HEAR HEAR! 2022: Een hete ontmoeting

De eerste editie van HEAR HEAR! had ook meteen HOT HOT! kunnen heten, want het was puffen en zweten tot de laatste act. Pukkelpop organiseerde dit festival dit jaar voor het eerst een week voor het grote broertje van start zou gaan en op de line-up stonden gitaren centraal. Een overwegend ouder publiek liet zich dan ook verleiden door dat instrument en maakte de oversteek naar Kiewit. Met bands als Pixies, Thurston Moore, Liam Gallagher en Balthazar waren het niet altijd de meest spraakzame artiesten die we op het podium zagen, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door het werk op hun instrumenten.

Blood Red Shoes @ WAH WAH

De eer om als eerste band op een gloednieuw festival te spelen, was dit keer weggelegd voor Blood Red Shoes. Het duo, op HEAR HEAR! af en toe bijgestaan door twee extra muzikanten, bracht eerder dit jaar GHOST ON TAPE uit. Het bleek niet meteen een hoogtepunt in hun carrière en daarom ook dat ze tegenwoordig als opener op een festival dienen. Met “Elijah” werd meteen vettig en stevig uitgehaald en de klank in de WAH WAH (ook wel gekend als Marquee op Pukkelpop) bleek uitmuntend te zijn voor de krachtige songs van Blood Red Shoes.

Die nieuwe songs hebben desalniettemin niet de kracht van het oudere werk en dat kwam omdat de band vertrouwt op vier man in plaats van twee. Want dan, zoals we konden horen als Blood Red Shoes met zijn tweeën ouder werk speelde, kwam alles oprechter binnen. Zo ook het heerlijke “Je me perds” en de klassieker “I Wish I Was Someone Better”. Je merkte dat ook in de tent, want de toeschouwers begonnen enthousiast mee te knikken. Daarna ging de voet terug van het gaspedaal om terug wat nieuw werk zoals “Eye to Eye” te brengen, waarna het enthousiasme van het publiek bijgevolg ook wat verdween. De set van de band kon je dus in drie delen opdelen: het vettig begin waarin een zware sound om ons de oren vloog, een robuust middenstuk met oude klassiekers en een slap einde waarbij vooral op sfeer werd ingezet en het publiek toch de concentratie verloor.

Kings of Convenience @ GIMME GIMME

Kings of Convenience kan je zien als de ideale act op het ideale moment op de ideale plaats. De vrolijke Noren mochten met hun simpele, maar effectieve folkpop de GIMME GIMME openen. Waar het zonnetje op ieders gezicht brandde buiten, kregen we binnen frisse muziek die het zonnetje vergezelde en ons zo naast een warm lichaam ook een warm hart gaf. De twee muzikanten zijn altijd oprecht, vriendelijk en weten als geen ander hoe ze een publiek moeten bespelen. Dat bleek ook nu weer het geval met verhaaltjes over hun thuisstad Bergen, verloren instrumenten bij de vlucht en een vraag over katholicisme. Ook konden ze een ludiek antwoord bieden op het stevige geluid dat je van de andere tent kon horen. Ze hadden na een goed halfuur in de set namelijk extra muzikanten, in tegenstelling tot hun show in Koninklijk Circus, mee om een antwoord te bieden op de luide acts op festivals (waardoor ze vaak overstemd worden). Zo kwamen er twee strijkers meespelen en werd er iets later zelfs een drummer bijgevoegd. Het deed niet af aan de charme van de muziek want liedjes als “Misread”, “Homesick” en de expressief gebrachte afsluiter “I’d Rather Dance with You” waren de perfecte soundtrack voor vlak na de middag bij weg te dromen. Nadien kreeg de band nog een uitgebreid applaus en zo toonde ook de hele tent zijn appreciatie voor de heel fijne set van Kings of Convenience.

SONS @ YEAH YEAH

Terwijl iedereen die rustig aan zijn zondag wenste te beginnen en richting het dromerige Kings of Convenience trok, knalde SONS Kiewit rond het middaguur al klaarwakker. De garagerockers uit het Oost-Vlaamse Melsele brachten eerder dit jaar met Sweet Boy die langverwachte tweede langspeler uit en schuimen daar nu de festivals mee af. Nadat eerder de Werchterse KluB C en de Lokerse Feesten er al aan moesten geloven, zou nu de YEAH YEAH worden afgebroken nog voor de dag goed en wel begonnen was.

