Rock Werchter 2022 (Festivaldag 1): Uitgeregend, maar niet uitgeteld

Het gras van de Werchterse weide was twee zomers lang groener dan ooit, maar gisteren mocht ze eindelijk weer overrompeld worden door tienduizenden festivalgangers en dat vier dagen lang. Met Pearl Jam en The War on Drugs als headliners, geflankeerd door mooie namen als Pixies, Beck, Lianne La Havas en Fontaines D.C. was de eerste dag Rock Werchter na twee coronajaren er weer eentje met een mooie line-up. Met een flinke regenbui tussendoor, konden we alsnog genieten van een mooie dag livemuziek. En wat voelde het fijn om terug te zijn.

Gang of Youths – Main Stage

De eerste klanken op het grote hoofdpodium van Rock Werchter waren dit jaar weggelegd voor de Australiërs van Gang of Youths. Tegenwoordig opereert het vijftal vanuit de Britse wereldmetropool Londen en daar lijkt de band ook een nieuwe adem gevonden te hebben. Hun vierde plaat angel in realtime. was een verrassend verfrissende rockplaat, die de band in net iets meer dan een halfuur kwam voorstellen voor een al aardig gevulde weide. Helaas bleken de nummers live uiteindelijk net iets minder uit de verf te komen, al deed frontzanger David Le’aupepe wel een aantal pogingen om de energie erin te krijgen. Voor “Let Me Down Easy” maande hij het publiek bijvoorbeeld aan om te bewegen, terwijl hijzelf zijn beste dansmoves boven te halen. Het zelfverklaarde ‘no-one gives a shit’-slot werd pas naar het einde toe toch nog ietwat leuk dankzij een fijne versie van “in the wake of your leave” en het energieke slotnummer “What Can I Do If the Fire Goes Out”. Gang of Youths was net iets te wispelturig om van een geslaagde start van het festival te kunnen spreken.

Gang of Youths speelt op 6 november nog in de Ancienne Belgique.

The Dead South – The Barn

The Barn laten openen door een akoestische folkband klinkt als een match made in heaven. The Dead South vervulde die rol met verve en deed alle katers van woensdagavond wegvloeien. Op de tonen van authentieke Amerikaanse folk nipten de eerst aangekomen festivalgangers van hun pinten. Na verloop klonken de Canadezen ietwat eentonig, maar wanneer ze uptempo begonnen te spelen, gingen de poppen aan het dansen. Handgeklap, schuddende hoofden en heupwiegende bewegingen leken drie jaar lang verdwenen te zijn uit ons collectief geheugen. The Dead South friste dat onmiddellijk op en bleek genre Dropkick Murphys een vaste festivalband te zijn. Verkleed als personages uit Django Unchained liet de groep daarbij niets over aan onze verbeelding en tot onze verbazing zat The Barn goed vol. Mits het toen nog heerlijk zonnig was, mag dat gerust een prestatie genoemd worden.

ILA – The Slope

De eer om voor het eerst in meer dan twee jaar nog eens muziek door de speakers van The Slope te laten knallen, was weggelegd voor ILA. De band rond frontvrouw Ilayda Cicek won eerder dit jaar StuBru’s De Nieuwe Lichting en kleurt nu bijgevolg zowat elke nationale festivalaffiche. Niet meer dan terecht, zo bewees het drietal ook op Rock Werchter.

Ondanks het vroege uur was het toch al gezellig druk voor The Slope. Het jammere was echter dat van zodra de eerste noot door de boksen weerklonk, de regendruppels uit de lucht begonnen te vallen. Dat had gelukkig niets te maken met de muziek, want zonder al te veel poespas probeerde Ilayda ons met haar intrigerende stem bij het nekvel te grijpen. Dat lukte redelijk met opener “Eternity”, maar het was pas bij het iets hardere “The Sun” dat er echt schot in de zaak kwam. Vanaf dan surfte ILA voort op een spannende golf, waardoor het publiek alsmaar meer in de greep raakte van het drietal. Nieuwe single “Live to Love” bleek live nog intenser over te komen en ook afsluiter alsook grote hit “Leave Me Dry” kon op redelijk wat enthousiasme rekenen. Met een ‘merci’ verliet de band na een halfuurtje alweer het podium, maar dan wel met een strakke set achter de kiezen. Ilayda beschikt natuurlijk over een sterke stem, de nummers kwamen live nog dat tikkeltje harder binnen en het publiek genoot van ILA. Een leuke opener van The Slope, die volgende keer wel wat plaatsjes hoger mag staan.

