys in de Lotto Arena, trekken we op 5 februari naar Vorst Nationaal voor waarschijnlijk opnieuw een denderende show van Rise Against en staan we een week later op de elfde bij Caribou in de AB. Ook hebben we shows staan van onder meer CMAT in La Madeleine (8/2) en Opeth in de Ancienne Belgique en gaan we weer talenten spotten op We Are Open (7/2 en 8/2). Er valt dus nog genoeg te beleven komende maand.
Ondanks dat februari de kortste maand van het jaar is, zit hij tot de nok toe vol en vliegen de albums weer in grote aantallen de platenbakken in. Als de eerste voortekenen kloppen, krijgen we in de eerste week met Cowards van Squid en Parasomnia van Dream Theater meteen twee sterke langspelers voor onze kiezen, terwijl The Lumineers op Valentijnsdag met Automatic komt. Verder brengt Sam Fender op 21 februari People Watching uit, geeft The Haunted Youth op diezelfde dag zijn naam nog wat meer glans met Blindness, en krijgen we met The Machine Starts To Sing het laatste werk van Porridge Radio te horen. We sluiten de maand af met The Sky, The Earth & All Between van Architects, een plaat waar we al maanden reikhalzend naar uitkijken en die we op 28 februari eindelijk in volle glorie mogen ervaren.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
What’s next? Het Vergeten Album van de Maand wat mij betreft!
DITZ – Never Exhal, gereleased op 24 januari maar beire-bom van een plaat.
Wat een invloed dat touren met Idles… 😉
Post-Punk, Noise-Rock, whatever, geen enkele gerecenseerd album kan aan deze tippen in januari!