Ondanks het vroege speeluur en de hitte die al serieus naar ons hoofd steeg, was de tent toch al serieus volgelopen. De aanwezigen keken aanvankelijk weliswaar de kat wat afwachtend uit de boom, maar de energie die het viertal uitstraalde, werkte gelukkig zo aanstekelijk, dat de hoofdjes al snel op en neer gingen. Opener “Succeed” kondigde alarmerend de snedige gitaren aan, waarna het gaspedaal meteen tot beneden werd ingedrukt. “Waiting on My Own”, “Naughty”, “Sweet Boy”… SONS gaf er een stevige lap op en schroefde het tempo telkens nog een paar tandjes hoger. Geleidelijk aan steeg de temperatuur nog meer en knallertje “L.O.V.E.” zorgde ervoor dat de eerste moshpitjes van de dag voorzichtig de kop op staken. Afsluiterstrio “Family Dinner”, “Tube Spit”, “Ricochet” bleek dan ook de ideale kers op de taart, al smolt de slagroom weliswaar zienderogen weg in de oven die de YEAH YEAH was. Het is op zich dus nog straffer wat de band presteerde, want terwijl het zweet van hun kinnen droop, stond het bij ons in onze schoenen. SONS smeet zich helemaal en opende de YEAH YEAH met een serieuze knal. Ja, godverdomme, ja.

SONS staat de komende weken nog op Parkpop (20 augustus), Backyard Festival (10 september) en Leffingeleuren (11 september) en speelt op 22 december in De Casino te Sint Niklaas.

Anna Calvi @ WAH WAH

Anna Calvi speelt deze zomer slechts een handvol shows (en dan nog bijna uitsluitend in Duitsland), maar speciaal voor HEAR HEAR! besloot de Britse gitaargodin om ook onze landsgrenzen over te steken. Nieuw materiaal was er, afgezien van de voor Peaky Blinders gecreëerde ep Tommy, weliswaar nog niet en dus puurde ze een klein uurtje lang vooral uit haar zelfgetitelde plaat uit 2018. Geen enkel probleem, want ook die nummers zijn nog altijd bijzonder sterk.

Samen met haar drummer en synthspeelster/percussioniste startte Anna haar set met het dromerige “Hunter”. Dat de zangeres in witte hemdsmouwen ook gewoon een gigantische cool uitstraalde, kwam het nummer alleen maar ten goede. Toch had ook Anna het zienderogen warm, al had de muziek daar ook veel mee te maken. “Indies or Paradise” bracht bijvoorbeeld een donker en zwoel sfeertje met zich mee, maar het werd in datzelfde nummer ook al meer dan duidelijk waarom de Britse zich een gitaargodin mag noemen. Het gebrek aan een bassist, die we toch echt wel hoorden, ving Calvi bijgevolg dus op met enkele gitaarintermezzo’s waarin ze helemaal opging. Anna heeft daarentegen niet meteen bekende hits, waardoor het publiek er vaak gewoon wat bij stond. “Don’t Beat the Girl Out of My Boy” zorgde hier en daar voor een kleine opflakkering dankzij een fantastische uithaal, maar door het feit dat de gitariste ook niet echt interactie zocht, doofde het vuur meteen ook weer uit. Het innemende effect dat de muziek zou moeten hebben, kwam dus niet helemaal uit de verf bij iedereen, al zweefden we bij momenten toch mee op de wolk van Anna Calvi. Een strakke set met grootse gitaren dus; sterk, maar helaas ook niet zo gevarieerd en bijgevolg ook niet helemaal ontvangen zoals gehoopt.