ILA speelt komende zomer nog op Rock Herk (16 juli) en Kaiser Fest (23 juli).

Lady Blackbird – KluB C

Terwijl het buiten zachtjes begint te regenen komt dankzij Lady Blackbird het zonnetje op in KluB C. De Amerikaanse combineert jazz met een soulvolle stem, waardoor er een kleurrijk geheel ontstaat. Met een kapsel dat leek op een pluizige paardenbloem en een zilveren, reflecterende bodysuit zag de frontvrouw Lady Blackbird er opvallend uit en toch is het haar stem dat de show stal. Vorig jaar bracht Lady Blackbird met Black Acid Soul haar debuutalbum uit en net als op die plaat zong ze ook live meestal vrij zacht, maar zo nu en dan toonde ze toch de kracht van haar stembanden. Tijdens “Collage” lag het tempo iets hoger en werd er dan ook wat bewogen in KluB C, dus zelfs op Rock Werchter viel een beetje jazzmuziek in de smaak. Het babbelgrage publiek applaudisseerde telkens enthousiast en afsluiter “Life on Mars?” van David Bowie was als een zoete kers op een mooie taart.

Lady Blackbird speelt op 8 juli op Gent Jazz.

Fontaines D.C. – Main Stage

De headliner van de toekomst. Het is een etiket dat al een tijdje op Fontaines D.C. plakt. Voor sommigen is dat een vloek die voor meer druk zorgt, maar bij de Ieren is er van druk haast geen sprake. Nog maar drie albums op het palmares, maar al zo’n charismatische rock-‘n-roll-uitstraling hebben… het zijn er weinigen die het hen nadoen. De mannen zagen de podia sinds de release van Skinty Fia groeien, maar dat zelfs die imposante Main Stage van Werchter het vijftal zichtbaar weinig schrik aanjaagde, voorspelt enkel het beste.

De set op de Main Stage bleek echter redelijk middelmatig. Dat Fontaines D.C. niet helemaal wist te overtuigen, kwam weliswaar van twee kanten. Het één had namelijk te maken met het ander, want doordat de band zich in het eerste halfuur vooral focuste op minder energiek werk, werden de nummers ook eerder lauw onthaald door de toch wel volgelopen weide. Frontman Grian Chatten voelde zich daarentegen wel in zijn nopjes, want met zijn nonchalante enthousiasme wandelde hij in gekende stijl meermaals het podium rond. Tijdens “Sha Sha Sha” ontstond er daardoor een eerste moshpitje en bij “Roman Holiday” was er wat geklap, maar de vlam vanop het podium vertaalde zich in het publiek eerder in een smeulend vuurtje. Nummers als “Boys in the Better Land” of “Too Real” hadden daar verandering in kunnen brengen, maar die liet de band gek genoeg in Ierland. Gelukkig bleek “I Love You” wel het ideale opstapje richting hits “A Hero’s Death” en “Jackie Down the Line”, waardoor het muntstuk uiteindelijk toch in het voordeel van Fontaines D.C. kantelde.

