Stick To Your Guns schiet al jaren met scherp. Sinds de groep ruim twintig jaar geleden zijn kop opstak, weet hij bijna onophoudelijk te imponeren met een mix van strakke melodieën en tomeloze energie en is het door albums als The Hope Division, Diamond en het meest recente Spectre nog amper weg te denken uit het hardcorelandschap. Vooral die laatste langspeler wist indruk te maken en legde de lat voor een vervolgplaat torenhoog, maar op Keep Planting Flowers bewijst de Californische band dat ze de uitdaging niet schuwt en weet hij die lat zelfs meerdere malen aan te tikken.
Dat aantikken gebeurt eigenlijk al bij de introtrack “We All Die Anyway”, die na enkele soundscapes en krijsende gitaren volledig losbarst en de plaat direct een smoel geeft. Het is meteen volle bak en dat blijft het voor een kleine anderhalve minuut. Het is een voorteken voor de rest van de vijfentwintig minuten aan materiaal dat op Keep Planting Flowers staat, want ook het daaropvolgende “Spineless” zet de toon en snelheid voort en is een mix van furieuze riffs en compromisloze teksten. De woede in de lyrics is voelbaar en voelt bijna als een strijdkreet tegen onrecht, terwijl de muzikanten een solide basis aan gitaren leggen. Het is een dodelijke cocktail, waarbij de screams van frontman Jesse Barnett continu nietsontziend zijn en met speels gemak door onze trommelvliezen knallen, terwijl de cleane zang in het refrein vervolgens voor een bijna sinistere kalmte zorgt.
Stick To Your Guns heeft er altijd wel een handje van om hun nummers vol te steken met persoonlijke teksten, maar op Keep Planting Flowers lijkt de groep hier nog een stap verder in te gaan. Frontman Jesse Barnett legt meerdere malen zijn ziel openlijk bloot en deelt openhartig over verlies, verandering en de zoektocht naar de betekenis van het leven. Songs als “Permanent Dark” en “Invisible Rain” ademen een rauwe emotie uit die rechtstreeks uit het hart lijkt te komen. De wanhoop sijpelt doorheen elke noot en strofe, terwijl men voortdurend balanceert tussen kwetsbaarheid en keiharde energie. Juist die balans geeft het album zijn kracht. Het slaat nooit te ver door naar één kant en zit er zelden te dik op, waardoor de boodschap authentiek aanvoelt. Dit zijn geen liederen die vanaf een A4-tje worden gezongen, maar tracks die stuk voor stuk echt en oprecht overkomen.
Muzikaal gezien is Keep Planting Flowers verrassend divers. Natuurlijk, het blijft een hoop beukwerk om de kern van de hardcoresound niet te verliezen, echter durft de groep meerdere keren kleine uitstapjes te maken en kiest ze voor minder voor de hand liggende genretrucjes om indruk te maken. Het beste voorbeeld hiervan is zonder twijfel de titeltrack “Keep Planting Flowers.” Het nummer begint met een kalme gitaarriff, echoënde klanken, terwijl een hoorbaar geëmotioneerde Barnett schreeuwt over de moeilijkheden van het leven en hoe kut het soms kan zijn. De tekst komt pas echt op volle sterkte als hij gecombineerd wordt met een vernietigende climax tijdens het refrein. Het is een motief dat we nog eens zien terugkomen, maar de tweede maal nog een tikkeltje krachtiger, waardoor het al snel doordringt tot het diepste van de ziel.
Tegen het einde gaat de band echter nog eenmaal volledig los. “Eats Me Up” voelt als een reeks waarschuwingsgolven die signaleren dat er een grotere aankomt, een golf die nog één laatste keer alles meesleurt en een ravage achterlaat. Die komt er en wel in de vorm van “Who Needs Who”. In slechts 54 seconden vaagt de groep met een tsunami aan geluid alles weg. Er is geen tijd voor subtiliteit of opbouw. Dit is een explosie van pure intensiteit, waarbij alles uit de kast wordt gehaald om je in één klap omver te blazen. De toevoeging van hardcorelegende Scott Vogel, uiteraard bekend als frontman van Terror, geeft het nog net een klein beetje extra pit en met zijn rauwe, doorleefde vocalen stuwt hij het nummer voort als een tweede motor, terwijl de stem van Jesse Barnett alles in stukken scheurt. In het kielzog van “Who Needs Who” volgt afsluiter “H84U”, waar juist gastzangeres Connie Sgarbossa de persoon is die het nummer volledig verbrijzelt. De SeeYouSpaceCowboy…-frontvrouw zorgt met haar stem voor het definitieve nekschot en geeft Keep Planting Flowers net dat laatste zetje om ons, terwijl de gitaren nog aan het nazinderen zijn, volledig uitgeteld achter te laten.
Met Keep Planting Flowers bevestigt Stick To Your Guns wederom waarom het al twee decennia lang aan de top van de hardcorescene staat. Het album zit vol persoonlijke teksten, intense energie en gedurfde muzikale keuzes, waardoor de band opnieuw met scherp schiet. Een schot dat resulteert in een voltreffer en de lat van Spectre met gemak weet aan te tikken. Erover gaan doet men niet, maar dat hoeft ook niet, want Keep Planting Flowers is solide van kop tot staart.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Keep Planting Flowers”, ons favoriete nummer van Keep Planting Flowers, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.