We hebben er even moeten op wachten, maar de uitgestelde tour van popicoon Harry Styles hield gisterenavond halt in Antwerpen. Wie de zanger nog niet kent, heeft duidelijk onder een steen geleefd, want Styles gaat tegenwoordig door het leven als de grootste popster van zijn tijd. Het is niet alleen zijn muziek die overtuigt, maar het is ook met zijn charmes en humor dat hij tienermeisjes weet in te pakken. Dankzij de talentenjacht The X Factor in Engeland kreeg hij samen met vier andere jongens in 2010 de kans om zichzelf te bewijzen als One Direction; de rest is natuurlijk geschiedenis. Tegenwoordig is er geen wereld meer in te beelden zonder de zanger en ook zonder zijn vier metgezellen weet hij de aardbol rond zijn vinger te draaien. Elk van zijn albums werd namelijk een ongelooflijk succes en ook op het grote doek wist hij als acteur al verschillende rollen binnen te halen. Het lijkt alsof er niets is dat deze man niet kan.
Voor fans die tweeënhalf jaar geleden een ticket kochten om hun idool live te zien, was het vanavond eindelijk zover. Normaal hadden we Styles in 2019 al mogen verwelkomen in ons klein landje, waar hij destijds nog een volledige set zou toewijden aan het album Fine Line. Het concert werd uitgesteld naar 2021 en ging uiteindelijk vandaag, op 7 juli 2022 door. Met ondertussen een nieuw album kwam ook de beslissing om de tour meteen op te dragen aan de laatste langspeler, Harry’s House. Dat ging gepaard met het schrappen van fanfavoriet “Fine Line” van de setlist, waar de fans niet al te blij mee waren. Ondanks de verandering van de setlist, zijn de voorprogramma’s grotendeels hetzelfde gebleven. En dat zijn er een hoop. Zo kreeg Groot-Brittannië het genoegen om Mitski live aan het werk te zien, kreeg Ierland Arlo Parks en was het op het vaste land van Europa de beurt aan de Britse alternatieverockband Wolf Alice. Het siert Styles om voornamelijk vrouwelijke artiesten een platform te geven, iets wat tegenwoordig nog steeds enorm van belang is in de muziekwereld.
De keuze voor Wolf Alice als voorprogramma is verrassend, zeker omdat de band qua genre niet volledig aansluit met dat van de Brit. Dat neemt natuurlijk niet weg dat Wolf Alice een steengoede groep is. Ze worden al jaren geprezen door Britse en Europese pers en wonnen zelfs de Mercury Prize voor het beste album van het jaar. Vorig jaar brachten ze hun nieuwste plaat Blue Weekend uit, volledig nieuw materiaal dus dat ze deze avond konden voorstellen aan een nieuwe doelgroep.
Met als intro een soort countryachtig jodelnummer misleidde de groep even de aanwezigen, want vlak erna was het meteen tijd voor scheurende gitaren. De instrumentale solo’s, waarvan Wolf Alice er genoeg had voorzien, leken het publiek op eerste zicht wel warm te maken, maar het viel al snel terug stil. Ze zorgden voor een stevige dosis rockgehalte dat het publiek jammer genoeg niet aan het springen kreeg. Misschien kwam het omdat ze voornamelijk nummers van hun nieuwste album speelden. Ellie Rowsells breekbare stem deed de emotionelere nummers op de setlist nog harder aankomen en zorgde er toch voor dat er wat zaklampen in de lucht rezen. Het beste had de band in ieder geval voor het laatste gehouden door hun set met “Don’t Delete the Kisses” af te sluiten. Ondanks dat de fans van Styles niet meteen mee waren, bleef het een goed optreden. We hadden natuurlijk ook niets anders verwacht van Wolf Alice. Wie na dit concert overtuigd is van het talent van de Britse indierockband: geen nood, op 14 augustus en 6 november staan ze terug in België op respectievelijk HEAR HEAR! en in La Madeleine.
Wanneer Harry Styles het podium op holde, waren we bijna meteen vergeten dat hij een kwartier te laat opkwam. Zijn kleurrijke outfit en de visuals aan zijn zijde namen ons rechtstreeks mee naar zijn universum, eentje waar de fans mee deel van uitmaken. Roze cowboyhoeden, boa’s, hartvormige zonnebrillen… noem maar op, er was geen ontkomen aan. Wie niet in uniform was deze avond, viel uit de boot. Met de herkenbare funky deuntjes van “Music for a Sushi Restaurant” ging het concert van start. Het was een verrassende keuze als opener, maar het speelse geluid van de plaat vulde de ruimte en bleek een perfecte start te zijn voor een fantastische avond. Ruimte voor adempauze was er echter niet, want meteen volgden twee hitsingles “Golden” en “Adore You”. Het zou enkel een voorbode zijn van wat er die avond ging volgen: non-stop meezingen en dansen tot de benen van je lijf vielen.