Airbourne – The Barn

Zes albums en honderden shows heeft Airbourne op de teller en toch duurde het negen jaar voor ze nog eens hun naam op de affiche van Rock Werchter zagen verschijnen. De Australische metalheads zijn al jaar en dag een goed roterende liveband in het metalmilieu en dat lokte haast vanzelfsprekend heel wat kijklustigen naar The Barn. Die hadden er klaarblijkelijk ook heel veel zin in, want al bij het eerste nummer “Ready to Rock” werd de pit opengetrokken en vloog het bier talrijk door de lucht. Het vuur zat er eigenlijk vrijwel meteen in en daar speelde Airbourne gretig op in door met “Girls in Black” en “Boneshaker” nog wat meer olie op de vlammen te gooien. Dat de nummers inhoudelijk en muzikaal weinig nieuws brengen aan het genre is al langer bekend natuurlijk, maar bij Airbourne draait het toch vooral om de sfeer, plezier en vooral veel bier. Tijdens het laatste nummer, het obligatorische “Runnin’ Wild”, bouwden de vier vakkundig op naar een climax die er met een gigantische sitdown ook kwam en The Barn uit zijn voegen liet barsten. Airbourne bleef trouw aan zichzelf en bewees dat Rock op Werchter nog steeds meer dan gesmaakt wordt.

Airbourne speelt op vrijdag 16 december in het Koninklijk Circus.

Altın Gün – KluB C

Er is geen band die exotischer klinkt en tegelijkertijd van zo dichtbij huis komt als Altın Gün. Het Amsterdamse zestal maakt al enige tijd internationaal furore en dat dankzij de Turkse psychedelica waar het zich op baseert en vaak zelfs herwerkt. Tevens ook het feit dat hun concerten garant staan voor een gigantisch feest. Ondanks dat we de Nederlanders met regelmaat aan het werk kunnen zien in een concertzaal in de buurt, stond de KluB C nog steeds lekker vol.

De sfeer zat er in elk geval meteen goed in, want met veel geklap en gejuich zette Altın Gün zijn eerste nummer in. De KluB C schudde dus voor het eerst zijn heupen wat losser dankzij de funky psychedelica, maar er viel gewoon ook heel wat te beleven. Op het podium wisselde iedereen geregeld van instrument, gaande van synths en gitaren tot bongo’s en een melodica, en ook het feit dat er twee verschillende zangers waren was zeker een meerwaarde. Dat de nummers dan ook nog eens vlotjes in elkaar overliepen, zorgde ervoor dat het feestje nooit echt stilviel. Een dipje kwam er weliswaar wel, maar toen hitje “Goca Dünya” weerklonk, was het enthousiasme plotsklaps weer terug. De frontvrouw maakte van de gelegenheid gebruik om het publiek een dansje (lees: op de maat met de vingers knippen) aan te leren, waardoor Altın Gün zeker van een geslaagd Werchterdebuut kan spreken.

Owenn – The Slope

Had u ooit al eens gehoord van Owenn? We moeten toegeven dat ook wij even wat opzoekwerk moesten doen toen de Brit aan de line-up werd toegevoegd. Veel noemenswaardige dingen heeft Owenn dan ook nog niet voor te leggen met amper een single, “Baby Girl”, op zijn conto. Een onbeschreven blad is hij desondanks niet. Als professionele danser voor onder meer Beyoncé en Lady Gaga kan hij wel wat podiumervaring voorleggen en dat was ook te merken. Als een echte performer zoog hij alle blikken naar zich toe. Dat Owenn een gebrek heeft aan kwalitatieve nummers, werd wel snel duidelijk toen hij al vroeg in de set moest teruggrijpen naar Kings of Leon’s “Sex on Fire” om het halfuur überhaupt te kunnen vullen. Een kleine misstap die hij zowaar nog iets groter maakte door even later ook nog “Crazy” van zijn grote voorbeeld Gnarls Barkley te spelen. Het optreden op Rock Werchter, trouwens ook zijn eerste festivaloptreden ooit, kwam voor Owenn net iets te vroeg, maar sympathiepunten heeft hij wel al kunnen scoren.