Girls Against Boys @ GIMME GIMME

Dat Girls Against Boys een graag geziene gast is in België, zagen we al meteen toen de band het podium opkwam en de tent heel goed gevuld was. Nochtans blijft de groep een nostalgie-act die in hun echte hoogtepunt, 1998, voor het laatst in Kiewit speelde, toen op Pukkelpop. Je merkte dat ook aan alles wat de band op het podium bracht; hun hele sound ademt vollenbak jaren negentig. Is het dan gedateerd? Ja en nee. De groep weet nog steeds hoe ze een stevige posthardcore set moeten neerzetten zonder daarbij te vervelen, maar je voelde wel aan alles dat hun momentum volledig verdwenen is. We zagen dat ook aan het vooral oudere publiek dat nog eens nostalgisch de jaren negentig wilde herbeleven. Muzikaal werd alles heel strak gebracht met stevige riffs, vettige effecten op de gitaren en hier en daar een leuke toevoeging vanop de toetsen. Er zat een mix van grunge, punk en noise in de sound van Girls Against Boys, maar het viertal speelde op een bepaalde droge manier waardoor het niet meer bleef hangen. Vroeger werd zo’n sound als legendarisch gezien, nu is het vooral passé. We kunnen dan wel zeggen dat de band in zijn genre legendes zijn, hier op HEAR HEAR! leken ze vooral te bewijzen dat je niet kan blijven touren met nummers uit de jaren negentig.

Billy Nomates @ YEAH YEAH

Naast heel wat gevestigde waarden, is er op HEAR HEAR! gelukkig ook plaats voor nieuw talent. Een van die jonge wolven die al een tijdje menig gitaarliefhebbend hartje triggert, is Billy Nomates. De jonge Britse scoorde met “No” al een bescheiden hitje en ook haar zelfgetitelde debuutplaat deed het redelijk goed. Ondertussen werkt bezielster Tor Maries al aan een opvolger, waaruit we gisteren in de YEAH YEAH al enkele voorsmaakjes te horen kregen.

Wie er gisteren echter niet van minuut één bij was, had de grote hit al gemist, want stipt op tijd drukte Maries op play. Dat was meteen opvallend te noemen, want meer dan een laptop had Billy Nomates niet bij zich. Het gebrek aan muzikanten zorgde er bijgevolg wel voor dat de Britse meer dan genoeg ruimte had om te bewegen, want als een bezetene benutte ze elke vierkante centimeter van het podium. De daaropvolgende nummers leenden zich uiteindelijk ook perfect aan dat enthousiasme, gezien de beats het overnamen van de gitaren. Muzikaal ontpopte de Britse zich dus ook tot de vreemde eend in de bijt, waardoor de YEAH YEAH aanzienlijk mager gevuld werd. Het volk dat er al was, kwam dan ook niet verder dan wat knikken op de beat. Het zag er met momenten dan ook een tikkeltje zielig uit, hoe het enthousiasme van de zangeres werd beantwoord met een tent die stilletjes aan leeg liep. Ergens halverwege werd dus ook al snel duidelijk dat Maries dit project niet in haar eentje kan blijven dragen om interessant te blijven. Enthousiasme genoeg, maar het overbrengen op het publiek blijkt dus nog een vak apart. We hadden veel meer verwacht van Billy Nomates en we waren niet de enigen.

Whispering Sons @ WAH WAH

Wie Whispering Sons de afgelopen twee jaar nog niet aan het werk zag binnen de landsgrenzen, leefde hoogstwaarschijnlijk onder een steen. De band rond Fenne Kuppens kreeg, ondanks de coronarestricties, veelvuldig de kans om het ondertussen al niet meer zo nieuwe Several Others voor te stellen en bewees met regelmaat dat de livereputatie er nog altijd staat als een huis. In het Limburgse Kiewit speelde het zestal een halve thuismatch, waardoor de WAH WAH dan ook al redelijk vol stond voor de doortocht van de postpunkers.

De hitte in de tent zorgde in elk geval voor de ideale setting: hels, furieus en ietwat onhebbelijk. Perfect voor “Dead End” om het vuur aan de lont te steken. ‘How you feeling?’, vroeg de frontvrouw met innemende stem even later in “Got a Light”, dat het definitieve startschot betekende. De uitspattingen van Kuppens’ demonen eisten alsmaar meer de hoofdrol op, maar toch kon er nog een grapje van af. ‘Fijn dat jullie allemaal hier hier zijn’, zei de zangeres alvorens grote hit “Alone” werd ingezet en de rode gloed van de albumcover die dienst deed als decor voor een nog helsere sfeer zorgde. Het publiek at er duidelijk pap van, want elk nummer werd op veel applaus onthaald. Whispering Sons had HEAR HEAR! dus bij het nekvel en toonde het alle hoeken van de tent. De nieuwe nummers als “Tilt” en “Flood” hebben dankzij de vele liveshows al een mooi plekje gevonden tussen oudjes als “Hollow”, maar van routine is er nog steeds geen sprake. De vele shows van de afgelopen maanden hebben er zelfs voor gezorgd dat het vijftal tegenwoordig zelfverzekerder dan ooit op de planken staat. Whispering Sons deed de goedgevulde WAH WAH voor een eerste keer echt op zijn grondvesten daveren en legde de lat voor wat nog komen zou op serieuze hoogte.

