© Alice Moitié
De Franse zangeres Clara Luciani bracht in november haar derde album Mon Sang uit. Net zoals voorganger Cœur wist de nieuwe plaat ons enorm te overtuigen. De zangeres scoorde haar eerste grote hit met “La Grenade” en benaderde sindsdien al de noemer ‘perfecte pop’. Met haar combinatie van discopop en Franse chanson wist ze in 2021 in Cirque Royale onze harten al sneller te doen slaan. Nu heeft ze met een extra plaat op zak nog meer goeie muziek om ons mee te krijgen. De verwachtingen lagen dus hoog gisteren in Vorst Nationaal.
Deze tour van Luciani richt zich vooral op Frankrijk, maar een stop in Brussel mocht niet ontbreken. Als voorprogramma bracht de zangeres dan wel geen Franse band mee, maar een Canadese. Bon Enfant komt uit Quebec en brengt dus wel Franstalige muziek. Daardoor past de groep ook perfect in de tour. Met een alvast goed vollopende zaal zette Bon Enfant de avond in. Dicht op elkaar vooraan het podium begon de vijfkoppige band op gezellige wijze aan haar set. Deze vulde ze met aanstekelijke poprock met soms, net als Luciani, een discorandje. Zelfs met de weinige plaats die de leden beschikbaar hadden, stond vooral zangeres Daphné Brissette, met haar tamboerijn in de hand, geen moment stil. Op 13 februari komt de band Brussel zelfs nog een keer inpalmen met een soloshow in de Botanique. De groep bracht nu ook alvast vol enthousiasme erg dansbare nummers zoals “Aire de plastique” en hoogtepunt “Magie” om het publiek warm te maken voor Clara Luciani.
Toen de gordijnen om negen uur opengingen, volgde de onthulling van twee trappen met in het midden de opstelling van de band in verschillende étages. Uit dat midden kwam dan, na een mooie visual, Luciani op de inpalmende tonen van “Cette vie”. Na te verwonderen met de hoge stukken van het hyperaanstekelijke “Courage”, was het tijd voor een eerste bindtekst. Zo heeft Luciani een speciale band met optreden in Brussel. De laatste keer ontdekte ze namelijk in de loge haar zwangerschap. Enkele oudere nummers konden daarna pas echt de boel op gang trappen door het uitbundig klappen van het publiek. Tijdens ”Amour Toujours” zocht de Franse alle uithoeken van het podium op, trappen inbegrepen.
Luciani is misschien wel een popzangeres, maar doet dat niet altijd volledig volgens het boekje. Ten eerste bracht de ze twee percussiesets mee en mochten de scheurende gitaren niet ontbreken. Ook liet Luciani dansers thuis en koos ze liever voor twee sterke achtergrondzangeressen, die zich wel nu en dan eens aan een danspasje waagden. Een eerste keer dat deze volledig in de schijnwerpers kwamen te staan, was tijdens “tout le monde (sauf toi)” toen ze vooraan Luciani vervoegden. De zangeres toonde ook dat ze meekan met haar band. Zo haalde ze een paar keer haar gitaar boven en kon doorheen het optreden de tamboerijn niet ontbreken. Die bandleden kondigde ze trouwens doorheen de show apart aan om ze uit te lichten wanneer ze het meest uitblonken.
Naast het spelen met de liveversies van de nummers, die enorm overtuigden, werd ook veel gespeeld met de productie. Zo kwam het ronde scherm omhuld door parels meerdere malen opduiken en diende het soms zelfs gewoon als decoratie. Ook de lichtmensen leefden zich uit. “Mon Ombre”, dat in het rood kleurde, was in dit aspect een hoogtepunt. Een ander waar hoogtepunt kwam hierna. Na een meesterlijke instrumentale overgang in “La Grenade”, waarbij Luciani met spiegeleffect op het scherm straalde, barstte Vorst Nationaal los. Dit nummer blijkt nog altijd een van haar grootste hits, en dat wist de zangeres, door middel van deze opbouw, uit te spelen. Dat was te merken aan het bijval dat ze kreeg van het publiek.
Tijdens “Romance” en “Bravo tu as gagné” stond Luciani alleen voor de gesloten gordijnen. Tijdens deze ingetogen liedjes kwam de stem van de zangeres enorm binnen, wat voor een kippenvelmomentje zorgde. Net wanneer het publiek wat kalm begon te worden, vloog ze in de eindsprint. “Cœur” en “Ma sœur” vormden hier het hart van die versnelling en konden op het meeste enthousiasme rekenen.
Voor de bisronde trakteerde de Franse ons eerst op de titelsong van haar laatste album: “Mon Sang”. Dat werd geapprecieerd, maar kon zeker qua publieksenthousiasme overtroffen worden. Voordat ze “Le Reste” inzette, vroeg Luciani om de grond te doen trillen. Of dit gelukt is, weten we niet zeker, maar het zal niet veel gescheeld hebben. Het zou geen popshow geweest zijn zonder trouwe meezingmomenten. Het beste voorbeeld hiervan was wanneer Luciani het publiek op “Le Reste” hun kelen liet openzetten. Afgesloten werd er voorlopig met “Respire Encore”: een andere Cœur-klassieker. Ook deze kon op een trouwe ontvangst rekenen. Wanneer gedacht werd dat er een einde gekomen was aan de show, had Luciani nog een verrassing voor haar publiek. Ze bracht een onverwacht, extra nummer in de vorm van “Drôle d’Époque”. Dit lied bracht ze alleen op de gitaar en zo breide ze een rustig, maar zeer krachtig, einde aan de show
Clara Luciani zou een wereldster moeten zijn. Met krachtige liveversies en een podiumprésence van de bovenste plank, is ze volgens ons een geboren ster. Hoewel het meeste enthousiasme vanuit het publiek vooral bij de oudere nummers kwam, wist ze ons toch ook te overtuigen met haar nieuwe repertoire. Voor wie dit spektakel gemist heeft, niet getreurd. Op 12 december geeft Clara Luciani je een tweede kans, opnieuw in Vorst Nationaal.
Setlist:
Cette vie
Courage
Nue
Amour toujours
Tout le monde (sauf toi)
Roule
Seule
Ma mère
Chagrin d’ami
Allez
Comme toi
Mon ombre
La grenade
Romance
Bravo, tu as gagné
Les fleurs
Cœur
Ma sœur
Tout pour moi
Mon sang
Le reste
Respire encore
Drôle d’époque