HAIM – Main Stage

Acht jaar geleden speelde HAIM al eens op Rock Werchter en nu na de release van hun derde album Women in Music Pt. III stond de Amerikaanse band op de Main Stage. De multi-instrumentalisten kwamen een voor een op tijdens opener “Now I’m In It” om zo het lied langzaamaan op te bouwen en het werd afgesloten met een krachtige drumpartij. De sfeer werd verder opgebouwd en er werd tijdens “Want You Back” aardig gedanst. Een lange en nogal banale act voor “3AM”, waarbij Este Haim zogezegd telefoneerde, zorgde ervoor dat het tempo wat uit de show verdween. De drie zussen, die tevens vorig jaar in Licorice Pizza ook drie zussen speelden, herpakten zich en gaven er na het eerder zwoele “Summer Girl” een lap op met meer energieke nummers als “Forever” en een vrij stevige versie van “The Steps”, een van de nummers waarbij Danielle drum en zang combineerde. De set begon sterk en eindige nog iets energieker, maar middenin was het muzikaal niet altijd even boeiend. Toch verloren we nooit interesse door de charmante en enthousiaste manier waarmee de drie op het podium staan. Daarnaast waren er ook een paar bekende liedjes opvallend afwezig waardoor we met een hongertje blijven zitten. HAIM bracht dus zeker niet de perfecte set, Alana worstelde even met technische problemen, maar amusant was het zeker.

Carly Rae Jepsen – The Barn

Carly Rae Jepsen is niet meteen een naam die je anno 2022 zou verwachten op een groot rockfestival, maar kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. De Canadese is natuurlijk ook al lang niet meer dat schattige meisje van “Call Me Maybe”, maar kon weliswaar ook nooit meer tippen aan dat succes. Dat het alsnog druk was in The Barn, bleek ze vanzelfsprekend vooral te danken te hebben aan die oude hits.

Het publiek was dus enthousiast. Eigenlijk onbegrijpelijk enthousiast voor een artieste wiens hoogtepunt al enkele jaren achter ons ligt, maar goed. In een krijtwit badpak, een al even witte cape, hoge witte lederen laarzen en een al even witte glimlach vanonder haar geblondeerde lokken kwam Carly Rae Jepsen het podium op. Ze koos dus, voor als dat nog niet duidelijk was, voluit voor de kleur wit, waardoor ze als het ware licht gaf. Het probleem bleek echter al snel dat ze zich vooral focuste op nieuw materiaal, terwijl de menige kwam voor de oude hits. “Run Away With Me” bleek uiteindelijk nog wel leuk, maar binnen de kortste keren werd duidelijk dat het geheel wel heel eentonig klonk. Carly zelf leek zich daar niet zoveel van aan te trekken, want ze lachte zowat permanent. Af en toe waren er opflakkeringen, zoals het meezwaaien met “Gimme Love” of het losgaan met “Too Much”, maar de echt grote ontploffingen waren alsnog weggelegd voor “I Really Like You” en natuurlijk “Call Me Maybe”. Carly Rae Jepsen in The Barn had iets weg van een eerste fuif op je zestiende, inclusief de krampachtige danspasjes. Fijn om je mee te amuseren, maar uiteindelijk had je er toch wat meer van verwacht.

Yumi Zouma – The Slope

De grijze wolken begonnen de bovenhand te nemen toen Yumi Zouma aan zijn set begon op The Slope. De band uit Nieuw-Zeeland mocht hierdoor niet al te veel volk voor het podium verwelkomen. Dat ze ook nog eens een bandlid ontbraken, zorgde er ook al voor dat hun dreampop iets minder strak binnenkwam dan het anders moest. Waar het drietal in het begin hierdoor nogal onzeker overkwam, brak de set naarmate de tijd vorderde toch wat meer open. Zo ging het publiek steeds meer aan het bewegen waardoor de band ook iets meer energie kreeg. Met “The Brae” kregen we een heel fijn en speels liedje waarna de hemelsluizen volledig opengingen tijdens laatste liedje “Mona Lisa”. Het deerde het publiek niet dat vrolijk bleef bewegen op de leuke muziek. Yumi Zouma was dus gewoon een heel fijn dreampop-setje zonder al te veel meer en meer moet het soms ook niet zijn.