Whispering Sons staat de komende weken nog op Leffingeleuren (10 september) en op PLAY Festival (8 oktober).

Parquet Courts @ GIMME GIMME

Men zegt wel eens dat geduld een schone zaak is en dat advies namen de mannen van Parquet Courts zeker ter harte. Zo wachtte de band geduldig op het einde van de coronacrisis om hun afgewerkte plaat uit te brengen, wat dus werd beloond. Sympathy for Life was uitstekend, de live-uitvoering in Trix eerder dit jaar evenzeer. De temperatuur in de GIMME GIMME kwam alsmaar dichter bij het kookpunt, al zat de doortocht van het viertal uit New York daar ongetwijfeld ook voor iets tussen.

Opener “Application/Apparatus” bracht er de sfeer op het podium alvast stevig in. Die sloeg niet veel later ook over op het publiek en met “Dust” werden de heupen bijvoorbeeld al wat losser. Het feit dat Parquet Courts zijn nummers ook nog eens lang en breed uitsmeerde met groovy vibes, om ze dan ook nog een in elkaar te laten overlopen, zorgde ervoor dat de kwaliteit van de band alsmaar duidelijker werd. Met “In and Out of Patience” ontstond er zelfs een moshpit en ook het zomerse “Wide Awake”, inclusief het fluitje, kon op enthousiasme rekenen. Het vijftal bewees dat goeie muziek ook niet al te serieus hoeft te zijn, getuige ook het feit dat we gewaarschuwd werden voor bijen die mogelijks aanwezig konden zijn. Liefde en plezier stonden dus gelijkgesteld aan muziek. Dat er tijdens muzikale intermezzo’s tijd en ruimte was voor melodica’s en allerhande percussie, alsook dat de bassist zijn smartphone even bovenhaalde voor het maken een video, toonde aan dat Parquet Courts in de GIMME GIMME gewoon een heel plezant en gemoedelijk concert speelde. Dat de band daarbovenop ook nog eens steengoed speelde, leek op momenten slechts bijzaak en dan weet je dat je goed bezig bent. Of om het samen te vatten met de woorden van de band: dit is als kussen, bier drinken en seks hebben tegelijkertijd.

Battles @ YEAH YEAH

Eind 2019 verscheen de vierde plaat Juice B Crypts van de mathrock legendes van Battles. De Amerikanen doen het tegenwoordig nog maar met zijn twee, maar gelukkig heeft de drummer nog steeds een hoog cymbaal om voor een bepaald spektakel te zorgen. Toch moest gitarist Ian Williams nu zowel gitaar als samples als toetsen combineren, wat hem bij momenten in benarde situaties bracht. De YEAH YEAH was niet volledig gevuld voor de show van de groep, maar wie er was, zag wel een heerlijke groovy set waarbij dansbare songs afgewisseld werden door experiment. Zo was opener “The Yabba” eentje die bol stond van experiment, maar werkte de opbouw wel hypnotiserend op het gemoed. Hierdoor ging het publiek als maar meer uit zijn dak waarna wat geëxperimenteer volgde. Daarna kregen we met “Ice Cream” terug een aanstekelijk hoogtepunt waarna de band toch even wat nummers uit Juice B Crypts bovenhaalde. De songs lijken bij momenten uit een bepaald buitenaards universum te komen, maar brengen je toch altijd terug met de voeten op de grond. Zo is “Ambulance” echt een sterke en stevige track die door zijn snelheid heel dansbaar binnenkomt. Waar niemands voeten uiteindelijk op de grond van bleven, was afsluiter “Atlas”. Als een mantra werd het nummers enthousiast onthaald en smeet iedereen al zijn vreemdste dansmoves in de strijd om toch maar op de melodie mee te kunnen doen. De song blijft ook na vijftien jaar staan als een huis en dat is enkel en alleen Battles’ verdienste.

