Een van de comebacks van vorig jaar kunnen we toch wel die van Kings of Convenience noemen. Het was al van 2009 geleden dat de band een album uitbracht, en vorig jaar verblijdden ze ons al met een gloednieuw album. Peace or Love bleek het begin in te luiden van een comeback die we ook op een livepodium te zien zouden krijgen. Voor het eerst in tien jaar hield het duo dan ook halt in België en een uitverkocht Koninklijk Circus genoot met volle teugen, net als de band.
Zonder voorprogramma begon de band om iets na acht met hun show. Het tweetal verscheen enthousiast op het podium en begroette eerst uitbundig het publiek alvorens met een deel nieuwe songs de set af te trappen. De nieuwe songs bleken meteen ook perfect in het oeuvre te passen van de band. We hoorden breekbare liedjes met wondermooie samenzang à la Simon & Garfunkel en natuurlijk de speelse fingerpicking op de gitaar. Maar het mooiste aan heel dit verhaal was het enthousiasme waarmee het gebracht werd.
Erlend Øye en Eirik Bøe zijn perfect op elkaar afgestemd, met Bøe als de rustige man die constant de basis van de songs vasthoudt, en Øye die al eens wat meer met het publiek speelt. Dat doet hij voor het eerst bij “Angel” door het publiek te leren knipperen met de vingers op de tonen van de muziek. Klappen is te luid, vindt hij zelf, ‘quiet is the new loud’, zoals de band een van zijn albums ooit titelde. En ook bij “Misread” leert hij het publiek iets, het moet namelijk klappen als castagnetten. Maar het meest opvallende gebeurt bij “Singing Softly to Me”. Øye begint op een kleine piano te spelen, maar na een tijdje heeft hij zin om iemand van het publiek daarbij te betrekken. Een goeie pianist komt uit de zaal en verzorgt het leuke deuntje wonderwel. In de tussentijd gaat Øye terug aan de slag met het publiek door een heel luide en uitbundige klap op te wekken. Het leidt tot hilariteit, maar zorgt er ook voor dat het publiek zich één voelt met de band.
Die eenheid is iets waar de band prat op gaat. Er wordt gesproken over eenheid in Europa, over oorlog die er nooit meer zou moeten zijn, maar vooral over liefde voor iedereen. Dat is nog het best hoorbaar in “Homesick”, een ode aan heimwee hebben, maar toch dankbaar zijn dat je elders kunt gaan zonder daarvoor in de problemen te komen. Øye gaf het goeie voorbeeld toen hij vertelde over zijn huis dat hij in Italië kocht. Hij moest daarvoor het land niet veroveren, hij kon het gewoon kopen.
Met dat soort verhalen zorg je er ook voor dat het publiek aan je lippen blijft hangen. Zelfs als de nummers iets zachter en fragieler voor de dag komen, weet Kings of Convenience te boeien. Altijd zit er een streepje magie in de muziek of voel je een band met de twee muzikanten. De manier waarop het duo naar het publiek kijkt, de zaal bespeelt en vooral ook met toverstof strooit, zorgt voor een connectie die het geheel allemaal intenser maakt. Het valt dan ook op dat de zaal vol aandacht luistert tijdens de nummers en nadien heel uitbundig applaus geeft. Wederzijdse liefde.
“I’d Rather Dance With You” is een uitschieter in de set en dat komt vooral door het enthousiasme. Het publiek wordt uitgenodigd om naar voor te komen en begint spontaan te bewegen en, net zoals de titel van de song aangeeft, te dansen. En ook de uigebreide outro, waarbij de gitaristen nog wat meer kracht op hun instrument steken, zorgt voor de nodige animo. Wanneer de band dan in de coulissen verdwijnt, kunnen ze niet anders dan terugkeren. Maar de bisronde voelt als een verplicht ding, de nummers zijn wondermooi maar vormen niets vernieuwends en zijn eerder een leuke extra die ze gewoon in een reguliere set konden implementeren. Toch wordt Øye weer heel enthousiast bij “Rule My World” en gaat hij zelfs aan het dansen zonder gitaar; een mooi einde van een fijne, positieve set.
Nadien konden de bandleden niet genoeg foto’s nemen van het publiek. Kings of Convenience was duidelijk heel tevreden om weer op een podium te staan en ook het publiek was laaiend enthousiast. Met zo een reactie kan je niet anders dan met een goed gevoel naar huis gaan. Het duo bezorgde iedereen een positieve avond, af en toe met de nodige woorden over de grimmige actualiteit, maar ze lieten vooral hun betoverende muziek spreken.
Setlist:
Comb My Hair
Rocky Trail
Cayman Islands
Angel
Killers
Love Is a Lonely Thing
Catholic Country
Mrs. Cold
Boat Behind
Misread
Toxic Girl
Singing Softly to Me
Homesick
Knowhow
Fever
I’d Rather Dance With You
24-25
Rule My World