Cigarettes After Sex – KluB C

Rag’n’Bone Man – Main Stage

De weergoden zaten gisteren niet voor iedereen mee. Een flinke regenbui trok over de weide net op het moment dat Rag’n’Bone Man het startschot gaf aan zijn set. Niet de beste vooruitzichten met andere woorden, maar de ranke Brit maakte er samen met zijn band wel het beste van. Zijn volharding werd gelukkig snel beloont want zij die met hun poncho in de gietende regen bleven staan zorgden wel voor de broodnodige sfeer. Dat maakte dat doordeweekse nummers zoals “Alone” toch met enige enthousiasme onthaald werden, maar dat was uiteindelijk ook niet van lange duur. De regen bleef met bakken uit de lucht vallen en de opeenvolging van melige ballades maakte dat de set even in een dipje kwam te zitten. Het was duidelijk dat de meesten vooral zaten te wachten op zijn bekendste hits “Human” en “Giant”. Die kwamen pas tegen het einde boven water en zette zo nog een heuse regendans in. Rain’bone Man, sorry voor het woordmopje, zullen we vooral onthouden dankzij de miserabele weersomstandigheden en minder om de kwaliteit van het optreden zelf.

First Aid Kit – The Barn

Het was goed aan het regenen toen First Aid Kit aan de set begon. Het was dan ook logisch dat The Barn goed gevuld was met mensen die wilden schuilen voor de regen. Gelukkig kregen ze daar ook nog eens goeie muziek te horen, want First Aid Kit is een streling voor het oor en brengt je met warme muziek naar een beter plek. De Zweedse zusjes hadden duidelijk goeie herinneringen aan hun vorige passage in deze tent en stonden vol goesting op het podium met heel wat nieuwe muziek onder de arm die later dit jaar uitkomt. Het begon met een instrumentale intro waarbij de band al meteen toonde wat voor talent ze in zich hebben. Niet veel later kwamen de frontvrouwen het podium op om dan meteen te tonen waarom iedereen in The Barn zou betoverd worden. “King of the World” gaf namelijk meteen aan dat de prachtige samenzang en positieve vibes hier zouden overheersen. Het viel ook meteen op dat de nieuwe nummers iets grootser klinken dan ouder werk waardoor ze nu al perfect in het geheel blendden. De twee dames waren ook erg energiek en lieten geen moment voorbij gaan zonder dat ze dat aantoonden. Zo ging zangeres Klara Söderberg op een bepaald moment op de grond liggen en waren dansjes geen zeldzaamheid. We kregen gelukkig ook mooie muziek met een leuke cover van “Boys of Summer” van Don Henley, het geweldige “The Lion’s Roar” en ook het meezingbare “My Silver Lining”. Dat laatste werd zelfs door de hele tent meegekeeld waardoor het optreden mooi werd afgesloten. Zelfs mensen die gewoon aan het schuilen waren voor de regen, vertelden tegen elkaar nadien hoe hard ze genoten hadden van deze show. First Aid Kit heeft duidelijk nog wat zieltjes bij gewonnen vandaag.

Reignwolf – The Slope

In 2014 kon Reignwolf hoge toppen scheren met zijn passage op Rock Werchter en dat kunstje trachtte hij op een uitgeregende The Slope nog eens over te doen. De virtuoze Canadees liet zijn blues geluid de afgelopen jaren met veel geduld rijpen en dat weerspiegelde zich in een korte setlist vol nieuwe nummers. Echt destilleren of deze goed waren konden we echter niet, daarvoor klonk de mix over grote lijnen te rommelig en onnauwkeurig. Dat had ook zijn gevolgen op de de intensiteit van het optreden dat na een tiental minuten al wat voor zich heen slabakte. Het was hopen op lichtpunten en vooral op de flarden genialiteit die Jordan Cook uit zijn snaren kan halen, maar die bleken vooral dun bezaait. Reignwolf tijdens de regen op The Slope bleek niet het droomhuwelijk te zijn waar we op hadden gehoopt.

