De laatste keer dat Editors naar Kiewit afzakte, was om in 2017 de Main Stage van Pukkelpop in brand te steken. Ondertussen zijn we vijf jaar en anderhalf bijzonder middelmatig album verder en is er heel wat gebeurd. Het is iets dat veel fans misschien niet meteen willen horen (of toegeven), maar het ziet er toch wel degelijk naar uit dat Editors sindsdien een beetje op zijn terugweg is. De echte hoogdagen van de band rond Tom Smith lijken nu definitief in het verleden te liggen, maar dat beseffen de mannen klaarblijkelijk ook wel zelf. Het ziet er dan ook naar uit dat het vijftal hun plek als headliner op de Rock Werchters en Pukkelpops heeft ingeruild voor de ietwat kleinschaligere festivals, waar hun muziek misschien zelfs nog intenser binnenkomt.
Op HEAR HEAR! stond Editors dus wel geprogrammeerd op hoofdpodium WAH WAH, maar eigenlijk is dat toch ‘slechts’ de Marquee van Pukkelpop. Een beeld waar de fervente concertganger – dus ook wij – toch wel wat aan moesten wennen, al moeten we daarentegen ook in het achterhoofd houden dat de band enkel in onze regionen van zo’n grote populariteit kon genieten. De aanpassing naar het minder grote podium zal voor Smith en zijn kompanen dus iets natuurlijker hebben aangevoeld dan voor het publiek, want het weerhield de Britten er niet van om zich van hun beste kant te laten zien.
De band heeft vanzelfsprekend een redelijk gevuld vat aan hits om uit te putten, maar met een nieuwe plaat die eraan zit te komen – EBM verschijnt in september – zaten er ook enkele nieuwigheden in de set verstopt. Editors trapte bijvoorbeeld af met “Heart Attack”, dat aanvankelijk misschien wat bevreemdend aanvoelde, maar waardoor de lichtshow wel al meteen goed tot zijn recht kwam. Toch was het opvolger “The Racing Rats” dat voor het overgrote deel echt fungeerde als startschot. Met Smith achter de piano en het herkenbare refrein zorgde het ook voor een eerste energiebommetje in de WAH WAH, al was dat klein bier in vergelijking met het daaropvolgende “Papillon”. De grote hit zat al vroeg in de set verstopt, waardoor het er – getuige ook de vrolijk meespringende massa – naar uit zag dat Editors aan het begin van een gigantische zegetocht stond.
Helaas was die goeie hoop van korte duur, want de band liet de klassiekers even voor wat ze waren en richtte zich vol op nieuw(er) werk. “Frankenstein” is live weliswaar een tikkeltje minder erbarmelijk dan op plaat, en ook “Magazine” geraakte dankzij de strakke lichtshow met de hakken over de sloot. Er was zeker wel applaus, maar je voelde toch aan alles dat iedereen wachtte op de klassiekers. Objectief gezien ging een “Karma Climb” nog goed op in het geheel, maar als het coolste aan pakweg “Violence” het effectje dat de rode lichten vanop de catwalk op Smith hadden is, dan weet je dat het moeilijk wordt.
“An End Has A Start” kwam dan ook als een verademing, want plots was de herkenning terug. Het zorgde meteen ook voor een gigantische opflakkering van enthousiasme in de tent, want ook met het daaropvolgende “Blood” leek Editors alweer de fundamenten te leggen voor een magische eindspurt. Helaas stak de band daar met het recent uitgebrachte “Kiss” zelf weer een stokje voor, want live valt de track enorm tegen en voelt het vooral heel langdradig en bevreemdend aan in het geheel. Hier en daar besloten wat festivalgangers dan ook dat het welletjes was geweest, al misten zij wel een heerlijke eindronde.
Met “Sugar” sloeg de vlam voorzichtig terug in de pijp, al was de WAH WAH – of wat er op dat moment nog van overbleef – wel hélemaal mee bij het ‘oh oh oh oh oh’-gedeelte. Klaarblijkelijk de ideale inleiding voor het fantastische nummer dat “Smokers Outside The Hospital Doors” tot op vandaag nog is. Doe daar nog eens het enthousiast onthaalde “Munich” bij als stevige afsluiter, en de echte sterktes van Editors komen toch al snel weer bovendrijven. Het nummer dat daarentegen de hele set perfect samenvatte, was afsluiter “No Sound But The Wind”, weliswaar niet in de prachtige versie zoals op Rock Werchter 2010 (lees: de versie die iedereen wilde horen), maar wel de grootse en elektronisch geladen versie uit Violence. Kippenvel was aanwezig en iedereen zong uit volle borst mee, maar je voelde een lichte vorm van teleurstelling.
Editors is een band die op zijn sterkst is als ze gewoon doet wat iedereen wil horen; de klassieke hits spelen. Het is daarentegen niet meer dan normaal dat de mannen hun nieuwe materiaal (en al zeker na zo lang te moeten binnen zitten) ook live aan de man willen brengen. Het probleem is echter dat niemand echt op die nummers zit te wachten, en dat ze daarbovenop vaak zelfs ook gewoon niet echt goed zijn. Het zorgde ook op HEAR HEAR! voor veel meer breekpunten en doffe momenten dan nodig. Het is overigens ook helemaal niet het geval dat het vijftal plots niet meer goed speelt – Smith blijft nog steeds een uiterst charismatische frontman die ook nog eens goed bij stem is – maar als je nieuwe nummers zo’n grote (en negatieve) invloed hebben op de rest van de set, dan moet je misschien eens in de spiegel kijken.
We kregen op HEAR HEAR! dus een Editors met twee gezichten te zien. Eentje dat lekker doorscheurde met een rits strakke klassiekers, maar ook eentje dat tevergeefs de kaart van de synthesizers trok en zich daarmee in de voet schoot. Het hield elkaar uiteindelijk ook wel allemaal redelijk in evenwicht, waardoor we toch van een geslaagde afsluiter van het festival kunnen spreken. Het pantser staat er met andere woorden nog steeds, maar er komen hier en daar toch enkele barstjes in. Iets om mee op te passen en dus kort op de bal te spelen. Heel kort zelfs, want op het einde maakte de band bekend dat ze op 26 oktober terugkeert naar ons land voor een show in Vorst Nationaal.
Alle recensies van HEAR HEAR! 2022 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Heart Attack
The Racing Rats
Papillon
Frankenstein
Magazine
Karma Climb
Violence
No Harm
An End Has A Start
Blood
Kiss
Sugar
Smokers Outside The Hospital Doors
Munich
No Sound But The Wind
Bijzonder middelmatig voor dat album is echt nog veel te veel eer… 😉