LiveRecensies

Origami Angel @ Botanique (Witloof Bar): Het hart op de tong

Terwijl de wereld gefocust is op wat zich achter de deuren van het Witte Huis afspeelt, heeft Washington D.C. meer te bieden dan politieke egotripperij. Uit de alternatieve gitaarscene komt Origami Angel, een frisse band die steeds meer naam maakt buiten het Amerikaanse continent. Opgericht in 2016 vonden zanger/gitarist Ryland Heagy en drummer Pat Doherty hun toevlucht in punk, emo en hardcore – subgenres die opnieuw weerklank vinden bij een breed publiek. Hoewel hun debuutalbum Somewhere City door de coronapandemie aan impact verloor, bleven Heagy en Doherty schrijven. Dit leidde tot de albums GAMI GANG en The Brightest Days. Kort daarna volgde de single “Fruit Wine“, en niet veel later verscheen hun vierde album, Feeling Not Found. Met dit album tourt de band nu voor het eerst door Europa, waarbij een stop in de Witloof Bar van Botanique zeker niet onopgemerkt bleef.

Ook Botanique deed vanavond mee aan de Week van de Belgische Muziek, met het Gentse Dad Magic als opener. Los van dit initiatief is er een duidelijke match tussen onze ex-‘Grote Beer van Morgen’ en Origami Angel. Het vijftal toonde geen schroom om vanuit kwetsbaarheid met kracht en overtuiging uit de hoek te komen. Hoewel het beperkte publiek zich verzamelde rond één zijde van het ronde podium, slaagde de groep erin om langs alle kanten een gevoel van beleving te creëren. Door vaak met de rug naar het publiek te spelen, bleef alle energie gecentreerd in het midden, wat de intensiteit alleen maar versterkte. Wanneer zanger Sven Aerts zijn stem extra rauw en schor de ruimte in slingerde, was ontsnappen simpelweg geen optie. Tijd voor oponthoud was er niet: het strakke halfuur werd een compromisloze, brute portie posthardcore, opgebouwd uit tracks van Vicious Mockery. Het hoogtepunt? “Bad Soup,” een vlammende uitschieter, opgedragen aan de trouwe fanbase, die goed vertegenwoordigd was.

Iets vroeger dan gepland betrad Origami Angel enthousiast het podium, klaar om een energieke, stuiterende show neer te zetten. Het begin van Feeling Not Found werd daarmee keurig in ere gehouden. Met “Lost Signal” en “Dirty Mirror Selfie” openden ze sterk, een perfect één-tweetje om hun kunnen meteen in de verf te zetten. De absolute uitblinker van de avond was echter drummer Pat Doherty, wiens krachtige en gewaagde slagen live nóg imposanter overkwamen dan op plaat. Dat er op sommige momenten een tape meeliep, deed daar niets aan af. Wat zanger/gitarist Ryland Heagy betrof, zat alles vocaal helemaal goed, al leek hij zich vooral te willen profileren als een volleerde ‘guitar hero’. Hoewel Origami Angel vaak in het emohoekje geplaatst wordt, liet Heagy zien dat de leden meer in hun mars hebben. Toen hij vroeg of we van jazz hielden, ging hij bij “Bossa Nova Corps” los met kinetische, speelse riffs, terwijl zijn razendsnelle vingerstijl de set plots in een verrassend proggy richting bracht. Het zijn precies zulke subtiele wendingen die de show spannend en boeiend hielden.

Ofschoon het duo met elektronische soundscapes als intermezzo een speelse wereld à la Pokémon wist op te roepen, bleven ze bovenal twee mensen van vlees en bloed. De landing in de realiteit kwam abrupt door een technisch probleem met de drums. Dat euvel werd gelukkig snel verholpen, en bij het oudje “Ruby” werd de Japanse referentie meteen weer opgepikt. Met dit nummer bezong en bespeelde Origami Angel letterlijk de tienergevoelens van millennials in de intieme setting van de Witloof Bar. Daarna wakkerden het meer poppunkgetinte “Thank You, New Jersey” en “Fruit Wine” de nostalgische harten verder aan. Die laatste had zomaar een Green Day-song kunnen zijn, maar door de minimalistische bezetting klonk hij rauwer en daadkrachtiger dan wanneer Billie Joe Armstrong en co iets soortgelijks zouden brengen. Vooral drummer Pat Doherty stal opnieuw de show: zijn meppen waren allesbehalve subtiel, en het leek alsof hij blastbeats rechtstreeks uit zijn polsen perste.

Een shout-out naar Dad Magic en de oprechte dankbaarheid van onze twee Amerikanen om tijdens deze Europese tour lokale scenes te mogen ontdekken, onderstreepte de menselijkheid van het duo. Het melodieuze en warme getokkel aan het begin van “Where Blue Light Blooms” bracht daarbij een instant zomers, indiegevoel met zich mee. Zoals het een punkband betaamt, was een bisronde niet gepland. Toch kreeg Heagy’s peperkoeken hart de overhand toen hij lachend polste of we het concept ‘bis’ hier überhaupt kenden. Zonder al te veel poespas vlamden de twee er nog drie nummers doorheen. “Skeleton Key was pure meligheid, maar met “666 Flags zette Origami Angel zijn dualiteit nog één keer kracht bij. Voor de fans in de zaal bleef de Amerikaanse band een constante aanwezigheid – als een engeltje dat, spreekwoordelijk, op hun tong piste. Hiermee mogen we de eerste show op Belgische bodem bestempelen als een meer dan aangename kennismaking.

Origami Angel speelt morgen (29 januari) nog in Patronaat, Haarlem.

Facebook / Instagram / X / Website

Related posts
LiveRecensies

Lebanon Hanover @ Botanique (Orangerie): Koelbloedige finesse

Sla tegenwoordig een krant open of scroll door je sociale mediafeed en het lijkt alsof de wereld sinds de jaren 80 is…
LiveRecensies

Elias Rønnenfelt @ Botanique (Witloof Bar): Even weg van de noise

Nu Iceage heel even op een lager pitje staat, heeft Elias Rønnenfelt volop de tijd om zijn soloproject te laten floreren. In…
2024InstagramUitgelicht

De 40 beste ep's van 2024

Soms is het voor bepaalde artiesten nog te vroeg om met een volledige langspeler op de proppen te komen, soms moet een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.