RY X – KluB C

Wie op de eerste dag nood had aan wat melancholische wegdroommuziek, kon rond het vroege avonduur terecht bij RY X. Vorige maand bracht de Australiër nog zijn fonkelnieuwe album Blood Moon uit en die rollercoaster aan emoties kwam hij met heel veel goesting voorstellen. Alleen was dat buiten het nogal praatzuchtige publiek gerekend die de breekbare muziek in het eerste halfuur overstemden en ons op die manier niet helemaal in het optreden lieten komen. Gelukkig zochten deze na verloop van tijd andere oorden op en maakte het geroezemoes plaats voor een warme sfeer waar ook Ry Cuming zich meer op zijn gemak in voelde. De tweede helft was ook muzikaal iets beter dan de eerste helft, wat vooral te danken was aan het feit dat het geluid wat meer in balans zat en de stem van Ry iets beter te horen was. “Berlin” en “Only” waren de magische kers op de taart en doet ons al uitkijken naar zijn passage in De Roma.

RY X speelt op 26 augustus nog in De Roma.

Pixies – Main Stage

Het was niet drummen voor de Main Stage om Pixies te zien en daar zal de regen wel voor iets hebben tussen gezeten. Gelukkig verdween deze naarmate het concert vorderde waardoor we te gierende gitaren van Black Francis en compagnie beter konden verorberen. Buiten een gitaarsolo met een pet was er eigenlijk bitter weinig te zien op het podium, maar toch zat Pixies zich volledig te geven De set werd een mix van stevige punknummers en iets meer herkenbare songs met een sausje van nummers die eigenlijk niemand boeide. Bij die eerste ontstonden er overal verschillende moshpits waardoor de sfeer meteen ook heel goed zat. De herkenbaarheid van “Gigantic”, “Here Comes Your Man” en “Where is My Mind?” zorgde voor meezingmomenten waardoor de stembanden ook nog eens aan het werk werden gezet. Het was duidelijk dat het publiek vooral voor die momenten kwam, want eens Pixies het wat meer niche aanpakte, merkte je dat de aandacht slonk. Toch blijft Pixies een geoliede machine die nummer na nummer speelt zonder daarbij ook maar één keer ruimte te maken voor pauze. Voor ons had het weliswaar iets gedurfder en gebalder gemogen, nu voelde de set soms wat routeloos aan. We wisten nooit waar het ging uitkomen, al kan die onvoorspelbaarheid ook soms heel fijn zijn. Na net geen uur en heel wat songs gaf de band er alweer de brui aan en bedankte Black Francis ons uitvoerig. Hij had er duidelijk zelf wel van genoten en dat is altijd het belangrijkste. Black Francis is zijn vreemde stoten nog steeds niet verleerd en blijft dan ook bij momenten absurde klanken uit zijn mond producer en wat tegelijk bevreemdend en fascinerend is.

Pixies staat op 14 augustus nog op HEAR HEAR! in Hasselt.

Beck – The Barn

Zelden was het begrip ‘Muzikale Duizendpoot’ meer van toepassing als bij Beck. De Amerikaan kan zijn albums ondertussen al niet meer op twee handen teller, maar is na meer dan dertig jaar in het vak is de man nog steeds relevant genoeg om de bovenkant van de affiche te kleuren. Hits heeft hij natuurlijk op overschot, maar zijn laatste platen stelden toch wat teleur. Daar kregen we uiteindelijk enkele nummers uit te horen, al bleek dat niet eens het ‘ergste’ van de show.