Wolf Alice @ WAH WAH

Als je kan fungeren als voorprogramma van zowel Foo Fighters als Harry Styles, betekent dat ofwel dat je een drastische muzikale koerswijziging onderging, of dat je zulke goeie muziek maakt dat je er een gigantisch gevarieerd publiek mee kan aanspreken. In het geval van Wolf Alice is dat tweede verhaal van toepassing, want met Blue Weekend had het viertal uit Londen een van de strafste platen van het jaar te pakken. Ongetwijfeld een van de grootste smaakmakers op de affiche van HEAR HEAR! dus, dat in de WAH WAH present tekende voor zijn tweede van drie shows op Belgische bodem dit jaar.

Met “Smile” greep Wolf Alice Kiewit alvast meteen bij de keel en daar deed het aanstekelijke enthousiasme van de bassist nog een schepje bovenop. “You’re a Germ” zorgde ervoor dat er hier en daar zelfs al werd meegesprongen, al haalde de band het tempo er even later vakkundig uit door HEAR HEAR! onder te dompelen in de wereld van Blue Weekend. “Delicious Things” en “Lipstick on the Glass” bleek een tweeluik dat live nog intenser binnenkwam, maar klonk voor het ietwat oudere publiek misschien ook wat minder bekend in de oren. Gelukkig werden die nieuwe nummers ook afgewisseld met klassiekers als “Bros” en “Silk”, maar toch waren het de rockers “Play the Greatest Hits” en “Giant Peach” die het vuur in de set brachten. Gek genoeg haalde Wolf Alice bij momenten het tempo er dan weer zelf uit door bijvoorbeeld plots “The Last Man on Earth” ertussen te plakken. Beter gewoon meteen afgesloten met “Don’t Delete the Kisses”, denken we dan. Hoe dan ook speelde Wolf Alice objectief gezien een lekker sterke en strakke set in de WAH WAH, waarmee onze torenhoge verwachtingen werden ingelost. Voor heel wat festivalgangers zou dit de ontdekking van de dag kunnen zijn, wij wisten gelukkig al langer dat deze Britten over een sterke discografie beschikken.

Wolf Alice speelt op 6 november in La Madeleine te Brussel.

Strand of Oaks @ GIMME GIMME

Eruit zien als een gevaarlijke Hell’s Angel, maar in werkelijkheid een immer sympathieke knuffelbeer; het is de perfecte omschrijving van Timothy Showalter, bezieler van Strand of Oaks. De Amerikaan draagt België al sinds jaar en dag mee in zijn hart en is dan ook een graag geziene gast in Kiewit. Samen met zijn Nederlandse begeleidingsband (Jimmy Diamond, nvdr.) kwam de man zijn nieuwste In Heaven voorstellen, dat live zelfs nog mooier binnenkwam dan op plaat. Liefde en rock-‘n-roll in overvloed in de GIMME GIMME, dat hebben we al eens graag.

Dat Showalter ook gisteren weer in zijn nopjes was, maakte hij duidelijk door meteen te zeggen dat de enige regel was dat de liefde centraal moest staan. Tussen de bluesy gitaren door vertelde de Amerikaan over hoeveel hij van België houdt en zelfs over hoe zijn show in de AB hem inspireerde om “Galacticana” te schrijven, een nummer dat bijgevolg op veel enthousiasme werd onthaald. Het gekke met Strand of Oaks is echter dat de band niet echt kan putten uit een vat met hits, waardoor het vooral de specifieke sfeer was die centraal stond in de tent. “Hyperspace Blues” zorgde bijvoorbeeld voor een opflakkering, al waren het vooral de mooie liedjes als “Keys” en “Plymouth” die de kroon spanden in de set. Het was namelijk dan dat de liefde van Showalter pas echt tot uiting kwam, met als absolute orgelpunt natuurlijk het prachtige “Weird Ways”, dat werd voorafgegaan door een liefdevol traantje bij de grote beer. Met “Goshen ‘97” werd daar nog een stevig vervolg aan gebreid, waardoor het enthousiasme in de GIMME GIMME nog net dat tikkeltje groter werd. Voor wie er nog aan mocht twijfelen: de liefde tussen Strand of Oaks en België is groot en het zou ons niet verbazen als die gisteren nog een beetje groter is geworden.

Strand of Oaks speelt op 23 januari een soloshow in NT Gent.

