Battles slinkt alsmaar in leden, maar qua volheid in sound werd er tot nu toe juist niets afgegeven – misschien zelfs integendeel. De debuutplaat werd met vier gecreëerd, de twee volgende platen met z’n drieën en nu blijven nog de twee diehards Ian Williams en John Stanier over. Hun nieuwe langspeler Juice B Crypts is de muzikale weergave van een epilepsieaanval geworden. Alle gekheid deze keer niet op een stokje, maar op plaat. Bovendien ook de eerste keer dat Battles zoveel gastzangers uitnodigt sinds Gloss Drop uit 2011. Die leveren allemaal een unieke bijdrage aan deze zotte langspeler en maken het volledige plaatje nog kleurrijker dan het sowieso al was.
Het album neemt een samplestart en dan krijgen we een vooruit stuwende drive met een drang naar uitschieters die niet getemd kan worden. Uiteindelijk is het een kettingbotsing van een basriff en ronduit enerverende klankjes die slachtoffers bij de vleet opeist. Niet alleen opener “Ambulance” is hectiek ten top, want de band kan er heel wat van op Juice B Crypts.
Loops in overvloed, gekke klankjes en gepiep hier en daar, zodat we de term ‘nice’ uiteindelijk echt niet zouden plakken op een nummer als “A Loop So Nice…”. Eerder passend in de categorie van ‘enerverend’ en ‘uitdagend’ vinden we ook “Titanium 2 Step”, dat rommelig is op de meest gestructureerde manier. Ook de titeltrack past in deze categorie, door diens drumbreak met een plaatsje in de druk schitterende spotlights en het moeiteloos bereiken van het toppunt van ‘lawaai met een lijn’.
De chaos wordt compleet wanneer ze genremengelingen implementeren met de regelmaat van een doorgeslagen klok. Zo krijgen we op “Hiro 3” ettelijke jazztechnieken om spanning op te bouwen, die ons doen snakken naar nog meer van hun rariteiten. “They Played It Twice” schotelt dan weer een soulstem voor die kan uithalen zoals het hoort, maar daarnaast creëert de band zo’n geluiden dat de soulvibe nooit volledig kan binnendringen en er opnieuw geen enkele houvast geboden wordt. “IZM” speelt dan weer met hyperdrukke en bizarre hiphop en we kunnen besluiten dat Battles gewoonweg lak heeft aan alle conventies.
Uiteraard kunnen we ook een gezonde dosis psychedelica verwachten van Battles. “Last Supper On Shasta Pt. 1” en “Sugar Foot” zijn suikerzoete psychedelicawondertjes. Waar het in die eerste een onschuldig klinkend stemmetje is dat in contrast komt te staan met hun typische chaos, krijgen we in “Sugar Foot” iets Aziatisch aandoend te horen dat zich halfweg van een heuse tempoversnelling bedient.
De psychedelische kruisbestuiving is heerlijk, maar op twee momenten neemt de band zelfs de tijd om een trippy sfeer te creëren. Voor enkele keren hoeven ze niet te bombarderen met zottigheden om overtuigend te klinken. “Fort Greene Park” neemt zijn tijd en “Last Supper On Shasta Pt. 2” kunnen we zelfs mooi noemen. Wie had dat nu verwacht van Battles?
Juice B Crypts biedt meer variatie dan menselijk mogelijk, klinkt immer strak en vooral elke keer opnieuw overweldigend. Ook al telt de band intussen weeral een lid minder, toch heeft dat klaarblijkelijk geen problemen met zich meegebracht. Je zou misschien kunnen verwachten dat de sound hierdoor iets mist, maar we krijgen op Juice B Crypts het absolute tegendeel in ons gezicht gewreven. En voor zo’n geschifte luisterervaring waren we gekomen.
Op 31 oktober is Battles de headliner in Trix voor het Filter Festival.