De set begon namelijk helaas al met een domper, want doordat Beck vastzat in de file, begon hij meteen een half uur later dan gepland. Gelukkig bleek al snel dat de man dat halfuurtje had gebruikt om te stretchen in de tourbus, want als een bezetene vuurde hij meteen een pak hits af op The Barn. “Devil’s Haircut” passeerde bijvoorbeeld al snel de revue en ook “Dreams” zorgde meteen daarna voor een meezingmoment. Dat Beck geen tijd te verliezen had, werd duidelijk doordat hij haast geen enkel nummer volledig speelde, maar met regelmaat refreintjes aan elkaar reeg. Het deerde klaarblijkelijk niemand, want terwijl de Amerikaan zijn trapjes op en af stormde, bleef het publiek hits voorgeschoteld krijgen. Zijn Gorillaz-samenwerking “House of the Pagans”, “Wow”, “Loser”… zelfs het lieveheersbeestje op zijn regenhoedje kreeg het met momenten niet bijgehouden. De show die Beck daarentegen neerzette voelde dan ook heel Amerikaans aan, met gemaakte danspasjes en een fikse dosis cringe, maar dat hij hits heeft en een publiek kan entertainen, staat als een paal boven water. Beck trok in The Barn een, door omstandigheden compacter, blik aan hits open en voerde het publiek. Het jammere was echter dat hij tussen het feestje door de sfeer eruit haalde met een aantal akoestische nummers, waaronder “Everybody’s Gotta Learn Sometime” uit Eternal Sunshine. Als je dan toch je verloren tijd wil goed maken door langer te spelen, hou je best het tempo hoog. Gelukkig zaten nummers als “E-Pro” en “Where It’s At” nog aan het einde verstopt, waardoor de man de meubelen weer redde. Beck in The Barn was dus zeker plezant, maar ook niet per se veel meer dan dat.

Glints – The Slope

Glints stond zoals gewoonlijk alleen op het podium, maar dat weerhield hem er niet van om meteen all in te gaan, zoals hij zelf verkondigde tijdens het eerste lied. Het publiek van The Slope stond in een kleine modderpoel, maar dat hield hun niet tegen om vanaf het begin goed mee te viben met de rapper. Het publiek werd langzaamaan uitbundiger en uitbundiger, waardoor er uiteindelijk een moshpit ontstond. Het hoogtepunt van de set en zelfs een van de hoogtepunten van de dag was nieuwe single “Roma” waarbij het publiek de titel mee scandeerde. Allemaal goed en wel, maar in feite misten we wel een beetje een liveband. Wanneer Glints over zijn Sunday service rapt horen we coole gospelachtige backings en dit was veel indrukwekkender geweest als ze effectief nog mensen rondom de rapper op het podium stonden. Toch amuseerde het publiek zich zot met Glints in zijn eentje en met “Bugatti” als afsluiter deed Glints er nog eens een schepje bovenop. Met zijn show op The Slope bewees Glints dat hij na enkele jaren rust het nog steeds in hem heeft om de boel op stelten te zetten.

Black Pumas – KluB C

Black Pumas had de lastige job om op te boksen tegen The War On Drugs, maar dat liet de band helemaal niet aan zijn hart komen. Het zou zomaar kunnen dat dit de meest soulvolle act van de dag was, want bij Black Pumas kregen we enkel liefde en affectie en dat is iets wat we altijd kunnen gebruiken. Zo liet frontman Eric Burton van bij het begin het publiek uit zijn handen eten en dat deed hij door ze te laten meeklappen, meezingen en gewoon ook altijd bij het spektakel te betrekken. Black Pumas zelf weet goed hoe een liveshow in elkaar moet zitten. Zo werden alle nummers veel langer uitgerokken, wat ervoor zorgde dat er veel meer leven in die liedjes kwam. Een song als “Fire” komt op die manier nog meer tot zijn recht door de extra groove en backingvocals van twee zangeressen. Maar het was toch afsluiter “Colors” dat echt iedereen aan het zingen en dansen kreeg, als dat laatste nog niet het geval was. Burton had het zelfs zo naar zijn zin dat hij op het eind van de song door het publiek de tent verliet en iedereen persoonlijk bedankte. Black Pumas was een soulvol feestje dat je niet kon missen, alleen deden heel wat mensen dat en ze zullen het zich nog even beklagen.

