© Marilena
Sla tegenwoordig een krant open of scroll door je sociale mediafeed en het lijkt alsof de wereld sinds de jaren 80 is blijven stilstaan. Te midden van alle kommer en kwel blijven artiesten een krachtige spreekbuis tegen onrecht of geven ze expliciet uiting aan hun donkerste gedachten. Het Brits-Zwitserse duo Lebanon Hanover laat daarbij al bijna vijftien jaar niets aan de verbeelding over. Met albumtitels als Tomb for Two tonen ze zich mentaal meer dan klaar om het tijdelijke voor het eeuwige te verruilen. Paradoxaal genoeg maken hun boodschappen deze gevoelens juist levendig en herkenbaar voor velen. Larissa Iceglass en William Maybelline weten zo een innige band met hun publiek te smeden. Onze hoofdstad beleefde in elk geval een avondlijke hoogmis van postpunk en new wave.
Waar eat-girls het geluid liet vallen, pikte Lebanon Hanover minutieus de draad weer op. Meer dan een vierkante meter, een synthesizer pal in het midden en een projectie van hun galgsymbool had het duo niet nodig om de zaal in beroering te brengen. Ondanks het vroege uur van de avond maakten de twee nummers “Die World” en “Die World II” geen geheim van hun intense bedoelingen. De koelbloedigheid waarmee Iceglass en Maybelline hun riffs neerzetten, was een constante doorheen de set. Het besef dat de mens in essentie niet meer is dan een wandelende zak vlees en bloed drong snel door tot ons bewustzijn. Terwijl de twee de schijn ophielden dat zij zelf ook geen antwoorden meer hadden, was het publiek vol enthousiasme. Rustige heupbewegingen of het hoofd met gesloten ogen schudden, werden dan ook allerminst afgeraden.
De traagheid van de bpm fungeerde als een glijmiddel om, los van de muziek, bij jezelf tot bezinning te komen en je morele kompas bij te stellen. Het actuele nummer “Kyiv” speelde daar zeker een rol in. Dankzij aangepaste effecten kwam de gelaagdheid van dit semi-akoestische nummer live goed tot haar recht. Iceglass’ monotone zanglijnen kregen hierdoor het nodige tegengewicht. Het was echter vooral duidelijk dat het haar meer om het muzikale draaide, vooral tijdens “Kiss Me Until My Lips Fall Off.” De hitgevoeligheid was overal voelbaar, maar kwam nog sterker naar voren toen Maybelline zijn starre houding losliet. Plotseling greep hij de rol van frontman en zijn roterende dansbewegingen wekten verrassend veel positieve verbazing. Zijn eigenzinnigheid kreeg extra kracht toen de beat van “No One Holds Hands” plots een stuk sneller ging.
Ook de fans lieten zich meeslepen in zijn speelse energie. Hoewel hun fysieke uitbundigheid niet even groot was, werd elk nummer beloond met daverend applaus. Vooral Iceglass had moeite haar glimlach te verbergen—wat op zich al een showelement werd. Het feit dat de beats vaak haar zanglijnen overstegen, deed niets af aan die indruk. Qua algehele afstemming leek Maybelline bij “Totally Tot” tijdelijk op een dansvloer in Brussel te staan. Zijn accent en de schurende gitaarriffs riepen echter eerder de sfeer op van een tunnel in het ondergrondse Berlijn. Ook zijn zangstijl was rauwer dan op plaat, zoals bij zijn soloproject Qual. De lichte grunts brachten extra variatie in het geheel.
Tactisch gezien was het echter geen slimme zet om een bisronde te doen. De trucs van de reguliere set waren inmiddels al gekend en de beperkte lichtshow bracht weinig verrassends meer. De opbouwende intro van “The Last Thing” had op zichzelf al een uitstekende overgang kunnen zijn. Eens die gedachten wegebden, gingen we weer volledig op in Iceglass’ melodieuze zanglijnen. “Babes of the 80s” gaf nog een flikkering van hoe het er vroeger aan toe ging, maar wanneer de twee in de slotfase op de knieën hun sound uitdoofden, was de waardering niet te stoppen. Lebanon Hanover vernieuwde op zich weinig, al is het ergens een kunst om patronen die zo oud zijn als de straat met finesse neer te zetten. In de hectiek van vandaag de dag kan het geen kwaad om op een gepaste en bedachtzame manier terug te blikken op datgene wat al zo vaak is bestempeld als ‘stervend’.
Op 17 mei keert Lebanon Hanover terug naar België voor een optreden op het Double Dare Festival in Kunstencentrum VIERNULVIER. Zaterdag 13 september is Nederland aan de beurt, waar de band speelt op Baroeg Open Air.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Die World II
Die World
Saddest Smile
Kyiv
Better Than Going Under
Kiss Me Until My Lips Fall Off
Albatross
No One Holds Hands
I Have a Crack
Gallowdance
Du Scrollst
Totally Tot
The Last Thing
Babes of the 80s
Come Kali Come
