© CPU – Kris Kellens
Strand of Oaks mocht gisteren nog maar eens ten tonele treden in België. Deze keer werd het tijd voor de grote zaal van de AB. Dat zorgde natuurlijk voor hier en daar wat extra verwachtingen. Dat die verwachtingen ingelost zouden worden, werd ons na enkele nummers al duidelijk. Timothy Showalter meent alles wat hij zegt en zingt vanuit de grond van zijn hart, en dat liet een vrij diepe indruk na.
Het voorprogramma werd verzorgd door Squirrel Flower. De Amerikaanse zangeres had niet meer nodig dan een spot, een microfoon en haar gitaar om haar verhaal te vertellen. Zonder drums en andere instrumenten bleef het over het algemeen ingetogen, maar af en toe draaide ze de volumeknop van haar stem open en hoorden we een natuurlijke vibrato. Die momentjes bleven zeldzaam, maar geen nood, ze verzorgde ook de achtergrondzang bij enkele nummers van Strand of Oaks. We kregen een eerste glimp van muzikale eerlijkheid, maar daarna was het geduldig wachten op Showalter en companie.
© CPU – Kris Kellens
Timothy wandelde met een brede glimlach het podium op. Hij draagt België nauw in het hart. Dat werd duidelijk wanneer hij, zelfs helemaal in het begin van zijn show, voor een eerste keer zijn cowboyhoed afnam. Het moet voor hem een beetje gevoeld hebben als een thuismatch aan de andere kant van de wereld. Die dankbaarheid nog voor hij een noot gezongen had, sierde hem.
Openen deed Strand of Oaks redelijk rustig. We hoorden dat ze op “Radio Kids” en “Final Fires” het volumepeil nog een beetje in toom hielden, om naar het einde toe nog dat extra beetje harder te kunnen scheuren. Tijdens “Final Fires” kwam Squirrel Flower opnieuw het podium op. Timothy liet voor een eerste keer een stille hint aan het publiek, een break waarop ze konden meeklappen. Zo vroeg in de set kwam het nog niet volledig van de grond, maar wacht maar!
© CPU – Kris Kellens
De eerste keer dat we een right in the feels-momentje beleefden, was tijdens “Ruby”. De gitaarsolo brengt eindelijk dat ware rock-‘n-roll gehaltevan Strand of Oaks naar boven. Niet alleen de gitarist kan er wat van; Showalter moet niet onderdoen. De twee wisselden elkaar hier en daar af qua solo’s. Af en toe nam zijn gitarist ook plaats aan een slidegitaar die zeker en vast op het rustigere “Eraserland”, de titeltrack van het nieuwe album, zeer fris klonk.
Een tot nog toe ongetiteld nummer (‘I just wrote it’) werd er eentje met Showalter en zijn elektrische gitaar alleen op het podium. Hier kwam de echte sterkte van Strand of Oaks, of toch die van Timothy helemaal tot zijn recht. Alles wat hij zong was zo eerlijk en recht voor de raap. Die eerlijkheid is nu juist datgene wat mensen raakt. De teksten werden niet alleen eerlijk gebracht; de inhoud is ook zo geschreven dat altijd wel iemand in de zaal zich erin kon herkennen. Ergens doorheen de show werd je als toeschouwer persoonlijk aangesproken. Dat is wat een artiest doet, of zou moeten doen.
© CPU – Kris Kellens
Strand of Oaks werkte naar een hoogtepunt toe op het einde. Tijdens het bekendere “Weird Ways” gingen veel smartphones de lucht in. Het aanwezige volk, waarvan de gemiddelde leeftijd overigens wel boven die van millennials lag, dacht overduidelijk ook aan het bijhouden van die social media. Het hoogtepunt werd er uiteindelijk een van scheurende rockvibes. “Rest of It” kreeg het publiek eindelijk helemaal los, en de encore, “JM”, deed daar vervolgens nog een dikke schep bovenop. Eindigen deed de groep met drama, grootsheid, en vooral een ferme dosis stijl. Hoe kon dat ook anders met een hemdje zonder mouwen, tattoos, een cowboyhoed en een stem van hier tot in Tokio?
Strand of Oaks kreeg ons op bepaalde momenten heel luid, en net zo goed twee minuten later weer helemaal stil. We houden aan gisterenavond een stevige herinnering over, en mogelijks wat gehoorschade. Dat hoort er nu eenmaal bij. Ons respect voor Timothy Showalter en co is nog maar eens gestegen. Well done boys, en tot de volgende.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Radio Kids
Same Emotions
Final Fires
Keys
Ruby
Eraserland
Cosmic
Shut In
Forever Chords
Weird Ways
Goshen ’97
Rest of It
JM