Squid @ YEAH YEAH

Dat het altijd fijn is als bands zichzelf vernoemen naar een dier, bewijst ook Squid keer op keer. De Britten brengen van die rijke postpunk waar je maar niet genoeg van kan krijgen en telkens worden hun liveshows er beter op. Met Bright Green Field heeft het vijftal nog steeds een gloednieuw album onder de arm, dat nog maar iets meer dan een jaar oud is en daaruit werd bijgevolg erg veel geput op HEAR HEAR!. Het was de eerste keer dat ze het album ook meenamen naar een Belgische festivalweide en het lijkt er op dat de songs nu ook helemaal in de vingers zitten. Met een opener als “Sludge” zat het meteen goed in de set van Squid. De frontman, en nota bene drummer, had er zin in en hield het tempo altijd heel strak. Hierdoor werden de nummers live nog van dat tikkeltje extra panache voorzien. De mix tussen postpunk en mathrock werkt nog steeds en als dan “Paddling” zijn neus aan het venster stak, ging het publiek ook iets meer wild tekeer. Toch zou een show van Squid niet compleet zijn zonder wat experiment en zo mondde “Boy Racers” uit in een rasechte rave (lees vettige synths en een drummer die even van zijn stoeltje gaat om de cymbalen te verwisselen). Het was cool om daarna met “Pamphlets” terug de energie van ervoor te krijgen. Het publiek werd er alleen maar wilder op en bij afsluiter “Narrator” kregen we zelfs een bescheiden moshpit in een nog steeds erg hete tent. Conclusie: Squid overtuigde gewoon iedereen zo hard dat je niet anders kon dan meedoen.

Liam Gallagher @ WAH WAH

Rond zeven uur mocht de WAH WAH zich opmaken voor een stukje muziekgeschiedenis, want niemand minder dan gewezen Oasis-frontman Liam Gallagher mocht de eindspurt glansrijk inzetten. Ondanks dat de Brit geacht wordt om zijn eigen nummers te brengen, puurde hij toch vooral uit het vat met Oasis-hits. Geen haan die ernaar kraaide, want als je legendarische nummers als “Wonderwall” en “Champagne Supernova” kan afwisselen met eigen rockers, dan kan je wel een mooie setlist samenstellen. En ja hoor, ook in deze temperaturen: de legendarische parka aan, het regenhoedje op, handjes op de rug en gewoon gaan! De vissersshort laten we even achterwege.

Met aangepaste visuals en op de tonen van het kampioenenlied van Manchester City kwam Liam als een ware legende het podium op, om dan met “Morning Glory” het vuur meteen aan de lont te steken. “Rock ‘n’ Roll Star” dreef het tempo nog wat meer de hoogte in, waardoor het ernaar uitzag dat de Brit van een gigantische zegetocht zou genieten op HEAR HEAR!. Helaas bleek al snel dat Gallagher op z’n best is als hij put uit de catalogus van Oasis. Zijn eigen “Wall of Glass” hield het tempo er nog een beetje in, maar van zodra “Better Days” uit zijn laatste C’MON YOU KNOW aan bod kwam, doofde het vuur toch wat uit. De Brit nam dus even gas terug met wat klassiekers zoals “Slide Away”, maar toen ook nog “Soul Love” van Beady Eye en “More Power” passeerden, werd het toch redelijk duf; zeker in vergelijking met het verschroeiende begin. Gelukkig eindigde Gallagher even sterk als hij begon, met als inleiding het grootse “Once”. Toch was het vanzelfsprekend dat de WAH WAH pas helemaal gek werd bij “Wonderwall”, opgedragen aan wie anders dan Kevin De Bruyne, en afsluiter “Champagne Supernova”. Aan de hoeveelheid T-shirts van Oasis en de lauwe manier waarop de laatste plaat onthaald werd, hadden we het misschien al kunnen afleiden, maar Gallagher had beter toch gewoon een uurtje door gerockt. Waar was “Everything’s Electric”? Of “Shockwave”? Hoe dan ook maakten de grote meezingers die missertjes meer dan goed en zorgde de man voor het eerst voor een echte energie-explosie op HEAR HEAR!.

Future Islands @ GIMME GIMME

Een tour wordt, zeker bij een Amerikaanse band, vaak opgesteld rond de release van een nieuwe plaat, maar dat is bij Future Islands gek genoeg niet het geval. Het viertal uit Maryland bracht de afgelopen maanden sporadisch wel wat singletjes uit, maar van een nieuw album is er vooralsnog geen sprake. Toch moeten we in ons achterhoofd houden dat de band met As Long As You Are in 2020, tevens middenin de pandemie, een plaat uitbracht die ze nog niet aan het Belgische publiek kon voorstellen. Het was dan ook vooral daaruit dat er op HEAR HEAR! werd gepuurd, al kon frontman Samuel T. Herring ook nog zijn gekste danspasjes bovenhalen voor de klassiekers.