The Kid LAROI – The Barn

Lang hoefde Werchter niet te wachten op de terugkeer van de Australische popster The Kid Laroi. Enkele dagen geleden mocht hij al eens aantreden in The Barn en kon toen de hoge verwachtingen niet inlossen. Onze hoop op verbetering was dan ook niet bijster groot, maar het contrast met vorige week was wel opvallend. Ook al bracht hij krak dezelfde show, was het deze keer met veel meer overgave en goesting. Het jonge en hongerige publiek bleek deze keer iets makkelijker te bespelen en dat had een positief effect op het humeur van The Kid Laroi. Die deed net iets meer zijn best en zocht in zo goed als elk nummer de interactie met een stampvolle The Barn.

Van een leien dakje liep het niet altijd. Tijdens “Thousand Miles” zorgde een kortstondige stroompanne voor verwarde gezichten op het podium, maar werd uiteindelijk met een kwinkslag en nog meer goesting beholpen. Ook de dj durfde ook wel eens iets te veel aanwezig zijn, maar dat heb je nu eenmaal bij dit soort acts. Aan de euforie veranderde dat gelukkig niets. “Stay” en “Without You” werden zo massaal meegezongen dat de decibelmeter stevig in het rood ging. De tweede aanloop van The Kid Laroi was een vooruitgang op heel wat vlakken en de passende afsluiter van de eerste dag in The Barn.

White Reaper – The Slope

White Reaper speelde voor het eerst op Belgische grond en mocht meteen The Slope afsluiten. Met drie albums op de teller is het vreemd dat we ze nog nooit hier aan het werk zagen, maar een kleine blik op hun showgeschiedenis toont dat ze eigenlijk nog nooit naar Europa kwamen, tot nu. Het publiek was duidelijk erg opgetogen om ze hier te zien en ook de band zelf had er veel zin in. Met een strakke set vol stevige punkrocksongs, kregen we direct heel wat power en toonde White Reaper dat powersongs ook nog van deze tijd kunnen zijn. Met een heel energieke toetsenist die zo nu en dan wat vreemde dansjes deed en het publiek helemaal opzweepte, hadden we ook nog iets om naar te kijken ook. De band zelf trollde het publiek enkele malen door een cover te beginnen en die uiteindelijk niet te spelen, waardoor we ook gewoon weten dat White Reaper plezier maakt op het podium. En ook het publiek deed dat want naarmate de set vorderde, werd de moshpit groter en de crowdsurfers talrijker. Kortom de ideale afsluiter voor een eerste dag op The Slope.

Lianne La Havas – KluB C

Lianne La Havas opende meteen met een van haar bekendste nummers en zo werd de set met “Green & Gold” meteen goed in gezet. Het was het begin van een warme en vredevol uurtje. Tegen dat “Paper Thin” aanbrak ging het er iets rustiger aan toe, maar dat betekende niet dat het minder mooi werd. De prachtige engelenzang bereikte een van de vele hoogtepunten uit tijdens “Weird Fishes”, een cover van Radiohead. Het meerstemmige a-capellastukje tijdens dat lied was betoverend mooi waardoor we uiteindelijk niet anders kunnen dan een even grote glimlach als Lianne hebben. Tijdens “Seven Times”, en vooral de smakelijke apotheose, werd het allemaal wat zwoeler en werd ze zelfs de mogelijkheid gecreëerd om aan salsa dansen te doen. Wie dacht dat La Havas toen al op haar hoogtepunt zat, had het goed verkeerd want de tijdens “Unstoppable” begeleidde ze ons richting de hemel om daar uiteindelijk op een warm en kleurrijke samenkomst van gelijkgezinden terecht te komen. Na een duet met haar backingvocalist sloot Lianne La Havas in schoonheid af met “Bittersweet” en zo gaat de zon in schoonheid onder in KluB C op deze eerste wisselvallige dag van Rock Werchter.

Onze recensie van Pearl Jam lees je hier.

Onze recensie van The War on Drugs lees je hier.

Alle recensies van Rock Werchter 2022 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn, Robbe Rooms, Lucas Palmans en Cédric Ista.