Liam Gallagher heeft een van de meest iconische stemmen uit de rockgeschiedenis. Love or hate him, je kan er niet omheen dat hij samen met grote broer Noel een immense impact heeft gehad op de rockscene in de jaren 90. De meesten kunnen zelfs bijna drie decennia later songs als “Wonderwall” en “Don’t Look Back In Anger” moeiteloos meezingen, zelfs met de typische Liam Gallagher accenten. Het verhaal is gekend en gaan we niet nogmaals vertellen; ja, de broertjes hebben al sinds de break-up van Oasis in 2009 ruzie en weigeren met elkaar te praten. De enige communicatie bestaat uit elkaar enkele verwijten via de (sociale) media toe te werpen.
Daar waar Noel de componist in zichzelf de vrije loop laat gaan en nieuwe paden wil bewandelen, duikt jonger broertje Liam graag in de leemte die Oasis gelaten heeft. De eerste poging met Beady Eye verliep niet zoals gepland, de depressie die volgde zorgde voor een vernieuwde energie en de solocarrière was echt begonnen. In 2017 kregen we zijn eerste echte solodebuut As You Were, gevolgd met Why Me? Why Not. in 2019. Beiden ontvingen de nodige aandacht in de pers, maar echt potten breken deden beiden albums niet. En daar ligt het onderscheid dat gemaakt dient te worden bij Liam Gallagher: je hebt de performer en je hebt de studiomuzikant/songwriter.
De performer Liam Gallagher is wereldklasse. Een man die met de nodige flair en arrogantie zijn publiek weet te begeesteren. Een trucje dat hij over de jaren tot in de perfectie heeft weten uit te werken. Dat hij aan de slag kan met bijna de volledige catalogus van Oasis, helpt hem al een aardig eindje op weg. Toeval kan je het dus niet noemen dat hij deze zomer talloze stadions uitverkoopt in het Verenigd Koninkrijk. Met als klap op de vuurpijl tweemaal een uitverkochte weide van Knebworth, wederom een trucje van bij Oasis dat hij nu solo overdoet.
De songwriter Liam Gallagher is een ander verhaal. De eerste single die we te horen kregen, “Everything’s Electric“, was een schot in de roos. De luide gitaren en het aanstekelijk refrein zullen voor menig hoogtepunt zorgen op verschillende festivals deze zomer, waaronder HEAR HEAR! 14 augustus op de weide van Pukkelpop. Het sluit perfect aan bij wat we live verwachten van Gallagher. In die optiek deed het ons direct denken aan zijn debuutsingle “Wall of Glass“. Langs de andere kant kwamen de verwachtingen hoog te liggen. Verwachtingen die al meteen getemperd werden bij het horen van titeltrack “C’Mon You Know“, een inhoudsloos nummer qua tekst en een trage opbouw die nergens naartoe gaat. Tel daar bovenop nog een overbodige outro die veel te lang duurt en het resulteert in een van de minste songs die hij ooit componeerde.
Het is ons trouwens een raadsel waarom Liam zoveel de kaart trekt van de ballads. Van opener “More Power”, over “Too Good For Giving Up” tot afsluiter en The Beatles-wanna-be “Oh Sweet Children”. De songs zijn één voor één saai en langdradig. De klagerige stem past goed bij trage nummers, maar we missen diepgang. En eerlijk? Een goede melodie. Dat hij in staat is om een goede melodie neer te pennen, bewijst hij op het U2-achtige “World’s In Need”. We horen de echo’s van “Desire” en het refrein blijft na eenmaal luisteren een tijdje in je hoofd rondspoken. Ook op “Better Days” krijgen we de beste versie van Liam te horen. Hij grijpt graag terug naar de vertrouwde jaren 90 met een soort Fatboy Slim/Oasis-mashup tot gevolg. De ritmische drums en piano maken het geheel tot een nostalgische trip waarbij hij origineel uit de hoek komt.
Wanneer de gitaren toch bovengehaald worden op “Don’t Go Halfway” en “I’m Free”, vervalt hij weer in een nietszeggende kakofonie die nergens toe leidt. Wie ooit gedacht had reggae te horen op een Liam Gallagher-plaat, wordt beloond voor zijn geduld, want op “I’m Free” krijgen we zijn beste Bob Marley-impressie te horen. Wij hebben één advies: schoenmaker, blijf bij je leest. Laat die gitaren knallen, giet er een groots refrein over samen met die arrogantie. Wees de rockster die je altijd bent geweest.
C’Mon You Know is de derde poging om zijn solocarrière te lanceren. Ook al kunnen we niet spreken van een mislukking, aangezien hij stadium na stadium uitverkoopt, we blijven toch op onze honger zitten. Hoe zou een Liam Gallagher-show klinken zonder gebruik te mogen maken van Oasis-nummers? Afgaande op C’Mon You Know: inspiratieloos en saai. Hoe iconisch de stem ook is, als songwriter brengt Liam Gallagher te weinig. Hij toont bij momenten zijn klasse, maar zoals bij een goeie spits word je afgerekend op de je doelpunten. En hij scoort af en toe, maar toch iets te weinig voor het talent dat hij bezit. Onze vijf cent? Sluit de broertjes op in een kamer tot ze terug samen door één deur uit kunnen. De wereld kan altijd wel een beetje Oasis gebruiken.
Op zondag 14 augustus staat Liam Gallagher op HEAR HEAR! in Kiewit.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