Lang hoefden we niet te wachten, want al van bij opener “For Sure” verkende het been van de frontman ongekende hoogtes. Het publiek at dan ook al snel uit zijn hand, waardoor de sfeer opperbest was in de GIMME GIMME. “Hit the Coast” zorgde voor een ietwat groovy vervolgstuk, maar het was pas bij het tweeluik “Plastic Beach” en “King of Sweden” dat de vonk echt oversloeg. De manier waarop Herring in zijn muziek opging, was eigenlijk ongezien, waardoor het zweet niet alleen binnen de kortste keren van zijn gezicht droop, maar de intensiteit weerspiegelde zich ook in een redelijk uitzinnig publiek. Het ding met Future Islands is echter dat de muziek niet altijd even gevarieerd klinkt, maar waar dat anders een probleem zou kunnen vormen, zorgde dat er nu voor dat iedereen in de juiste sfeer bleef. Het was dus ook grote hit “Seasons (Waiting on You)” dat voor extase zorgde. Het viertal tekende present voor een uiterst plezante show, want tegen het einde kon Herring zijn T-shirt helemaal uitwringen en dan weet je dat het goed was.

Thurston Moore Group @ YEAH YEAH

Nadat de Sonic Youth-legende gisteren nog op Jazz Middelheim te bewonderen was, mocht hij eens een andere provincie in België bezoeken. In Limburg bracht Thurston Moore wel exact hetzelfde als in Antwerpen, maar de sound en het lichtspel was hier iets indrukwekkender. Verder weinig verrassingen met een noisy begin waarbij de helft van de nieuwsgierigen de tent al verliet (‘wat is dat hier voor lawaai’), waarna Moore dan toch wat catchy nummers kon beginnen spelen. Natuurlijk waren deze nooit zonder een hoek af en liet hij zijn gitaar gewoon gieren met de nodige experimentele extraatjes als bonus. Hier en daar een vettige riff, een onverwachte uitspatting uit de versterker of zelfs iets heel aanstekelijk, bij Thurston Moore kon je van alle walletjes eten, maar het enige wat je hier niet kreeg was een voor de hand liggende rockshow.

Pixies @ WAH WAH

Pixies speelde op HEAR HEAR! een tweede keer op een Belgisch festival deze zomer. Dat ze een rijke discografie hebben om uit te putten, werd ook nu weer bewezen. De groep liet er geen gras over groeien en al bij het tweede nummer smeten ze er wereldhit “Monkey Goes to Heaven” tegenaan. Pixies was hier duidelijk gekomen om er zoveel mogelijk songs in anderhalf uur door te rammen en in het begin ging dat nog tamelijk stevig in zijn werk. We hoorden wat punky sounds en Black Francis was met zijn kostuumachtige outfit precies Hank uit Breaking Bad waardoor we altijd op onze hoede waren voor wat hij zong. Niet veel later nam hij zijn akoestische gitaar in de hand en kregen we een deel nieuwe songs uit de binnenkort aankomende plaat. Het viel niet op dat ze gloednieuw waren, al haalde het toch een beetje de schwung uit de set.

Waar het begin van de set nog potig was en knalde, viel het in het middendeel precies wat in een zak. Toch waren er uitschieters met nummers als “Gouge Away” waarbij het publiek zijn stembanden nog eens in de strijd smeet. Het was weliswaar goed geweest als Pixies maar een set van een uurtje had gedaan en een Liam Gallagher bijvoorbeeld wat langer speelde, want daar zat de sfeer op veel meer momenten goed. Desalniettemin had Pixies op het eind nog een salvo hits achterwege gelaten met “Here Comes Your Man” en “Where Is My Mind?” om nadien toch een uitgebreid afscheid te nemen en applaus te ontvangen. Pixies klonk op HEAR HEAR! dus gewoon zoals Pixies altijd klinkt en dat is altijd een beetje een mix van te veel op te korte tijd en nu was het net iets te veel minder boeiende songs.