Wanneer Styles tijd maakte voor interactie, viel meteen op dat de fans, net zoals de zanger, enorm gegroeid zijn. Iedereen danste en had de tijd van zijn leven. Er was hysterie, maar de verhouding tot de 28-jarige artiest voelde weloverwogen aan en dat gevoel was wederzijds. De grote hoeveelheid interactie van Harry met zijn fans gaf een gevoel van enorme appreciatie naar elkaar toe. Meermaals bedankte de Brit iedereen die aanwezig was voor alle steun doorheen de jaren, maar ook de mensen achter de schermen konden niet aan Harry’s dankbaarheid ontkomen en kregen een welverdiend applaus. We bevonden ons duidelijk in Styles’ huis, waar iedereen van harte welkom was. Het was die boodschap die hij bleef verspreiden met zijn muziek en hij hamerde er nogmaals op toen hij vroeg aan het publiek om te zijn wie je dan ook wou zijn.
De enthousiaste sfeer was permanent aanwezig, maar werd nog meer versterkt toen de Brit aankondigde dat het tijd werd voor de discomedley, gevolgd door nummers zoals “Canyon Moon” en “Treat People With Kindness”, die het Sportpaleis in een grote regenboog veranderden doordat iedereen lampjes in elke kleur had voorzien. Moeiteloos huppelde hij over het podium alsof hij bestond uit veren. Zijn manier van bewegen kwam bekend voor en deed zelfs denken aan Freddie Mercury, niet de minste naam om mee vergeleken te worden, maar hoe meer de avond vorderde, hoe duidelijker het werd dat Harry aan het veranderen is in een rockster. Klimmen op speakers, luchtgitaar spelen, het zijn dingen die een standaard popster niet meteen doet. Toch bleef hij zijn lieftallige zelf; hij had namelijk de kracht om het publiek op zo’n manier te boeien dat elk nummer aanvoelde alsof het aan jou was opgedragen. Zeker wanneer het de beurt was aan “Matilda”, dat hij inluidde door te zeggen ‘If you feel like this song is for you, it might just be.’
Veel songs kregen overigens een nieuwe wending. Zo kregen “Adore You” en “Watermelon Sugar” een meer jazzachtige uitstraling, terwijl “Daylight” getransformeerd werd tot een rocknummer. Een slimme zet van Harry om hoge noten te ontwijken, want die kon zijn stem niet altijd even goed aan. Of misschien spaarde hij de uithalen voor nummers zoals “Sign of the Times” en “Lights Up”. Het brede scala aan geluiden uit keyboards, drums en gitaren lieten de bandleden van Styles in ieder geval de grenzen van hun talent opzoeken om van de show iets buitengewoons te maken. Ook Harry zelf greep voor sommige nummers naar zijn gitaar, maar die verdween weer tijdens liedjes zoals “Matilda” en “Love of My Life”, die voor meer rustige momenten in de avond zorgden. Gelukkig had Styles de luxe om ook minder bekende nummers te brengen, die elk nog steeds omarmd werden door de aanwezigen. Bekend lied of niet, iedereen kende de woorden en zong luidkeels mee. Vooral toen Harry zijn aanbeden rockversie van “What Makes You Beautiful” uit de kast haalde, leken sommigen hun stembanden het even niet meer aan te kunnen.
Toch was er een lichte teleurstelling te bespeuren toen het duidelijk werd dat de Brit zijn immens populaire, onuitgebracht nummer “Medicine” niet ging spelen. Al twee concerten op een rij speelde Styles het nummer in kwestie, waardoor de hoop groot was dat ook Antwerpen zich als een van de gelukkige mocht prijzen. Maar niks was minder waar. Ondanks het gesmeek van de zaal om “Medicine” te spelen, was Harry niet overtuigd. Gelukkig volgde “As It Was” om ieders humeur en enthousiasme weer op te krikken. De energie schoot de lucht in wanneer de synth-hook begon en wanneer je dacht dat het allemaal niet luider kon, kwam de bridge, waarvan de verse ‘Leave America’ nog tot kilometers buiten Antwerpen te horen viel.
Afsluiten deed hij met fanfavoriet “Kiwi”, een lied waarop iedereen zich nog een laatste keer volledig kon laten gaan en waar weer rock-‘n-roll de vrije loop kreeg. Saai staat duidelijk niet in Harry’s woordenboek, want de artiest weet zonder twijfel hoe hij een show moet geven. Elke seconde kregen we het beste van hem te zien; hij leek zelfs bij elk nummer sterker te worden als artiest. Het mooie aan een avond met Styles is het gevoel dat iedereen in de zaal, ongeacht de grootte, aanvoelt als familie, zelfs Harry. En of je nu fan bent of niet, je kan niet anders dan het er mee eens zijn dat Harry Styles enorm goed is in wat hij doet.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Setlist:
Music for a Sushi Restaurant
Golden
Adore You
Daylight
Cinema
Keep Driving
Matilda
Boyfriends
Lights Up
Satellite
Canyon Moon
Treat People With Kindness
What Makes You Beautiful
Late Night Talking
Love of My Love
Sign of the Times
Watermelon Sugar
As It Was
Kiwi