Balthazar @ GIMME GIMME

De eer om voor het eerst in de geschiedenis van de tent de GIMME GIMME te headlinen was weggelegd voor Balthazar en deed dat zoals verwacht gewoon goed. De band rond Jinte Deprez en Maarten Devoldere kreeg de kans om, ondanks dat er een pandemie de kroon spande, heel wat shows te spelen rond laatste creatie Sand en stelde daarbij nog nooit teleur. Sterker nog, de machine draait tegenwoordig zelfs zo soepel, dat het moeilijk blijft om het op het podium spannend te houden. Op HEAR HEAR! was het weliswaar de gebruikelijke setlist waarmee de band voor de dag kwam, maar door de ietwat intiemere sfeer van de kleinere tent kwam Balthazar toch een tikkeltje anders binnen dan gewoonlijk.

De lichtshow bij opener “Hourglass” was bijvoorbeeld oogverblindend strak en dat bleek uiteindelijk ook het startpunt van wat een intens uurtje zou worden. Van de manier waarop Delbeke zijn trombone bespeelde bij “I Want You” tot hoe diezelfde track overvloeide in het refrein van “Fifteen Floors”, het voelde allemaal zeer levendig aan. Zeker toen Devoldere tekeer ging op zijn akoestische gitaar in “The Boatman” kende de GIMME GIMME een eerste kookpuntje. Met “You Won’t Come Around” en het daarin overlopende “Leaving Antwerp” zakte het geheel weliswaar een tikkeltje in door het rustpunt, maar gelukkig heeft Balthazar nog een hele resem hits om uit te puren. Met “Fever” schoot de temperatuur, alsook de handjes, terug de hoogte in en al werd het nummer nog altijd iets te lang uitgerokken, het publiek kon het zeker smaken. Als eindspurt had Balthazar nog het trio “Entertainment”, “Bunker” en “Losers” waarmee alle registers nog eens werden opengetrokken en zo bewees het vijftal nog maar eens zijn klasse. Zelfverzekerd, trots en vooral gigantisch strak: Balthazar was ook op HEAR HEAR! wereldklasse.

The Avalanches (dj-set) @ YEAH YEAH

Toen we The Avalanches op de affiche van HEAR HEAR! zagen verschijnen, waren we opgelucht. Toen we ernaast zagen staan ‘dj-set’ kromp onze euforie tot een klein nootje. Het kon natuurlijk zijn dat The Avalanches een fantastische dj-set in elkaar hadden gestoken en dus gingen we toch onze nieuwsgierige blik richting het podium begeven. Voor het duo het podium besteeg, was het nog best leeg in de tent. De laatste keer dat The Avalanches in België speelde, moesten ze het afleggen tegen Arctic Monkeys en nu tegen Balthazar, het zit hen duidelijk niet altijd mee. Toch begon de YEAH YEAH wel te vullen eens de eerste beats door de speakers knalden. Wat bleek nu: de dj-set van The Avalanches kon je best letterlijk nemen. De twee staan gewoon achter een tafel plaatjes te draaien zonder extra visuals (met uitzondering op een droge ‘The Avalanches’ die wel achter hen geprojecteerd werd) en dus was het vooral de muziek die het hem moest doen. Als vreemde eend in de bijt bracht het duo een mix van vettige techno, zwoele funk en een streepje soul, maar na een kwartier hadden we ook gezien wat we hoefden te zien en konden we concluderen dat we toch liever de live-act hadden gezien.

Met zijn 15.000 bezoekers kan HEAR HEAR! van een geslaagde eerste editie spreken. Nergens was het te druk en het leek ons ook alsof er net genoeg volk was om het aangenaam te houden. De organisatie hoefde eigenlijk slechts één derde van de weide van Pukkelpop te openen om toch een festivalsfeer te creëren en met een line-up vol gitaarmuziek, trok het een opvallend ouder publiek dat voor één dag wel nog eens wat wilde gaan ontdekken. Qua sfeer was het overal tamelijk rustig en de grote tenten waren nooit volledig gevuld, waardoor er nog voldoende plaats was achteraan de tenten. Dat kan ook aan de hitte gelegen hebben die iedereen wat loom maakte. Desalniettemin stelde bijna geen enkele band echt teleur en kunnen we dus spreken van een geslaagde eerste editie van HEAR HEAR!.

Onze recensie van Editors lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier en Lucas Palmans.